Τραβάω για το εργαστήρι του Άδωνι Γουλιέλμου, που δεν είναι μόνο ο γνωστός δεξιοτέχνης μουσικός, αλλά και ο άνθρωπος πίσω από το Goulielmos Guitars. Γνωριζόμαστε χρόνια (από τα στούντιο), οπότε η κουβέντα ήταν κάτι παραπάνω από φιλική –μακάρι να μπορούσα να βάλω το πλήρες ηχητικό της αποτύπωμα. Μιλήσαμε φυσικά για τις κιθάρες που κατασκευάζει, μάλιστα ανάμεσα τους βρίσκεται και η καινούργια κιθάρα του («τρισμέγιστου», όπως τον αποκαλεί) Μανώλη Αγγελάκη. Mεγάλο μέρος του κόσμου της μουσικής κοινότητας δεν τη γνωρίζει αυτή την πλευρά, ούτε καν τα βασικά της μονοπάτια. Θεώρησα λοιπόν ότι το Avotek καλό είναι να πηγαίνει όχι μόνο στα καλώδια, αλλά και στο πάντα «ζεστό» ξύλο, που, αντικειμενικά μιλώντας, δεν υπάρχει τίποτα παρόμοιό του στον κόσμο, σε επίπεδο γλυκύτητας και υψηλής ηχητικής απόλαυσης...
Πες ότι περνάω μια μέρα απέξω από αυτό το στενό του Γκύζη και απλά ακούω τον ήχο και δεν ξέρω τι γίνεται μέσα. Σκάω κεφάλι από την πόρτα και σε ρωτώ «Τι κάνεις εδώ ρε μάστορα; Τι χαρχαλεύεις»;
Εδώ επισκευάζω όργανα και κατασκευάζω όργανα. Κατασκευάζω λαϊκές κιθάρες και manouche κιθάρες. Gipsy jazz κιθάρες δηλαδή. Και western folk κιθάρες
Ποιες ορίζεις ως λαϊκές;
Οι λαϊκές είναι τα κιθαρόνια που είχαμε μέχρι το 1960. Έχει να κάνει με τον οπλισμό που υπάρχει κάτω από το καπάκι. Στις λαϊκές έχουμε παράλληλα καμάρια ως οπλισμό, ενώ οι αμερικάνικες οι folk έχουν χ, χιαστί καμάρια –όπως ουσιαστικά και οι περισσότερες ακουστικές κιθάρες που έχουν επικρατήσει. Τα λεγόμενα και x bars. Οι λαϊκές έχουν άλλο ήχο, μεσαία πιο μπροστά, είναι δυνατές. Το equalizer της κιθάρας έχει να κάνει με τον οπλισμό. Για να το πούμε απλά, η τοποθέτηση και το εμβαδό κάποιων ξύλων κάτω από το καπάκι, προσδίδουν στο όργανο το ηχητικό του άρωμα και την ταυτότητά του. Άμα τα είχες σε άλλη θέση θα είχες άλλο ήχο, ολοφάνερα διαφορετικό μάλιστα.
Και οι gypsy jazz κιθάρες, που επίσης κατασκευάζεις;
Επίσης παράλληλα ξύλα από κάτω, είναι μεσογειακά κιθαρόνια. Μοιάζουν με τις λαϊκές, αλλά έχουν διαφορετικό τρόπο κατασκευής. Για παράδειγμα οι καβαλάρηδές τους πατάνε πάνω στην κιθάρα, ενώ στις αμερικανικές ο καβαλάρης «τραβάει», όπως λέμε, πάνω στο ξύλο.
Αναλαμβάνεις και άλλα όργανα όμως, απ' ότι κατάλαβα... Μέχρι και μια μπαλαλάικα είδα πάνω στις τραβέρσες σου...
Ναι, ναι! χαχαχα! Έχω και μια μπαλαλάικα για φτιάξιμο. Ό,τι είναι έγχορδο με τάστα, το αναλαμβάνω.
Τα όργανα έχουν κατηγοριοποίηση ανάλογα με τον τύπο και τον τρόπο κατασκευής τους; Δηλαδή η μπαλαλάικα είναι ένα δύσκολο όργανο να επισκευαστεί διότι (λέω, δεν το ξέρω) έχει περίπλοκες δομήσεις και πλέξεις του ξύλου της;
Όχι, υπάρχει μια βασική αρχή. Η φιλοσοφία παραμένει η ίδια. Όλα τα όργανα τα ακουστικά είναι το ίδιο. Έχει μαλακό ξύλο από πάνω, σκληρό από κάτω. Είναι όπως το τύμπανο: έχεις στην περίμετρο hardware και σκληρό πράγμα, στη μέση το δέρμα και από κάτω την τρύπα εκτόνωσης. Το αν αλλάζουν τα μέταλλα και οι ποιότητες δέρματος, δεν αλλάζει τη βασική αρχή προσέγγισης του οργάνου όταν το πιάσει στα χέρια του ο μάστορας· ή και στο πρωταρχικό στάδιο ο σχεδιαστής και μετέπειτα ο κατασκευαστής. Στο κατασκευαστικό βέβαια των οργάνων που φτιάχνω εντοπίζονται διαφορές. Δεν υπάρχει ένα σχέδιο που το βρήκα, το πήρα και το κοπανάω στο αέναο. Εκεί μπαίνει η φιλοσοφία του κατασκευαστή, η προσωπική.
Ξεκίνησες από ανάγκη προσωπική σου, μουσική; Δηλαδή δεν ήσουν ικανοποιημένος από όργανα τα οποία είχες και ξεκίνησες έτσι να μοχλεύεις ζητήματα κατασκευαστικά;
Έχω έναν πολύ καλό φίλο, τον Κώστα τον Κοτζαμπόπουλο, αυτός με έβαλε στο όλο κόλπο, πριν από καμια ντουζίνα χρόνια. Τώρα, καλή του ώρα, είναι στη Χίο και επισκευάζει όργανα, πιάνουν τα χέρια του. Παλιός ρόκερ. Κάποια στιγμή λοιπόν έψαχνα για δουλειά, πήγα στον Κοτζαμπόπουλο ως βοηθός και μου έμαθε εκείνος τη δουλειά. Μου έδωσε μεροκάματο σε μια δύσκολη στιγμή για μένα. Μετά πήγα στον Νάκα, στο επισκευαστικό του τμήμα, για οχτώμιση χρόνια. Στον Νάκα δεν έκανα κατασκευές, έκανα όμως στο σπίτι μου. Είχα ένα μικρό εργαστήριο και έφτιαχνα εκεί, αλλά σε πολύ χαλαρούς ρυθμούς. Εδώ είναι, ουσιαστικά, σε αυτό το εργαστήρι, που μπήκα στον χώρο της κατασκευής.
Μια κιθάρα manouche, αλήθεια, πόσο καιρό χρειάζεται;
Θα σου πω με ώρες. Από 150-160 έως και 200 ώρες. Κι αυτό βέβαια αποτελεί και πάλι μια χονδρική προσέγγιση.
Τον μουσικό τον ξαναβάζεις μέσα στο εργαστήριο, στην όλη διαδικασία;
Βέβαια, τον καλώ να δει. Να το δει πώς γίνεται το όλο πράγμα, πώς σχηματοποιείται σιγά-σιγά. Αυτά άλλωστε που θέλει προσωπικά για το όργανό του, μου τα λέει από την αρχή. Εξάλλου μπορεί να ζητήσει λαγούς με πετραχήλια, οπότε και η τιμή θα διαμορφωθεί ανάλογα. Στην πορεία, πάντως, καλό θεωρώ είναι να βλέπει το όργανο να γεννιέται. Δεν τους έχω και πάνω από το κεφάλι μου, όμως τους καλώ 5-6 φορές (ή και παραπάνω) να δουν τι φτιάχνουμε.
Έχει βοηθήσει πάντως η άνοδος του swing-jazz-gupsy στη ζήτηση, σωστά; Αν και πολλοί προτιμούν ηλεκτρική σκάφος, έχω την εντύπωση…
Όντως έχει βοηθήσει. Στους Swing Shoes, όταν παίζαμε τελείως gupsy, είχαμε χρησιμοποιήσει κάποια στιγμή και ηλεκτρική σκάφος. Εξαρτάται βέβαια και από τον χώρο. Η manouche τώρα έχει άλλον ήχο, ιδιαίτερο. Ακόμα και με μαγνήτη πάνω, κρατάνε τον δικό τους χαρακτήρα αυτές οι κιθάρες. Το σκάφος, από την άλλη, θα ακουστεί πιο πολύ σε χώρο γεμάτο από κόσμο.
Μιας και συζητάμε για μαγνήτες... Για τις κιθάρες τις οποίες κατασκευάζεις, ποιος είναι κατά τη γνώμη σου ο καλύτερος τρόπος ηχογράφησης; Ποιος τους αρμόζει;
Μόνο με μικρόφωνο. Και μάλιστα να βάλει κανείς ένα φτηνό μικρόφωνο. Θα σου πω το εξής: ο Αντώνης ο Λιβιεράτος τα ηχογραφεί τα ακουστικά κιθαρόνια με SΜ57, ένα μικρόφωνο των 100 ευρώ και μου αρέσει πάρα πολύ αυτό που κάνει γιατί μου θυμίζει τις παλιές ηχογραφήσεις –ακριβώς επειδή έχει τραχύ ήχο. Στον πρώτο δίσκο των Swing Shoes, όταν ήμασταν τρίο και παίζαμε μόνο με manouche, βάλαμε ένα μικρόφωνο μπροστά από τα όργανα (είχαμε κάτσει κύκλο) και βάλαμε κι ένα ακόμα στον χώρο. Τίποτ' άλλο. Ας πάρει το μικρόφωνο και λίγο από την κιθάρα του άλλου, δεν πειράζει.
Πάντως οι manouche παίρνουν μαγνήτη πάνω, σωστά; Εσένα σε έχω δει βέβαια να παίζεις manouche και χωρίς μαγνήτη, με τους Swing Shoes...
Ναι, σαφώς! Δεν γίνεται διαφορετικά. Όταν μπήκαν μπάσο και τύμπανα στη μπάντα, απλά δεν γινόταν διαφορετικά. Και μόνο που χτυπάει η μπότα, δηλαδή, νιώθεις το σώμα της κιθάρας να ζορίζεται από μόνο του –πόσο μάλλον να ακουστεί ο ήχος. Κι εγώ, μαζί με τον Δημήτρη Σπηλιωτόπουλο, φτιάξαμε έναν μαγνήτη για manouche. Πήραμε έναν stimer της εποχής, τον ανοίξαμε, τον μάθαμε και τον προχωρήσαμε με σύγχρονα δεδομένα. Δεν μπορείς, όταν μεγαλώνουν οι χώροι και το κοινό, να μείνεις ακουστικά. Και οι Γάλλοι με μαγνήτες παίζουν. Μόνο σε όσες συναυλίες είναι διαφορετικά τα πράγματα και δεν υπάρχει χορός και ποτό κατεβαίνουν χωρίς μαγνήτη και μόνο με μικρόφωνα.
Τη δουλειά σου, περά από το να την περνάς κουβέντα με την κουβέντα είτε μέσα στα στούντιο με τα οποία συνεργάζεσαι, γνωρίζοντας κόσμο, είτε μέσω της προσωπικής σου σελίδας στο Facebook (όπως και με το website), με ποιον άλλο τρόπο την προωθείς; Και πόσο δύσκολο ή εύκολο είναι;
Το να πας σε εκθέσεις στο εξωτερικό, είναι δύσκολο. Το να πάρω δηλαδή εγώ αγκαλιά δυο κιθάρες και να πάω στο φημισμένο Samοis Festival, που είναι ένας τόπος όπου γίνονται τέτοιες δουλειές, δεν μου είναι εύκολο. Έστειλα μια κιθάρα μου κάποια στιγμή, σε ένα ιντερνετικό διεθνές και καλό μαγαζί –πουλήθηκε, αλλά μέχρι εκεί. Δεν μπορώ αυτή τη στιγμή να πάω έξω. Σε εκθέσεις στην Ελλάδα έχω πάει βέβαια, αν και δεν γίνονται πολλές. Προσπαθείς με ό,τι μέσα έχεις.
Να ρωτήσω και το βασικό, αν όχι βασικότατο: πώς μπορεί να επιβιώσει κάποιος σ' αυτόν τον κλάδο, όντας στην Ελλάδα;
Σαφώς και είναι δύσκολο. Οι ξυλάδες, για παράδειγμα, θέλουν cash και δεν έχεις πάντα τη δυνατότητα για κάτι τέτοιο. Ο ίδιος ο κόσμος δεν μπορεί τις περισσότερες φορές –για τους πελάτες μιλώ του εργαστηρίου και όχι μόνο του δικού μου– να σου πληρώσει όλο το ποσό. Και μπορεί να μη με έχει πουλήσει κανείς, αλλά το ρευστό πηγαίνει με το σταγονόμετρο
Παραγγέλνεις και από το εξωτερικό ξύλα;
Ναι, βέβαια... Και όχι μόνο εγώ. Κάποια πράγματα υπάρχουν έξω και πρέπει να τα φέρεις. Εκεί είναι ακόμα μεγαλύτερο το πρόβλημα: όλοι θέλουν cash και μόνο εσύ δεν παίρνεις cash. Και φυσικά όλες οι ανάγκες (όχι μόνο του εργαστηρίου, αλλά και της ίδιας σου της ζωής) θέλουν cash. Και η ΔΕΗ cash ζητάει...
Χαχαχχαχαχχαχαχχαχαχχαχα (γέλια από αμφότερες πλευρές)
*Αν θέλετε κάτι παραπάνω να ρωτήσετε ή ακόμη και να πάτε και να παραγείλλετε ή να επισκευάσετε την κιθάρα σας, παραπέμπω στο http://www.goulielmos-guitars.gr
Και μερικά ακόμα από το Avotek...
* Δεν ξέρω πόσοι προλάβατε (και αν σας ενδιαφέρει) να δείτε το Jurassic World, το πολυδιαφημισμένο σίκουελ της δεινοσαυρικής σπηλμπεργκιάδας (αν και εδώ είναι μόνο ως παραγωγός εταιρεία), πάντως προσωπικά απογοητεύτηκα από τον ήχο του. Καθόλου δεν με εντυπωσίασε δηλαδή στην αίθουσα ούτε το άνοιξε-κλείσε των σαρκοβόρων σιαγόνων, μήτε έπαθα καμιά πλάκα με τον γενικότερο ηχητικό σχεδιασμό της ταινίας. Απλά δυνατά, αλλά χωρίς σοφιστικέ λεπτομέρειες.
* Ένα από τα καλά του Plisskën 2015 ήταν ότι δεν πήξαμε στο harmonizer. Το λέω γιατί έρχονται κάτι μεγάλες συναυλίες στο άμεσο μέλλον και τουλάχιστον ο ένας από τους πρωταγωνιστές μας είχε πήξει το καλοκαίρι του 2008 σε αυτό, ένεκα φωνητικής αδυναμίας. Καλά, για τα ελληνικά μαγαζιά της Ιεράς Οδού και της παραλιακής δεν το συζητάμε... Απαραίτητο πια όσο και το λουλουδικό.
Τις παρατηρήσεις, προτάσεις και αντιθέσεις σας, μπορείτε να τις εκφράζετε (όπως πάντα) στο
{youtube}LroxstPTbmQ{/youtube}
