Τελούμε Μνημόσυνο
υπέρ Αναπαύσεως της ψυχής
του πολυαγαπημένου
Mac Miller
με το Balloonerism
17 Ιανουαρίου του 2025 δύο μέρες πριν την ημέρα που θα είχε γενέθλια.
«Γιατί άλλο το προφορικό και άλλο το γραμμένο. Πιο μόνιμο, πιο υπεύθυνο, πιο εντυπωσιακό. Μπορείς να επαναλάβεις αυτό που σε ενδιαφέρει και να διδαχτείς. Γι’ αυτό και εσύ ονειρεύεσαι μια εφημερίδα, μια εφημερίδα που θα δίνει έκταση στα σπουδαία αυτά συμβάντα. Όπως ακριβώς δίνει τώρα στα αθλητικά. Δύο σελίδες για τους θανάτους του εικοσιτετραώρου μάλλον θα φτάνουν. (…) Θα υπάρχουν φωτογραφίες ζωής, με ζωντάνια και δράση. Ακόμη και ερωτική δράση. Επάνω στο ερωτικό έργο τους ή απλώς ολόγυμνοι, με όλη την ικανοποίηση, όταν χτυπάει η ζωή στις φλέβες. (…) Ας βγάζει ο καθείς ότι συμπέρασμα θέλει. (…) Η Κυριακή, άλλωστε είναι η ημέρα των μνημοσύνων και διαφόρων επετείων, συνήθως θανατερών. Οι δημοσιεύσεις αυτές θα είναι μια κυριακάτικη πνευματική απόλαυση, που θα ωφελεί πάρα πολύ τους αναγνώστες. Θα πλουτίσει με ακρίβεια τις γνώσεις τους, θα τους προετοιμάσει και θα τους ηρεμήσει και ακόμα θα τους προφυλάξει… (…) προπαντός θα απλώσει παντού την ιδέα του θανάτου. Θα την κάνει σαράκι, σκώληκα ακοίμητο μες στα κορμιά. Όπως ακριβώς και πρέπει…» (Γιώργος Ιωάννου. Κηδείες και μνημόσυνα. Φυλλάδιο τεύχος 5-6, από το αφιέρωμα στον Γιώργο Ιωάννου. Οδός Πανός 86/87, 1996).
Ότι δεν αποτυπώνεται, γρήγορα ξεχνιέται, αλλιώς τι να σου κάνει και η μνήμη με τόσα που της φορτώνουμε; Το παραπάνω απόσπασμα από τις διαθέσεις του Ιωάννου απέναντι στις νεκρολογίες, μονάχα επειδή υφίσταται ως καταγεγραμμένο κομμάτι σε φυσική μορφή θα μπορούσε να αναπαραχθεί αυτούσιο, ειδάλλως τα τερτίπια του νου θα το έμπλεκαν με κάτι παρακείμενο, επομένως θα επαναλαμβανόταν συγχυσμένο, εκτός αρχικού νοήματος. Ξαναδιαβάζοντας το, ανασυρμένο ως διαλεχτή γνώση όπως απαριθμεί τις μυρωδιές η πιτσιρίκα για να ταυτοποιήσει το σωστό κρασί στο Drops Of God (Apple TV+), αναρωτιέμαι σε ποιους ηθικούς κανόνες θα υπάκουγε ένας τέτοιος τρόπος καταγραφής των «κοινωνικών» στις εφημερίδες, ακόμη κι αν κανείς δεν ασχολείται πια με αυτές. Εκεί, το Δίκαιο θα ρύθμιζε το τυπικό σκέλος του επιτρεπτού, αλλά τα ζητήματα περί νόμιμου και ηθικού, έχουν ερμηνείες που εκτείνονται από τον Καντ (Μεταφυσική των Ηθών, μτφρ. Κ. Ανδρουλιδάκης. εκδ. Σμίλη) μέχρι το νεοκυνικό δίδαγμα του Γιώργου Βουλγαράκη της ΝΔ (Ό,τι είναι νόμιμο είναι και ηθικό).
"When I'm gone please don't release any posthumous albums or songs with my name attached. Those were just demos and never intended to be heard by the public.”, βάρεσε σε τατουάζ στο χέρι του ο Anderson.Paak, για να καταστήσει σαφή την επιθυμία του, τον καιρό που κυκλοφόρησε το μεταθανάτιο Welcome 2 America του Prince. Η Lana Del Rey έχει αντίστοιχα προσυπογράψει το παραπάνω ρητώς και στη διαθήκη της, ενώ στον αντίποδα όσοι δε φρόντισαν να προβλέψουν το «μετά», από τα χρόνια του Otis Redding και των Doors, μέχρις εκείνα των 2Pac, Notorious B.I.G., J Dilla και Rick Rubin (άραγε το "Shangri-La" από το Balloonerism αναφέρεται στο στούντιο του Rubin;) στα πεπραγμένα του Cash, οι μεταθανάτιες εκδόσεις δίνουν και παίρνουν. Οφείλεται ένας διαχωρισμός σε αυτές τις περιπτώσεις. Διαφορετικά είναι τα ολοκληρωμένα έργα που δεν πρόλαβαν να κυκλοφορήσουν (σκέψου να έμενε κρυφό το “(Sittin’ On) The Dock Of The Bay” ή ολάκερο το Closer των Joy Division), από τις συρραφές ημιτελών ιδεών, από τις παραλλαγές που δίχως συναίνεση όλων των μερών μετουσιώνονται σε ένα Frankenstein δίσκο ή τραγούδι. Ακόμη κι εκεί βέβαια (βλέπε Elliott Smith, Queen ή εσχάτως Beatles), το συγγραφικό συμπλήρωμα στη μαρκίζα, η υποσημείωση (βλ. Sketches στην Jeff Buckley περίπτωση), αποκαθιστά την ορθότητα του πλασαρίσματος. Αν μη τι άλλο το δέλεαρ είναι μεγάλο, ως γνωστόν ο θάνατος πουλάει, και τα οικογενειακά και μη estates το γνωρίζουν. Σε παλιό γράφημα, διάβαζα πως οι μέσες πωλήσεις ενός φρεσκοπεθαμένου ανεβαίνουν κατά 54,1%. Όταν κάποιες Δευτέρες, λίγο αφότου άνοιγα τον υπολογιστή στο δισκοπωλείο που εργάζομαι, έβλεπα αλλεπάλληλες διαδικτυακές παραγγελίες δίσκων ενός μονάχα μουσικού, η αμέσως επόμενη κίνηση θα ήταν να ψάξω στις ειδήσεις την επιβεβαίωση πως είχε αποχωρήσει από το μάταιο τούτο κόσμο.
Στην περίπτωση του Mac Miller δεν έχουμε την πρώτη δισκογραφική του Ανάσταση. Στην υπόθεση του Circles (2020), o Miller είχε ήδη διαλέξει μέχρι και το εξώφυλλο, το φτιασίδι ήταν το ελάχιστο δυνατό, δεν υπήρξε πραγματικό ηθικό ζήτημα περί της κυκλοφορίας ή όχι του 6ου δίσκου που δημοσιοποιήθηκε τελικώς δύο χρόνια μετά το θάνατο του. Αντιστοιχούσε - δεν είναι κάποια αοριστολογία, μια αδιόρατη διαπίστωση, μπορείτε να το ακούσετε και με τα αυτιά σας - σε αυτό που η οικογένεια του επικοινώνησε: «Θα ήταν σημαντικό για το Malcolm να το ακούσει ο κόσμος». Οι σκέψεις του καλώς δεν έμειναν στο συρτάρι, έμοιαζαν πως ο άνθρωπος που ήδη από το 2015 έγραφε “To everyone who sell me drugs/ Don’t mix it with that bullshit, I’m hopin’ not to join the 27 Club.”, μπορεί στο ψυχικό σκέλος να συνδύαζε φόβους κι επιθυμίες από το «πριν», όμως υποσχόταν, έδειχνε ως εφικτό, ένα οπτιμιστικό departure.
Tο εξώφυλλο του Balloonerism, όπως και του Circles, επιλέχθηκε από τον Miller, μέσα από εκείνη την Instagram ανάρτηση του ζωγράφου Alim Smith, όπου μια ανάλογη φιγούρα είχε κεντρίσει το ενδιαφέρον του rapper. Όμως το υλικό τραβά από πιο πίσω, από την εποχή του Faces mixtape, από ιδέες κατά το διάστημα 2013-2014. SZA, Thundercat και το όργανο του Daniel Johnston στο “DJ’s Chord Organ”, “Okay, I went to sleep famous and I woke up invisible/ Rich as fuck and miserable / At least I did Kimmel and Arsenio, my mom got it on video” να είναι μια από τις σκέψεις εκείνου του καιρού, με μπόλικα norcos, oxys, roxys, xanax γύρω-γύρω. Οι ιδέες ανασύρθηκαν, ο Miller διαβάζει τις γελοιογραφίες στις εφημερίδες, είναι νωθρός και φοβισμένος, ανατρέχει στα παιδικά (είναι μόλις 21 με 22 ετών εκείνη την εποχή), στα βαθιά αποτυπωμένα, στα πρωταρχικά, στον Delusional Thomas χαρακτήρα, στο πως άραγε μοιάζει ο θάνατος - αν και ενίοτε σπαράζει πως είναι ήδη νεκρός - αυτοί είναι οι συνδυασμοί που αποδίδουν στο 7ο LP του, όχι ως ομοιώματα υποθέσεων, κάπως έτσι θα ήταν κι αν έβγαιναν στην ώρα τους, πολλές φορές επεξηγώντας τι θα ακολουθούσε στο GO:OD AM.
Δυστυχώς το φιλμάκι που κυκλοφόρησε ως συμπληρωματικό της κυκλοφορίας στο Amazon Prime, δεν είναι για την ώρα διαθέσιμο προς προβολή στα λημέρια μας. Μπορεί να έδινε περαιτέρω αντικλείδια για τα ημερολόγια του Miller, μπορεί και όχι, χρήσιμα θα ήταν σε όσους και όσες έχουν προαποφασίσει το περαιτέρω ξεψάχνισμα της περίπτωσης του, αν και το παράθυρο εισροής νέων fans, με κάτι τέτοια τρυκ είναι που μένει πάντοτε ανοιχτό. Δυστυχώς άλλα έτσι είναι, καταπώς έγραψε κι ο φίλος Μανώλης Οικονόμου του En Lefko, με τη σκέψη του στον David Lynch: «Μακάρι λοιπόν να μη χρειάζεται να πεθαίνει κάποιος για να εμφανίζονται μερικές obligatory και βεβιασμένες "ποστιές" αλλά να στρέφονται ευγενώς, οικειοθελώς οι ψυχές και τα πνεύματα προς την σπίθα, την έντιμη και ανιδιοτελή τέχνη, την καλλιτεχνική ταυτότητα, την πραγματική αισθητική, την ανοιχτόμυαλη, αδέσμευτη οπτική.». Μακάρι ο Miller να συνέχιζε να δημιουργεί, μακάρι να μη σας ζάλιζα με ηθικολογικά debates εξαιτίας μιας ακόμης μεταθανάτιας κυκλοφορίας.
Γενικώς για τα μεταθανάτια, μπορούμε να φροντίζουμε κάποια μίνιμουμ όσο είμαστε στα πόδια μας, αντί να θεωρητικολογούν για αυτά όσοι μένουν πίσω, ερήμην ημών. Για παράδειγμα, στο 1147 ή στο www.eom.gr. μπορείτε να εγγραφείτε και πολύ σύντομα να πάρετε μια κάρτα δωρητή οργάνων και ιστών. Θα σας έρθει με το ονοματεπώνυμο, το όνομα πατρός, την ημερομηνία γέννησης, τον ΑΜΚΑ κι έναν αρ. Μητρώου. Θα το έχετε ήδη επικοινωνήσει με τους οικείους σας, ώστε αν χρειαστεί, να σεβαστούν την επιθυμία σας, το δόσιμο που επιλέξατε αντί μιας «αρτιμελούς» ταφής. Χάρη στις ευλογίες σας, κάποιος θα κερδίσει μέρες, μήνες, χρόνια, ενδεχομένως και να αναρωτηθεί για την πάρτη σας “Do they dream just like we do?/ Do they dream just like we do?/ Do they love just like we do? (Oh)/Do they love just like we do? (Oh-oh-oh, oh-oh-oh)/ Do they feel just like we do? (Oh)/ Do they feel just like we do? (Oh-oh-oh-oh, oh-oh-oh-oh, oh-oh-oh-oh)” όπως κάνει ο Miller στο καταληκτικό “Tomorrow Will Never Know”. Δε λέω πως μια τέτοιου τύπου posthumous κυκλοφορία άπτεται του ευεργετήματος μιας δωρεάς οργάνων, στέκομαι όμως στη συναίνεση και στο σεβασμό των προ-θανάτου επιλογών. Τα μεταθανάτια δισκογραφήματα του Mac Miller ακούγονται αμφότερα σα να είχε συναφθεί αυτή η συμφωνία, προκύπτουν ακέραια, σχετικά, παρόντα, φυσικά. Καλώς κυκλοφορούν εκεί έξω, από εκεί και πέρα “All roads lead to the same confusion (Same confusion) I mean, all roads lead to the same conclusions (Same conclusions)” ("Mrs. Deborah Downer").
Πηγή κεντρικής φωτογραφίας The Incredible Story of Mac Miller
