Στα τέλη της δεκαετίας των 2010s, μια περίοδο που το Portland παρήγαγε μόνο φουντούκια και τρίποντα από το logo, γεννήθηκε μια μπάντα με το όνομα Idle Hands. Μετά τη διάλυση της παλιάς τους μπάντας οι Gabe Franco, Colin Vranizan και Sebastian Silva αποφάσισαν να αφήσουν πίσω τους το συμβατικό heavy/speed που έπαιζαν μέχρι πρότινος και να εξερευνήσουν λίγο περισσότερο, παίζοντας ουσιαστικά την μουσική που θα ήθελαν να ακούν. Αυτό τους οδήγησε σε ένα κράμα από heavy metal και gothic post-punk. Σαν έναν battlevestάκια μετά από δάγκωμα βικτωριανού βαμπίρ.
Mana (2019)
- Be me
- Είναι Μάιος του 2019Ανεβαίνουν τα πρώτα βίντεο από το Keep It True XVIIII
- Ανάμεσα τους η εμφάνιση από μια μπάντα με όνομα Idle Hands
- Πατάω κλικ γιατί το thumbnail είναι ένας τύπος με "Big sunglasses, not Emperor sunglasses. Big sunglasses - Always cool band"
- Α Π Ο Κ Α Λ Υ Ψ Η
Έρωτας με την πρώτη ακρόαση. Με το σκοτεινό τους στυλ, που συνδυάζει ένα σχεδόν χατζημέταλ ρυθμικό section και την αισθητική των Sisters of Mercy, έχουν καταφέρει να γεμίσουν ένα κενό στη μουσική βιομηχανία που πολλοί δεν ήξεραν καν ότι υπήρχε. Το πρώτο του EP με τίτλο Don't Waste Your Time είχε ξεφύγει παραραδόξως από τα radar μου όταν κυκλοφόρησε το 2018. Πότε δεν είναι αργά όμως. Μετέπειτα έγινε γνωστό πως η μπάντα έσπασε τα ταμεία στο φεστιβάλ πουλώντας κάποιες εκατοντάδες βινύλια, πράγμα ανήκουστο για opening act. Οι βάσεις ετέθησαν, και μάλιστα πολύ γερά. Ο δίσκος είχε βγει ελάχιστες μέρες πριν και το ταξίδι στο συνοικιακό δισκάδικο των Εξαρχείων έγινε πριν προλάβω καν να πω ÜGH. Εν τέλει έμεινα με blue balls επειδή δεν το είχε, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία, Όπως άλλη ιστορία είναι και το ότι είχαν παίξει στην Αθήνα ούτε δύο βδομάδες πριν και δεν είχα πάρει γραμμή. Πότε δεν είναι αργά όμως v2. Αν ήταν ταινία, θα ήταν κάτι ανάμεσα σε γοτθικό ρομάντζο και cult horror. Το Mana είναι σκοτεινό, μελωδικό, πιασάρικο, τόσο-όσο campy και γεμάτο συναισθηματικές διακυμάνσεις. Riffs, μελωδίες και μπασογραμμές που με μαγνήτισαν όπως ο Jesse το laptop του Gus Fring. Οι στίχοι είναι γεμάτοι υπαρξιακή θλίψη και μοναξιά, ενώ η φωνή του Gabriel Franco αναβλίζει τεστοστερόνη και καθηλώνει με την μπάσα απλότητά της αλλά και με τις σχεδόν λυκανθρωπικές howling κραυγές του. Ας μην κρυβόμαστε. Όπως και όλες σχεδόν οι δουλειές των Idle Hands, έτσι και αυτός ο δίσκος πάσχει σε έναν βαθμό από singleίτιδα. Όχι δεν εννοώ πως είναι one-hit wonders. Ο δίσκος από την αρχή μέχρι το τέλος σπέρνει αδιανόητα. Απλά είναι μερικά κομμάτια που όχι απλά ξεχωρίζουν, ακούγονται σαν θείο δώρο στην ανθρωπότητα ενώ τα υπόλοιπα είναι απλά παρά πολύ καλά. Namely, τα Give Me To The Night το Nightfall και σε λίγο μικρότερο βαθμό τα Blade And The Will και Cosmic Overdrive έχουν αναχθεί στο πάνθεον των 2010s. Το δεύτερο μισό του δίσκου σίγουρα δεν έχει τη δυναμική του πρώτου, όμως σε καμία περίπτωση δεν έχει έλλειψη σε συνθετικό και θεματικό επίπεδο. Το Dragon, Why Do You Cry? είναι ένα συναισθηματικό κομμάτι με θέμα την ζωή που προχωράει και εξελίσσεται με τον γερασμένο αφηγητή να νιώθει χαμένος και πως μένει πίσω. Το Double Negative είναι η ύστατη έκκληση σε βοήθεια ενός εν δυνάμει αυτόχειρα. Ανέκαθεν ήταν πολύ κοντά στη καρδιά μου, με το δεύτερο μισό να αποθέωση σε όλα τα επίπεδα. Ίσως θα ταίριαζε σαν κλείσιμο του δίσκου, όμως εικάζω πως δεν ήθελαν να είναι αυτό το μήνυμα η θεματική κατάληξη. Τα It Will Be Over Before You Know It, A Single Solemn Rose και το ομότιτλο κλείσιμο χαμηλώνουν κατά πολύ την ένταση και αφήνουν το δίσκο να κλείσει με ηρεμία όμως και ακριβώς όπως άρχισε, με ένα φοβερό κιθαριστικό lead και ένα φοβερό ρεφραίν. Άξιο payoff για έναν από τους σημαντικότερους δίσκους της νέας γενιάς metal. Το Mana είναι ένα άλμπουμ γεμάτο αντιθέσεις: σκοτεινό αλλά πιασάρικο, βαρύ αλλά ανάλαφρο. Συνδυάζει μοναδικά το gothic rock με το heavy metal χωρίς να δείχνει αναποφάσιστο ή βεβιασμένο. Κάθε κομμάτι του δίσκου έχει τη δική του ταυτότητα, αλλά όλα ενώνονται κάτω από μια κοινή ατμόσφαιρα, κάνοντας το να ακούγεται σαν ένα ενιαίο έργο. Δεν είναι ένας δίσκος ούτε μόνο για μεταλλ@δες ούτε για γκοθ@δες. Απευθύνεται και κοιτάει στα μάτια όσους έχουν ψυχή μέσα τους. Ένα άλμπουμ που ακούγεται ξανά και ξανά χωρίς να χάνει τη μαγεία του. Ευχαριστώ το Keep It True και τους απανταχού χατζημεταλλάδες για την ανάδειξη αυτής της υπερμπαντάρας.
Strength (2021)
Το Mana έθεσε πολύ ψηλά τον πήχη και δημιούργησε πολύ υψηλές προσδοκίες για την επόμενη κυκλοφορία των Αμερικανών. Η αλλαγή του ονόματος σε Unto Others μπορεί να ξένισε κάποιους, αλλά το Strength απέδειξε ότι η ουσία της μπάντας παρέμεινε αλώβητη: σκοτεινά τραγούδια, σφιχτά riffs και μια γνήσια gothic ατμόσφαιρα. Ο δίσκος ανοίγει με το Heroin, ένα από τα πιο βαριά και δραματικά κομμάτια της μπάντας. Hard hitting riffs, έντονος ρυθμός και τα σχεδόν λυκανθρωπικά ουρλιαχτά του Gabriel Franco με έπιασαν από το σβέρκο αμέσως και με πέταξαν στον σκοτεινό κόσμο του Strength. Τολμώ να πω πως είναι από τα αγαπημένα μου κομμάτια της μπάντας, και κοιτάει στα ίσα τα μεγαθήρια του ντεμπούτου. Οι στίχοι, που πραγματεύονται την εξάρτηση και την αυτοκαταστροφή, κάνουν το τραγούδι έξτρα οδυνηρό. Το Downtown αλλάζει ρυθμό με μια πιο up-tempo διάθεση και punk επιρροές. Είναι πιασάρικο και ανεβαστικό, αλλά η σκοτεινή θεματολογία παραμένει, μιλώντας για τη μοναξιά μέσα στον θόρυβο της πόλης. Το When Will Gods Work Be Done λειτουργεί σαν τον κεντρικό gothic metal ύμνο του δίσκου. Ένα ρεφραίν που επιβάλλεται να τραγουδηθεί δυνατά και την πιο χορευτική μπασογραμμή. Το No Children Laughing Now επιστρέφει στη σκοτεινή πλευρά, με μια υποβλητική, σχεδόν κινηματογραφική αίσθηση, σαν ένα μουσικό πορτρέτο θλίψης και απώλειας. Η μελαγχολία είναι ένα theme που μπορώ να δω αρκετά εντονότερα εδώ. Αν και υπήρχε φυσικά και στο Mana μια γενικά υποτονική και μουτζοκακόμοιρη διάθεση, έμοιαζε να κινείται σε πιο φαντασιακή διάταση. Στο Strength μπορεί να την νιώσεις και να μυρίσεις την βαριά της ανάσα. Το Destiny συνδιάζει μια goth νοσταλγική αισθητική με αδυσώπητα διπέταλα και για κάποιο περίεργο λόγο American freedom eagles. Ίσως το πιο catchy ρεφραίν του δίσκου, μαζί με το Summer Lightning. Το Little Bird είναι σίγουρα το πιο κατατονικό κομμάτι του δίσκου, όμως τα Why και Just A Matter of Time που ακολουθούν είναι από τα πιο ενεργητικά. Ο δίσκος συνεχίζει με μια διασκευή του Hell Is For Children της Pat Benatar. Η μπάντα εδώ δίνει μια πιο προσωπική νότα, μετατρέποντας το κομμάτι σε έναν gothic metal ύμνο. Η θεματική του domestic abuse που πραγματεύεται ταιριάζει απόλυτα στη σκοτεινή ατμόσφαιρα του Strength. Ο δεύτερος δίσκος των Unto Others ήταν μια φυσική εξέλιξη. Αν και διατηρεί τη σκοτεινή, μελαγχολική ταυτότητα που χαρακτήριζε το προηγούμενο έργο τους, ο δίσκος αυτός παρουσιάζει μια πιο έντονη και δυναμική pedal to the metal προσέγγιση. Είναι ταυτόχρονα μεστός και πολυδιάστατος. Το ρυθμικό δίδυμο δίνει ρέστα, με ντραμς και μπάσο που με κάνουν να κουνιέμαι σαν μανιακός, είτε από ενθουσιασμό είτε για να ξεφύγω από την υπαρξιακή κρίση που προκαλούν οι στίχοι. Άλλος ένας δίσκος που ρέει σαν νερό, άξιος συνεχιστής του legacy που άφησε πίσω του το Mana.
Never, Neverland (2024)
Μπορεί το όνομα να είχε ήδη αλλάξει από το Strength, όμως θεωρώ πως ακόμα βρίσκονταν σε μια μεταβατική περίοδο, εν μέσω όλου αυτού του πονοκεφάλου και του τρεξίματος. Για μένα το Never, Neverland είναι το πραγματικό πρώτο Unto Others album. O δίσκος ανοίγει με πεταλούδες στην καρδιά. Το Butterfly είναι ένα μελωδικό post-punk goth κομμάτι με θεματική τον έρωτα και την κτητικότητα. Το When The Kids Get Caught, γεμάτο αναφορές, όπως στο Le Ballon Rouge και coming of age ταινίες εποχής. Βαθιά συναισθηματικό και υπέρμετρα Σιστερσοφμερσικό. Μου φαίνεται αστείο που η ίδια μπάντα που έγραψε το Double Negative τώρα κάνει cosplay την γραμμή SOS με το Suicide Today. Αμάν βρε παιδιά αυτή η τοξική θετικότητα θα μας φάει. Το ίδιο ισχύει και για τα Sunshine και Time Goes On. Χαίρομαι με την χαρά σας ρε παλίκαροι μπράβο. Όπως και να έχει παραδίδουν έναν παρά πολύ αξιόλογο δίσκο, με αδιαμφισβήτητα καταπληκτικές μελωδίες και ρεφραινάρες.Καλώς ή κακώς η συνολική προσέγγιση στον δίσκο είναι αρκετά πιο mellow. Η αναλογία μπαλαντών/heavy hitters είναι μεγαλύτερη από τους προηγούμενους δίσκους. Δεν ξέρω αν αυτό έγινε επίτηδες για να πιάσουν ακόμα μεγαλύτερη μερίδα κοινού και να γίνουν η arena band που τους αξίζει ή αν απλά αυτό γούσταραν να παίζουν αυτή τη περίοδο. Βέβαια αυτό κάνει τις εξαιρέσεις να ξεχωρίζουν πολύ πιο έντονα. Το Flatlines είναι hardcore punk. Αυτό. Σύντομο, οργισμένο, δεν υπάρχει κανένας λόγος, μόνο θυμός και mosh. Αντίστοιχα το Momma Likes The Door Closed ακούγεται σαν να γράφτηκε από crossoverάδες πιτσιρικάδες με σηκωμένα καπέλα Suicidal Tendencies. Κολλάει; Καθόλου! Γουστάρω; 100%! Μπορεί το Raigeki να μην καταστρέφει τα πάντα στην αρένα (οποίος το πιάσει αδερφός για πάντα) όμως είναι τραγουδαρα. Φουλ άνετα το καλύτερο ρεφραίν στο δίσκο... αν δεν υπήρχε το Fame φυσικά. Ίσως το πιο "πιασάρικο" κομμάτι, αν μου επιτρέπεται ο όρος με κίνδυνο να λιντζαριστώ από τον Κατακουζηνό, με έναν ρυθμό που κολλάει στο μυαλό σου. Οι γκοθογρούβες αφήνουν μια αίσθηση ανεμελιάς, αν μπορείς να το πεις αυτό για ένα τραγούδι με τόσο βαρύ περιεχόμενο που πραγματεύεται το αέναο κυνήγι της αποδοχής, τον φόβο της αλλαγής και την ύστατη μοναξιά. Η διασκευή στο Pet Semetary μπαίνει ως άλλη μια ζωντανή απόδειξη πως η μόνη μπάντα που δεν μπορεί να παίξει Ramones είναι... οι ίδιοι οι Ramones. Με το Never, Neverland, οι Unto Others φαίνεται να κάνουν το επόμενο μεγάλο βήμα. Το άλμπουμ αποτελεί μια ωδή στη διαχρονική πάλη ανάμεσα στο εσωτερικό σκοτάδι και την ανάγκη για ελπίδα, κάτι που αντικατοπτρίζεται σε μεγάλο βαθμό στους στίχους και στον τίτλο: ένα μέρος ονείρου και φαντασίας, αλλά και φυγής από την πραγματικότητα. Όλα γύρω έχουν καταρρεύσει και το μόνο που μένει είναι η οργή το κενό και η θλίψη σε απόλυτη αρμονία. Παράξενο, σκοτεινό, γοητευτικά ασύνδετο, κάπου στο βάθος κάποιος μονολογεί για τη ματαιότητα της ζωής, και το soundtrack σε κρατάει καθηλωμένο, ακόμα κι αν δεν έχεις ιδέα τι συμβαίνει. Lynch λείπεις και όλα σε θυμίζουν.
Είναι φοβερό το ποσό ενωτική είναι αυτή η μπάντα, και αυτή θεωρώ πως είναι και η μεγαλύτερη τους νίκη. Οι Unto Others είναι από τις ελάχιστες μπάντες που είναι ικανές να πιάσουν και τον πιο κολλημένο ελιτιστή πες-3-τραγούδια gatekeeper εξίσου με το τα-ακούω-όλα πιτσιρίκι. Ο συνδυασμός της αισθητικής και του ήχου τους, τους βάζει με μεγάλη άνεση σε περιοδείες και φεστιβάλ όλων των παρακλαδιών του rock και μέταλ. Από Extreme festivals σε χατζημέταλ και γκόθοκαταστάσεις. Από περιοδείες με Behemoth, Mayhem και Carcass να βγαίνουν με ιερά τέρατα όπως King Diamond και WASP. Έχουν πιάσει ένα επίπεδο χαμελαιοντισμού που αν δεν έπαιζαν αδιανόητα καλή μουσική δεν θα είχε συμβεί ποτέ. Είναι μπάντα για ανθρώπους που μάλωναν μέχρι δακρύων και λυγμών για το ποια έκδοση Advanced Dungeons & Dragons έχει τα καλύτερα mechanics, και ταυτόχρονα για τη γενιά του mall goth και του Fortnite. Κολλητός είπε μια πολύ μεγάλη και πέρα για πέρα αληθινή ατάκα, και θα προσπαθήσω να την μεταφέρω όσο το δυνατόν ακριβέστερα. "Ο μόνος λόγος που οι Unto Others δεν έγιναν ποτέ mainstream και δεν είναι headliners παντού είναι επειδή ο τραγουδιστής δεν είναι μορφονιός" Gabe an διαβάζεις αυτές τις γραμμές συγγνώμη bro, μην αλλάξεις ποτέ.
Την τελευταία μέρα του Ιανουαρίου το Temple θα κουνιέται στους ρυθμούς της πιο μοναδικής μπάντας στο χώρο του metal. Θα φορέσουμε ό,τι πιο μαύρο έχουμε στις ντουλάπες μας και θα είμαστε εκεί.
