Όλα ξεκίνησαν το 1976, όταν οι συμμαθητές Robert Smith, Michael Dempsey, Lol Tolhurst και Porl Thompson σχημάτισαν τους Easy Cure στο Crawley, στο δυτικό Sussex. Το 1978 το “Easy” και ο Thompson αποσύρθηκαν και οι The Cure υπέγραψαν στη Fiction, όπου κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο τους άλμπουμ Three Imaginary Boys, τον Μάιο του 1979 και ξεκίνησαν μια καριέρα γεμάτη απολαυστική μουσική και μυστήριο που αντανακλάται με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο στα video clips της μπάντας. Ακολουθούν οι ιστορίες πίσω από τα διασημότερα από αυτά.
A Forest (1980)
Το πρώτο promo video της μπάντας με έναν Robert Smith πολύ διαφορετικό από αυτόν που μας έρχεται στο μυαλό από τα clips των Cure. Αρχικά οι Cure είχαν κατά ισχυρισμό πολλών υιοθετήσει - καθόλου συνειδητά- ένα anti-image look, το οποίο χάθηκε οριστικά όταν ο Robert Smith φόρεσε κραγιόν και σπρέι μαλλιών και άρχισαν να τους θεωρούν ακόμα πιο περίεργους, ενώ αυτοί στην πραγματικότητα απλώς βαριούνταν την standard ροκ φάση. Στο "A Forest" οι Cure τραγουδούν σε ένα σκοτεινό σκηνικό του Top of the Pops, αποσπάσματα του οποίου εναλλάσσονται με παραμορφωμένες εικόνες του δάσους.
The Hanging Garden (1982)
Το Pornography ήταν το τέταρτο studio album των Cure και το διαδέχτηκε η τουρνέ με τον τίτλο “Fourteen Explicit Moments”, στην οποία η μπάντα φόρεσε μαύρα ρούχα, ανακάτεψε τα μαλλιά της, πασαλείφθηκε με makeup, απεκδύθηκε το anti-image look και εδραίωσε στην ουσία από αυτή τη στιγμή το iconic στυλ της. Ο Smith μιλώντας στο περιοδικό “Shake” για το video ανέφερε με χιούμορ: «Πήραμε δύο τύπους που έκαναν τα video για τους Madness και έφτιαξαν ένα άθλιο video. Ήθελαν να μας παρουσιάσουν σοβαρούς, ενώ εμείς θέλαμε να μοιάζουμε σαν τους Madness».
Let’s Go To Bed (1982)
Πρώτη συνεργασία με τον Tim Pope, ορόσημο για την καριέρα των Cure που στηρίχτηκε πολύ και στο visual υλικό που παρέδωσε η μπάντα. Ο Tim Pope ύστερα από αυτή τη στιγμή επρόκειτο να σκηνοθετήσει πολλά από τα video clips της μπάντας. Τρία χρόνια αργότερα ο Robert Smith σε μια συνέντευξή του στο set του “In Between Days“ περιγράφοντας την πρώτη του συνάντηση με τον Pope: «Όταν μπήκε στον χώρο, σκέφτηκα “φανταστικός τύπος”. Φορούσε ένα φρικτό μπλουζάκι και ένα παντελόνι που δεν έστρωνε καθόλου καλά, το ένα του μάτι πήγαινε αριστερά, το άλλο δεξιά και σκέφτηκα ότι αυτός ο άνθρωπος κατά πάσα πιθανότητα είναι ένα τετραπέρατος σκηνοθέτης. Από τότε είμαστε μαζί σε όλα τα video». To “Let’s Go To Bed“ επίσης είναι η μόνη στιγμή που απαθανατίζεται σε βίντεο η μπάντα στην duo version της με μοναδικά της μέλη τον Robert Smith και τον Lol Tolhurt, οι οποίοι εμφανίζονται σε ένα παράξενο δωμάτιο σε πλάνα από διάφορες γωνίες.
In Between Days (1985)
Στη σκηνοθεσία και πάλι ο Tim Pope και ποτέ κανείς δεν κατάλαβε αυτές τις φλούο κάλτσες που πάνε πέρα δώθε. Ούτε εμείς ούτε ο Robert Smith, ούτε ο ίδιος o Tim Pope (τουλάχιστον δεν θυμάται). Μέλημα του ήταν να αποδώσει την μούρλα του Robert Smith με πολλά close-ups στο πρόσωπό του και να εστιάσει σε αυτή την βρετανική εκκεντρικότητα. Ο Robert Smith δηλώνει ότι είναι ένα από τα αγαπημένα του video clip, που καμία σχέση δεν έχει με τους στίχους, αλλά είναι ένα πορτρέτο της μπάντας. «Θέλαμε να φτιάξουμε ένα video clip που θα έδειχνε εμάς καθόλου λαμπερούς ή ό,τι άλλο σχετικό, γιατί μπουχτίσαμε με τους φτιασιδωμένους ανθρώπους καλλωπισμένους που περπατούν γεμάτοι χάρη. Νομίζω ότι είναι το πιο βαρετό πράγμα να βλέπεις τους ανθρώπους που ξέρεις στην οθόνη με άλλο πρόσωπο».
Close To Me (1985)
Γυρισμένο στο εσωτερικό μιας ντουλάπας στην άκρη ενός γκρεμού, πιο κλειστοφοβικό πεθαίνεις, o Robert Smith δήλωσε κάποτε για αυτό ότι ήταν μια καθόλου ευχάριστη εμπειρία, οι Cure μάλιστα ηχογράφησαν μια δεύτερη εκτέλεση του κομματιού για να αποδώσουν αποτελεσματικότερα το συναίσθημα που ταίριαζε σε αυτό το έντονο που είχε δημιουργήσει σκηνοθετικά ο Tim Pope. H ντουλάπα στο τέλος του video πέφτει στον γκρεμό κι επειδή υπήρχε μόνο μία τέτοια στη διάθεση τους κι έπρεπε να πετύχει το εγχείρημα έγινε μόνο ένα γύρισμα. «Πέτυχε δεν πέτυχε ο χρόνος το έδειξε, η ντουλάπα έπεσε στον γκρεμό και εμείς και το συνεργείο οδηγήσαμε πίσω στο σπίτι μας. End of story».
Boys Don’t Cry (1986)
Τρία μικρά αγόρια, οι Mark Heatley, Christian Andrews και Russell Ormes παρουσιάζoνται σαν η εφηβική εκδοχή των The Cure. Καταλαμβάνουν τις θέσεις των μελών τους πίσω από μικρόφωνα και όργανα σαν μια νεαρή έκδοση της μπάντας, ενώ πίσω από μία κουρτίνα βρίσκονται οι Cure που παρουσιάζονται ως οι σκιές των παιδιών με κόκκινα μάτια, εφέ για το οποίο είχαν χρησιμοποιήσει τότε φλούο κόκκινη μπογιά στις βλεφαρίδες τους, ώστε να φαίνονται στο σκοτάδι. O Tim Pope μάλιστα μιλώντας στο “Video Killed The Radio Star”, αποκάλυψε ότι τα παιδιά αυτά, που δεν είναι πλέον παιδιά, έχουν κρατήσει επαφή μέχρι σήμερα με τον Robert Smith και παρακολουθούν μέχρι σήμερα τις συναυλίες των Cure.
Just Like Heaven (1987)
Μια ακόμη δημιουργία του Tim Pope τοποθετημένη στο χείλος ενός γκρεμού, με τη σύζυγο του Robert Smith, Mary Poole, ντυμένη στα λευκά να χορεύει μαζί του –η μοναδική φορά που εμφανίστηκε γυναικεία φιγούρα σε video clip των The Cure- έναν χορό, για τον οποίο τουλάχιστον ο Smith είχε αναφέρει ότι ήθελε να φαίνεται περισσότερο σαν τον χορό από τη Νύκτα των Βρικολάκων του Polanski και να μην είναι καθόλου soft . Το "Just Like Heaven" είναι ένα κομμάτι για το οποίο ο Robert Smith είχε δηλώσει από πριν ότι μιλούσε για κάτι που του είχε συμβεί πολύ παλαιότερα και είχε ιντριγκάρει με αυτόν τον τρόπο τους fans της μπάντας να το δουν για να μάθουν λεπτομέρειες. Αφού αποκάλυψε ότι η γυναίκα του ήταν το κορίτσι, για το οποίο είχαν γραφεί οι στίχοι- όπως άλλωστε και οι στίχοι πολλών άλλων κομματιών του-, πρόσθεσε ότι ήθελε μια γυναικεία παρουσία στο βίντεο και ότι δεν θα μπορούσε να δεχτεί καμία άλλη, γιατί δεν θα ένιωθε άνετα να αρπάζει και να την κρατάει σφιχτά μια ξένη ηθοποιό. Σε ερώτηση δημοσιογράφου στα γυρίσματα του video σχετικά με το πού αποδίδει την επιτυχία των video clips των Cure, ο Smith είχε απαντήσει στο ότι και ο Pope και οι Cure δεν παίρνουν τον εαυτό τους στα σοβαρά και ο ένας γελάει με τον άλλο. «Όλοι οι άνθρωποι που συμπαθώ γελούν ο ένας με τον άλλο. Το διασκεδάζουμε. Δεν υπάρχει σενάριο. Υπάρχει μια κεντρική ιδέα που εξελίσσεται ανάλογα με την ατμόσφαιρα και το συναίσθημα εκείνη τη στιγμή».
Why Can’t I Be You (1987)
Το πρώτο single από το Kiss Me, Kiss Me, Kiss Me, το “Why Can’t I Be You”, απογοήτευσε τους fans των The Cure, γιατί σε αυτό εμφανίζονται τα μέλη της μπάντας υποδυόμενα διάφορους χαρακτήρες σε έναν συγχρονισμένο χορό, που γυρίστηκε σε ένα βράδυ στο bar του Westbury Hotel στο Δουβλίνο. Ο Robert Smith ανέφερε σχετικά με αυτό ότι ήθελαν να δείξουν ότι δεν παίρνουν τους εαυτούς τους πολύ στα σοβαρά. «Μας πήρε πέντε μέρες να μάθουμε μια χορογραφία 30 δευτερολέπτων. Δεχτήκαμε μεγάλη μουρμούρα από πολλούς fans της μπάντας. Γιατί το κάνετε αυτό; Καταστρέφετε το νόημα της μπάντας. Αλλά πάντα ένιωθα ότι αν δεν μπορούσαμε να τσαντίσουμε τους άλλους ανθρώπους, όπως τσαντιζόμαστε κι εμείς, δεν είχε κανένα νόημα να κάνουμε video clips».
Hot, Hot, Hot!!! (1987)
Τέταρτο και τελευταίο single από το Kiss Me, Kiss Me, Kiss Me, το “Hot, Hot, Hot!!!” ήταν εντελώς απρόβλεπτο. Ασπρόμαυρο, οι Cure μεταμφιεσμένοι σε νάνους με ρούχα '50s και ο Robert Smith να δηλώνει αργότερα ότι η βασική τους ιδέα για το clip χάθηκε κάπου στην μετάφραση: «Είπα στον Tim Pope ότι ήθελα να μας κάνει να φαινόμαστε σαν μια παρακμιακή soul μπάντα. Αυτός μετέφρασε το ‘lowdown’ σε ‘νάνος’ και το ‘soul band’ σε ‘black-and-white.’ Η Polydor είπε ότι δεν θα φαινόταν. Όντως δεν φάνηκε. Κάποιοι θεώρησαν ότι ο Tim Pope το έκανε σκόπιμα γελοίο».
Friday I’m In Love (1987)
Ίσως από τα πιο όμορφα video clips της ανθρωπότητας, μπουρμπουλήθρες, χαρούμενη διάθεση, κορόνες, ψυχεδέλεια, πέπλα, καρδιές, μπύρες, φτερά, καπέλα, μπαλόνια, κονφετί, κοστούμια, σκηνικά, περίεργα αντικείμενα, μπιχλιμπίδια, cameo, Tim Pope backstage πάνω σε ένα κουνιστό αλογάκι φωνάζοντας σκηνοθετικές οδηγίες, ο παραγωγός Dave M Allen που κρατάει διάφορα αντικείμενα στο background, όλοι και όλα σε μια διάθεση γιορτής σε αυτό το video clip που σίγουρα οι Cure διασκέδασαν πολύ αποτίνοντας συγχρόνως φόρο τιμής στον ήσυχο κινηματογραφιστή Georges Méliès. Τραβάει την προσοχή το παράξενο logo στα ντραμς του Boris Williams που γράφει “The Cures”. Γυρίστηκε σε τρεις ώρες και απέσπασε το βραβείο των τηλεθεατών του MTV Europe για το καλύτερο βίντεο της χρονιάς.
Lullaby (1989)
Αν είσαι παιδί των 80s, σίγουρα αναγνωρίζεις αυτό το video clip, το πιο iconic video για έναν ύμνο των Cure με την όμορφη κιθαριστική μελωδία και τα ψιθυριστά φωνητικά, στη φήμη του οποίου συνέβαλε κατά πολύ η σκηνοθεσία του Tim Pope. Παγωμένος στο κρεβάτι του ο Robert Smith κοιτάζει ανιχνευτικά γύρω του στο δωμάτιο, ενώ τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας ντυμένα Ναπολέοντες του παίζουν μουσική. Καλυμμένοι από ιστούς αράχνης, τα πρόσωπά τους βαμμένα λευκά, σαν αποσυνδεδεμένα από τη ζωή. Ένα δυνατό close up εστιάζει στα γεμάτα αράχνες χέρια με τα μακριά νύχια και καθώς η κάμερα γλιστράει κι η φιγούρα, ανεβαίνει καταλάβουμε ότι ο Spiderman δεν είναι άλλος από τον Smith με μαύρο make-up.
Μια σουρεαλιστική βραδιά από την οπτική του τραγουδιστή, ο οποίος αντικρίζει μια τρομακτική φιγούρα που μπαίνει στο δωμάτιό του. Ο Tim Pope χρησιμοποιεί το φυσικό φως και φτιάχνει ένα ονειρικό σκηνικό χωρίς οπτικά εφέ ή CGI. To "Lullaby" είναι η πεμπτουσία της ειρωνίας, μια υπερβολική οπτικοποίηση του πώς το κοινό αντιλαμβάνεται τους Cure, η τέλεια ισορροπία ανάμεσα στην ειρωνία και το storytelling, ο τρόπος να πουν οι Cure για ακόμη μία φορά ότι δεν παίρνουν την τέχνη τους τόσο στα σοβαρά, όσο νομίζουν οι fans τους. Σε μια διαφωτιστική κουβέντα στο Q το 1989 στο set του "Lullaby" ο Tim Pope ανέφερε ότι οι Cure είχαν επηρεαστεί από το cult σουρεαλιστικό horror στοιχείο του Eraserhead του David Lynch.
