Δύσκολα θα συναντήσεις πιο ξεπερασμένη και αμφιλεγόμενη λίστα δίσκων από τους 10 καλύτερους δίσκους του 2014 σύμφωνα με το Pitchfork. Στην δεκάδα βρίσκονται ο Ariel Pink, οι Sun Kil Moon και οι Swans, καλλιτέχνες και μπάντες που για διαφορετικούς λόγους η εμφάνισή τους σε μια λίστα σήμερα θα ήταν ιδιαίτερα προβληματική, ενώ στην κορυφή φιγουράρει ο δεύτερος δίσκος των Run the Jewels, μια από τις πιο χαρακτηριστικές στιγμές αυτού που το Vulture χαρακτήρισε Obamacore (μιας υπερφίαλης αισιοδοξίας που χαρακτήρισε την ποπ κουλτούρα των ΗΠΑ κατά την οκταετία της προεδρίας Barack Obama, μέχρι αυτή να γκρεμοτσακιστεί με τον χειρότερο τρόπο). Από πολλές απόψεις, το 2014 μοιάζει με μια μεταβατική χρονιά για την μουσική με τον ίδιο τρόπο που τα early 20s σου μπορεί να μοιάζουν μια μεταβατική χρονική περίοδος, μια άγνωστη γη στην οποία κινείσαι μόνο με το ένστικτο και με την αδρεναλίνη στα ύψη.
Η Mitski το 2014 βρισκόταν σε μια μεταβατική κατάσταση από πολλές απόψεις. Είχε ήδη κυκλοφορήσει ήδη δύο δίσκους, αν και ήταν περισσότερο φοιτητικά projects του Ωδείου Μουσικής στο οποίο σπούδαζε παρά ολοκληρωμένες δουλειές. Ενώ συνέχιζε να αναζητά την θέση της στον κόσμο, μια έτσι και αλλιώς επωδός στη ζωή της, μιας και πέρασε το μεγαλύτερο μέρος των νεανικών της χρόνων ανά τον κόσμο, ακολουθώντας τη δουλειά του πατέρα της που υπηρετούσε το Υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ (φημολογείται πως ήταν πράκτορας της CIA), έμαθε να παίζει κιθάρα. Και ανάμεσα σε σπίτια φίλων και στούντιο, ξεκίνησε να ηχογραφεί τον τρίτο δίσκο της που σήμερα μοιάζει με το πραγματικό ντεμπούτο της.
Η δημοφιλία της Mitski χωρίζεται σε τρία στάδια. Αρχικά, στην κυκλοφορία του "Puberty 2", και ειδικά του "Your Best American Girl", ένα τραγούδι που δεν γίνεται να ακούσεις σε χαμηλή ένταση, οπότε και απέκτησε περίοπτη θέση στην αφήγηση της indie κουλτούρας. Έπειτα, στην καθολική αναγνώριση από τους κριτικούς και τα μουσικά media με την κυκλοφορία του Be the Cowboy, στρεφόμενη πλέον σε πιο ποπ συνθέσεις. Τέλος, το πιο καθοριστικό όσο και απρόσμενο στάδιο της δημοφιλίας της έρχεται μέσα από το TikTok, με το "My Love Mine All Mine" να γίνεται ο Δούρειος Ίππος ώστε μια νέα γενιά κοριτσιών να γνωρίσουν την Mitski και τη δισκογραφία της, εκτινάσσοντας το στάτους της με έναν τρόπο που δεν έβλεπες να ερχόταν και γεμίζοντας το tour της με απανωτά sold out σε χώρους μεγαλύτερους από αυτούς που είχε συνηθίσει να παίζει.
Σε έναν από τους σταθμούς αυτού του tour την πέτυχα και εγώ, στο τέλος της περασμένης άνοιξης στο Βερολίνο. Προσπαθώντας να συνηθίσω πως ήμουν η μειοψηφία σε ένα κοινό που αποτελούνταν κατά συντριπτική πλειοψηφία από έφηβα και νεαρά κορίτσια, αυτό που ήταν άμεσα εμφανές είναι πως η Mitski του 2014 δεν υπάρχει πια και έχει εξελιχθεί σε μια διαφορετική εκδοχή της, και το να παραπονιέσαι είναι τόσο παράλογο όσο το να συνειδητοποιήσεις πού βρισκόσουν και εσύ πριν από δέκα χρόνια και πόσο μάλλον δεν θα ήθελες να συνεχίσεις να είσαι εκείνος ο άνθρωπος με τις ίδιες ανησυχίες στο σήμερα. Η συναυλία ήταν καθιστική, με την Mitski να ερμηνεύει χωρίς κιθάρες, προσδίδοντας μια θεατρική εκδοχή στα πιο ποπ και μελοδραματικά κομμάτια της δισκογραφία της. Η Mitski του σήμερα είναι μια ποπ σταρ με καλλιτεχνικές ανησυχίες που νιώθει άνετα να επικοινωνεί με το νέο κοινό της, και δεν θα έπρεπε να σου πέφτει λόγος για αυτό, ειδικά όσο κυκλοφορεί δίσκους σαν το The Land Is Inhospitable and So Are We που καταφέρνουν να απευθύνονται ισόποσα σε όλους – σε κριτικούς, σε Gen Z κορίτσια, αλλά και σε indie dudes. Παρόλα αυτά, και παρά την άρτια εμφάνισή της, υπήρχε κάτι που μου έλειπε, και ήταν πολύ συγκεκριμένο.
Ο τρίτος δίσκος της Mitski με τίτλο Bury Me at Makeout Creek κυκλοφορεί τον Νοέμβριο του 2014, και όποια στιγμή ή σε όποια φάση της ζωής σου και να τον ακούσεις, αυτό που γίνεται κατευθείαν αντιληπτό είναι πως το άτομο πίσω από αυτό το άλμπουμ νιώθει τα πάντα ταυτόχρονα τη στιγμή που δημιουργεί αυτά τα τραγούδια. Και αυτό που επίσης καταλαβαίνεις είναι πως δεν πρόκειται για μια ακόμη συνηθισμένη περίπτωση nepo baby, καθώς ακολουθεί διαφορετική διαδρομή από αυτή που ήταν προδιαγεγραμμένη για την ίδια. Ο στίχος I am not gonna be what my daddy wants me to be από το έτσι και αλλιώς εμβληματικό "Townie" είναι το επίκεντρο του δίσκου, με την κιθάρα να έρχεται ως σύμβολο επαναστατικότητας και αντίδρασης (η Mitski χρησιμοποιεί το επίθετο Miyawaki, προερχόμενο από την Ιαπωνίδα μητέρα της).
Τι είναι το "Townie"; Είναι ένα από αυτά τα τραγούδια που τα ακούς μια φορά και γνωρίζεις πως μετά από χρόνια θα χοροπηδάς από τη στιγμή που ακούς τις πρώτες του νότες. Λάθος, αρκεί να ακούσεις τους πρώτους στίχους για να το αντιληφθείς. Η Mitski τραγουδά There's a party and we're all going, ακριβώς ό,τι θέλεις να ακούσεις όταν είσαι 23, ακριβώς ό,τι θέλεις να κάνεις όταν είσαι 23. Και δεν μένει εδώ, αλλά συνεχίζει And we’re all growing up. Δεν έχει σημασία τι είναι αυτό το πάρτι και αν είναι κυριολεκτικό ή μεταφορικό. Όταν είσαι 23 μεγαλώνεις μέσα από πάρτι σε πάρτι, και εδώ που τα λέμε και η ίδια η ζωή μοιάζει με ένα μεγάλο πάρτι, με τις κορυφές και τα ναδίρ που σχετίζονται με ένα πάρτι. Αντιλαμβάνεσαι για πρώτη φορά πως ο χρόνος περνά και θες να δοκιμάσεις τα πάντα, αλλά ακόμη και αν το κάνεις νιώθεις πως τίποτα δεν σε χορταίνει και θες να ρουφήξεις όλο και περισσότερη ζωή – ξανά και ξανά. Σε αυτό το παράθυρο του χωροχρόνου ποτέ ξανά δεν είναι περισσότερο ανοιχτή η πόρτα που συγγενεύει με τον έρωτα και τον θάνατο, γιατί ακόμη και αν αντιλαμβάνεσαι το πέρασμα του χρόνου και την ματαιότητα, είναι νωρίς για να σου δημιουργήσει κρύο ιδρώτα. Η ζωή σου είναι ακόμη μπροστά, και κατά βάθος το ξέρεις. Αλλά μπορείς να αντιληφθείς πως όλα θα περάσουν, και για αυτό γίνεσαι ανυπόμονος. Όταν θέλεις κάτι, το θέλεις τώρα. Δεν θα είσαι ποτέ ξανά πιο horny, και δεν θα σκεφτείς ποτέ ξανά για τον θάνατο με τον ίδιο τρόπο. Και εδώ έρχεται ο στίχος που είναι ικανός να φτιάξει μια ολόκληρη καριέρα.
And I want a love that falls as fast as a body from the balcony
Υπερβολικό; Ναι. Μελοδραματικό; Σίγουρα ναι. Αλλά ο έρωτας στα early 20s μοιάζει περισσότερο με death drive παρά με ένα ραντεβού για brunch. Και αυτό που έκανε η Mitski με το "Townie", βασικά με ολόκληρο το Bury Me at Makeout Creek, είναι να αποτυπώσει με έναν ποιητικό αλλά πάντα ευθύ και βρώμικο τρόπο την καύλα και την ακαταστασία του να είσαι 23 και να αναζητάς έναν μεγάλο έρωτα και μια θέση στον κόσμο. Και ακόμη και αν διαβάζεις αυτές τις γραμμές από την ασφάλεια μιας πιο ώριμης και ασφαλούς θέσης, ξέρεις κατά βάθος πως ένα κομμάτι σου θα έκανε τα πάντα για να βιώσει έναν έρωτα με την ένταση ενός κορμιού που πέφτει από ένα μπαλκόνι και ένα φιλί που θα κάνει το σώμα σου να νιώσει πως η καρδιά σου χτυπά με γδούπο στο έδαφος.
Η Mitski έχει πια συγκεκριμένη θέση στον κόσμο, και δεν έχει πλέον ανάγκη να αφήσει όλη της την οργή έξω από το σώμα της κραυγάζοντας πάνω από Black Sabbath riffs όπως στο "Drunk Walk Home", άφησε όμως ένα μέρος στο οποίο όποτε το θελήσεις μπορείς να μεταφερθείς και για 30 λεπτά να νιώσεις τα πάντα.
