Ο Tyler, the Creator κατάφερε με μια ακόμα κυκλοφορία να εστιάσει επάνω του τους προβολείς του δημόσιου διαλόγου. Άλλωστε, δεν είναι και καθημερινό φαινόμενο, δεδομένου του πώς έχει διαμορφωθεί το mainstream rap τοπίο από την περασμένη δεκαετία, ένας καλλιτέχνης που προέρχεται από την alternative προσέγγιση του hip-hop να καταφέρνει τρία σερί νούμερο 1 στα charts του Billboard. Πολλοί λοιπόν -και δικαιολογημένα- αναρωτιούνται ποιος είναι και τι γυρεύει από εμάς αυτός ο εκκεντρικός Καλιφορνέζος.
Για να κατανοήσουμε το artistry και την καλλιτεχνική του τοποθέτηση ευρύτερα στο σύγχρονο ραπ, θα πρέπει πρώτα να γνωρίζουμε τον αντικειμενικό παράγοντα της ανατροφής του. Ο Tyler προέρχεται από την Καλιφόρνια, την πολιτεία στην οποία αναπτύχθηκε, εξελίχθηκε και ωρίμασε η εναλλακτική πλευρά της κουλτούρας -ή, όπως το λέγαμε παλιότερα, το backpack rap-. Όλη αυτή η μουσική κληρονομιά σμίλεψε και τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνεται ο ίδιος τη θέση του μέσα σε αυτή.
Γεγονός που αποδεικνύεται και από το μέσο με το οποίο αποφάσισε να συστηθεί στο ευρύ κοινό ως μουσικός. Όχι ατομικά, ούτε απλά ως μια περσόνα, αλλά ως συνιδρυτής και αναπόσπαστο κομμάτι των Odd Future, μιας καλλιτεχνικής κολεκτίβας νέων ανθρώπων η οποία προωθούσε τον urban χαρακτήρα της τέχνης. Μια κολλεκτίβα που δεν απευθυνόταν στους pretentious κύκλους της μεσαίας τάξης που αισθητικοποιούσαν το λαϊκό στοιχείο, αλλά στις ίδιες τις λαϊκές μάζες της γκετοποίησης, που διερρήγνυαν το συστημικό καθεστώς εξαίρεσης μέσω της έντεχνης έκφρασης.
Αν και οι Odd Future δεν διαλύθηκαν ποτέ επίσημα, μετά από ορισμένες τριβές μεταξύ μελών, αποξενώθηκαν. Πολλά μέλη πλέον έχουν χαράξει τον δικό τους λαμπρό δρόμο, όπως ο Earl Sweatshirt, η Syd και ο Frank Ocean, άλλοι χάθηκαν από το προσκήνιο, παραμένει όμως το κοινό σημείο αναφοράς, αλλά και εκκίνησης, μιας ολόκληρης φουρνιάς λαμπρών ανθρώπων που σήμερα είναι το talk of the town.
Οι σερί πρωτιές στα charts δεν ήρθαν βέβαια τόσο οργανικά για τον Tyler. Ως και το 2017 και την πλήρη καλλιτεχνική πλην προσωπική του άνθιση με το Flower Boy, ήταν ένας από τους διχαστικότερους ράππερς του είδους. Από τα Bastard και Goblin που βασιζόταν σε μπάρες οι οποίες επένδυαν στο shock value του horrorcore, στο θεματικό Wolf, στο ιδιαίτερα πειραματικό Cherry Bomb, οι γνώμες των μουσικοκριτικών με τις γνώμες των fans ήταν συνήθως δύο παράλληλες ευθείες.
Κι αυτός είναι ένας λόγος που το Chromakopia αποθεώθηκε. Ο πειραματισμός του Tyler με την ποπ και η ενσωμάτωση χαρακτηριστικών της από το Flower Boy ως και το Call Me If You Get Lost κατά κάποιον τρόπο εκβίαζε την αναγνώριση της μουσικής του από τη βιομηχανία, χωρίς αυτό να είναι επί τούτου και εσκεμμένη κίνηση από τον ίδιο. Στον φετινό του δίσκο όμως βλέπουμε έναν Tyler που δε νιώθει την ανάγκη ούτε να εξερευνήσει νέα μουσικά μονοπάτια ρισκάροντας την έκβαση, ούτε να σοκάρει σαν να είναι ακόμα στη μετεφηβεία προς τέρψη μερίδας του κοινού του. Βλέπουμε έναν Tyler στην αγνή του φόρμα, έναν Tyler που είναι ο εαυτός του με τόση ειλικρίνεια που, όπως είπε και ο ίδιος, αναγκάστηκε να φορέσει μάσκα για να επικεντρωθεί η βαρύτητα εξολοκλήρου στο περιεχόμενο.
Ο Tyler, the Creator είναι με λίγα λόγια ένα άστρο τόσο λαμπρό, που παρόλη τη καταχνιά και τον αλληλοσπαραγμό που η βιομηχανία προωθεί στο mainstream ραπ τοπίο, κατάφερε με τους δικούς του όρους να αποτελέσει μέρος τόσο αυτής, όσο και της ποπ κουλτούρας χιλιάδων παιδιών, από την τελευταία φουρνιά των millennials ως και τη Gen z. Είναι από τους καλλιτέχνες που λειτουργούν ως τα πιο κραταιά αντεπιχειρήματα ότι το ραπ αφενός είναι αδιαπραγμάτευτα τέχνη και αφετέρου είναι ένας ζωντανός οργανισμός ο οποίος εξελίσσεται, προοδεύει, μεταπλάθεται και δεν είναι απλώς μια σκιερή ανάμνηση της χρυσής δεκαετίας του ’90.
