Το Black Metal ανέκαθεν, σε αυτήν την σχεδόν 40ετή του πορεία (από Bathory ξεκινάμε να μετράμε μην ακούσω καμία παπάτζα) υπήρξε όχημα για την έκφραση κάθε λογής ζοφερού και αρνητικού συναισθήματος. Μεγάλο κομμάτι της νέας γενιάς των σχημάτων, φαίνεται να απομακρύνονται από θρησκευτική θεματική (εντάξει κυρίως Βελζεβούλια), και διοχετεύουν τον αρνητισμό τους σε διαφορετικές κατευθύνσεις. Οι Ολλανδοί Wiegedood, δημιουργημένοι το 2012 είναι ένα πολύ ενδιαφέρον case.
Οι Wiegedood ανήκουν στο Church of Ra, το οποίο όχι, δεν είναι κάρτα γιουγκιό αλλά μια προοδευτική κολεκτίβα μπαντών με επίκεντρο συγκροτήματα όπως Amenra/Oathbreaker και τα λοιπά projects των μελών. Φυσικό επόμενο λοιπόν, μιας και είναι κατά τα 2/3 τους οι Oathbreaker, να είναι και μέρος της Εκκλησίας του Ρα. Αν κάποιος δει μόνο την αισθητική των εξωφύλλων και το κλωνάρι για logo, είναι εύκολο να τους παρεξηγήσει για σέχτα χίππηδων εραστών του δάσους. Έλα όμως που το πράγμα είναι πολύ βαθύτερο από αυτό. Αρχικά Wiegedood στα Ολλανδικά είναι το λεγόμενο Infant Sudden Death Syndrome, που στη γλώσσα των γιατρών είναι η περίπτωση όπου ένα νεογέννητο πεθαίνει από ανεξήγητα αιτία. Αυτό, σε συνδιασμό με τους απελπιστικά απαισιόδοξους στίχους τους και το σύμβολο που μοιάζει σαν από παγανιστικη τελετή σε ταινία του Ari Aster, διαμορφώνουν ένα πολύ πιο απόκοσμο αποτέλεσμα.
De Doden Hebben Het Goed
Το Svanesang έιναι το τραγούδι που ανοίγει τον πρώτο δίσκο, και για πολύ κόσμο myself included, ήταν η πρώτη επαφή με τους Wiegedood. Η πρώτη επαφή λοιπόν είναι ταχύτητα, riffs και blasts. Το τραγούδι διαρκεί 13 λεπτά,φυσικά και υπάρχουν σημεία όπου τα γκάζια πέφτουν και η ατμόσφαιρα βγαίνει μπροστά. Είναι αρκετά παράδοξη η έναρξη με το "κύκνειο άσμα" όπως μεταφράζεται, όμως αν διαβάσουμε ανάμεσα στις γραμμές το γιατί μπορεί να γίνει πολύ ξεκάθαρο. Υπάρχει μια έντονα μελαγχολική ατμόσφαιρα σε όλο το δίσκο, όπως και σε ολάκερο τον κατάλογο της μπάντας διαχρονικά. Έτσι λοιπόν είναι αρκετά λογικό την αρχή να την δίνει ένα μεγάλο "τέλος". Ομοίως στο Kwaad Bloed, η έναρξη γίνεται με ωμότητα, όμως δεν αργεί να δώσει τη θέση της στις μελωδίες, όπως ακόμα και σε ακουστικά parts. De Doden Hebben Het Goed, ή αλλιώς "Οι νεκροί την έχουν καλά". Πάντα μου άρεσε η περιεκτική και in your face προσέγγιση της ονοματοδοσίας αυτής της μπάντας. Δεν χρειάζονται πολλά λόγια για αυτό το τραγούδι που έμελλε να αποτελέσει πρώτο μέρος μιας τριλογίας. Είναι από τα ομορφότερα δείγματα atmoblack. Ο δίσκος κλείνει με το Onder Gaan, ένα φοβερό 11λεπτο τραγούδι το οποίο μετά την έξαψη στα πρώτα λεπτά, όπως και ο προκάτοχός του ακολουθεί αρκετά συμβατικά μονοπάτια ατμοσφαιρικού Black metal. Χωρίς να αφαιρώ από τις περιπλοκότερες συνθέσεις, βρίσκω το κλείσιμο του δίσκου ως μια αρκετά καθαρτική εμπειρία. Τα τελευταία λεπτά με το μελωδικό tremolo και την αφήγηση στα Ρώσικα (;!) έδωσαν το τέλειο κρεσέντο σε ένα εκπληκτικό ντεμπούτο. Δεν είναι καθόλου εύκολο για μια μπάντα που εκπροσωπεί το atmospheric Black Metal να μην υποπέσει στο αμάρτημα της μανιέρας. Ακόμα και από το artwork, θα ήταν πολύ εύκολο το 2015 να πιστέψει κανείς πως οι Wiegedood θα μας έδιναν ένα φορμουλαϊκό atmoblack που έχουμε ακούσει χίλιες φορές από μπάντες τύπου Saor, Winterfylleth, Wodensthrone, Summoning κλπ. Αυτή θα ήταν μια πολύ εύλογη παρατήρηση, μα και ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΛΑΘΟΣ. Από τον πρώτο κιόλας δίσκο είναι ολοφάνερο πως όσα συνδέουν τους Wiegedood με τους ομότεχνούς τους, αλλά τόσα είναι και αυτά που τους τοποθετούν κόσμους μακριά.
De Doden Hebben Het Goed ΙΙ
Δεν απαιτεί κάποιο πολύ λαμπρό μυαλό για να δει τις συνδέσεις μεταξύ των De Doden Hebben Het Goed I & II. (Spoiler Alert, τα παρακάτω ισχύουν και για το III)
- Και εδώ έχουμε μόλις 4 τραγούδια
- Η διάρκεια είναι ούτε 40 λεπτά (άντε zoomers σας έφεξε πάλι)
- Το τρίτο τραγούδι τιτλοφορεί το όνομα του δίσκου
- Τα υπόλοιπα τραγούδια είναι αρκετά οικονομικά και straightforward στην ονομάτιση (σε καμία περίπτωση όμως στη σύνθεση)
Το Ontzieling ξεκινάει μετά από ένα σύντομο ιντρο με μια κιθαριστική black metal λαίλαπα και μανιασμένα ουρλιαχτά. Στο Cataract έχουμε μία εκπληκτική μελωδία στα πρώτα 5 λεπτά, με κορύφωση ένα μαγικό lead. Από τα τραγούδια που αν ακούσεις ζωντανά δεν θα κάνεις πιτ, αλλά θα χορέψεις αγκαλιά με τ@ παρτενέρ σου. Μόνο κοιτάτε λίγο γύρω σας, γιατί όταν γκαζώνει μετά τη μέση, γκαζώνει πολύ! Το outro και το riff που κλείνει το τραγούδι ίσως είναι το σημείο που ξεχωρίζω περισσότερο στο δεύτερο δισκογραφικό πόνημα των Wiegedood. Γενικότερα ο δίσκος δεν αφήνει την ατμόσφαιρα να βρίσκεται για αρκετή ώρα στο τιμόνι. Το δεύτερο μέρος της τριλογίας De Doden Hebben Het Goed είναι ένα ήρεμο και μελαγχολικό τραγούδι χωρίς ιδιαίτερες εξάρσεις. Από το αργό intro με τα αγωνιώδη ουρλιαχτά να κρύβονται στο background, μέχρι και το doom-y δεύτερο μισό με τα μπάσα throat φωνητικά μοιάζει περισσότερο σαν ιντερλούδιο για το μεγάλο φινάλε. Αυτό το φινάλε έρχεται με το Smeekbede, του οποίου η μετάφραση μπορεί να είναι "Ικεσία", όμως αυτό σαρώνει τα πάντα στο διάβα του και δεν παίρνει αιχμάλωτους. Γρήγορο, βαρύ, τεχνικό και πρωτόγονο, με διάσπαρτες πινελιές μελωδίας αποτελεί ένα τέλειο κλείσιμο για έναν καταπληκτικό δίσκο.
De Doden Hebben Het Goed ΙΙΙ
Θυμάστε που στον τελευταίο δίσκο η ατμόσφαιρα δεν είχε για πολλή ώρα το τιμόνι; Ε λοιπόν εδώ την έχουμε βάλει να κάθεται και στα πίσω καθίσματα, και αμα κάνει φασαρία την πετάνε και στο port baggage. Ο δίσκος χαρακτηρίζεται κυρίως από βία, θυμό και ταχύτητα. Οι Wiegedood στην τρίτη εκδοχή του De Doden Hebben Het Goed επιλέγουν μια πολύ πιο straightforward προσέγγιση με παγωμένα riffs και το πόδι αρκούντως στο γκάζι. Είναι πολύ πιο κοντά στο second wave του black metal και ίσως για αυτό να είναι και η αγαπημένη μου δουλειά τους. Ωμό, κακό, μίζερο, απεχθές και μαύρο. Ακριβώς όπως μου αρέσει ο καφές μου. Ο δίσκος ανοίγει με το Prowl, σίγουρα ότι πιο βαρύ έχουν γράψει στην ως το 2018 πορεία τους (spoiler alert 2 : θα αλλάξει αυτό μερικά χρόνια αργότερα). Ξεκάθαρα μιλάμε για μπουνιά στα μούτρα, με το γρονθοκόπημα να συνεχίζεται μέχρι και τα μισά του Doodskalm. Το δεύτερο μισό είναι ένα επικό, mid tempo μελωδικό κλείσιμο φέρνοντας μου στο μυαλό μπάντες όπως οι Wolves In The Throne Room και Drudkh, κάτι που συνεχίζει και στο ομότιτλο. Σαν τα πρώτα λουλούδια της άνοιξης στον χιονισμένο χειμώνα. Μαγεία. Έχοντας ακούσει πλέον και τις τρεις εκδοχές των (τραγουδιών) De Doden Hebben Het Goed, δεν μπορώ παρά να τα φανταστώ ως ένα σώμα, ως κομμάτια μιας νοητής τριλογίας. Θα πλήρωνα αδρά για ένα EP μόνο αυτών των τριών και σίγουρα θα είχε εξέχουσα θέση στο rotation μου. Προκαλώ κάθε ακροατή να τα ακούσει στη σειρά. Οι τελευταίες νότες του titletrack μοιάζουν σαν το κλείσιμο ενός κεφαλαίου, όμως ο δίσκος έχει ακόμα να δώσει μια έσχατη μαχαίρια στη μορφή του Parool. Άλλωστε λίγη ακόμα βαναυσότητα δεν έβλαψε κανέναν, και μοιάζει να λειτουργεί και ως θεματικός σύνδεσμος μεταξύ αυτού και του δίσκου που θα έρθει λίγα χρόνια μετά.
There's Always Blood At The End Of The Road
Οφείλω να ομολογήσω πως όταν είχα δει για πρώτη φορά την ανακοίνωση με το εξώφυλλο και το tracklist ξίνισα λιγάκι. Κάθε αρνητική σκέψη βέβαια εξαϋλώθηκε όταν άκουσα τον δίσκο. Το στοιχείο της φύσης λείπει από τοεξώφυλλο, και φεύγοντας φαίνεται να άφησε πίσω μια νέα προσέγγιση. Τέλος τα 4 τραγούδια 35 λεπτά που είχαμε συνηθίσει. New album new Wiegedood και είναι έτοιμοι να ανοίξουν το νέο τους κεφάλαιο. Το υπέρμετρα βίαιο σφυροκόπημα και ο ΟΓΚΟΣ του ήχου από το πρωτο κιόλας λεπτό του FN SCAR 16 (έπρεπε να με προϊδεάσει το όνομα) είναι κάτι εντελώς απρόσμενο. Σαν πυροβολισμοί οπλοπολυβόλου με τον ακροατή στημένο στα 6 μέτρα. Σε σημείο που νόμιζα πως ακούω Akhlys, (όποιος γνωρίζει γνωρίζει). Αδιανόητα τεχνικό και γρήγορο πρώτο κομμάτι, που ξεχειλίζει και στα πρώτα λεπτά του And In Old Samano's Room The Dog Whimpered Softly. Βέβαια όλα αυτά δεν σημαίνουν πως λείπουν και οι μελωδικότερες στιγμές. Χαρακτηριστικά παραδείγματα το Now Will Always Be και το Carousel με το πολύ ενδιαφέρον throat singing, και φυσικά το Until It is Not. Στο τελευταίο έχουμε ένα από τα ομορφότερα riffs που έχω ακούσει, εκτοξεύοντας το τότε στα κορυφαία της λίστας μου για το 2022. Το ιντερλούδιο Wade είναι μια απόκοσμη έγχορδη παραφωνία. Μοιάζει βγαλμένο από παλιακό horror (αλλά κυρίως το Manos : The Hands of Fate). Σαν τους έσχατους παλμούς μιας παγανιστικής τελετής (όχι όπως το τσίρκο της ταινίας που ανέφερα), προετοιμάζει την σκηνή καταπληκτικά για το πιο ενδιαφέρον τραγούδι του δίσκου, το Nuages. Παίρνει όλα τα στοιχεία του δίσκου και τα γυρνάει σε υπερθετικό βαθμό. Η τεχνικότητα είναι απαράμιλλη, με τις απανωτές αλλαγές σε στυλ να δένουν αναιπαίσθητα. Επίσης βρίσκουμε κάποια από τα πιο φρικιαστικά φωνητικά samples στο κλείσιμο ενώ αγκαλιάζονται από κιθαριστική δυσρυθμία. Συνολικά το There's Always Blood At The End Of The Road είναι ο δίσκος που έβγαλε τους Wiegedood από οποιοδήποτε τρυπάκι και νοητικές ταμπέλες. Δεν υπάρχει μπάντα που ακούγεται σαν τούτο δω και προβλέπω πως το trajectory τους είναι να φτάσουν πάρα πολύ ψηλά.
Οι ζωντανές του εμφανίσεις είναι ένα από τα δυνατότερα χαρτιά της μπάντας. Πολλά bonus points δίνω και για τα πρώτα τους βήματα, όπου επέλεξαν το Release Show του πρώτου δίσκου να γίνει σε μια εκκλησία του Kortrijk, της παραδιπλανής πόλης από την οποία προέρχεται η μπάντα. Είναι τόσο καλά αποδιδόμενο, και δένει τόσο αρμονικά στο περιβάλλον που σίγουρα το έχω ακούσει πολλές περισσότερες φορές από ότι τη στουντιακή βερσιόν του δίσκου. Στο touring cycle του τελευταίου δίσκου όμως, η ζωντανή τους απόδοση ανεβαίνει σε ακόμα υψηλότερα επίπεδα. Όσοι είδαν από κοντά, ή έστω από βίντεο κάποιο performance τους από τις τελευταίες τους περιοδείες ξέρουν πως μιλάμε για clinic. Είναι μια τελείως αποχαυνωτική εμπειρία να βλέπεις 3 μουσικούς τόσο μα τόσο παικταράδες να παίζουν σαν σε επίδειξη ικανοτήτων, μα και ταυτόχρονα να μην μοιάζει απόμακρο. Υπάρχει στο Youtube η εμφάνιση τους στο Hellfest του 2024, πραγματικά αξίζει τον κόπο.
Η σκοτεινή αρμάδα των Wiegedood θα τυλίξει το Temple την Παρασκευή 15 Νοεμβρίου. Θα είναι η πρώτη τους εμφάνιση στη χώρα μας και κάθε φίλος του Black Metal πρέπει να μαρκάρει το ημερολόγιο του. Μαζί τους θα εμφανιστούν οι δικοί μας sludge post metallers KIVA. Φέτος κυκλοφόρησαν τον πρώτο τους δίσκο An Elegy of Scars And Past Reflections ο οποίος και σπέρνει. Άχαστο!
.
