Θυμάται κανείς το ΜΠΥΡΑ ΘΡΑΣ ΣΑΤΑΝΑΣ που οι κριντζομεταλλάδες λέγαμε στο Γυμνασιολύκειο; Ε απ'ότι φαίνεται ο James McBain, ο ιθύνων νους πίσω από τους Hellripper, το διατήρησε και στην ενήλικη του ζωή. Αν μπορούσα να περιγράψω τους Hellripper θα έλεγα πως είναι οι Motorhead αν έκαναν συμφωνία με τον Διάολο για αιώνια ταχύτητα και σνίφαραν τις στάχτες από αποτεφρωμένες μάγισσες. Ή ίσως αν οι Midnight αντί για viagra έπαιρναν αναβολικά και άνοιγαν summoning circle κατα τη διάρκεια roid rage. Η αγάπη του McBain για αυτή τη μπάντα φαίνεται ξεκάθαρα, και ηχητικά και στον τίτλο του πρώτου compilation. Αν θέλετε τη γνώμη μου, αν είναι στα 2020s ακόμα να παίζεις thrash, καλύτερα να το κάνεις έτσι.
Complete and Τotal Fucking Mayhem
Το Complete And Total Fucking Mayhem δεν είναι απλά ένας τίτλος, είναι μια ακριβής περιγραφή της εμπειρίας. Αγνό, αδιανόητα γρήγορο, βλάσφημο και αλήτικο black thrash που όμοιο του μπορεί να έχουμε δει από έναν καύλαρχο στο Ohio, ποτέ όμως δεν λέμε όχι για λίγο παραπάνω. Αυτή η κυκλοφορία πρακτικά είναι μια συλλογή των τραγουδιών που είχαν κυκλοφορήσει τα προηγούμενα χρόνια σε Demo, EP και διάφορα Splits. Μαζεμένα και νοικοκυρεμένα σε ένα δισκάκι, που μέσα σε μισή ώρα σε κάνει να νιώθεις κάθε ίνα του νευρικού συστήματος να πάλλεται βίαια. Τραγούδια όπως το Hell's Rock N Roll, Flesh Ripper, Nekroslut, Total Mayhem και το ξεκαρδιστικό (μόνο στον τίτλο) Nunfucking Armageddon 666 έχουν γίνει cult classics και ακόμα επιλέγονται να κοσμούν τα setlists τους. Παίξτε το Black Mass Sacrifice να γίνει χαμός ρε! Το πρώτο ουσιαστικό βήμα των Hellripper έγινε με τα δύο πόδια και με άλμα που θα ζήλευε και ο Τεντόγλου.
Coagulating Darkness
Ο πρώτος «κανονικός δίσκος» δεν μας βρίσκει σε πολύ διαφορετικά μήκη κόμματος από αυτά που μας είχαν συνηθίσει οι ως τώρα κυκλοφορίες. Οι Hellripper δεν είναι απλά το σύνολο από τα influences τους. Σίγουρα δεν κρύβονται, και ο καθένας μπορεί να βρει λίγο από Venom, Motorhead, Metallica (Kill Em All), Slayer, Bathory κλπ. Το πακέτο όμως είναι πολύ δεμένο και οικονομικό. Η μουσική δεν χρειάζεται να επανανακαλύπτει τον τροχό. Ότι λείπει σε πρωτοπορία εδώ το υπερκαλύπτει το πάθος και η ωμή επιθετικότητα. Το Bastard Of Hades ανοίγει τον δίσκο με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, και αποτελεί και το μεγάλο τους single συνολικά. Ξεκίνημα με ένα μπάσο που ακούγεται σαν καβαλάρηδες που καλπάζουν και έπειτα όλεθρος με το πρώτο (λιγάκι οικείο) riff που αφήνει πίσω του γυναικόπαιδα στα Σόδομα. Τα φωνητικά είναι βαριά, δίνοντας ένα έξτρα στρώμα από Black Metal καθ όλη τη διάρκεια του δίσκου, όμως είναι πλήρως κατανοητά και για τα πιο baby-ears. Οι κιθάρες ακούγονται σαν αλυσοπρίονα, μα παρά την ταχύτητα, η καθαρότητα και η τεχνική φαίνονται απαράμιλλες. Άλλα τραγούδια που ξεχωρίζω είναι τα Within The Everlasting Hellfire, From Hell, Black Invocation και το φοβερό ομότιτλο κλείσιμο. Τα 26 λεπτά του δίσκου είναι υπέρ αρκετά μιας και έχει περισσότερη συσσωρευμένη εκρηκτικότητα από πυρηνικό αντιδραστήρα σε κέντρο ερευνών του CERN. Άλλωστε οι ενέσεις αδρεναλίνης έρχονται σε μικρές δόσεις.
Afair of the Poisons
"ΠΟΣΑ RIFFS ΑΝΤΕΧΕΙΣ; : the album" Άλλος ένας δίσκος Hellripper, άλλο ένα μισαωράκι βίας, άλλοι 8 ύμνοι βλάσφημου μαύρου speed rock n' roll. Το intro του ομότιτλου κομματιού που ανοίγει και τον δίσκο είναι ένα επικό, αργό εντελώς Celtic Frost-ικό riff που σε καμία περίπτωση δεν σε προετοιμάζει για την ταχύτητα που έρχεται. Ο McBain πηγαίνει από πρώτη σε έκτη χωρίς ενδιάμεσες στάσεις. Δεν κάνω πλάκα, την πρώτη φορά που το άκουσα νόμιζα πως η ταχύτητα μπήκε στο 1.25 και πήγα να το χαμηλώσω. Άλλα τραγούδια που ξεχωρίζω είναι το Beyond The Convent Walls για το χασαποσέρβικο μετά τη μέση, το Savage Blasphemy γιατί δεν μπορεί να παίζει άνθρωπος έτσι, και το Hexennacht για τις πουτανιές στο δεύτερο μισό. Η φόρμουλα παραμένει ίδια και εδώ, τα ίδια Βελζεβούλη μου τα ίδια Βελζεβούλ μου. Ίσως όλα είναι λίγο πιο πολισαρισμένα, χωρίς όμως να αφαιρείται από τη φυσικότητα. Ο McBain συνεχίζει να ουρλιάζει έξω τα λαρύγγια του και να παίζει λες και είναι σε riff-off με τον Διάολο. Ο άνθρωπος είναι σε τροχιά για να πάθει τενοντίτιδα πριν κλείσει καν τα 30.
Warlocks Grim & Withered Hags
Αν πριν μερικά χρόνια πίναμε τις μπύρες μας σε κάποιο μεταλλάδικο, ηχούσε το ομότιτλο τραγούδι Warlocks Grim & Withered Hags και μου έλεγες πως είναι Hellripper ΚΑΙ διαρκεί και 7 λεπτά, θα έλεγα πως είτε είσαι μεθυσμένος είτε σου έχει χαλάσει το Shazam. Ένας σχεδόν epic metal ύμνος, απλά αντί καβάλα στ'άλογο είσαι απάνω σε τραγιά - σατανικά τραγιά. Κομμάτια εδώ δεν ξεχωρίζω. Ολόκληρος ο δίσκος είναι μαγεία και σίγουρα ο αγαπημένος μου. Τεράστια πρόοδος και δείχνει την εξέλιξη του project σε όλα τα επίπεδα. Σιχαίνομαι τα κλισέ της μουσικής αρθρογραφίας, αλλά σε αυτό το σημείο παρακαλώ να μου επιτραπεί ένα. Με διαφορά ο πιο ώριμος δίσκος του(ς). Πολύ σοβαρές συνθέσεις, πειραματισμός με πιο μακροσκελή κομμάτια, αργές και ανθεμικές γέφυρες, και ρεφραίν, ακουστικά μέρη, leads και ο Θεός να βάλει το χέρι του ΜΕΛΩΔΙΕΣ. Το άλμπουμ αυτό η επιτροπή το είχε στα top 10 του 2023, και επάξια. Δεν ήταν κάποια συνωμοσία λόγω του ΚΛΓΔ στο εξώφυλλο. Ο δίσκος όντως σπέρνει. Βέβαια εδώ να πούμε πως είναι από τις πιο αρτιστικές αναπαραστασεις ΚΛΓΔ που έχουμε δει, οπότε bonus points given. Θα στείλω για peer review την ερευνητική μου η οποία αποδεικνύει πως με κάθε επόμενο δίσκο, τόσο πιο ρεαλιστικό γίνεται το τραγί. Λογικά ο επόμενος δίσκος θα έχει για εξώφυλλο φωτογραφία από μαντρί.
Το 2024 είναι η χρονιά που θα πάμε σε 100 lives. Καιρός ήταν! Αυτή η πληθωρικότητα έλειπε από τα εδάφη μας. Οι Hellripper είναι ο ορισμός της συναυλιακής μπάντας. Αν έχεις περίσσια ενέργεια και θες να την διοχετεύσεις ή αν δεν έχεις καθόλου ενέργεια και θες να αναζωπυρωθεί, τότε αυτό το live δεν χάνεται. Αν δεν έχεις πολύ σοβαρούς λόγους, δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο να κάνεις στις 19 Οκτώβρη. Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στον Ναό της Ιακχού 17 για εσπερινό χορό με τον τραγόμορφο.
