Δημιουργημένοι το κοντινό 2014 στην Κολωνία της Γερμανίας, οι Ultha μέσα σε αυτή τη 10ετία έχουν καθιερωθεί στις τάξεις της underground σκηνής. Η βασική δισκογραφία τους αποτελείται από 4 δίσκους, οι οποίοι τους έβαλαν ήδη στις μπάντες του άνω ραφιού ηχητικά. Οι συνθέσεις τους σε γενικές γραμμές είναι μακροσκελείς, με το μέσο τραγούδι να κάνει clock γύρω στα 10 λεπτά, και ορισμένα να αγγίζουν ακόμα και τα 20. Σε κανένα σημείο όμως δεν αισθάνεσαι πως πλατειάζουν και είναι φαφλατάδες. Οι στίχοι τους είναι γεμάτοι πόνο, θλίψη, εσωτερική αναζήτηση και μελαγχολία με το delivery των φωνητικών να προσδίδει ακόμα μεγαλύτερο οδυρμό. Τα ψηλά ουρλιαχτά θυμίζουν σε μεγάλο βαθμό τους λατρεμένους μου Weakling και την μπάντα αυτού που δεν μπορεί να ονοματιστεί. Κατάλαβες μωρέ, αυτού που πλέον είναι ένα κινούμενο μιλιταριστικό cosplay του Gandalf και η μπάντα του έκανε ρίμα με τον Jayson Tatum. Τέλος πάντων προχωράμε.
Pain Cleanses Every Doubt
Από τα πρώτα κιόλας λεπτά το ντεμπούτο των Ultha καθάρισε με συνοπτικές διαδικασίες κάθε αμφιβολία για την ποιότητα του δίσκου. Οι θεματικές κάνουν περάσματα και αγγίζουν επιφανειακά το DSBM, δεν ένιωσα όμως σε κανένα σημείο ότι διαβάζω στίχους γραμμένους από 14χρονο που μοστράρει τα σημάδια του στο Tumblr. Οι στίχοι είναι εσωτερικοί, με βάθος και πολύ ηχηρά μηνύματα. Όπως προϊδεάζει και ο τίτλος του Crystalline Pyre, το εναρκτήριο κομμάτι του δίσκου μας τυλίγει στις φλόγες με τη μαινόμενη ριφφολογία και τον πανζουρλισμό από blastbeats. Φυσικά 11 λεπτά συνεχόμενου ολοκαυτώματος θα ήταν κατάτι υπερβολή, οπότε είναι καλοδεχούμενα τα διάσπαρτα διαλείμματα μελωδικότητας. Ο υπόλοιπος δίσκος δείχνει να κλίνει περισσότερο σε πιο post, doom-y και ατμοσφαιρικά μονοπάτια με κορύφωση το Death Created Time To Grow The Things It Kills, έναν αργόσυρτο μακροσκελή σπαραγμό. Σαν ένα ατέλειωτο μυρολόι μιας αιώνια βασανισμένης ψυχής που τη θέση του παίρνει ο θυμός στην εκπνοή. Το You Exist For Nothing κλείνει τον δίσκο όπως ξεκίνησε. Δηλαδή με βία. Ένας τίτλος που μπορεί να κάνει τον κάθε μουτζοκακόμοιρο scammer life coach να πνιγεί με τις μύξες του και να βάλει στον πάτο του την τοξική θετικότητα που trendάρει τελευταία. Είμαι πλέον πεπεισμένος πως ο συνδυασμός tremolo και blastbeats είναι ότι καλύτερο έχει ανακαλυφθεί μετά τη φωτιά και το sliced bread για τους οπαδούς των αγγλισμών.
Converging Sins
Έρως στα χρόνια του σκότους. Ο δίσκος ανοίγει με το The Night Took Her Right Before My Eyes που οικονομικό δεν το λες, αλλά μέσα σε 17 λεπτά ξετυλίγεται μια ιστορία αγάπης και πόνου ικανή να επαναφέρει και τις πιο καλά θαμμένες πληγές. "This love is just a phase you will grow out of when you die." Όπως κάθε ιστορία αγάπης που σέβεται τον εαυτό της, έτσι και εδώ πρέπει να υπάρχει μια σπαρακτική στιγμή απώλειας. Το You Will Learn About Loss είναι ακριβώς αυτή η στιγμή με ένα κλείσιμο τόσο ξεσπασματικό που νιώθεις σαν να βγάζεις από μέσα σου απωθημένα χρόνων. Με θλίβει που δεν έχουν δει το φως της μέρας περισσότερα τραγούδια όπως το Mirrors In A Black Room, με τα γυναικεία φωνητικά να δένουν καταπληκτικά με την ατμόσφαιρα και τους στίχους. Ο δίσκος κλείνει με το Fear Lights The Path (Close To Our Hearts). Πιθανότατα είναι το τραγούδι στο οποίο το 2016 θα παρέπεμπα όποιον με ρωτούσε τι είναι οι Ultha και τι να ακούσει πρώτα. Το Converging Sins δεν είναι δίσκος που βγάζει μπάντα με μόλις 2 χρόνια ύπαρξης και 1 επίσημη κυκλοφορία. Όλα τα σημεία του λειτουργούν άρτια και δένουν ακόμα καλύτερα. Είναι μελωδικό χωρίς να χάνει από τη βαρβαρότητα και τον όγκο. Είναι θεατρικό χωρίς θεατρινισμούς. Είναι μελαγχολικό, χωρίς όμως κλάψα για την κλάψα. Είναι καλογυαλισμένο χωρίς να ακούγεται πλαστικό. Είναι η κυκλοφορία που τους έβαλε για πρώτη φορά στα αυτιά πολλών blackmetalάδων το 2016, myself included. Βάλτο στη δισκογραφία του 90% των μπαντών του είδους, και είναι το magnum opus τους.
The Inextricable Wandering
Σε αυτόν το δίσκο βρίσκουμε τους Ultha σε μια αρκετά πιο ωμή προσέγγιση. Ίσως να μην είναι η κυκλοφορία που επιστρέφω συχνότερα, όμως είναι ένα εκπληκτικό άλμπουμ για όταν η διάθεση επιβάλει ambient Black Metal. Μπορώ να φανταστώ πως για πολύ κόσμο αυτός θα είναι ο αγαπημένος τους δίσκος καθώς κινείται σε αρκετά πιο συμβατικά μονοπάτια του ακραίου ήχου. Το The Avarist ανοίγει τον δίσκο με μια gloomy Doom διάθεση που γρήγορα όμως εξελίσσεται σε πανδαιμόνιο από riffs και blastbeats. Οι κιθάρες σε ολη τη διάρκεια του With knives to the throat and hell in your heart είναι το απόλυτο highlight του άλμπουμ. Ένας μαγικός χορός διπλών κιθαρών σαν καλπάζοντα άλογα σε φλεγόμενη πίστα. Το There Is No Love, High Up in the Gallows είναι ένα 6λεπτο ambient break, που κάθε άλλο παρά σαν διάλειμμα μοιάζει. Δείχνει σε μεγάλο βαθμό και την κατεύθυνση του δίσκου ολάκερου ως κάτι αρκετά πιο αργό και σκοτεινό. Το τελευταίο τραγούδι, και ειδικότερα το δεύτερο μισό του είναι από τις αγαπημένες μου στιγμές στην δισκογραφία τους. Έχει κάποια στοιχεία από Bethlehem τα οποία πάντα με εξιτάρουν όταν βρίσκω αλλού. Το ότι είναι συμπατριώτες να έπαιξε κάποιον ρόλο υποσυνείδητα. Συνολικά το Inextricable Wandering ίσως είναι η πιο αδύναμη κυκλοφορία τους, ή μάλλον η λιγότερο μεγαλειώδης. Εμένα όμως με καλύπτει στο έπακρο και θεωρώ πως έχει τον τόπο, το χρόνο της, και θέση στο rotation κάθε εν δυνάμει ακροατή.
All That Has Never Been True
Είναι κάτι στιγμές, που βιώνεις μια εμπειρία και σε πιάνει ανατριχίλα. Όχι απαραίτητα επειδή είναι κάτι που μόνο ικανοποιεί τις αισθήσεις σου, κυρίως επειδή αισθάνεσαι πως είσαι μέρος ενός ιστορικού γεγονότος. Έτσι λοιπόν έγινε και με το All That Has Never Been True το 2022. Οι Ultha από το πουθενά κυκλοφορούν εναν δίσκο τόσο εκπληκτικό και groundbreaking, όπου οι ήδη μυημένοι καταλήγουν με το σαγόνι στο πάτωμα και οι νεοφερμένοι απλά αποσβολωμένοι. Το Dispel ανοίγει τον δίσκο με ένα μαγικό riff και σπαρακτικά φωνητικά. Το Der Alte Feind είναι ίσως το πιο μεγαλειώδες funeral doom τραγούδι στο σύμπαν. Στο Bathed In Lighting, Bathed In Heat τα πρώτα 4 λεπτά μοιάζουν σαν χτύποι ενός αέναου και αργού ρολογιού. Νιώθω σαν να βρίσκομαι στην καρέκλα του υπνωτιστή και ο χρόνος παγώνει, μέχρι που... Βίαιο το ξύπνημα, βίαια και τα τύμπανα που συνοδεύοντας το μελωδικό riff ξεκινούν ένα από τα πιο μεγαλειώδη ηχοτοπία στο Black Metal. Το Carrion (To Walk Among The Spiders) είναι ίσως η καλύτερη επίδειξη των φωνητικών εναλλαγών στη δισκογραφία των Ultha. Ξεκινά με κάποια από τα πιο ιδιαίτερα "καθαρά" φωνητικά σαν μια σκοτεινή κολασμένη αφήγηση, συνεχίζει με τα Weakling-esque ουρλιαχτά, και κλείνει με οριακά death metal growling. Στο Haloes In Reverse κόντεψαν να με πείσουν, ειδικά στα πρώτα 4 λεπτά πως πρόκειται για κάποιου είδους ψυχικό uplifting και vessel για κάθαρση, με τους upbeat ρυθμούς. Οι φωτεινές συμφωνίες και οι ανοιχτές νότες που ακολουθούν ήρθαν να εντείνουν αυτό το συναίσθημα. Δεν άργησαν όμως αυτές οι σκέψεις να πνίγουν από τους στίχους με το γεμάτο πόνο delivery, και ένα outro με γεύση από θάνατο. Ο δίσκος κλείνει με το Rats Gorged The Moon...And All Fell Silent. Πείτε με θύμα του επιθετικού marketing και ψευτοκουλτουριάρη, οι τίτλοι των τραγουδιών όμως όχι απλά με ενθουσιάζουν, αλλά με αυθυποβάλλουν και σε ένα τελείως άρρωστο και βρώμικο κλίμα. Το revisit μου με άφησε εξίσου άναυδο με την πρώτη φορά που το άκουσα δύο χρόνια πριν. Αδιανόητο επίτευγμα αυτός ο δίσκος, δεν μπορώ να τον προτείνω αρκετά.
Οι Ultha είναι από τις καλύτερες και πιο ανερχόμενες μπάντες στο Black Metal. Είμαστε τυχεροί που έχουμε την ευκαιρία να τους δούμε στον κολοφώνα της καριέρας τους, περιοδεύοντας για έναν δίσκο που θα μείνει στην ιστορία και παράλληλα με ένα επαιτειακό σετ για τα 10 τους χρόνια. Στις 17 του Οκτώβρη και ημέρα Πέμπτη, ένα μαυροκόκκινο πέπλο θα τυλίξει το AN Club. Μαζί τους οι Αθηναίοι Eyphrosyne με ένα Eerie Post-Black με εκπληκτική φωνή μεταξύ άλλων και οι επίσης Αθηναίοι Okwaho με το ογκώδες Doom/Sludge τους.
Το μότο των Ultha μπορεί να είναι το "You Exist For Nothing", τέτοια σκηνικά όμως είναι καλοί λόγοι να υπάρχεις το 2024.
Είμαστε όλοι μάρτυρες!
