Η Θεσσαλονίκη μετά τον Covid έχασε και τις τελευταίες δυνατότητες της να στηρίξει ένα κανονικό metal φεστιβάλ. Αυτό μέχρι την μετακόμιση του Mammothfest από την Καβάλα στην πρωτεύουσα της Βόρειας Ελλάδας. Σαν Επιτροπή έχουμε την πολυτέλεια να αφουγκραζόμαστε από πρώτο χέρι την ανησυχία της ντόπιας σκηνής για την ισχνή κίνηση του metal στην πόλη. Τα ταξίδια στην Αθήνα για live πολλαπλασιάστηκαν και ελάχιστοι διοργανωτές έβαζαν χρήμα και αναλάμβαναν ρίσκο για να φέρουν μεγάλα ή μικρά ονόματα στα ντόπια club. Σε μια πόλη που η νυκτερινή ζωή είναι πόλος έλξης για τις γύρω χώρες και με έναν συνεχώς αυξανόμενο τουρισμό που έχει καταστήσει την εστίαση ως τον βασικό πυλώνα της οικονομίας της, ήταν αφύσικο να μην υπάρχει ένα μικρό, έστω, φεστιβάλ για τους φίλους του metal. Ελπίζουμε και ευχόμαστε και προσπαθούμε να κάνουμε το Mammothfest μια επιτυχημένη απόπειρα. Όλοι κερδισμένοι θα είναι από μια τέτοια εξέλιξη. Παρέα με τον Δημήτρη Τσούπρο, το αγαπημένο τέκνο της Επιτροπής εδώ και πολλά χρόνια, θα μαζέψουμε έναν δίσκο από κάθε μπάντα που θα πατήσει το πόδι του στο σανίδι του Mammothfest. Ένα τεράστιο αφιέρωμα που αξίζει να τσεκάρετε, ακόμα και αν δεν περάσετε μια βόλτα από το Principal, από τις 11 έως και τις 13 Οκτωβρίου.
Suicidal Angels - Sanctify the Darkness (2009)
Μπορούμε ξεκάθαρα να διακρίνουμε το revival του thrash στις αρχές της δεκαετίας του 2000. Λίγο η μεγάλη επιστροφή των Kreator στο είδος, λίγο ο ερχομός του νέου κύματος μπαντών, ακόμα και το pizza thrash έκαναν το είδος να ζει ξανά περασμένα μεγαλεία και να βρίσκεται στην καλύτερη περίοδό του μετά το τέλος των 80s. Οι Suicidal Angels, δημιουργημένοι το 2001 έρχονται να καλύψουν το κενό ανάμεσα στις 2 εποχές. Σε αυτό το νοσταλγικό κλίμα, είπα να ρίξω λίγο φως στο Sanctify The Darkness, γιατί εκεί είναι που θεωρώ πως κερδήθηκε το στοίχημα πραγματικά. Ο δεύτερος δίσκος μιας μπάντας είναι συνήθως το make or break σημείο τους, και οι Suicidal Angels πέρασαν το τεστ με άριστα. Το Slayer-worship είναι πλέον στο μίνιμουμ και κάθε τραγούδι μοιάζει να έχει πιο πολλά riffs ανά λεπτό απ ότι ο Doncic πόντους ανά παιχνίδι. Τα drums είναι μαινόμενα και στα φωνητικά ο Νίκος έχει αφήσει πίσω του εκείνες τις δαιμονικές κραυγές που χρησιμοποιούσε στο Eternal Domination. Τη θέση τους πήραν τα θυμωμένα βαριά φωνητικά που μας έχουν συνηθίσει μέχρι και σήμερα. Μπορεί να μην "τραγουδάει" per se, όμως σίγουρα φτύνει τους στίχους με τέτοια ορμή και επιθετικότητα που δεν θα λειτουργούσε αλλιώς. Ξεχωρίζω τα Beyond The Laws of Church, το σχεδόν Death Metal Inquisition, το Pestilence of Saints του οποίου το δεύτερο μισό είναι ίσως το πιο headbang-able σημείο στη δισκογραφία και τέλος το Apokathilosis, ένα από τα fan favorite κομμάτια τους. Είναι ο καλύτερος δίσκος τους; Ίσως. Οι δύο επόμενοι έχουν εξίσου καλό case. Είναι ο αγαπημένος μου; Ναι διάολε!
Thy Catafalque – Rengeteg (2011)
Ας μιλήσουμε για το Ρέγκετεγκ, έναν δίσκο που περνάει από 200 διαφορετικά είδη... εκτός από τη ρέγκε. Αν αυτό δεν είναι χαμένη ευκαιρία τότε τι; Είναι πολύ λίγοι οι άνθρωποι που θα μπορούσαν να παίξουν ρέγκε που να παλεύεται, και θεωρώ πως ο Tamás Kátai είναι ένας από αυτούς. Στο θέμα μας όμως! Δεν μπορώ να τοποθετήσω το Rengeteg σε ένα είδος. Κατά βάση παίζουν extreme αβαντγκάρντ/folk. Στο Holdkomp παίζουν ηλεκτρονική μουσική. Το Ko Koppan είναι βγαλμένο από soundtrack ταινίας του Miyazaki. Ένας παρατηρητικός ακροατής (οξύμωρο self jerk) μπορεί να δει πως το Kek Ingem Lobogo, το οποίο είναι ουσιαστικά pop, πιάνει από το κλείσιμο του Fekete Mezok ένα σχεδόν Death Metal τραγούδι, χρησιμοποιώντας τον ίδιο ρυθμό, σχεδόν εξαγνίζοντας το. Επειδή τίποτα με αυτή τη μπάντα δεν λειτουργεί συμβατικά, κλείνουν το δίσκο με το Minden Test Fu το οποίο είναι αν οι Opeth αποφάσιζαν να δείξουν στους Marduk πως μπορούν να παίξουν καλύτερο (και ηθικότερο) black metal. Δεν ξέρω τι λέει για μένα και τη βρώμικη ψυχή μου το ότι είναι το αγαπημένο μου τραγούδι στο δίσκο. Το Rengeteg είχε μπει καρφί στα top 10 μου για το 2011, και δεν έχει κουνηθεί από τότε. Η ισορροπία μεταξύ του brutality, της επιθετικότητας και των πιο γαλήνιων στιγμών και ηχοτοπίων, δίνει μια σχεδόν κινηματογραφική σκοπιά στον δίσκο κάνοντας τον να κυλάει πάρα πολύ αρμονικά. Η ικανότητα του Kátai να δημιουργεί πλούσια, καθηλωτική ατμόσφαιρα βρίσκεται στο αποκορύφωμά της εδώ. Οι στίχοι επίσης είναι βουτηγμένοι στην ουγγρική ποίηση και folklore, για όποιον έχει τη διάθεση για μετάφραση.
ORIA - Sublimation(s) (2020)
Οι ORIA είναι ένα μοντέρνο progressive metal σχήμα με έδρα τη Θεσσαλονίκη, με ανοίγματα όμως και στον ακραίο ήχο. Είναι λίγο Gojira-worship στα σημεία να πω την αλήθεια. Παραδείγματα μπορούμε να δούμε στο Regret The Fall το Template of Nothingness, τα γυρίσματα της κιθάρας πίσω από το breakdown στο Fed to the Wrong, στην γενική φωνητική προσέγγιση κλπ κλπ. Μας χαλάει; Ειλικρινά καθόλου. Στο κάτω κάτω αν είναι να εμπνευστείς από κάπου ας είναι από μια τόσο καλή πηγή. Ειδικά εδώ, τα παιδιά δείχνουν να έχουν οικειοποιηθεί κάποια πολύ καλά χαρακτηριστικά. Φωνητικά θα ήθελα να επιμένουν παραπάνω στη χρήση των βαθύτερων growls ή στα εντελώς καθαρά. Ο κιθαρίστας κάνει παπάδες και ο drummer δείχνει να είναι πολύ άρτια τεχνικά καταρτισμένος. Το μπάσο επίσης είναι καθαρό και εμφανέστατο σε όλο το δίσκο. Το Flisvus κινείται σε πιο post metal μονοπάτια, και είναι από τα μεγάλα highlights του δίσκου (τα φωνητικά έλαμψαν εδώ). Τα τελευταία δύο λεπτά του The Demon Beside My Bed είναι από τις αγαπημένες μου στιγμές στο δίσκο, και τα 7 λεπτά χτισίματος άξιζαν πλήρως για το payoff. Το Blame The Fall είναι ένα φοβερά ενδιαφέρον τραγούδι, με πολύ όμορφα καθαρά σημεία, ριφφάρες και ένα breakdown που αφήνει κόσμο με μόνιμη παράλυση. Ο δίσκος κλείνει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, με το απόλυτο banger Violated, το οποίο έχει όγκο τουλάχιστον έναν μετρικό τόνο. Πολύ σοβαρός δίσκος, και σίγουρα πείθει πως πρέπει να αποδοθεί ζωντανά.
Lazarvs – Blackest (2023)
Οι Lazarvs είναι μια μπάντα που παίζει Grooveάτο μοντέρνο sludge metal από την Ουγγαρία. Από το 2009 μέχρι και το 2019 ήταν γνωστοί στην πιάτσα ως Apey and the Pea. Θυμάμαι το Hex του 2017 ως έναν πολύ καλό δίσκο, με αρκετές αναφορές σε μπάντες όπως Alice in Chains, High on Fire και Down (πολύ Down ρε παιδιά όμως) με ένα μοντέρνο twist. Η τελευταία τους δουλειά με τίτλο Blackest, κυκλοφόρησε τι 2023 και τους βρίσκει στην πιο δεμένη ηχητικά φάση της καριέρας τους. Όχι πως οι ηχητικές τους ρίζες δεν φαίνονται και εδώ, είναι όμως πολύ πιο coherent και λειτουργούν συνδυαστικά. Δεν άργησε πολύ να με χτυπήσει σαν σφυρί στη μούρη καθώς από το πρώτα κιόλας λεπτά το breakdown του Galatian - Return of Judas
με άφησε κεραυνόπληκτο. Η φωνητικές επιδείξεις στο Perpetual Rule και η απόλυτη γκρούβα του Dominator δεν άφησαν πολλά περιθώρια για αμφισβήτηση επίσης. Ο δίσκος συνεχίζει σχετικά εναλλάξ, από Sludgίλες σε ακραία χορευτικές γκρούβες και σε συνδιασμούς των δύο. Γενικά φαίνεται εδώ το άλμπουμ να είναι oriented σε συναυλιακό setting. Υπάρχει τουλάχιστον ένα τραγούδι που θα έκανε και το πιο ακούνητο, ξενέρωτο και ανέκφραστο ζόμπι να κοπανήσει το κεφάλι ή και χορέψει καρσιλαμά.
Planet of Zeus - Macho Libre (2011)
Ποιος είναι ο καλύτερος δίσκος που μπορείς να ακούσεις ένα βράδυ που αράζεις πίνοντας ουίσκι από το μπουκάλι; Αν η απάντηση δεν είναι το Macho Libre τότε κάτι έχει πάει πολύ λάθος και θα χρειαστεί να έρθεις με τον κηδεμόνα σου. Southern metal, stoner rock τα είδη δεν έχουν καμία απολύτως σημασία. Από όλα έχει ο μπαξές και σε όλα σπέρνει. Αυτή η δισκάρα έχει κάτι για όλα τα γούστα. Από τις ριφφοθύελες στα Doteru, Dawn of the Dead, Vanity Suit, Apocalypse και The Game, στα άκρως anthemικά Leftovers, Scream και Macho Libre μέχρι στην νοτιοαμερικανική ψυχεδέλεια των Hazelnut, Ballad of Boston George και Unicorn without a Horn. Τα φωνητικά του Μπάμπη, ειδικά σε αυτόν τον δίσκο είναι επίσης ένα μεγάλο κεφάλαιο. Ο τρόπος που εναλλάσσει τα ιδιαίτερα καθαρά του με τα βαριά screams είναι ένα από τα πολύ μεγάλα selling points των Planet of Zeus για έναν πιθηκομεταλλά σαν τα μούτρα μου. Το 2011 οι Planet of Zeus έκαναν ένα έθνος να αναφωνεί ΣΕΞ ΚΑΙ ΒΙΑ ΣΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ ΔΙΑ. Είναι up there με τους σημαντικότερους δίσκους που κυκλοφόρησαν στα εδάφη της Ψωροκώσταινας.
The Temple - Of Solitude Triumph (2022)
Πάντα μου έκανε εντύπωση που η Ελλάδα είναι πτωχή από Doom Heavy Metal μπάντες. Δίνω έμφαση στο heavy metal γιατί Όχι! Φυσικά και δεν μετράω τους stonerάδες που μαξάρουν το distortion και ρίχνουν τα bpm στο μισό. Ούτε τους Deathmetalάδες που έκαναν personality trait τους Dead Congregation και τους Incantation. Αγνό, μεστό, χατζημεταλλικό Doom λείπει από τα μέρη μας. Μου κάνει εντύπωση γιατί θα περίμενε κανείς πως σε μια χώρα που βιώνει τόση μιζέρια, ανέχεια και κακομοιριά, θα είχε και ανάγκη να την εξωτερικεύει στο πιο ταιριαστό της είδος. Το Of Solitude Triumphant των Σαλονικιών The Temple είναι ακριβώς αυτό. Επικό, άσπιλο και μελαγχολικό Doom. Ο δίσκος ανοίγει με μια καθολικού τύπου χορωδιακή διασκευή του Με το Λύχνο του Άστρου. Μια ανατριχιαστική απόδοση των στίχων του Οδυσσέα Ελύτη. Το The Foundations που ακολουθεί, μαζί με το Profound Loss και το Premonitions of the Final Hour ίσως είναι τα αγαπημένα μου στον δίσκο, για παρόμοιους λόγους. Μεγάλη έμφαση στα leads και ξεκάθαρες τις επιρροές από Warning. Όλος ο δίσκος είναι άκρως μελωδικός με πολλά αξιομνημόνευρα κιθαριστικά σημεία. Τα φωνητικά είναι επίσης ένα μεγάλο κεφάλαιο. Ο τραγουδιστής/ψάλτης σχεδόν αφηγείται τους στίχους με ευλαβικό τόνο, εντείνοντας το βάρος της μουσικής και των θεματικών, που καταπιάνονται κυρίως με τον θάνατο και τη λύτρωση, το σκοτάδι και το φως. Το κλείσιμο το δίσκου είναι αργό και θριαμβευτικό, με το αποχαιρετιστήριο riff να σε αποζημιώνει πλήρως για τα 50 λεπτά οδυρμού και να φέρνει την κάθαρση με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, το σπάσιμο του σβέρκου.
Ulcerate - Everything Is Fire (2009)
3 πράγματα είναι σίγουρα σε τούτο τον κόσμο.
1. Ο Θάνατος
2. Οι φόροι
3. Χρονιά που οι Ulcerate βγάζουν δίσκο, ψάξτε να βρείτε τον δεύτερο.
Η σταθερότητα με την οποία αυτό το τρίο από τη Νέα Ζηλανδία έχει σκαρφαλώσει στην κορυφή του "παράξενου" ακραίου ήχου θα έπρεπε να είναι αντικείμενο μελέτης. Δεν θα μιλήσω ούτε για το φετινό τους έπος (album of the year material προφανώς), ούτε για κάποιο από τα πρόσφατα προηγούμενα, γιατί ήδη αποτελούν προϊόν ονειρώξεων στους μεταλλοκύκλους και το Καψιμιστάν. Αντ'αυτού θα γυρίσω τον προβολέα στον αγαπημένο μου δίσκο, το Everything is Fire του 2009. Εδώ θα βρούμε ένα δισαρμονικό Death Metal που όμοιο του δεν έχει υπάρξει. Φυσικά κύρια έμπνευση της μπάντας είναι η Obscura/From Wisdom To Hate εποχή των Gorguts (ΘΕΟΙ), αλλά μόνο στα χαρτιά. Το επίπεδο εδώ έχει πάει τελείως αλλού, και έχει χαραχθεί πολύ διαφορετική πορεία. Μέσα στα κομμάτια θα δούμε εναλλαγές από 100 σε 280 bpm σε με διάστημα μερικών δευτερολέπτων. Στίχοι που θυμίζουν εικόνες από μια εξωκοσμική δυστοπία, με θεματικές που μοιάζουν πέρα από την εγκόσμια θνητότητα και τον άνθρωπο. Φωνητικά βαθιά μα κρυστάλλινα. Κάθε τραγούδι έχει από μια ντουζίνα riffs, και απολύτως κανένα δεν ακολουθεί μουσικές δομές. Συμβατική δομή κομματιού μόνο ίσως θα δούμε στο Soullessness Embraced, που και αυτό είναι μεγάλο stretch. Το χάος με τις τρίπλες κιθάρες στο κλείσιμο του δίσκου, είναι η τέλεια σύνοψη, σαν πλανήτες σε τροχιά σύγκρουσης. Έπειτα τα πάντα τυλίγονται στις φλόγες, όλα είναι φωτιά και τέλος η απόλυτη συμπαντική σιωπή... implosion. Με κάθε επόμενη ακρόαση αυτού του δίσκου, όλο και λιγότερο καταλαβαίνω τι ακούω σε συνθετικό επίπεδο και όλο και περισσότερο βιώνω το χάος του. Δεν θα μπω σε διαδικασίες να αναφέρω τραγούδια. Όλα είναι μέρος ενός ΤΕΛΕΙΟΥ δίσκου από άκρη σε άκρη. Το 2009 το Death Metal εξαναγκάστηκε να κάνει 5 βήματα εμπρός μέσα σε 50 λεπτά.
Asphyx - Last One On Earth (1992)
Το Last One on Earth των Asphyx κυκλοφόρησε το 1992, ένα μόλις χρόνο μετά το εμβληματικό τους ντεμπούτο The Rack και αποτελεί έναν από τους πλέον καθοριστικούς δίσκους του είδους του. Πιέζει έμπροσθεν τα όρια του Death Metal με πινελιές από Doom, ενώ καταφέρνει να ενσωματώνει παράλληλα τον ακατέργαστο, αρχέγονο ήχο της μπάντας που τους έχει αφήσει στην ιστορία ως προπάτορες του Ευρωπαϊκού OSDM. Τα φωνητικά του Martin van Drunen ακούγονται σαν να κάνει γαργάρες με χαλίκια, αλλά ειλικρινά, δεν θα μπορούσα να το φανταστώ με κανέναν άλλο στη θέση του. Η βασανισμένη φωνή του, σε συνδυασμό με το chug της κιθάρας, το βάθος του μπάσου και των τυμπάνων ταιριάζουν απόλυτα με τις θεματικές του δίσκου για τον πόλεμο, την καταστροφή και την σαπίλα της ανθρωπότητας. Ενώ τα γκάζια είναι σε γενικές γραμμές κατεβασμένα, οι Asphyx ξέρουν πώς να ανεβάζουν το ρυθμό εκεί που πρέπει. Από το The Krusher στο Serenade in Lead πχ βλέπεις μέσα σε ένα λεπτό αλλαγή από αργό headbanger σε ένα τόσο thrashy riff-fest που απορώ πως κρατιέμαι και δεν σπάω το δωμάτιο μου. Κομμάτια όπως το Last One On Earth και Asphyx (Forgotten Way) αποτελούν κάποια από τα δημοφιλέστερα του είδους, με ορισμένα από τα πιο μνημειωδη riffs που έχουν γραφτεί. Συνολικά το Last One On Earth είναι κλασσικό και με το δίκιο του. Ο τρόπος με τον οποίο συνδυάζει το brutality, τη βρωμιά και τη ζοφερότητα, το καθιστά απαραίτητο απόκτημα για κάθε οπαδό του ακραίου ούγκα μπούγκα και για όσους θέλουν και ένα τσικ πειραματισμού (αλλά να μην ξεφεύγει).
Above Us the Waves - Rough on High Seas
Από τη πρώτη νότα του Drowning, Not Waving καταλαβαίνεις πως εδώ έχει γίνει πολύ σοβαρή δουλειά. Τα στοιχεία του Anchors Aweigh που έβαλαν τους Καβαλιώτες στην καρδιά μου βρίσκονται όλα εδώ. Αυτά είναι η επιθετικότητα, τα ρίφφια, τα μελωδικά leads, τα catchy ρεφραίν και τα ακραία headbang-able breakdowns. Εδώ όμως φαίνεται να έχουν γίνει άλματα όσον αφορά την ποιότητα του ήχου. Δεν θέλω να παρεξηγηθώ, δεν είναι overproduced σαν απο γραμμή παραγωγής όπως μας έχει συνηθίσει μεγάλη μερίδα της σκηνής. Ακούγονται όλα φυσικότατα, αλλά και πεντακάθαρα. Γενικά η φάση είναι λίγο μανιέρα, αυτό όμως δεν σημαίνει πως κουράζει στο ελάχιστο. Κυρίως επειδή όλα λειτουργούν άψογα. Από τις φωνητικές εναλλαγές από βαριά σε καθαρά μέχρι την ποιότητα των leads και σόλο. Το ότι στη μέση ακριβώς του δίσκου το ομότιτλο τραγούδι είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από όλα τα υπόλοιπα βοηθάει επίσης στο να μην μας πάει εντελώς μονόπατα. Τα Afterlife και Light The Flare είναι μεγάλα highlights του δίσκου, και το γεγονός πως είναι back to back μου το καθιστούν αδύνατο να ακούσω το ένα χωρίς να βάλω απευθείας και το άλλο. Ξεχωρίζω επίσης το Windcheater για το αδιανόητο intro και το Poor Man's Monaco για την αναφορά στη κοινή μας πατρίδα και το ταβερνόξυλο που προωθεί στο πρώτο μισό. Overall, ο αγαπημένος μου δίσκος της ελληνικής metalcore σκηνής, με μοναδικό υποψήφιο πραξικοπηματία του θρόνου τον επόμενο τους δίσκο (τα στοιχεία που ακούσαμε στα live τους φέτος ήταν φανταστικά).
Truckfighters - Gravity X (2005)
Αν μπορούσες να συνδυάσεις την απόλυτη αμώδη fuzzίλα των Kyuss με το ντελικάτο catchy ύφος των Queens of the Stone Age και στο τσουκάλι πέταγες ένα φορτηγό riffs, τότε το αποτέλεσμα θα ήταν το Gravity X. Ένας δίσκος μνημείο για το στόνερ. Ένα είδος που θα ομολογήσω πως δεν με βρίσκει κοντά του στην πλειοψηφία, όμως εδώ δεν μπορώ παρά να πέσω για προσκύνημα στη φλεγόμενη βάτο και στους καπνοφόρους ιερείς. Το άλμπουμ ανοίγει με το Desert Cruiser, ένα 7λεπτο try not to mug-face challenge. Μέχρι να περάσουμε στο επόμενο τραγούδι βγάζω ήδη άμμο από τη τσέπη μου. Μεγάλο ατού του δίσκου είναι η ποικιλία. Έχω υπάρξει πολέμιος του είδους παλαιότερα γιατί πραγματικά με κουράζει να ακούω την ίδια μπασογραμμή και drumbeat για 1 ώρα με την μόνη αλλαγή να είναι ότι στο τέλος επιστρέφει πιο Α Ρ Γ Α. Εδώ περνάμε από αργά και ταξιδιάρικα τραγούδια όπως το Altered State, το Momentum (το οποίο κάλλιστα θα είχε θέση ως μπαλάντα σε δίσκο post hardcore μπάντας), σε bangers τύπου Desert Cruiser, A. Zapruder, In Search of (The), Gweedo-Weedo που σε αναγκάζουν να κάψεις 500 θερμίδες από το uncontrollable κοπανέλι. Συνολικά το άλμπουμ είναι τόσο εθιστικό που για να αποτοξινωθείς πρέπει το Γ.Ε.Σ. να σε βάλει να δεις 10 σερί φορές την ταινία "ο Νικητής" λες και είσαι στο Clockwork Orange μέχρι να βλέπεις τον Κανάκη στον ύπνο σου.
Non Est Deus – Legacy (2023)
Το Legacy είναι ο τέταρτος δίσκος στην φαρέτρα των Γερμανών Non Est Deus. Πριν ξεκινήσω να μιλάω για τον δίσκο, για να προλάβω τα σχόλια, ας καταδείξουμε τον ελέφαντα στο δωμάτιο. Ναι μοιάζει με MGLA, μοιάζει πολύ. Εντάξει; Συνεχίζουμε τώρα. Οι Non Est Deus είναι το έτερο project του Noise, του ανθρώπου που βρίσκεται πίσω από τους Kanonenfieber, μιας από τις καλύτερες νέες black metal μπάντες με έντονο αντιπολεμικό χαρακτήρα. Άρα σε αντίθεση με τους προαναφερθέντες Πολωνούς, τουλάχιστον εδώ έχουμε ένα προϊόν ηθικότερης κατανάλωσης χωρίς να σκέφτεσαι αν ο φίλος σηκώνει το χέρι του πάνω από το όριο της κλήσης ταξί. Σε αντίθεση με τις προηγούμενες κυκλοφορίες τους με τούτο το project, οι οποίες κινούνταν σε πιο συμβατικά black metal μονοπάτια, και όσον αφορά τον ήχο και τους ωμούς αντιχριστιανικούς στίχους, εδώ έχουμε μια διαφορετική προσέγγιση. Φαίνεται πως σε αυτό το project o Noise γράφει ό,τι προτιμάει αυτόν τον καιρό, και αυτό είναι το τέκνο των τελευταίων του μουσικών αναζητήσεων. Αυτοί οι πειραματισμοί τον βρίσκουν απόλυτα δικαιωμένο, και κατά τη γνώμη μου με τον καλύτερο Non Est Deus δίσκο με μεγάλη διαφορά. Οι μελωδίες καθ’ολη τη διάρκεια είναι βασικό κομμάτι της σύνθεσης, μα δεν αφαιρούν σε καμία περίπτωση από τις πιο εμφατικές hard-hitting στιγμές. Συνολικά είναι ένας black metal δίσκος από το πολύ πάνω ράφι, και ένας από τους αγαπημένους μου της περασμένης χρονιάς. Ξεχωρίζω τα Hiob, Thousand Years of Sand, The Canon of Nil και σίγουρα το μεγαλεπήβολο κλείσιμο του δίσκου The Last Act. Έξτρα πόντοι για το ότι βλέπω πως τα τραγούδια αποδίδονται άψογα ζωντανά, και με πολύ προσεγμένη σκηνική παρουσία.
Burst – Origo (2005)
Ανάμεσα σε 2 αριστουργήματα που κυκλοφόρησαν με διαφορετική στόχευση (το Lazarus Bird του 2008 στο prog metal και το Prey on Life του 2003 στο hardcore), οι Burst συνδύασαν τα καλύτερα στοιχεία που διαθέτουν και κυκλοφόρησαν το 2005, έναν από τους σημαντικότερους δίσκους της σκηνής των ‘00s. Το Origo δείχνει δόντια επιθετικότητας αλλά και αρετές ψυχραιμίας, αφού οι συνθέσεις μαεστρικά διαχειρίζονται την ένταση. Προσπάθησε να ακολουθήσεις το μαγευτικό ταξίδι του Sever για να δεις πως φτιάχνουν τα τραγουδάκια τους. Χωρίς να είναι φλύαροι, μέσα σε 5-6 λεπτά, καταστρώνουν πολύ λεπτομερή σχέδια για το πως θα χτίσουν αγχωτικές ατμόσφαιρες, εξιλεωτικά κρεσέντο, ταξιδιάρικα post περάσματα, metalcore ξεσπάσματα. Το νέο στοιχείο, που τους εξύψωσε στα μάτια πολλών μουσικόφιλων, είναι η prog κατεύθυνση τόσο στις δομές των συνθέσεων όσο και σε πολλά παιξίματα (ειδικά drums και μπάσο). Δυστυχώς η μπάντα δεν απογειώθηκε όπως οι Αμερικανοί Mastodon, Baroness κτλ. Ίσως γιατί ήταν Σουηδοί και η φάση στην Ευρώπη ήταν εντελώς αλλού (nuclear blast metal κτλ). Το πρόσφατο reunion τους και το ενδιαφέρον του κόσμου για να τους δει ζωντανά, αποδεικνύει πως οι Burst ήταν μια υποτιμημένη μπάντα, με αρκετούς δίσκους που θα μπαίνουν στα καλύτερα των ‘00s.
Dead Congregation - Graves of Archangels (2008)
Το σοκ που πέρασα όταν πρωτοάκουσα το Graves of Archangels ήταν περίπου όμοιο με την πρώτη φορά Obituary ή Morbid Angel και αυτό μπορεί να ακούγεται υπερβολικό σε κάποιους, όμως είναι πέρα ως πέρα ειλικρινές το παρόμοιο συναίσθημα πως συναντάς έναν δίσκο ορόσημο. Περίπου το ίδιο συναίσθημα ένιωσα χρόνια αργότερα, όταν άκουσα το Stare Into Death and Be Still των Ulcerate αλλά για αυτή την περίπτωση θα σας μιλήσει ο Τσούπρος (ελπίζω). Ξέρεις τι ζόρι τράβηξα, όταν περίμενα το Martyrdoom επιτέλους να “μπει”. “Που πήγαν τα blastbeat μου;» αναρωτιόμουν επί πεντέμιση λεπτά. Άγιος ο Θεός, Άγιος Ισχυρός, Άγιος ο Αθάνατος, Ελέησον Ημάς x 3 και άντε γειά μάγκες. Ο ηχητικός όλεθρος που ξεχύνεται από το Hostis Humanis Generis μέχρι και τα μισά του Teeth Into Red είναι μια πρωτοφανής (ελεγχόμενη) έκρηξη ανθρώπινης αδρεναλίνης, όπου ο raw ήχος και η αισθητική παρακμής προσθέτουν άπειρους πόντους στην αυθεντικότητα του αποτελέσματος, σε μια περίοδο που το metal είχε πέσει στην λούμπα των ψηφιακών προκάτ λύσεων και στην πλαστικοποίηση του ήχου. Δίσκος που ακόμα και σήμερα τους βγάζει στον δρόμο, δίσκος που στέκεται ισότιμα δίπλα στις απάτητες κορυφές του death metal.
Sonja - Loud Arriver (2022)
Εύκολη επιλογή εδώ, μιας και έχουν μόνο ένα δίσκο. To Loud Arriver ήταν η τέταρτη πιο υψηλή επιλογή μου για τα καλύτερα μέταλ αλμπουμ της χρονιάς εκείνης και είχα γράψει “Θα την ξαναπούμε την ιστορία της Melissa Moore όσες φορές χρειαστεί για να εμπεδωθεί. Μετά την αλλαγή φύλου που έκανε, εκδιώχθηκε από την πρώην μπάντα της, τους γνωστούς ABSU, γιατί εκεί παίζουν μόνο ΆΝΤΡΕΣ. Ό,τι δεν σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατ@ και η Melissa σχηματίζει τους Sonja και κυκλοφορεί, αν όχι τον καλύτερο heavy metal δίσκο της χρονιάς, σίγουρα ένα από τους καλύτερους. Και δεν το λέω μόνο εγώ αυτό. Όλες οι ενημερωμένες λίστες της προκοπής το εντάσσουν στις top κυκλοφορίες. Τέτοιο πσόλιασμα (sic) δεν έχει ματαξαναγίνει στην ιστορία της μουσικής, ρε μάγκες. Με περίβλημα ένα πολύ ευαίσθητο κοινωνικά θέμα, αυτό των σεξεργατριών και της βίας που ασκείται πάνω τους, η μουσική των Sonja έχει ψυχή, έχει ορμή, έχει χαρακτήρα και κυρίως έχει έμπνευση. 8 συνθέσεις που ξεχωρίζουν μεταξύ τους και μετά από ελάχιστες ακροάσεις, μπορείς να τραγουδήσεις δυνατά, τσουγκρίζοντας μπύρες στον αέρα.” Είναι σημαντικό να διαβάζεις το κείμενο που έγραψες πριν 2 χρόνια και να μην θες να αλλάξεις γραμμή. Έχουν νέο κομμάτι, επίσης στο ίδιο στυλ, επίσης ωραίο. Συνήθως παίζουν και διασκευή Bridge of Death. Άχαστο.
Hällas - Excerpts from a Future Past (2017)
Οι Σουηδοί θεωρούνται ως μια νέα μπάντα αλλά η μουσική τους έρχεται από τα βάθη των αιώνων και κάπως έτσι χάνεται η χωροχρονική αίσθηση των τριών δίσκων που μας έχουν χαρίσει. Δεν μπορείς να διακρίνεις την “εξέλιξη” μιας και τα τρία υπέροχα αλμπουμ τους ανήκουν σε μια άλλη εποχή. Διαλέγω προς παρουσίαση το ντεμπούτο Excerpts from a Future Past, γιατί ίσως με αυτό συστήνονται στην metal κοινότητα, η οποία τους αγκαλιάζει, παρά την πιο wishbone ash άρα και prog rock κατεύθυνση που έχουν. Οι επικές αναφορές του The Golden City of Semyra, ο λυρισμός του Repentance, η synth pomp rock δύναμη του Star Rider, το κεντρικό galloping riff του Astral Seer είναι αρκετοί λόγοι για να τους λατρέψει ένας χεβιμεταλλάς, αφού είναι χαρακτηριστικά που έχει ακούσει σε πολλές αγαπημένες του μπάντες.
Psyanide – Vertigo (2024)
Η φετινή κυκλοφορία των Psyanide έπεσε πάνω στα κεφάλια μας με ορμή, σε τέτοιο βαθμό που υποχρέωσε πολλούς από εμάς να το βάλουμε στο ζύγι απέναντι σε κάτι μεγαθήρια, που τυχαίνει να τα λένε Lamp of God. Μπορεί να σας φανεί λίγο χαζή η σύγκριση αλλά ο μόλις δεύτερος δίσκος των Θεσσαλονικιών τίθεται στο προσωπικό μου ranking αρκετά πιο πάνω από τα τελευταία δύο album των συμπαθών Αμερικανών. Οι γκρούβες είναι από άλλο πλανήτη, το μελωδικό death metal ή metalcore που παίζουν ξεχειλίζει από πολλές και καλές ιδέες, που ίσως κάποτε έχεις ακούσει κάπου αλλά σίγουρα αν σε βάλω κάτω, δεν θα θυμάσαι που, τι και πως. Αυτό σημαίνει πως η μπάντα συνθέτει σωστά, μια μουσική που έχει χιλιοπαιχτεί. Η παραγωγή είναι τέλεια, τα φωνητικά σε γραπώνουν από το πρώτο δευτερόλεπτο και γενικά, δεν υπάρχει απολύτως κανένα filler, σε μια από τις καλύτερες εγχώριες κυκλοφορίες της χρονιάς. Στο Mammothfest θα παίξουν εντός έδρας, μπροστά σε ένα κοινό που γνωρίζουν καλά. Είμαι σίγουρος πως εάν δουλευτεί το γύρω γύρω από την μπάντα, θα γίνουν τεράστιοι.
Saturday Night Satan - All Things Black (2024)
Άλλη μια εύκολη περίπτωση διαλογής, αφού φέτος κυκλοφορήσαν το ντεμπουτάκι τους οι SNS και ήδη έχουν κάνει ένα σημαντικό buzz, στις σατανολάγνες παρέες των ημεδαπών χεβιμεταλλάδων. Η συνεργασία ζωής του Jim Kotsis με την Kate Soulthorn είναι ο πυρήνας της μπάντας. Στο κέντρο του πυρήνα θα βρείτε την αγάπη τους για το metal, την γάτα τους και τον Σατανά. Αυτό μετουσιώνεται σε στίχους και μουσική, που θα σας κάνουν να περάσετε πολύ όμορφα, αφού το All Things Black ροκάρει και δεν παίρνει στα σοβαρά τον εαυτό του. Αυτό είναι πολύ σημαντικό για όλες τις occult μπάντες εκεί έξω, που νομίζουν ότι πλέον κάποιος μπορεί να σκιάζεται με τους βελζεβούληδες και την σκοτεινή πρόζα. Τραγούδια σαν τα Devil in Disguise, Rule with Fire, Lurking in the Shadows είναι στις προσωπικές μου χεβιμεταλικές λίστες (το Of Love and the Void είναι στην λίστα με τα καλύτερα κομμάτια της χρονιάς) και γενικά ο δίσκος όχι μόνο δεν πέρασε στην λήθη, όσο προχώρησε η χρονιά αλλά και έχει κερδίσει άπειρο respect για τον πλουραλισμό του. Ίσως φταίει και το γεγονός ότι όποιο live και να σηκώσεις, παίζουν από κάτω. Σιγά μην έλειπαν από το Mammothfest.
Free Fall - Dead Is the Oldest You Can Get (2020)
Τι να πούμε για αυτά τα παλικάρια;;; Αρχικά να πούμε πως μας έχουν αφήσει με το πουλί στο χέρι, αφού μετά το απίστευτο ντεμπούτο EP Dead Is The Oldest You Can Get, έχουν βαρέσει σιγή ιχθύος. Το death metal τους είναι ταυτόχρονα μοντέρνο μα και ορθόδοξο και αυτό είναι απίστευτο επίτευγμα, το οποίο μάλιστα επιτυγχάνεται σε μόλις 3 τραγουδάκια. Πως μπορείς να ακουστείς ως η μοντέρνα εκδοχή των Dismember ρε μάγκα;;; Και επίσης να κοτσάρεις στο τέλος του τεμαχίου, μια διασκευάρα στο Complications των Killing Joke, για να κάνεις τον Επίτροπο να παραμιλάει. Θυμάμαι πως τους είχα κάνει Θάλαμο Επικοινωνίας, σε εκείνον τον ανεκδιήγητο drummer τους, τον Φοίβο, που παίζει και στους Agnes Vein, Hail Spirit Noir και λοιπούς υπέροχους. Μέχρι να βγάλετε δίσκο, σας κερνάω παναγίες και μόνο.
Dopelord – Sign of the Devil (2020)
Αυτές οι μαστουριώρικες doom metal μπάντες δεν είναι ακριβώς της αρεσκείας μου. Και αυτό όχι γιατί δεν αποκτώ touch point με τον ήχο τους, ίσα ίσα που όλα τα συναφή είδη μου αρέσουν και μάλιστα πολύ. Όμως πάντα έβρισκα λίγο εύκολη λύση όλο αυτό το αχρείαστο feedback, την Ozzy ερμηνεία και τα αργά, πλεμπαία solo. Όμως οι Dopelord είναι οι Λόρδοι του Ήχου και όλο και κάτι ξεχωρίζεις από το πολύ ντουμάνι. Το Sign of the Devil album είναι ένα τσακ λιγότερο μονολιθικό από το επίπεδο που με κάνει να χασμουριέμαι, έχει τον στονερ ογκόλιθο που λέγεται Heathen, το ρυθμικό ξέσπασμα του Doom Bastards και τον doom punk ύμνο που κλείνει τον δίσκο, Headless Decapitator. Οι φίλοι του είδους, σίγουρα θα έχουν να πουν πολλά για τα πρώτα 3 album που καθόρισαν την μπάντα, εγώ ως λιγότερο φίλος του ήχου, θα ξεκινούσα να “στρίβω” με τις πρώτες, bluesy νότες του εναρκτήριου The Witching Hour Bell και ίσως κάπου εκεί με κέρδιζαν. Δοκιμάστε το και εσείς.
Dirty Sound Magnet - Dreaming in Dystopia (2023)
Η πιο περίεργη προσθήκη στο billing του Mammothfest, είναι οι Ελβετοί Dirty Sound Magnet, οι οποίοι έχουν ελάχιστη (αν όχι μηδενική) επαφή με τον ήχο του heavy metal. Τι θα κάνουν αυτά τα παλικαράκια ανάμεσα σε τόσους χτζμτλδες, εγώ μια απορία την έχω. Επίσης να δηλώσω πως δεν είχα καμία επαφή με κανέναν δίσκο τους, πριν ανακοινωθούν. Άρα thumbs up στο Μαμούθ που φέρνει μια εντελώς νέα πρόταση στα κλγδ. Οι τύποι παίζουν ένα ψυχεδελικό rock που έχει ευθεία σχέση με τους μεγάλους των ‘60s. Στον έσχατο δίσκο τους, στο Dreaming in Dystopia, όλα ακούγονται καλειδοσκοπικά. Με τα μανιτάρια παραμάσχαλα, οι DSM σας κερνάνε ταξιδιάρικες μελωδίες και επαναλαμβανόμενα θέματα, που δεν ξέρω αν σας φέρουν σε μέθεξη, πάντως μετά από λίγες ακροάσεις, ένα ηλίθιο χαμόγελο θα το έχετε, ακόμα και αν δεν κάνετε drugs. Κάποιες prog αναφορές, κάποια ινδικά περάσματα, κάποιες hard rock εξάρσεις, βρίσκονται εκεί για να κάνουν psych distractions. Ελάτε να τους δείτε, μην σνομπάρετε αυτή την εξαιρετική μπάντα, αγοράστε μερτς, κάντε τον dealer τους, έναν ευτυχισμένο άνθρωπο.
Universe217 – Familiar Places (2011)
Άλλη μια περίπτωση ελληνικής μπάντας που πέρασε κάτω από τον υψηλό πήχη που αντιστοιχούσε στην ποιότητα της μουσικής τους. Κάπου είχα γράψει, πως οι Universe217 βιώνονται, δεν ακούγονται. Και σε αυτό συνηγορούσε πως η live απόδοση της μπάντας ήταν 100 φορές καλύτερη από το studio αποτέλεσμα. Κάπως έτσι ένιωσα όταν είχα ακούσει (νομίζω στο An Club) για πρώτη φορά το υλικό του Familiar Places να αποδίδεται ζωντανά. Απείρως πιο ζεστό και έντονο από τον ήχο του δίσκου, με την ερμηνεία της Τάνιας να σε στέλνει για βρούβες. Οι Universe217 μπορεί να απομακρύνθηκαν αρκετά από τον πελώριο ήχο των δύο πρώτων δίσκων και να πειραματίστηκαν με άλλες επιρροές (μια πορεία που ήδη προετοίμασαν με τα πιο προχώ κομμάτια City και Nothing) , όμως αυτή η doom πανδαισία που επιφύλασσαν με τραγούδια όπως τα Insane, Sorcerer of Ligh και Prey δεν θα ξεπεραστεί ποτέ. Ό,τι και να παίξουν στο Mammothfest, το σίγουρο είναι πως θα σφίξει τις καρδιές σας.
Decipher – Arcane Paths to Resurrection (2023)
Η πρώτη φορά που είδα ζωντανά τους Decipher ήταν όταν άνοιξαν για τους Wolves In The Throne Room το 2020. Όχι, αφήστε κάτω τους πυρσούς, δεν ήταν κάποιο οργανωμένο κορονοπάρτι, Φλεβάρης ήταν. Αυτό λοιπόν που μου είχε μείνει από εκείνη την εμφάνιση ήταν το πόσο καλά και με τι τσαμπουκά φαινόταν να πατούν στο σανίδι, παρά του μικρού και της ηλικίας αλλά και της δισκογραφικής παρουσίας τους. Τότε, οι Αθηναίοι Black/Death metallers είχαν μονάχα ένα EP, το οποίο ναι μεν ήταν ωμό και έχανε από τα της παραγωγής, έδειχνε όμως αμέριστο potential. Fast forward στο 2022 και σκάει από το πουθενά η ανακοίνωση για το Arcane Paths to Resurrection. Πρώτο σοκ με το εκπληκτικό artwork, δεύτερο σοκ με τα πρώτα singles, Lost In Obscurity και Enslaved to Be. Πεντακάθαρη παραγωγή, riffs πάνω σε riffs, φωνητικά προσεγμένα και πομπώδη, και μελωδίες που βοηθούν στο να είναι memorable όλο το πακέτο. Εκεί που πρέπει όμως, οι μελωδίες παίρνουν θέση συνοδηγού και αφήνουν την ωμή βία να λάμψει στο σκοτάδι της, όπως στο Chants of the Unholy. Το Altar of the Void στα 9 ολόκληρα λεπτά του κάνει περάσματα από πολλές ηχητικές επιρροές της μπάντας, από black/death metal, σε βαρύ αργόσυρτο doom και σε σημεία να φλερτάρει με πιο punk ρυθμούς. Τέτοια δώσε μου και πάρε μου την ψυχή. Προσωπικό αγαπημένο το Sanctum Regnum, ένας ανθεμικός black metal ύμνος. Συνολικά μια καταπληκτική κυκλοφορία, από μια μπάντα που φαίνεται να έχει πολλά να δώσει στη σκηνή. Οι Decipher με το μοναδικό τους ως τώρα full length έθεσαν τον πήχη πολύ ψηλά.
