Η εξοικείωση με το δεδομένο, με το εξακολουθητικό, με ότι συμβαίνει σε χρόνο τρέχοντα, μπορεί να σε προδώσει, να παραλλάξει την εντύπωση, να σε σπρώξει προς την υποτίμηση, τη συστηματική απαξίωση. Δε σας λέω το τετριμμένο πως «μονάχα αν χάσεις κάτι θα καταλάβεις την αξία του», μιας και μπορεί να είναι τέτοια η στενοκεφαλιά, που ούτε και τότε να μην πάρεις πρέφα τού τι συνέβη. Άσε που αν έχεις μια πάγια εντύπωση για πρόσωπα και πράγματα, ουαί και αλίμονο αν αφήσεις την ίδια την έκπληξη να παρεισφρήσει στο νου και την καρδούλα σου.
Μολονότι δε θα έλεγε κανείς πως διαβάσαμε με παραμιλητά το πρόγραμμα τον ξένων ονομάτων που θα βρεθούν στα μέρη μας για το πλαίσιο του φετινού Φεστιβάλ Αθηνών, κι όσο κι αν αντανακλαστικά η αναφορά του ονόματος του Charles Lloyd - τη στιγμή που κι ο ίδιος ομολογεί πως βρίσκεται στο λυκόφως της πορείας του (έγινε πια 86 ετών) - συνοδεύεται από τη γνωστή μουρμούρα περί ανώδυνα αναμενόμενου, σας λέω πως όποια κουσούρια άρνησης κι αν κουβαλάτε, τούτο το live δεν αξίζει να χαθεί εξαιτίας οπαδικού τύπου αγκυλώσεων (μιλάω ως παθών σε περιπτώσεις όπως εκείνες των επισκέψεων των Sonny Rollins και Ornette Coleman).
Διαβάζουμε στο site του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου: «Ο 86χρονος θρύλος της τζαζ Τσαρλς Λόιντ γιορτάζει φέτος το τέλος μιας μυθικής καλλιτεχνικής πορείας. Στην τελευταία περιοδεία του ο μεγάλος Αμερικανός σαξοφωνίστας και συνθέτης έχει συνοδοιπόρους τρία κορυφαία ονόματα της παγκόσμιας μουσικής: τον πιανίστα Τζέισον Μοράν, καλλιτεχνικό διευθυντή του Kennedy Center για την τζαζ, τον μπασίστα Λάρι Γκρεναντίερ και τον ντράμερ Έρικ Χάρλαντ. Σε μια συμμετοχή-έκπληξη, στη συναυλία του Ηρωδείου συμπράττει μαζί τους με τη λύρα του ο Έλληνας μουσικός Σωκράτης Σινόπουλος. Ειδική προσκεκλημένη της βραδιάς, η Μαρία Φαραντούρη. Ο Λόιντ και η Φαραντούρη συναντήθηκαν για πρώτη φορά στην Καλιφόρνια το 2002. Έκτοτε είναι στενοί φίλοι και συνεργάτες, ενώ η ιστορική συναυλία τους το 2010 στο ρωμαϊκό ωδείο αποτέλεσε κορυφαίο μουσικό γεγονός που καθήλωσε τους θεατές και κυκλοφόρησε σε δίσκο με τεράστια επιτυχία. Οι δρόμοι της τζαζ διασταυρώνονται με την ελληνική μουσική παράδοση και τον Μίκη Θεοδωράκη σε μια συναυλία συναρπαστικών μουσικών προσμείξεων κάτω από τη νυχτερινή Ακρόπολη.»
Όπως αντιλαμβάνομαι τα πράγματα, ο Lloyd έρχεται στα μέρη μας, με τη σύνθεση που έγραψε το φετινό του δίσκο για λογαριασμό της Blue Note με το σαφή τίτλο περί δεδομένων «Ο Ουρανός θα είναι ακόμη εκεί Αύριο». Η μόνη αλλαγή έρχεται στη θέση του ντράμερ, όπου στο LP έχουμε τον Brian Blade, ενώ στην καλοκαιρινή του επίσκεψη θα συναντηθούμε με τον Eric Harland που και παρελθόν έχει με τον Lloyd αλλά και με τους McCoy Tyner, Kurt Rosenwinkel, Chris Potter κ.ά. Επομένως όσοι έχουν ακούσει το φετινό του δίσκο - αλλά και το έσχατο πολυπαραγωγικό αποτέλεσμα των κυκλοφοριών του τα τελευταία χρόνια για την Blue Note, όπου για μια δεκαετία βγάζει σχεδόν κάθε χρόνο δίσκο- λίγο έως πολύ γνωρίζουν πως περιμένουν ένα all star σχήμα με post bop, gospel, και free ιδέες σε φόρμες από standards και μη, πατροπαράδοτο μα και επίκαιρο, μιαν αληθινή ευκαιρία για να σεριανήσουν όσο εγγύτερα γίνεται στο διαχρονικό jazz φύσημα του σαξοφωνίστα. Οι όποιοι διάλογοι με την ελληνικότητα θα αποτελέσουν τον x factor περί εκπλήξεων, κόντρα στους προαποφασισμένους συλλογισμούς.
Νομίζω πως όταν έχουμε τέτοιες περιπτώσεις μουσικών, η ηλικία καταργείται. Ειδικά στο Ηρώδειο θα σας έλεγα πως οι καλύτερες συναυλίες που έχουν συμβεί ήταν εκείνες των Solomon Burke και Σταύρου Ξαρχάκου, επ’ ουδενί παιδαρέλια, μα τελικά πρόσωπα υπερβατικά, άχρονα. Δε βλέπω κανένα λόγο περί του αντιθέτου για την περίπτωση του Charles Lloyd. O γεννημένος στο Μέμφις το 1938, έχει περιδιαβεί τον κόσμο πλάι στον George Coleman μα και τον Howlin Wolf, δίπλα στον Don Cherry αλλά και εντός της big band του Gerald Wilson, αγκάζε με τον Chico Hamilton αλλά και στο δρόμο με τους Beach Boys. Στην ECM αλλά και στους ύστερους Doors. Δεν αναφέρω καν πως συνέπεσε με τους Μεγάλους…
Μια ιστορική φιγούρα, δύο αιώνων, ένας παίκτης που σπρώχθηκε ως παιδάκι στις σωστές παρέες χάρη στον Quincy Jones, που μπορεί να άκουγε Bach αλλά να είχε την ίδια περιέργεια για την αφρικανική και ασιατική μουσική παράδοση, που ως νέος έλεγε πως ξέρει τα πάντα, μα όσο μεγάλωνε παραδεχόταν πως δεν ήξερε τίποτα. Και αυτή του η θέση περί αβεβαιότητας ήταν που τον έφτασε ως εδώ, οικουμενικό κι ελεύθερο. Όποτε σας ρωτώ ρητορικά, με μιαν αντίστοιχη και τουλάχιστον αποδεδειγμένη βεβαιότητα πως όταν ο ήλιος ανατέλλει, το σκοτάδι χάνεται πια, Τη νύχτα της 18ης Ιουλίου υπάρχει κάποιος ουσιαστικός λόγος απουσίας από το Ωδείο Ηρώδου του Αττικού και την επίσκεψη του Charles Lloyd;
Το Charles Lloyd Sky Quartet εμφανίζεται στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού την Πέμπτη 18 Ιουλίου. Επίσημη καλεσμένη η Μαρία Φαραντούρη. Συμμετέχει ο Έλληνας μουσικός Σωκράτης Σινόπουλος. Περισσότερα εδώ.
