Κάπως έτσι πάει πλέον, όταν είσαι γονιός και δίνεις τον περισσότερο από τον ελεύθερο χρόνο των γιορτών στα παιδιά. Συγκεντρώνεις μέχρι το τέλος της χρονιάς τα μουσικά ντοκιμαντέρ που δεν έχεις προλάβει και αφιερώνεις κάθε βράδυ σε μία μεταμεσονύχτια προβολή. Το ότι εδώ στο Avopolis απολαμβάνουμε όσο τίποτα τα μουσικά documentaries το ξέρετε ήδη μετά από δύο Avopolis Backstage Online Film Festival που διοργανώσαμε, ενώ παράλληλα καταγράφουμε τα περισσότερα από τα κιθαριστικά / ροκ / indie-friendly films & docs, μέσα από το Movieworld. Όπως όμως συμβαίνει και στη μουσική ύλη που καλύπτουμε, δεν αρκεί να έχουμε ανταποκρίσεις μόνο από την επιφάνεια των σπουδαίων φετινών κυκλοφοριών, βλέπε το Meet Me In The Bathroom , το Moonage Daydream ή το Summer Of Soul (και κράτα μία σημείωση και ίσως μια μικρή απολογία για το γεγονός ότι δεν καλύψαμε σε βάθος το documentary για την ιστορία του Creem magazine ή δεν μάθαμε ποτέ στην ώρα της για την φοβερή περίπτωση του Sex And Broadcasting, δηλαδή της ιστορίας πίσω από την επιβίωση του φοβερού WFMU radio στο New Jersey) αλλά, πιθανόν για τους nerds στη κοινότητα μουσικόφιλων του site μας, αξίζει αραία και που να αναδεικνύουμε και documentaries που αντλούν έμπνευση και από άλλα μουσικά είδη.
https://www.youtube.com/watch?v=oh7b_uHGrtE
Με τις μεγάλες πλατφόρμες να συγκινούνται φέτος από τα life stories των ράπερ Ye, XXXtentancion και Lil Baby , δικαιολογημένα για το μαζικό του χαρακτήρα τους, έχασαν από το ραντάρ τους (ας ελπίσουμε προσωρινά) τρεις ακόμα ενδιαφέρουσες περιπτώσεις «πρόσφατων» (όχι ακριβώς φετινών) ντοκιμαντέρ που συνδέουν την street μόδα με την hip hop κουλτούρα.
Και είναι κοινή γνώση ότι οι ρίζες κάθε street fashion documentary βρίσκονται στα Style Wars και Wild Style , αμφοτέρα κυκλοφορίες του 1983 (και βασική επιρροή της σειράς Reign Supreme που λάνσαρε φέτος το Netflix), όμως, τον updated συνδυασμό μόδας, social media virality και μουσικής ξεκλείδωσε στις μέρες μας το περίφημο Fresh Dressed του 2015.
Με μία σημείωση. Αν από το Fresh Dressed ξεκίνησε η απόλυτη 90s steet αναβίωση που οδήγησε στην σημερινή μαζική κατανάλωση των Τ-shirt με τα logos και τις φάτσες των 2Pac και Biggie ή στα Air Force 1, τα Jordan, τα Samba και τα Superstar, τότε ίσως έχει περισσότερη σημασία να ψάξουμε τι προηγήθηκε και δημιούργησε αυτή την 90s νοσταλγία που δεν λέει να κοπάσει εδώ και σχεδόν 10 χρόνια.
1. Ο Bobbito και το Rock Rubber 45s
Από τους πιονέρους της Αμερικάνικης street μόδας είναι για όσους πραγματικά γνωρίζουν ο DJ και ραδιοφωνικός παραγωγός Bobbito Garcia. Και αν το όνομα του δεν χτυπάει κανένα κουδούνι ή απέχει άπειρα από ότι ο μέσος street fashion αναγνώστης θα περίμενε, δηλαδή κάτι σε τύπου Kanye West ή Virgil Abloh, κάλο είναι να σημειωθεί ότι ο Bobbito ήταν εκεί από την αρχή. Για την ακρίβεια στο άκρως ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ του ROCK RUBBER 45S, παραγωγή του 2019, ανακηρύσσεται και επίσημα ο πρώτος Νεοϋρκέζος που έγραψε για sneakers.
H στήλη του “Confessions of a Sneaker Addict” τον Μάιο του 1991 στο hip hop περιοδικό The Source που δημοσιευόταν με τις ευλογίες του αξεπέραστου κύριου Quincy Jones, ήταν η πρώτη που κατέγραψε την εμμονή της αμερικανικής street κουλτούρας με τα sneakers. Ο Bobbito θα έμενε για λίγα χρόνια στο Source, έπειτα θα άνοιγε το πρώτο μαγαζί για sneakers και street fashion στη Νέα Υόρκη και την Φιλαδέλφια αλλά παράλληλα θα έκανε καριέρα αφενός σαν ένας φανατικός της “Ball” ή αλλιώς street basketball κουλτούρας (ναι, αν γεννηθήκατε στη δεκαετία του ΄80 ίσως θυμάστε τα περίφημα 3 on 3 πρωταθλήματα σε ανοιχτά γήπεδα) και αφετέρου, θα έγραφε την δική του ιστορία τόσο στα γραφεία της Def Jam όσο και στο Αμερικάνικο ραδιόφωνο σαν παρουσιαστής του θρυλικού Stretch & Bobbito radio show, από τα freestyle rap του οποίου, σε ολόκληρη την δεκαετία του 90 παρέλασε κυριολεκτικά η αφρόκρεμα του Αμερικάνικου hip hop, από τον Biggie και τον Nas, μέχρι τον Eminem και τους Wu Tang.
2. O Stretch Armstrong και το “All the Streets Are Silent: The Convergence of Hip Hop and Skateboarding (1987-1997)”
Ο επίσης Νεοϋορκέζος DJ Stretch Armstrong (κολλητός και συνεργάτης του Bobbito) πρακτικά εδώ είναι απλά ο σύνδεσμος και ο μουσικός επιμελητής. Το All The Streets Are Silent που κυκλοφόρησε τυπικά το 2021, περάσε κάτω από τα ραντάρ των μεγάλων streaming καναλιών και ουσιαστικά αποτελεί τον απόλυτο οδηγό για να καταλάβει κανείς πως έφτασε σήμερα να έχει αυτό το μυθικό status η Supreme. Ένας φορός τιμής στη γενιά του Kids του Larry Clark και του φοβερού τύπου / skater που ήταν o Harrold Hunter. Από τη Rosaria Dawson και skate θεότητες όπως ο Jefferson Pang μέχρι NYC DJ θρύλους επιπέδου DJ Clark Kent ή τον Moby (που πριν γίνει ο Play superstar παραγωγός, έπαιζε από hip hpp μέχρι techno στα clubs της πόλης) , τα χρόνια και οι παρέες που ξεκίνησαν από το Club Mars και έφτασαν να γίνουν ο πυρήνας του opening του πρώτου Supreme καταστήματος τον Απρίλιο του 1994, καταγραφόνται εδώ με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο. Αναλογιζόμενος κανείς πόσο σημαντικό ρόλο έπαιξαν στο παγκόσμιο εφηβικό και μετεφηβικό τρόπο ζωής, οι συνήθειες, το ντύσιμο και η συμπεριφορά μιάς ευρύτερης παρέας από skaters, DJs, rappers, φωτογράφους, filmographers και designers που απλά απόλαμβαναν την ζωή και δημιουργούσαν στο κέντρο της Νέας Υόρκης είναι που ίσως κάνει σημαντικό το εν λόγω ντοκιμαντέρ. Στην σκηνοθεσία ο nerd της εποχής Jeremy Elkin και στην αφήγηση o Eli Morgan Gesner, ένας από τους ιδρυτές του περίφημου Zoo York brand που σφράγισε με το θρυλικό mixtape την street μόδα και αισθητική για το δεύτερο μισό των 90s.
Ίσως είναι θέμα χρόνου το All the Streets Are Silent να εξασφαλίσει διανομή σε ψηφιακή πλατφόρμα.
3. H Colette αγάπη μου
Αν υπήρξε ένα Ευρωπαικό street fashion σποτ με κύρος και επίδραση ανάλογα αυτών της Supreme στη Νέα Υόρκη, hands down αυτό το μέρος ήταν η Colette στην Saint Honoré του Παρίσιου. Σφράγισε τις πόρτες της τον Δεκέμβριο του 2017 και μέχρι τον Δεκέμβριο του 2020 το Highsnobiety μέσα από την ματιά του Hugues Lawson-Body, του είχε ετοιμάσει ένα χορταστικό αφιέρωμα με guest οποιονδήποτε ποπ - ραπ - electro και fashion σουπερσταρ ήξερε πως να ντυθεί από τα 90s και έπειτα. Μιλάνε για την επίδραση που είχε η Colette όχι μόνο στην γκαρνταρόμπα τους, αλλά και γενικότερα στον τρόπο ζωής τους, ο graffiti guru Futura 2000, o Virgil Abloh, ο Pharell Williams, o Ye, o Νigo αλλά κυρίως η ίδια η Colette Rouseaux και το δεξί της χέρι και creative director, η κόρη της, η Sarah Andelman. Σε μία από τις πρώτες και πλέον χαρακτηριστικές σκηνές, η Rouseaux συστήνεται στην κάμερα, με το αφοπλιστικό «είμαι η Colette Rouseaux, δεν υπάρχει κάτι άλλο να προσθέσω». Και στ’αλήθεια αν κάποιος είχε περάσει τις πόρτες αυτού «του ιδρύματος» ουσιαστικά για την καθημερινότητα και την κουλτούρα -όχι μόνο των Γάλλων- θα πρέπει να του έχει μείνει όχι μόνο η φινέτσα αλλά και το μικρόβιο για την αναζήτηση των φουτουριστικών τάσεων τόσο στη μόδα, όσο και στη μουσική και το design. Στο ντοκιμαντέρ λαμβάνει χώρα μια μίνι παρέλαση κάθε δημιουργικού μυαλού που έδρασε στο Παρίσι τα τελευταία δέκα χρόνια, δίνοντας τρόπον τινά μια insider ματιά σε όσους αποθέωσαν τον Virgil Abloh και το LV brand στις Παριζιάνικες εβδομάδες μόδας. Ίσως ο Ye, το συνοψίζει καλύτερα από όλους, λέγοντας πως «ο περισσότερος κόσμος που ξέρει, όταν πάει για πρώτη φορά στο Παρίσι, φρόντιζε πρώτα να σταματάει στην Colette και μετά να επισκέπτεται τον πύργο του Άιφελ». Βέβαια, για τους πιο μυημένους, η μαγεία της Colette βρισκόταν στους στενούς δεσμούς της με την Ιαπωνική street μόδα και κουλτούρα, που από μόνη της θα πρέπει να έχει μια δική της κατηγορία επιδραστικών documentaries, αρκετά σύντομα.
