Το Bilingual του 1996 δεν έπαιξε μόνο με τις γλώσσες όλων μας, που αυτόματα έκαναν λογοπαίγνιο με τη λέξη Bisexual. Έπαιξε κορόνα γράμματα την ίδια την καριέρα των Pet Shop Boys, αφού είχαν να ξεπεράσουν κοτζάμ Very. Η βουτιά του 1988 στους latin ρυθμούς με το “Domino Dancing” έγινε ένα μακροβούτι που έβγαλε από τον βυθό ένα εξαίσιο πρώτο σινγκλάκι, το “Se A Vida E”, που ναι μεν κρατάει την electro ταυτότητα του, αλλά επιπλέον αποδεικνύει ότι η λατρεία τους με το latin μόνο αρπαχτή δεν ήτανε. Γράφτηκε στο Σάο Πάολο της Βραζιλίας, όπου είχαν μεταβεί για συναυλία και προέκυψε όταν άκουσαν τους ρυθμούς που έπαιζε στα ντραμς ένα τοπικό συγκρότημα, οι Oludum, οι οποίοι και το είχαν ηχογραφήσει σε τραγούδι με τίτλο Έτσι Είναι Η Ζωή. Κάπου έγινε ένα λάθος στη μετάφραση – ο Neil το μετέφρασε Se A Vida E, αλλά το σωστό θα ήταν Essa Vida E – και τελικά κράτησαν και τις δυο εκφράσεις στο ρεφρέν. Οι εικόνες απόλυτης ευδαιμονίας και ευφορίας του βιντεοκλίπ του τραγουδιού – ακόμη μια σπουδαία δημιουργία του Ουέμπερ – ακόμη περνάνε κάτω από τα βλέφαρα μου.
Για το εκπληκτικό “Red Letter Day”, μια ωδή στη μοναξιά η οποία προκαλείται από την αλλοτρίωση στις σχέσεις μας και τους ρυθμούς ζωής που ακολουθούμε, θα αφήσω τους στίχους να μιλήσουν από μόνοι τους: «Go to work and take your calls / Hang the fruits of your labour on the walls / Such precision and care / What does it matter if there's no one here to share / The flowers in the garden, the wine / The Waiting For Godot and so much modern time». Το “Single-Bilingual” αναπαράγει και πάλι τη latin ρυθμολογία κι ακούγεται σαν μια παραλλαγή του “Se A Vida E”, ενώ το smooth disco του “Before” – μια πραγματικά υπέροχη μπαλάντα που θα μπορούσε κάλλιστα να βρίσκεται σε ένα οποιοδήποτε άλμπουμ των New Order, με τη συμμετοχή του πανταχού παρόντα Johnny Marr – απλά συμπληρώνει ένα άλμπουμ όπου για πρώτη φορά ίσως να διαφαίνεται μια μικρή δόση βαρεμάρας: όχι από πλευράς διάθεσης, αλλά από πλευράς συνθετικής εμπνεύσεως. Το άλμπουμ δεν πέφτει βέβαια ποτέ κάτω του μέτριου, ελέω υψηλής ποιότητας των στίχων του. Το “Somewhere” δεν είναι άλλο από τη διασκευή στο κομμάτι του Steven Sondheim από το West Side Story, ακολουθώντας την παράδοση των καλών Petshopboys–ικών διασκευών.
Το Nightlife ήταν ένα αρκετά χαλαρό άλμπουμ, όχι από πλευράς ρυθμών, αλλά από πλευράς θεματολογίας. Απουσίαζαν όλα εκείνα τα ακανθώδη ερωτήματα που κάποτε απασχολούσαν το συγκρότημα. Δεν ξέρω αν όντως σκόπευαν να το κάνουν σε μορφή concept album ή αν αυτός ο χαρακτηρισμός ήταν απλά μια ακόμη εφεύρεση των μουσικογραφιάδων, αλλά η αλήθεια είναι ότι ο δίσκος αυτός μπορεί να αποτελέσει ιδανικό soundtrack πριν τη νυχτερινή σας έξοδο. Στο “You Only Tell Me You Love Me When You’re Drunk”, οι Pet Shop Boys βρίσκονται πάνω-κάτω στα ίδια εδάφη, αν και γνωρίζουν καλά ότι ελλοχεύει ο κίνδυνος να χαρακτηριστούν ως αντιγραφείς του ίδιου τους του εαυτού.
Το “I Don't Know What You Want But I Can't Give It Any More” βουτάει σε deep house ρυθμούς – και στη δεύτερη συναυλία της Αθήνας είχε παρουσιαστεί αρκετά μεταμορφωμένο, σχεδόν αγνώριστο σε σχέση με την στουντιακή εκτέλεση εδώ μέσα – ενώ το πρώτο single “New York City Boy” αποτελεί έναν ακόμη φόρο τιμής στο πρώτο gay group του κόσμου που έπαιξε όχι μόνο με την ηλεκτρονική μουσική, αλλά και με τη δημόσια εικόνα του χωρίς να ντραπεί. Αλλά, όπως συμβαίνει και με μένα που αφιερώνω ολοένα και λιγότερες γραμμές όσον αφορά στους τελευταίους δίσκους, έτσι ανάλογα πρέπει να φέρθηκαν και οι ίδιοι στο άλμπουμ αυτό: με λιγότερη προσοχή και φροντίδα. Αν φέρεστε έτσι εσείς στο ίδιο σας το παιδί, πώς περιμένετε να του συμπεριφερθούμε εμείς, οι οποίοι στο κάτω-κάτω είμαστε και στην απέξω; Ίσως το Nightlife να αποτελεί και την πρώτη φλόμπα στην καριέρα τους – το Introspective δεν μετράει, γιατί έχει το “Left To My Own Devices”, ενώ οι συλλογές τύπου Disco κτλ. είναι… συλλογές κι όχι άλμπουμ.
Ευτυχώς ήρθε κατόπιν το Release κι έβαλε τα πράγματα στη θέση τους. Προσωπικά το άλμπουμ μου «κάθισε» καλά από την αρχή, εξαιτίας ενός τραγουδιού που το θεωρώ το καλύτερο κομμάτι τους από το 1993 και μετά: το “Here”, τραγούδι που ακόμη κι ο Johnny Marr δήλωσε μετά ως ένα απ’ τα αγαπημένα του. Είναι ένα άλμπουμ πολύ καλό για έναν και μόνο λόγο: οι Pets δεν έχουν πια να λογοδοτήσουν απέναντι σε κανέναν. Ούτε στην εταιρεία τους, ούτε στους οπαδούς τους – οι οποίοι ακόμη και πατάτα να έβγαζαν θα την αγόραζαν γιατί είναι πατάτα made by PSB, γεγονός που την κάνει πιο καλοψημένη από τις υπόλοιπες της αγοράς – ούτε καν στους ίδιους τους εαυτούς τους. Αντίθετα έχουν κατορθώσει να γεφυρώσουν κάποιες έννοιες που πριν από αυτούς φάνταζαν αδιανόητο να μονοιάσουν: να είναι οι Μονάρχες της Ποπ Ελαφρότητας αλλά ταυτόχρονα και οι Βασιλιάδες του Βερμπαλισμού (έμαθα καλά αγγλικά μέσα από τα τραγούδια τους…), οι Εκφραστές μιας Εφηβικής Ανεμελιάς αλλά ταυτόχρονα και οι κύριοι Εκπρόσωποι μιας Βαθιά Σκεπτόμενης Ελίτ. Το “Home And Dry” αναπολεί τον ήχο του Behaviour και παρουσιάζει το συγκρότημα πιο ήρεμο από ποτέ, ενώ το “I Get Along” διαθέτει μια αύρα από 1960s, μια Georgemartin-ική παραγωγή, καθώς κι ένα εθιστικό ρεφρέν, το οποίο το καθιστά άμεσα κλασικό.
Το πέμπτο και τελευταίο μέρος, αύριο Παρασκευή!
