Όταν οι One Direction έφτασαν στο τέρμα της μουσικής τους πορείας και ο καθείς το γύρισε στο σόλο, για έναν μόνο ανυπομονούσαμε να δούμε τί θα κάνει. O Harry Styles, με την γοητευτική του προσωπικότητα και την εύκαμπτη φωνή του, είχε γίνει κάτι σαν τον Justin Timberlake του συγκροτήματος και άρα ο πλέον κατάλληλος να διεκδικήσει σοβαρά μια θέση στην ελίτ της ποπ. Μέχρι πρότινος ξέραμε ότι τα boy bands έρχονται για μια αστραφτερή στιγμή, για να γίνουν πόστερ σε εφηβικά δωμάτια κοριτσιών που θα τους ξαναθυμηθούν τρεις δεκαετίες μετά, στη συναυλία επανένωσης μιας μπάντας πλέον μεσήλικης, ωστόσο η μουσική το 2022 δεν ακολουθεί τους κανόνες του «τότε». Δεν υπάρχει συνεκτική σκηνή και ο καθένας μπορεί να κάνει ένα Νο1. Το ζητούμενο είναι η μακροβιότητα στον χώρο. Κι αυτό το πετυχαίνεις όταν ξέρεις να παίζεις με τους κανόνες της εποχής σου.
Κανόνες; What κανόνες;
Ο Harry Styles δεν έχει την καλύτερη φωνή του κόσμου, αλλά ξέρει τι ορίζεται ως rock n’ roll attitude σήμερα. Ότι η σύλληψη είναι πιο σημαντική από την εκτέλεση, ότι η ιδέα δεν χρειάζεται να είναι κεντρική, μπορεί κάλλιστα να πρόκειται για σύνολο ιδεών, ότι δεν έχει σημασία τόσο ο ήχος όσο το συναίσθημα. Στην αναζήτηση της μουσικής του ταυτότητας, δεν αναπαρήγαγε ό,τι ανέβαινε στην κορυφή, επιδίωξε το δικό του όραμα με ένα σύμπλεγμα οικείων (του) 70s ήχων και σύγχρονης pop ευαισθησίας, ώστε να δημιουργεί την πιο ευχάριστη μουσική σήμερα, και μάλιστα ως άντρας δημιουργός/ερμηνευτής απαλλαγμένος από κάθε έκφραση τοξικής αρρενωπότητας. Εξ αρχής, το προσωπικό του υλικό είχε μια σοβαρή/επαγγελματική προσέγγιση, αντανακλώντας την επίδραση των μουσικών ηρώων της παιδικής του ηλικίας – Elton John, Queen, The Beatles- εμπεριέχοντας ταυτόχρονα τον σημερινό ήχο της pop, με τα γλωσσικά στοιχεία και τις αναφορές των 20χρονων. Ακόμα κι η σκηνική του παρουσία εξελίχθηκε με αποχρώσεις από Michael Hutchence και Bryan Ferry, επικολλώντας και τις πιο εκκεντρικές τάσεις της μόδας. Δημιουργώντας μια περσόνα σχεδόν neo-glam ο κόσμος έγινε η περιφερόμενη σκηνή του: με σιθρού και φραμπαλάδες στο Met Gala, με Gucci φόρεμα στο εξώφυλλο της Vogue, ντυμένος Dorothy από τον Μάγο του Οζ στο Madison Square Garden. Στο μουσικό πεδίο, το ομώνυμο ντεμπούτο του έσπειρε αβίαστα Νο1 ανά την υφήλιο, με παραπομπές στο Sea Change του Beck (“Sign of the Times”), στους Killers και τους Young the Giant μέχρι τον Steve Miller και τους T.Rex. Η παράκρουση στο άκουσμα του ονόματός του συνεχίστηκε και με το επόμενο άλμπουμ του, το πολυπλατινένιο Fine Line, και καθώς φαίνεται παρατείνεται με το πρόσφατο Harry’s House.
Αλλά ας σταθούμε για λίγο στο Fine Line, με το οποίο κατέκτησε επισήμως και συνειδητά το κοινό. Είναι τυχερός ένας καλλιτέχνης αν βγάλει ένα hit single σε ένα άλμπουμ, εάν, δε, βγάλει και δεύτερο, ποιος στη χάρη του! Ο Harry Styles έβγαλε τέσσερα. Τέσσερα. Τέσσερα hit singles σε ένα άλμπουμ φτιαγμένο για επαναληπτικές ακροάσεις. Αδιανόητο! Baroque pop από Bon Iver στο ομώνυμο κομμάτι του άλμπουμ, α - λα 70s ζεστή funk με επιρροές από το “Awaken, My Love” του Childish Gambino στο καλοκαιρινό “Watermelon Sugar”, ροντέο-χοροπηδητό στο ρουστίκ “Canyon Moon”, βάλε και χαρούμενη retro-soul τύπου Mark Ronson, κυρ-Harry μας, και είμαστε κομπλέ.
Είναι θέμα εξέλιξης, άσχετε!
Τώρα, μετά από τρία χρόνια αναμονής και μια σκληρή πανδημία που δεν τον άφησε ανεπηρέαστο θεματικά, επιστρέφει με το τρίτο του άλμπουμ, Harry’s House, που μοιάζει να γράφτηκε περισσότερο για χάρη της διασκέδασης παρά με στόχο (άλλον) έναν εμπορικό θρίαμβο- παρότι άνετα μπορεί να καταφέρει και τα δύο. Άλλοτε πειραματικό, άλλοτε υπερευαίσθητο, με αρκετή retro ενέργεια που παραπέμπει σε ανάλογους εραστές της νοσταλγίας όπως οι Tame Impala και ο Bruno Mars (κυρίως στο εκρηκτικά χαρούμενο “Music For A Sushi Restaurant” και στην περιδίνηση κιθάρων-κρουστών στο “Daylight”). Πίσω όμως από τους στίχους περί αγάπης και σχέσεων, πίσω από τις ηχητικές καρτ ποστάλ με παντελόνια καμπάνα και φόντο το Hollywood Hills, πίσω από τις ωδές σε αγαπημένες μπάντες (βλ. το “Grapejuice” με αντιστοιχίες στoυς Paul McCartney and Wings), πέρα από τα ρεφραίν που μοιάζουν με ηχητική υπόκρουση σε τραμπολίνο υπό την επήρεια κόκας, το Harry’s House, σε αντίθεση με ό,τι έχει κάνει ως τώρα, παλεύει με την πάροδο του χρόνου και την αποδοχή της αλλαγής. “You don't have to be sorry for leaving and growing up”, τραγουδά στο υπέροχα δραματικό “Matilda”.
Αποκομμένος πια από την ταμπέλα-κλισέ «πρώην μέλος boy band», και έχοντας σαλπάρει σε μια αξιόλογη-και-με-τη-βούλα σόλο καριέρα, ο Harry Styles είναι μια περίπτωση καλλιτέχνη που δεν γίνεται featured στη μουσική άλλων, μπας και πάρει λίγο πότισμα από τον βασιλικό, ούτε στρατολογεί rappers για να κάνει επιτυχίες. Κι αν οι One Direction κάποτε θελήσουν να κάνουν reunion, μπροστά σε μελλοντικούς 50χρονους που θα αποζητούν μια αναβίωση της χαμένης εφηβείας τους, τίποτα μέχρι στιγμής δεν δείχνει ότι ο Harry θα έχει ανάγκη να είναι μαζί τους.
