Τρεις κυρίες του Avopolis αντιμέτωπες με τη δισκογραφία των Bauhaus, αξιολογούν τα πεπραγμένα των επιδραστικών Βρετανών…
Live In Studio: Ακυκλοφόρητες ηχογραφήσεις 1979 (Nemo, 1997 - μοιράστηκε δωρεάν μαζί με το βιβλίο του Andrew J. Brooksbank Beneath The Mask)
Live στο στούντιο album, με ηχογραφήσεις πριν από το ντεμπούτο των Bauhaus, In The Flat Field, που όμως δεν κυκλοφόρησαν παρά μόνο στα 1997. Στην ουσία προάγγελος της gothic γέννησης στην οποία συνέβαλαν οι νονοί του είδους, περιέχει όλα τα στοιχεία τα οποία έδωσαν το μετέπειτα στίγμα της μπάντας, σε μια γυμνή ηχογράφηση, που θυμίζει περισσότερο demo (ακόμα και το φύσημα μπορεί να ακούσει κάποιος). Ηχογράφηση η οποία αφήνει να διαφανεί η υποβλητική φωνή του Murphy, οι γοτθικές εμμονές του group και οι ποικίλες ενορχηστρωτικές ακροβασίες ανάμεσα στην pop στο punk, και στο glam rock. Εδώ άλλωστε περιέχεται η περίφημη διασκευή στο “Telegram Sam” των T-Rex, αλλά και κομμάτια όπως το “A God In An Alcove” και το “Dark Entries”. Βέβαια, και μόνο που περιέχει το “Nerves”, ένα από τα πιο σπαρακτικά και δαιδαλώδη punk κομμάτια που έχουν γραφτεί ποτέ, αυτό το album είναι απαραίτητο απόκτημα για οποιονδήποτε οπαδό των Bauhaus - πόσο μάλλον αν αναλογιστούμε και την ιστορική του σημασία.
Βαθμός: 9 στα 10 Βάσια Τζανακάρη
Bella Lugosi’s Dead [non-album single] (Small Wonder, 1979)
 |
Το πρώτο single που κυκλοφόρησαν οι Βρετανοί σκοτεινοί θεοί το 1979 , έχει χαρακτηριστεί ως και το “Stairway To Heaven” της goth σκηνής. Ίσως γιατί είναι η απόδειξη ότι δεν χρειάζονται μαγικά κόλπα για να γίνει ένα τραγούδι μεγάλο και διαχρονικό. Το “Bela Lugosi’s Dead”, είναι σύνθετο μέσα στην απλότητα του, και μπορεί, είκοσι χρόνια μετά την πρώτη ακρόαση, να προκαλεί ακόμη ανατριχίλες. Είναι ο μύθος του καλύτερου κινηματογραφικού Δράκουλα που στοιχειώνει το ομώνυμο κομμάτι τόσα χρόνια; Είναι το ατμοσφαιρικό «σύρσιμο» των δύο πρώτων λεπτών, πριν εισβάλλει η μοναδική φωνή του Peter Murphy; Είναι αυτά και πολλά παραπάνω, που το έκαναν ύμνο της μαυροντυμένης φυλής. Η αφήγηση της κηδείας του σκοτεινού, cult ηθοποιού γνώρισε αμέτρητες διασκευές και έγινε soundtrack από ταινίες μέχρι τηλεοπτικές εκπομπές. Ως b-sides περιλαμβάνονται το “Boys” και το υπνωτιστικό “Dark Entries”. Συνθέσεις «δύσκολες» για τους μη μυημένους, που ακολουθούν τη μαγεία του εναρκτήριου, το οποίο όμως καλώς ή κακώς τα επισκιάζει. Αυτό το single δεν πρόκειται να ξεχαστεί ποτέ. Καμία τεχνολογία, καμία υψηλού επιπέδου παραγωγή, καμία καινούργια μπάντα δεν μπορεί να προκαλέσει το σφίξιμο στην καρδιά που νιώθεις όταν ακούς τον Murphy να φωνάζει «Bela’s undead». Αθάνατο!
Βαθμός: 10 στα 10 Ροζίνα Αράπη
In The Flat Field (4AD, 1980, επανεκδόθηκε επαυξημένο το 1998)
 |
Το ντεμπούτο album των Bauhaus μπήκε στο ράφι από τους κριτικούς της εποχής, όχι όμως και από τους οπαδούς της ανεξάρτητης μουσικής σκηνής, που, αφού το έλιωσαν στο πικάπ, το ανυψώσανε στην κορυφή των independent charts. Σήμερα θεωρείται ένα από τα κλασικά album της μπάντας από το Northampton, τότε υπήρξε ένας μουσικός σίφουνας που αποτελείωσε τη «βρώμικη δουλειά» την οποία έβαλαν μπρος τα singles που είχαν προηγηθεί. Το album αυτό έβαλε τα θεμέλια του gothic-rock και διαμόρφωσε όλη τη γύρω από αυτό αισθητική. Στρώνει επίσης τον δρόμο που οδηγεί στο σκοτεινό, minimal σύμπαν των Bauhaus, όπου μπλέκονται post-punk επιρροές με απόκοσμα, επίπεδα φωνητικά και ψυχρά, απόμακρα synthesizers. Μακράν οι καλύτερες υποχθόνιες punk μελωδίες που έχουν γραφτεί ανήκουν στα “Spy In The Cab” και “God In Alcove”, χωρίς να συνυπολογίσει κανείς σε όλα αυτά την τρομακτικά επιβλητική φωνή του Peter Murphy.
Βαθμός: 8 στα 10 Βάσια Μπακογιάννη
Mask (Beggars Banquet, 1981, επανεκδόθηκε επαυξημένο το 1998)
 |
Τι μπορεί να οδηγήσει ένα 16χρονο κορίτσι να ξοδέψει όλο του το βδομαδιάτικο σε έναν δίσκο που ένας Θεός ξέρει πώς βρέθηκε σε μια επαρχιακή πόλη; Μήπως το στοιχειωτικό εξώφυλλο δια χειρός Daniel Ash ή ο στίχος στο οπισθόφυλλο «she breaks her heart just a little too much»; Περισσότερο όμως, μάλλον, το γεγονός ότι ο ελληνικός και βρετανικός τύπος σε κάθε gothic αφιέρωμα περιλάμβανε το Mask των Bauhaus ως ένα από τα ορόσημα του είδους. Βέβαια, ακούγοντας το album, καταλαβαίνει κανείς πως δεν είναι τόσο η καθαρή γοτθική αισθητική που του κέρδιζε πάντα μια θέση σε αυτές τις λίστες. Αυτό ήταν κάτι που συνέβαινε με το πρώτο τους album, In The Flat Field. Το κλειδί του Mask ήταν ότι πήγε το goth ένα βήμα παραπέρα. Στο δεύτερο κιόλας λοιπόν album τους, έχοντας μεταπηδήσει στην Beggars Banquet, οι Bauhaus ήταν διατεθειμένοι να εξερευνήσουν διάφορα μουσικά λημέρια, είτε αυτά καλούνταν funk είτε ηλεκτρονικά. Έτσι, παίρνουν το goth και το τεντώνουν ως εκεί που δεν πάει, του βάζουν μερικά πλήκτρα, μερικές πιο rock κιθάρες, το κάνουν διασκεδαστικό και σχεδόν χορευτικό, ενώ στιχουργικά δίνουν έναν περισσότερο χιουμοριστικό τόνο. Δεν λείπουν βέβαια οι συνθέσεις της «μαυρίλας» που ενώνουν την παράνοια με τα πιο συνηθισμένα ανθρώπινα συναισθήματα, όπως στο κλειστοφοβικό “Hair Of The Dog” ή στο κομμάτι-αποθέωση “Passion Of Lovers”, το οποίο έκανε πολλούς γκοθάδες να ερωτευτούν στα 1980s. Τα drums ακούγονται αγχωμένα, οι κιθάρες αλυχτούν, ενώ ο Murphy, επιβλητικός, διατηρεί μια πιο διακριτική παρουσία - μοιάζει περισσότερο με τον αφηγητή των ιστοριών του και όχι με τον πρωταγωνιστή. Ή ακόμα καλύτερα μοιάζει με κάποιον μυθολογικό θεό που κατευθύνει τους ήρωες του και λατρεύει να τους βλέπει να καταστρέφονται.
Βαθμός: 9 στα 10 Βάσια Τζανακάρη
The Sky’s Gone Out (Beggars Banquet, 1982)
 |
Το 1982 ήταν μια πολλή καλή εποχή για να ακούς Bauhaus. Είναι στις δόξες τους, έχουν μεταπηδήσει στη Beggar’s Banquet, έχουν κυκλοφορήσει δύο υπέροχα και πλέον κλασικά album, και ήταν φυσικό επακόλουθο και το Sky’s Gone Out να στεφτεί με επιτυχία - από την οργιώδη διασκευή στο “Third Uncle” του Brian Eno, ως τις punk αναφορές του “Silent Hedges” και στην κορύφωση με το “Three Shadows (Ι-ΙΙΙ)”. Στο “All We Ever Wanted Was Everything” ο Murphy κάνει την καρδιά να σπαράζει, όπως μόνο αυτός γνωρίζει. Στο δε φινάλε με το “Exquisite Corpse” αφήνει ένα ελαφρύ και διακριτικό αίσθημα χαράς, σαν να τον βλέπεις να σου κλείνει το μάτι, αφήνοντας σε να φύγεις από τον περίεργο, τρελό του κόσμο όπου μόλις σε έχει ξεναγήσει. Το album συγκαταλέγεται πλέον ανάμεσα στα must για την σκοτεινή πτέρυγα της δισκοθήκης μας. Η ακατέργαστη για τα σημερινά δεδομένα παραγωγή, η μαγευτική φωνή του Murphy, οι μεθυστικές συνθέσεις, χαράζονται στο μυαλό από την πρώτη κιόλας ακρόαση, ακόμα και αν δεν ήσουν και ούτε θα γίνεις πότε φαν του group.
Βαθμός: 9 στα 10 Ροζίνα Αράπη
Press The Eject And Give Me The Tape – live (Beggars Banquet, 1982, επανεκδόθηκε επαυξημένο το 1988)
 |
Το ηχογραφημένο σε Λονδίνο και Λίβερπουλ Press The Eject And Give Me The Tape κυκλοφόρησε αρχικά ως bonus με το Sky’s Gone Out. Περιέχει μερικά από τα σημαντικότερα κομμάτια στην ιστορία του group σε εκτελέσεις που κόβουν την ανάσα. Από το κλασικό “In The Flat Field”, ως το τρομακτικό “Hollow Hills”, σε μία εκτέλεση που ξεπερνά την αρχική, το καταραμένο “Stigmata Martyr” και το φαινομενικά ατελείωτο “Bela Lugosi’s Dead”. Εδώ βρίσκεται επίσης το “Rosegarden Funeral Of Sores” του John Cale, αλλά και το ιστορικό “The Spy In The Cab”. Στην επανέκδοση του, κυκλοφορώντας πλέον ως χωριστό album, περιέχεται και το “Waiting For The Man” των Velvet Underground, το επικό “Of Lillies And Remains”, καθώς και το “Hair Of The Dog” (από το Mask). Αξίζει να σημειωθεί ως trivia ότι αυτή η περιοδεία των Bauhaus, κατά την οποία και ηχογραφήθηκε το εν λόγω album, είχε σκηνοθετηθεί κιόλας. Με αποτέλεσμα η συγκεκριμένη live performance του gothic anthem “Bela Lugosi’s Dead”, να χρησιμοποιηθεί στη συνέχεια στην gothic cult ταινία “The Hunger”, όπου πρωταγωνιστούσε ο David Bowie και η Catherine Deneuve.
Βαθμός: 9 στα 10 Βάσια Τζανακάρη
Ziggy Stardust [non-album single] (Beggars Banquet, 1982)
 |
Οι Bauhaus ποτέ δεν έκρυψαν την αγάπη τους για το glam rock, πράγμα που φανέρωνε εξάλλου και η εξωτερική εμφάνιση του Peter Murphy. Ένας πραγματικός δανδής του rock, τόσο κομψευόμενος που στο τέλος τον κέρδισε το new wave. Προτού γίνει όμως αυτό ήταν ένας ορκισμένος θιασώτης του glam, και αναπόδραστα μεγάλος θαυμαστής του David Bowie. Έτσι προέκυψε η εκπληκτική διασκευή στο “Ziggy Stardust” - και, αλήθεια, δεν μπορώ να φανταστώ ιδανικότερo ερμηνευτή του στίχου «making love with his ego» από τον φίλτατο Peter. O κύριος Murphy, λοιπόν, αναγεννιέται ως... πανκο-γκοθάς Ziggy και οι υπόλοιποι Bauhaus ως Spiders From Mars, μόνο που εδώ οι… αράχνες φοράνε διχτυωτά μπλουζάκια αντί για λαμέ πουκάμισα. Ο Murphy πατάει φωνητικά σε ό, τι είχε χτίσει ο Bowie, ωστόσο δεν είναι λίγα τα σημεία όπου ακούγεται ξεκάθαρα η επιβλητικού βάθους φωνή του, ενώ μουσικά είναι διάχυτη μια post-punk αίσθηση σε όλη τη διάρκεια του κομματιού. Το single συνοδεύεται στην 7ιντση έκδοση του από το κομμάτι “Third Uncle” (διασκευή στο κομμάτι του Brian Eno) και στην 12ιντση έκδοση από άλλα δύο, ένα εκ των οποίων είναι η διασκευή στο “Waiting For The Man” των Velvet Underground.
Βαθμός: 9 στα 10 Βάσια Τζανακάρη
Burning From The Inside (Beggars Banquet, 1983)
 |
Ενα album βουτηγμένο στα παράδοξα και τα ερωτηματικά. Το τέταρτο κατά σειρά για τους Bauhaus, που έμελλε να είναι και το τελευταίο της πρώτης περιόδου τους, με άσχημες συμπτώσεις, οι οποίες και οδήγησαν σε ένα απροσδόκητο τέλος. Πρώτα ο Peter Murphy αρρωσταίνει από πνευμονία με αποτέλεσμα να συμβάλλει ελάχιστα στις ηχογραφήσεις. Ο μπασίστας David J και ο κιθαρίστας Daniel Ash ανέλαβαν έτσι, ανάμεσα στ’άλλα, και τα φωνητικά σε όλα τα υπόλοιπα τραγούδια ώστε να ολοκληρωθεί ο δίσκος. Στη συνέχεια η μπάντα κάνει περιοδεία για να προωθήσει το album και εντελώς ξαφνικά, μια βδομάδα πριν την κυκλοφορία του, οι Bauhaus διαλύονται. Μέσα στη δίνη όλων αυτών των εξελίξεων, το Burning From The Inside, πιο ατμοσφαιρικό και προσωπικό χάρη στις επεμβάσεις των Ash και J, αναδεικνύεται ως ένα έργο περισσότερο ώριμο και λιγότερο μεταφυσικό. To πληθωρικό και δραματικό “She’s In Parties” κυκλοφορεί σε single και γίνεται μεγάλη επιτυχία, ενώ ξεχωρίζουν ακόμα το αισιόδοξο, γεμάτο ελπίδα “Hope”, το folk-punk “King Volcano” με τα παγανιστικά του ηχοχρώματα και το “Who Κilled Mr.Moonlight?” με το αισθαντικό του πιάνο.
Βαθμός: 8 στα 10 Βάσια Μπακογιάννη
Rest In Peace: The Final Concert - live in Hammersmith Palais 1983 (Nemo, 1992)
 |
Αυτό το ντοκουμέντο της θρυλικής τελευταίας συναυλίας των Bauhaus στο Λονδίνο, πριν τη διάλυσή τους, κυκλοφόρησε το 1992, μια χρονιά δηλαδή κατά την οποία το group δεν είχε να παρουσιάσει κάτι καινούργιο, αφού ήταν όλοι απασχολημένοι με τα solo projects τους - και ένα comeback δεν ήταν ακόμα στα άμεσα σχέδια τους. Είναι αναμενόμενο τα ρίγη συγκίνησης να σε διαπερνούν ακούγοντας τον Murphy να το διασκεδάζει καθώς ερμηνεύει θεατρινίστικα το “Kingdom’s Coming” και το αιώνια αγαπημένο “She’s In Parties”. Το κοινό τους αποθεώνει, μην γνωρίζοντας ότι πρόκειται για την τελευταία συναυλία του group. Στο δεύτερο μέρος του διπλού αυτού album, υπάρχει το μεγάλο encore με έξι από τα πρώτα και πιο όμορφα κομμάτια τους, και φυσικά το “Bela Lugosi’s Dead”, όπου ακούγεται ένα ηχητικό παραλήρημα, ακολουθούμενο από τον David J. να λέει τα θρυλικά λόγια «Rest in Peace », κλείνοντας αυτό το μοναδικό live. Είναι περίεργο το συναίσθημα που νιώθεις όταν το ακούς τώρα, όταν ξέρεις τι ακολούθησε, που ξέρεις δηλαδή ότι η ήρθε η επάνοδος (αλλά και η κάθοδος), που ξέρεις ότι αυτές οι εποχές ανήκουν στο χρονοντούλαπο της μουσικής. Και νιώθεις μια ελαφριά θλίψη...
Βαθμός: 9 στα 10 Ροζίνα Αράπη
Swing The Heartache: BBC Sessions (BBC & Beggars Banquet, 1989)
 |
To Swing The Heartache είναι μια συλλογή σημαντικών ηχογραφήσεων, που συνοψίζει τις καλύτερες στιγμές των Bauhaus στο αγγλικό ραδιόφωνο. Περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, live εμφανίσεις τους στην εκπομπή του John Peel και καλύπτει ένα ευρύ φάσμα - από ερμηνείες σε δικά τους, κυκλοφορημένα και σπάνια κομμάτια, καθώς και διασκευές σε γνωστά κομμάτια άλλων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η διασκευή τους στο “Ziggy Stardust” του David Bowie, που αποτέλεσε και μια απο τις μεγαλύτερες επιτυχίες τους στη Βρετανία, αλλά και στο “Telegram Sam”του T.Rex, το “Third Uncle” του Brian Eno, και το “Night Time” των Strangelove. Οι εκτελέσεις οι οποίες αφορούν κομμάτια ήδη κυκλοφορημένα στη δισκογραφία τους ανήκουν κατά κύριο λόγο στην περίοδο του “In The Flat Field”, ενώ οι ερμηνείες σε κάποια από αυτά αποδεικνύονται πολύ ανώτερες από τις αντίστοιχες του studio album, όπως π.χ. συμβαίνει με αυτή του “She’s In Parties” και του “Three Shadows pt.2”. Ένα σπουδαίο αρχειακό υλικό που προσφέρει έδαφος για εμβάθυνση στη μουσική πορεία των Bauhaus.
Βαθμός: 7.5 στα 10 Βάσια Μπακογιάννη
Gotham - live in New York (Metropolis, 1999)
 |
Το 1998, 15 χρόνια έπειτα από εκείνο το «Rest in Peace» που είχε φωνάξει ο David J, φεύγοντας από τη σκηνή του Hammersmith Palais, οι Bauhaus αποφάσισαν να ξαναενώσουν τις δυνάμεις τους. Η απόφαση τους για επανένωση σήμανε και την έναρξη της περιοδείας τους Resurrection Tour, καρπός της οποίας είναι η κυκλοφορία αυτού του live album. Το Gotham ηχογραφήθηκε στο Hammerstein Ballroom της Νέας Υόρκης και αποτελεί ένα πολύ καλό live. 17 ιστορικά κομμάτια ακούγονται ζωντανά εδώ, από το “She’s in Parties” μέχρι το “Bella Lugosi’s Dead”, μαζί με μια ηχογραφημένη σε στούντιο διασκευή του “Severance” των Dead Can Dance. Με μια τέτοια κυκλοφορία οι Bauhaus πέτυχαν να έρθουν ξανά στο προσκήνιο και έκαναν πολλούς από τους οπαδούς τους να νιώσουν αγαλλίαση. Αυτό όμως ήταν τότε. Τότε που μπορούσαν ακόμη να είναι σκοτεινοί, δυνατοί και ζωντανοί επί σκηνής και η πηγή της έμπνευσης δεν είχε στερέψει. Το Gotham ίσως δεν αποτελεί και τον καλύτερο οδηγό για τους νεότερους για το τι εστί live των Bauhaus. Το Rest In Peace έχει καλύψει αυτή την θέση. Παρ’ όλα αυτά, ακούγοντας το, σε διαπερνάει το αίσθημα της αδημονίας των fans που τα σκοτεινά τους είδωλα είναι και πάλι επί σκηνής, και η συγκίνηση είναι αναπόφευκτη.
Βαθμός: 7.5 στα 10 Ροζίνα Αράπη
