Το νέο album των Blind Boys Of Alabama - το πρώτο τους δίχως τον ηγέτη τους Clarence Fountain - παρέχει μια καλή ευκαιρία να ξαναθυμηθούμε μια από τις πιο ένδοξες gospel ιστορίες, που ξεκίνησε πριν από 70 περίπου χρόνια σε ένα ίδρυμα για τυφλά νεγράκια κάπου στην Alabama...
Ορισμένοι καλλιτέχνες τα έχουν πει όλα μέχρι τα 30 τους. Άλλοι όμως γράφουν τις ωραιότερες ιστορίες τους στα πιο ώριμα χρόνια τους, κάνοντας την έκπληξη, μιας και κανείς δεν έχει μάθει να τους υπολογίζει. Μια τέτοια περίπτωση αποτελούν και οι Blind Boys Of Alabama, οι οποίοι, αφού ανανέωσαν τη gospel μουσική όσο κανείς νεότερός τους στα τελευταία χρόνια κερδίζοντας παράλληλα διεθνή φήμη και σεβασμό, περνάνε τώρα σε ένα μεταβατικό στάδιο της ιστορίας τους με το Down In New Orleans.
Το νήμα αυτής της ιστορίας πηγαίνει πολύ πιο πίσω και από τις παλαιότερες καταβολές για τις οποίες κομπάζουμε εμείς οι ροκάδες, πιο πίσω ακόμα και από τον Elvis και τον Little Richard (ξανασκεφτείτε το, λοιπόν, όταν πείτε τους Rolling Stones δεινόσαυρους). Πηγαίνει, για την ακρίβεια, στα 1939, τότε που έξι συμμαθητές σε ένα ινστιτούτο για τυφλά παιδιά στην Talladega της Alabama αποφάσισαν να κάνουν την αγάπη τους για τη θρησκευτική μουσική πράξη, μιμούμενοι το μεγάλο τους ίνδαλμα, τους Golden Gate Quartet (μια ακόμα gospel δυναστεία, που παραμένει ακόμα ενεργή!). Έτσι γεννήθηκε η πρώτη εκδοχή του σημερινού group, οι Happy Land Jubilee Singers, με ηγέτη τον τενόρο Velma Taylor και μέλη τους Johnny Fields (μπάσος), Clarence Fountain (β΄ τενόρος), Olice Thomas (βαρύτονος), J. T. Hutton (β΄ βαρύτονος) και George Scott (γ΄ τενόρος & κιθαρίστας).
 |
Οι αντιδράσεις στο ινστιτούτο δεν ήταν και λίγες, αφού η άποψη των ιθυνόντων ήταν πως καλά μεν όλα αυτά, έτρωγαν όμως πολύτιμο χρόνο από τη μελέτη. Ο Velma Taylor και η παρέα του όμως συνέχισαν ακάθεκτοι, δίνοντας συναυλίες ακόμα και στα κρυφά. Τελικά, παράτησαν μάλιστα και το ινστιτούτο, αποφασίζοντας να κάνουν την αγάπη τους για τη μουσική επάγγελμα. Ενώ όμως άνοιγαν τα φτερά τους, sτα 1947, ο Taylor έχασε τη ζωή του, όταν ένα όπλο το οποίο παρατηρούσε - μη γνωρίζοντας πως ήταν γεμάτο - εκπυρσοκρότησε, θανατώνοντάς τον ακαριαία. Ήταν σε εκείνες τις δύσκολες στιγμές που ο Clarence Fountain έδειξε χαρακτήρα και μπόρεσε όχι μόνο να κρατήσει το group ενωμένο, αλλά να το αναδιοργανώσει και σε τέτοια επαγγελματική βάση, ώστε σύντομα να βρεθεί και με δισκογραφικό συμβόλαιο στην Coleman. Στα πλαίσια δε αυτά, άλλαξαν και το όνομά τους σε Five Blind Boys Of Alabama, όταν, κατά τη διάρκεια ενός διαγωνισμού τραγουδιού, χρειάστηκε να αναμετρηθούν με μια αντίστοιχη μπάντα τυφλών τραγουδιστών, τους Five Blind Boys Of Mississippi. Μανατζερίστικη ιδέα ήταν, προερχόμενη από κάποιον δαιμόνιο promoter - ήταν όμως καλή, έπιασε και άρεσε.
Από τότε, ως και το 1969 και τη διάλυση του group μετά την αποχώρηση του Fountain - ο οποίος την ψώνισε και έφυγε για σόλο καριέρα με τη βοήθεια του Πανάγαθου - οι Five Blind Boys Of Alabama υπήρξαν στο gospel στερέωμα με συνέπεια και αξιοπρέπεια, μην καταφέρνοντας όμως ποτέ κάτι που να τους ανέβαζε στην αφρόκρεμα των gospel φωνητικών συνόλων της εποχής. Κι αυτό γιατί δεν είχαν ούτε την κοσμική pop λάμψη των Golden Gate Quartet, ούτε την περίτεχνη φαντασία των Dixie Hummingbirds στις φωνητικές αρμονίες, ούτε έναν τραγουδιστή-ογκόλιθο σαν τον Archie Brownlee των Five Blind Boys Of Mississippi, ούτε βέβαια ένα gospel σύμβολο του σεξ, όπως ήταν ο Sam Cooke των Soul Stirrers. Ενώ έτσι οι Golden Gate Quartet επηρέασαν τον Elvis, οι Dixie Hummingirds τον Paul Simon, ο Brownlee τον Ray Charles και ο Sam Cooke την πορεία της soul (για όσο του έμελλε να ζήσει), οι Five Blind Boys Of Alabama διαλύθηκαν χωρίς να αφήσουν κανένα τέτοιο ίχνος.
 |
Ως το 1983, η καριέρα του Fountain είχε πάρει την κατιούσα, ενώ οι υπόλοιποι είχαν μείνει εγκλωβισμένοι στα στενά θρησκευτικά πλαίσια, τραγουδώντας λίγο-πολύ σε ερασιτεχνική ή έστω ημιεπαγγελματική βάση. Τότε, οι Lee Breuer και Bob Telson, οι οποίοι ανέβαζαν τον Οιδίποδα Τύραννο του Σοφοκλή προσαρμοσμένο στη σύγχρονή τους πεντηκοστιανή πραγματικότητα, τους πρότειναν να επανασυνδεθούν ώστε να συμμετέχουν στην παράσταση, πράγμα που έγινε δεκτό. Ήταν σε αυτή την περίοδο που εντάχθηκε στο συγκρότημα (το οποίο σύντομα μετονομάστηκε σε Blind Boys Of Alabama, κόβοντας το Five) ο βαρύτονος και σημερινός ηγέτης του group Jimmy Carter. Και ήταν σε αυτή την περίοδο επίσης που έκαναν την έκπληξη, πραγματοποιώντας βαθιές και ρηξικέλευθες τομές στον μαύρο gospel ήχο, προσφέροντάς του νέα ζωή. Η πρώτη τους σημαίνουσα δουλειά ήταν το Deep River του 1992, ένα album που έκανε τον Peter Gabriel να τους αναζητήσει για να τους φέρει στη Real World εταιρεία του. Στο album αυτό, ο Fountain και οι φίλοι του πέτυχαν να αναβαπτίσουν το gospel σε μια περισσότερο οικουμενική αντίληψη, που αγκάλιαζε μια πιο ευρεία και πιο κοσμική πλευρά της μαύρης μουσικής, δίχως όμως να εγκαταλείπει τη θρησκευτική του ταυτότητα, όπως συνέβαινε π.χ. στην περίπτωση της Amy Grant και της ανθηρής Christian Contemporary σκηνής. Ακόμα και όταν διασκευάσανε ένα από τα χριστιανικά τραγούδια του Bob Dylan, το “I Believe In You”, οι Blind Boys Of Alabama το έκαναν παραμένοντας πρωτίστως gospel.
Καθώς τα χρόνια κυλούσαν, τα αυθεντικά μέλη άρχισαν σιγά-σιγά να εγκαταλείπουν τη μάχη, δίνοντας τη θέση τους σε νεότερους τραγουδιστές. Ενώ όμως στην pop και rock μουσική τέτοια φαινόμενα σχετίζονται συνήθως με την υπέρτατη παρακμή και τον οριστικό παροπλισμό των συγκροτημάτων, οι Blind Boys Of Alabama συνέχισαν υπογράφοντας το καλύτερο album της καριέρας τους και ένα από τα σπουδαιότερα gospel albums ever, το Spirit Of The Century του 2001. Σε αυτό πραγματοποίησαν μια εκπληκτική διασκευή στο “Jesus Gonna Be Here” του Tom Waits, ηχογράφησαν την απόλυτη εκδοχή στο παραδοσιακό “Run For A Long Time” (πιο γνωστό ως “God’s Gonna Cut ’Em Down”), έπαιξαν με τόλμη με τα όρια του αποδεκτού ενορχηστρώνοντας το “Amazing Grace” στη μελωδία του “House Of The Rising Sun” και έδωσαν το υπέρτατο gospel μήνυμα: ότι η μουσική αυτή έπρεπε να είναι μια γιορτή της χριστιανικής πίστης, απαλλαγμένη τόσο από τα κρυόμπλαστρα ηθικοπλαστικά κηρύγματα Christian Contemporary αστέρων όπως ο Michael W. Smith, όσο και από το νέρωμα, για χάρη της εμπορικότητας, με τις κυρίαρχες pop και rock φόρμες.
 |
Η τριπλέτα των σημαντικών τους δουλειών ολοκληρώθηκε το 2004 με το There Will Be A Light, μια συνεργασία με τον Ben Harper, τραγουδοποιό που διακρίθηκε για το «μαύρο», soulful άρωμα των κατά βάση alternative rock μελωδιών του. Το album αυτό απέχει από το σπουδαίο, κατακτά όμως με ευκολία το ιδιαίτερο, χάρη στις μεθυσμένες με μπέρμπον θρησκευτικές του αναφορές (“Wicked Man”) και σε ορισμένες πραγματικά θαυμάσιες συνθέσεις, όπως το “There Will Be A Light” ή το “Take My Hand” - χάρη στις οποίες κέρδισε και το τέταρτο κατά σειρά Grammy για τη μπάντα. Το 2005 όμως ο θάνατος ξαναχτύπησε την πόρτα τους, παίρνοντας τον George Scott, ενώ έναν χρόνο αργότερα ακόμα και ο θαλερός Clarence Fountain υπέκυψε στα αναθεματισμένα γηρατειά, εγκαταλείποντας το group το οποίο έφτασε σε τόσο ψηλά επίπεδα, εξαιτίας της κλονισμένης του υγείας. Οι Blind Boys Of Alabama αποφάσισαν να συνεχίσουν, με νέο τους ηγέτη τον Jimmy Carter. Αν και το πρώτο δείγμα αυτής της διάδοχης κατάστασης ήταν κάπως απογοητευτικό (βλέπε λεπτομέρειες στην κριτική για το Down In New Orleans), ίσως η gospel δυναστεία των Blind Boys Of Alabama να τα καταφέρει να ορθοποδήσει και πάλι - παρότι είναι σαφώς πολύ δύσκολο να φανταστεί κανείς τι άλλο θα μπορούσαν ίσως να κάνουν για τη gospel μουσική, με δεδομένο το πόσο μακριά την έχουν ήδη ταξιδέψει...
