1. LCD Soundsystem – Sound Of Silver (DFA / EMI)
Είναι η nerd ανάμνηση των Talking Heads. Είναι τα νοσταλγικά funk τύμπανα των Liquid Liquid. Είναι τα βιώματα του νεοϋορκέζικου punk underground και η κληρονομιά του CBGB’s. Είναι το μετρονομικό techno του Detroit. Είναι το γάβγισμα και οι sui generis στίχοι των Fall. Είναι η ρομποτική μοντερνιτέ των Daft Punk. Είναι ένας άρρωστος τύπος που φτιάχνει κάτι ολόφρεσκο, ενώ στηρίζεται αποκλειστικά στο ρετρό. Είναι ο δίσκος της χρονιάς! Π.Μ.
2. Amy Winehouse – Back to Black (Island / Universal)
«Πρεζάκι», «άσχημη», «ανορεξική» είναι μερικοί από τους χαρακτηρισμούς που έχουν εμφανιστεί πλάι στο όνομα της Amy Winehouse. Κανείς όμως δεν έχει τολμήσει να αγγίξει το Back to Black, ένα album που –ως έτερο St. Elsewhere– έθεσε το πλαίσιο της νέας soul. Αγενές και συγκινητικό, ρετρό και διαχρονικό. Και, ως επιστέγασμα, η φωνή της Winehouse να σημαδεύει τα 00s για πάντα. Β.Τ.
3. Von Sudenfed – Tromatik Reflexxions (Domino / EMI)
Tο πρωτάκουσμα των Von Sudenfed ήταν σοκαριστικό. Σαν να λένε «παιδάκια, μη βιάζεστε να κάνετε ηλεκτρονικό punk άμα δεν έχετε τευτονικό στοκ από βιομηχανικά beats και μερικούς μισανθρωπικούς στίχους για καρύκευμα». Κανείς δεν περίμενε ότι το 2007 θα ήταν η χρονιά που ο Smith θα απαιτούσε την έξοδο του Sven Vath από τη θέση του DJ... Π.Μ.
4. Blonde Redhead – 23 (4AD / Sony BMG)
Αποφάσισαν να «βρωμίσουν» την κρυστάλλινη παραγωγή του Misery και να θυμηθούν τις shoegazing αναφορές τους. Η Kazu, πάλι, ξεκλείδωσε κάθε χαμένο φωνητικό ακόρντο που είχε μείνει ανεκμετάλλευτο από την εποχή των Cocteau Twins. Τα δίδυμα από την Ιταλία αποδείχθηκαν πραγματικοί «Έντισον», ντύνοντας το 2007 με τις καλύτερες μουσικές τους, απλώς και μόνο μαθαίνοντας να «κοιτάνε τα παπούτσια τους». Κ.Τ.
5. The National – Boxer (Beggars Banquet / Sony BMG)
Άργησαν λίγο, αλλά τα κατάφεραν. To Boxer εκπέμπει ζεστασιά και περιέχει τα πιο δυνατά στιχάκια που ακούσαμε μαζεμένα φέτος. Ας παραδεχτούμε, λοιπόν, ότι οι National έβγαλαν καλύτερο δίσκο από τους Interpol φέτος –κι ας μην είναι καλύτερη μπάντα– κι ας αφήσουμε τους Devastations να χάνονται σε πόζες και εφέ. Μένει να μάθουμε αν έφτασαν το ταβάνι τους... Γ.Μ.
6. U.N.K.L.E. – War Stories (Surrender All / EMI)
«Τα καλύτερα μυαλά είναι ιδιόρρυθμα» συνήθιζε να μου λέει η μάνα μου και την ξαναθυμήθηκα φέτος, όταν πέρασα ένα ολόκληρο καλοκαίρι ακούγοντας και παίζοντας σε φίλους και γνωστούς το νέο album του project U.N.K.L.E. Απρόσμενα σκοτεινό, ακροτελευταία ροκίζον και κιθαριστικά μελωδικό, το War Stories στάθηκε ένας ακόμη θρίαμβος για λογαριασμό του μεσιέ Lavelle. Κ.Τ.
7. Radiohead – In Rainbows
Περισσότερη συζήτηση έγινε για την πρακτική που χρησιμοποίησαν για να διανείμουν αυτό τους το album οι Radiohead παρά για το δίσκο αυτόν καθ’ αυτόν. Άδικα όμως. Πρόκειται για μία από τις καλύτερες δουλειές τους, λιγότερο πειραματική από τις πρόσφατές τους αλλά εξίσου δυνατή σε ιδέες και μελωδικό εκτόπισμα. N.M.
8. A Place To Bury Strangers – A Place To Bury Strangers (Killer Pimp)
Ο Oliver Ackermann το βράδυ διπλοκλειδώνει το κατάστημα με τα guitar pedals που προτιμούν οι TV On The Radio και οι Interpol και φαντασιώνεται ότι το shoegaze υπήρξε το νόθο παιδί του no wave και όχι παρακλάδι της φιλήσυχης indie pop. Θόρυβος και οδοστρωμένες μελωδίες, που δικαίως ενθουσίασαν τους οπαδούς των Jesus & Mary Chain και προβλημάτισαν αυτούς των Sonic Youth. Α.Κ.
9. !!! – Myth Takes (Warp / EMI)
Φαντάζει εξωφρενικά δύσκολο το να είσαι μια μπάντα όπως οι Τσίκι Τσίκι Τσίκι Μπουμ. Συνθέσεις που πάνε κι έρχονται, ένα κάρο νοματαίοι και το κτηνώδες ερώτημα «και τώρα, τι;» όταν λες «να ’μαστε κι εμείς» με το “Μe Αnd Giuliani…”. Πάλι καλά που δεν τους καίγεται καρφί, έχουν αφήσει τα παραπάνω πολύ πίσω τους και το Myth Takes εμπλουτίζει τον ήδη γιομάτο μύθο των σύγχρονων overlords της χορευτικής πίστας... Μ.Π.
10. The Arcade Fire – Neon Bible (Merge / Universal)
Kλεισμένοι μέσα σε εκκλησία επί ένα χρόνο, χωρίς κράνη και γαïδουροκεφαλές αλλά με τη συνοδεία χορωδίας και εγχόρδων, οι Arcade Fire μάς χαρίζουν το μελαγχολικό τους αριστούργημα, ξεχειλισμένο από ονειρικές μελωδίες, μελαγχολία και έντονο λυρισμό. Περιέχει απίστευτες επικές ιστορίες και φλερτάρει έντονα με τις επιρροές τους, ξεκινώντας από τους Echo & The Bunnymen και φτάνοντας μέχρι τον Bruce Springsteen. Θ.Κ.
