11. Interpol – Our Love to Admire (Capitol / EMI)
Ανώτερο του Antics, κατώτερο του Turn On the Bright Lights, το Our Love to Admire αποδείχθηκε το τρίτο και μη φαρμακερό album για τους Νεοϋορκέζους Interpol. Artwork που ξένισε πολλούς, μελαγχολία, δυνατές catchy συνθέσεις. Στο σύνολο, κατάφερε να κρατήσει το λατρεμένο group των Ελλήνων στο βάθρο όπου το έχουμε τοποθετήσει από το 2002... B.T.
12. Of Montreal – Hissing Fauna, Are You The Destroyer? (Polyvinyl / Hitch Hyke)
«The past is a grotesque animal, And in its eyes you see, How completely wrong you can be, The sun is out, it melts the snow that fell yesterday, Makes you wonder why it bothered, I fell in love with the first cute girl that I met, Who could appreciate George Bataille, Standing at a swedish festival, discussing "Story of the Eye", I'm flunking out, I'm just gone, But at least I author my own disaster...» Κ.Τ.
13. Underworld – Oblivion with Bells (PIAS / EMI)
“Beautiful Burnout...” τραγουδά ο Carl Hyde με την υπέροχα αγγλική προφορά του και οι Βρετανοί πιονιέροι της electronica επιστρέφουν με ένα album απροσδόκητα καλό, μάλλον ανώτερο από το προηγούμενο A hundred days off. Ατμοσφαιρικό, μελωδικό, ελαφρώς σκοτεινό, με κατά βάση mid tempo και down tempo tracks, αποδεικνύει (για άλλη μια φορά) την αξία και την ποιότητα ενός σπουδαίου, πραγματικά, group. Β.Σ.
14. Maxïmo Park – Our Earthly Pleasures (Warp / EMI)
Ανέλπιστο! Ούτε ο πιο φανατικός fan (δηλαδή εγώ) των Maxïmo Park δεν περίμενε ότι, με το sophomore album του, το κουïντέτο από το New Castle θα κατάφερνε να συνεχίσει τόσο αποτελεσματικά να μας διηγείται ιστορίες έρωτα και απιστίας, συνοδευμένων από μουσικές που δεν αφήνουν κανέναν –βρετανό-φιλα προσκείμενο– ασυγκίνητο. Klaxons, PJ Harvey, Battles και λοιποί, φάτε τη σκόνη τους! Κ.Τ.
15. Klaxons – Myths of the Near Future (Geffen / Universal)
Αν, για να αποδοθεί η new wave, punk, indie, electronic και disco αισθητική του Myths of the Near Future, χρειάζεται ένας όρος όπως το “new rave”, πάμε πάσο. Όπως και να ’χει, το album των Klaxons σφύζει από ζωντάνια και ρυθμό, σε παρασέρνει σε κιθαροηλεκτρονικές δίνες και δε σε αφήνει να κάτσεις στη θέση σου παρά μόνο όταν γίνεις κάθιδρος. Σαν dance punk, αλλά από την αριστερή πλευρά του Ατλαντικού, και με ένα touch μελαγχολίας. B.T.
16. PJ Harvey – White Chalk (Island / Universal)
Πάντοτε υπήρξε απρόβλεπτη η Polly Jean Harvey, αυτή τη φορά όμως ίσως είναι περισσότερο απρόβλεπτη από ποτέ. Απογυμνωμένη από τον ηλεκτρισμό που την καθιστούσε πανίσχυρη, αφήνει τα τραγούδια, τη φωνή και το συναίσθημά της να αιχμαλωτίσουν το ακροατήριό της. Και τα καταφέρνει με χαρακτηριστική ευκολία. Δύσκολος δίσκος, μα αξίζει να τον βάλετε στην καρδιά σας. N.M.
17. Battles – Mirrored (Warp / EMI)
Αφού έβαλαν στο μπλέντερ την jazz, την pop, το post και την electronica, κυκλοφόρησε το Mirrored, δίνοντας έναυσμα στον ξένο Τύπο να βάλει νέες ταμπέλες ανακαλύπτοντας το “post-math”. Φρεσκαδούρα ως εκεί που δεν πάει, με τέσσερα άτομα τα οποία θα μπορούσαν να είναι και μηχανές, χαοτικοί στα περισσότερα σημεία του album, με φωνές που νομίζεις πως έρχονται από το διάστημα, οι Βattles παίζουν ηλεκτρονική μουσική με φυσικά όργανα. Θ.Κ.
18. The Chemical Brothers – We are the night (Virgin / EMI)
Μετά τα μέτρια δύο τελευταία albums τους, οι «Χημικοί» επιστρέφουν αθόρυβα και απολαυστικά με το έκτο πόνημά τους, διανύοντας πια τη δεύτερη δεκαετία ύπαρξής τους. Η συνταγή δεν έχει αλλάξει. Απίστευτη παραγωγή, ένας σωρός guests, συνδυασμός δυνατών tracks με χαμηλόφωνες μελωδικές στιγμές και τελικά ένα πολύ καλό album από μια μπάντα που επιτέλους κατάλαβε ότι δεν έχει τίποτα να αποδείξει, οπότε μπορεί απλώς να κάνει αυτό που ξέρει να κάνει καλά. Β.Σ.
19. The Good, The Bad And The Queen – The Good, The Bad & The Queen (Parlophone / EMI)
Άλλη μια μεταμόρφωση του δαιμόνιου Damon Albarn που, παρέα με ένα all-star team, αναπροσαρμόζει το νόημα του post-millennium pop/rock ήχου, βουτώντας τον σε μετρημένες δόσεις κυκλοθυμίας και κυνισμού. Ένα ευφυές σχόλιο στην brit-pop και στους Νέους Εργατικούς, από έναν άνθρωπο που ξέρει καλά τα κατατόπια και των δύο χώρων... X.Σ.
20. Simian Mobile Disco – Attack Decay Sustain Release (Witchita)
Βαφτίζουν στη γούρνα της indie discotronica τις 90s χορευτικές αμαρτίες, αφήνουν πίσω τους τις κιθάρες και τις αφέλειες στο μαλλί και γλύφουν τις πύλες του mainstream με sing-along anthems που έχουν να ακουστούν από τον καιρό που μεσουρανούσαν οι Snap! και οι Technotronic. Ιδρώτας, έγκριτες «καρέκλες» και ακριβοθώρητο casio attitude. Δε ζητάς τίποτε περισσότερο! A.K.
