21. Richard Hawley – Lady's Bridge (Mute / Virgin)
Κατάφερε μέσα σε έναν νευρωτικό κόσμο να συνεχίσει να παράγει μία «αλά Roy Orbision» pop, απηχώντας ήχους και ενορχηστρώσεις του παρελθόντος, αλλά με μία απίστευτα σημερινή δομή συνθέσεων. Καλλιτέχνης στο μέσο μιας λαμπρής πορείας και ένας κιθαριστικός ρομαντισμός που σπάνια βρίσκει αυλάκια εξόδου στην τυποποιημένη ρεφρενολογία των ημερών μας. Σ.Τ.
22. Sigmatropic – Dark Outside (Hitch Hyke)
Μια συναρπαστική απάντηση στο ερώτημα «μπορούν να υπάρξουν καλλιτέχνες από την Ελλάδα με indie αισθητική, ικανοί να αφορούν το αγγλοσαξονικό κοινό;» έδωσε με το Dark Outside η παρέα του Άκη Μπογιατζή, σκαρώνοντας ένα από τα ωραιότερα και πιο συγκροτημένα αγγλόφωνα albums που απόλαυσε η δική μας γενιά. X.Σ.
23. Queens Of The Stone Age – Era Vulgaris (Interscope / Universal)
Όαση και πρόταση συνάμα για μια δεκαετία που έπηξε στις αναβιώσεις. Χωρίς να (πολυ)κουνήσουν το δαχτυλάκι τους ή να καταφύγουν σε δραματικές αλλαγές ύφους, οι «Βασίλισσες Της Λίθινης Εποχής» βρήκαν για μία ακόμη φορά το μαγικό καθρεφτάκι μέσα στο οποίο μπόρεσαν να αντικρίσουν το είδωλο ενός φρέσκου pop/rock ήχου. X.Σ.
24. Gui Boratto – Chromophobia (Kompakt / Penguin)
Αcidic διαυγείς μελωδίες που διασκορπίζουν την ακοή σου σε πολλαπλές κατευθύνσεις και ένα deep groove είναι τα όπλα που χρησιμοποιεί ο αρχιτέκτονας Boratto για να μας οδηγήσει τη μια στιγμή σε ψυχική ανάταση και την άλλη σε μυστηριώδη και επισφαλή μονοπάτια. Μέσα από minimal συνθέσεις, μας έπεισε ότι κινηματογραφεί τη δική του ταινία, παρέχοντας περιπέτεια, συναίσθημα, κορύφωση και πάνω απ’ όλα beat. Σ.Ι.
25. Grinderman – Grinderman (Mute / Virgin)
Ο Nick Cave πήρε μερικούς «Σπόρους Του Κακού», μπήκε σε μια χρονομηχανή και επισκέφτηκε τις ρίζες της τραγουδοποιίας του με τα μυαλά της ωριμότητας. Έτσι, έβγαλε έναν birthday party δίσκο, για πιο κατασταλαγμένα γούστα, τραχύ, ωμό, και βαθύτατα rock 'n' roll, που συνάμα όμως είχε και μια εσάνς πιο εγκεφαλική. X.Σ.
26. Jamie T – Panic Prevention (Virgin / EMI)
Βγάζει streetwise πιτσιρίκια με τη σέσουλα τα τελευταία χρόνια η Αγγλία (κι ας έκανε διάλειμμα…), αλλά ο Jamie T φαντάζει εκείνος με την περισσότερη μπίχλα κάτω από το νύχι. Με ρυθμικό, αλλά κουρασμένο από τα ξενύχτια, βήμα, σου παρλάρει ιστορίες που δεν πιάνεις απαραίτητα, αλλά κουνάς το κεφάλι συγκαταβατικά γιατί τα λέει ωραία ο μπαγάσας. Μ.Π.
27. M.I.A. – Kala (XL / Sony BMG)
Εκλεκτό χαρμάνι απ’ όλα όσα μπορεί να αφορούν μουσικά έναν ανήσυχο κάτοικο μιας δυτικής μεγαλούπολης, το Kala ενώνει κάτω από έναν hip hop μανδύα R&B ρυθμούς, rock δάνεια και τις εξωτικές σρι λανκέζικες καταβολές της δημιουργού του, γυρνώντας έτσι αβίαστα σελίδα σε αυτό που ορίζουμε ως «σύγχρονη μαύρη μουσική». X.Σ.
28. Kanye West – Graduation (Mercury / Universal)
Το hip hop ταλέντο, που γουστάρουν ακόμα και οι κολλημένοι του Pitchfork, βρήκε παιχνιδάκι το να βγάλει το παραδοσιακά «δύσκολο» τρίτο album. Δεν είναι τόσο σπουδαίο όσο τα προηγούμενά του, αλλά επιβεβαιώνει τη φήμη που τον συνοδεύει, βρίσκοντάς τον μάλιστα να φλερτάρει «άνομα» με τα synths και τη house αισθητική. X.Σ.
29. Jack Penate – Matinee (Beggars Banquet / Sony BMG)
Tελικά το να μαθαίνεις κλακέτες στη σημερινή εποχή είναι μια εξαιρετική κίνηση αν θες να πουλήσεις performance α΄ διαλογής. Κάπως έτσι μας προέκυψε στο περίπου και ο Τζακ, που κουνιέται, τραντάζεται σαν το φρέσκο ψάρι στην πιατέλα, pop-ο-rockabilly-ζει όσο πρέπει και σου μένει στο μυαλό όπως η τσίχλα στην μπότα. Δε θα τον θυμάσαι αύριο, αλλά για σήμερα είναι πακετάκι, κουμπωτό και στην τσέπη. Throw away pop at its finest! Μ.Π.
30. Robert Wyatt – Comicopera (Domino / EMI)
Ο Wyatt επαναπροσδιορίζει (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι έχασε ποτέ) τη θέση του στη σημερινή μουσική κοινωνία. Συνοδοιπόρος χρόνων στις τάξεις των μουσικών, σημερινές free progressive συγκροτήσεις και σκελετώσεις και, όπως πάντα, άξιοι θαυμασμού –για το καίριο των στόχων τους– στίχοι. Λέξεις και ήχοι που μας θυμίζουν την αυθεντική έννοια του όρου «καλλιτέχνης». Σ.Τ.
