Poll - Άνθρωπε Αγάπα (45'', 1971)
Από τα 45άρια που με την εμφάνιση τους έκαναν θραύση. Οι Poll παίρνουν τις αμερικάνικες επιρροές τους και το χίπικο πνεύμα τους και κατασκευάζουν ένα τραγούδι που μπορεί να φαίνεται απλοϊκό στο μήνυμα του αλλά αυτό που στα σίγουρα του αναγνωρίζεις είναι η ευθύτητα και η ειλικρίνεια του.
Διονύσης Σαββόπουλος - Μαύρη Θάλασσα (1972)
Θα ορκιζόταν κάποιος ότι ο Σαββόπουλος είχε κάνει εκείνη την προηγούμενη χρονιά ταξίδι στη Νέα Υόρκη και βρισκόταν στα studio που ηχογράφησε ο Antony Braxton το New York, Fall 1974, μόνο που το δεύτερο κυκλοφόρησε τη χρονιά που δεικνύει ο τίτλος, οπότε τα συγχαρητήρια πηγαίνουν ατόφια στον Έλληνα δημιουργό. Μία από τις προοδευτικότερες συνθέσεις που έχουν γραφτεί ποτέ στον ελλαδικό χώρο.
Δήμος Μούτσης - Ορχηστρικό (1972)
Απλά έτσι ονόμασε ο Μούτσης την εισαγωγή του στον εκπληκτικό του δίσκο Ο Άγιος Φεβρουάριος, όπου το progressive δένει με έναν απίστευτο τρόπο με την ελληνική παράδοση. Βαθύ ξύλινο ταμπούρο και πλήκτρα με art rock ηχώ που προετοιμάζουν εν είδη intro για το αριστουργηματικό «Άλλος Για Χίο Τράβηξε» του αείμνηστου Μητροπάνου που ακολουθεί παρακάτω. Field recordings, πρωτοποριακές για την εποχή τεχνικές σε ελληνικά studio και μια σύνθεση που θα ήθελαν να έχουν γράψει είτε οι Savage Republic είτε τα μισά post rock συγκροτήματα (και όχι μόνο της ημεδαπής).
Ακρίτας - Και ιδού ίππος χλωρός (1973)
Χωρίς υπερβολή ένα από τα ωραιότερα τραγούδια που φέρουν ελληνικό στίχο ανεξαρτήτως μουσικού φορμά. Η ερμηνεία του Λογαρίδη είναι σαφώς επηρεασμένη από την πρωτογενή αγγλική σχολή του art rock (βλέπε Soft Machine) και η κιθάρα του Δήμη Παπαχρήστου κυριολεκτικά κεντάει αμερικάνικη ψυχεδέλεια και ελληνική παράδοση με μοναδική λεπτότητα και ακρίβεια.
Λουκάς Σιδεράς – Do It (1973)
Ο Σιδεράς κρατά μια ισχυρή δόση γκρούβας από τη δεκαετία του ‘60 και την εμπλοκή του με τα τότε νεανικά συγκροτήματα, αλλά εδώ, έχοντας μπολιαστεί με τον ευρωπαϊκό αέρα που έχει αποκτήσει μέσω των Aphrodite’s Child, έχει παιξίματα που εμπεριέχουν πρώιμες λευκές funk κιθάρες και (φυσικά) πολύ καλά τύμπανα από τον ίδιο.
Σκορπιός - Δέκα Εντολές (1973)
Ο πρώιμος Γιοκαρίνης σε μια μπάντα βραχύβια, η οποία έχει όμως αυτό το πολύ ωραίο τραγούδι που ξεχωρίζει λόγω των υπερφορτωμένων πλήκτρων και της ερμηνείας του, όπου η επιρροή του αγγλικού Mersey Beat από τα ‘60s αλλά και των Deep Purple που μεσουρανούσαν εκείνη την εποχή είναι εμφανής. Οι στίχοι έχουν μία έξυπνη ισοσκέλιση χριστιανισμού και χιπισμού. Είτε λόγω χούντας, είτε λόγω της νεοχριστιανικής σέκτας που δημιουργήθηκε και στην Αμερική από τα σπλάχνα των χίπις και που πριμοδοτούσε υπέρ της επιστροφής στις αρχετυπικές χριστιανικές (και όχι εκκλησιαστικές) αξίες.
Δημήτρης Πουλικάκος - Σκόνη πέτρες λάσπη (1976)
Ο σύγχρονος Έλληνας σχηματοποιείται έμπροσθεν των ματιών μας με ένα μανιασμένο σαξόφωνο που πατά γερά στα ελευθεριακά μονοπάτια της δεκαετίας του 70 και ο ίδιος ο Πουλικάκος καταθέτει μια συγκλονιστική ερμηνεία την οποία υποστηρίζουν ο σαρκασμός και το εν δυνάμει γαμοσταυρίδι.
Socrates - Μountains (1976)
Μάλλον το πλέον διάσημο ριφ ελληνικού συγκροτήματος (και όχι μόνο κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ‘70). Ο Σπάθας σε υψηλότατο σκαλί δημιουργίας σκαρώνει μιας ελληνικής λογικής μελωδία που τα ελληνικά τοπία και βουνά της Πίνδου ορκίζεσαι ότι του εμφύσησαν.
Aγάπανθος - Στον Ηλεκτρικό (1976)
Η απόδειξη ότι το ελληνικό rock δεν τύρβαζε περί αλλοτρίων αλλά είχε τη ματιά του στραμμένη στα τεκταινόμενα της καθημερινής ελληνικής αστικής ζωής. Ο παρίας αποτελεί το επίκεντρο του τραγουδιού, κάνοντας το τραγούδι φοβερά επίκαιρο ένεκα των σημερινών στρατιών άπορων ανθρώπων στους δρόμους (ειδικότερα) της Αθήνας.
Παύλος Σιδηρόπουλος - Ο Μπάμπης ο Φλου (1978)
Μία από τις πλέον ακριβολογείς τοποθετήσεις πάνω στην ελληνική κοινωνία, της οποίας οι πολίτες τρανσφορμαριζόντουσαν εκείνη την εποχή από απορημένους επαρχιώτες σε νευρωτικούς, αστικοποιημένους μπάμπουρες. Κάπου στη μέση, είτε το πνεύμα είτε η ενεργητικότητα η σούμεα του Έλληνα, και η Σπυριδούλα πάνω σε μια μεστωμένη ερμηνεία του Σιδηρόπουλου παίζουν με κέφι και με την πεντατονική στο φουλ.
