Κάθε μήνα του Pride, δηλαδή κάθε Ιούνιο των τελευταίων -αισίως αρκετών- χρόνων, με τις εκδηλώσεις του Pride να προσελκύουν όλο και περισσότερο κόσμο, κάθε σεξουαλικού προσανατολισμού και ταυτότητας, έτοιμο να γιορτάσει, να χορέψει και να διαδηλώσει για την υπερηφάνεια, την ισότητα και την ορατότητα -και να διεκδικήσει το αυτονόητο δικαίωμα να τα γιορτάζει κάθε μήνα του χρόνου- σε μια πολύχρωμη παρέλαση δονούμενη από dance anthems, θυμόμαστε ότι η κουλτούρα των clubs γεννήθηκε στις υποβαθμισμένες queer και ομοσεξουαλικές κοινότητες του Σικάγο, του Ντιτρόιτ και της Νέας Υόρκης. Δημιουργώντας έναν τρόπο διασκέδασης και μουσικής εκτόνωσης που κατέκτησε σιγά-σιγά το δυναμικότερο κομμάτι του mainstream, straight νεανικού πληθυσμού του πλανήτη.
Εν έτει 2015, με την εμπορικότητα της EDM να απειλεί τις ρίζες και τις κοινωνικές πηγές της dance μουσικής με τη λήθη, ίσως θα ήταν σκόπιμο να μην ξεχνάμε πώς τα ιδανικά της ισότητας και της διαφορετικότητας, τα οποία άνθισαν στις gay κοινότητες της Αμερικής και της Ευρώπης, εμπότισαν το DNA του παγκόσμιου clubbing.
Η Disco σκηνή της Νέας Υόρκης
H disco γεννήθηκε από την ανάγκη του «ανήκειν σε ομάδα» των σεξουαλικών και φυλετικών μειονοτήτων στη Νέα Υόρκη των αρχών της δεκαετίας του 1970. Οι μειοψηφίες αυτές αναζητούσαν ζωτικό χώρο έκφρασης και ύπαρξης στο σκληρό, αστικό, νεοϋορκέζικο τοπίο, χώρο όπου θα μπορούσαν να υπάρχουν με τρόπους «μη ανεκτούς» από την κανονικότητα της καθημερινής ζωής. Η μουσική αποτελούσε αναπόσπαστο κομμάτι των συναθροίσεών τους και το μίγμα soul, funk και latin στοιχείων με το χαρακτηριστικό 4/4 beat μοτίβο, εξελίχθηκε σε αυτό που μετέπειτα έγινε ευρέως γνωστό ως disco.
David Mancuso
Όμως η discο δεν ξεκίνησε στις ντισκοτέκ, μα στο θρυλικό The Loft, άλλως στα θρυλικά ιδιωτικά πάρτι που έστηνε ο DJ και διοργανωτής εκδηλώσεων David Mancuso στο διαμέρισμά του, στο Lower Inside του Μανχάταν. Στα πάρτι αυτά, τα οποία προσέλκυαν εκπροσώπους κάθε σεξουαλικής, κοινωνικής, φυλετικής, περιθωριοποιημένης και μη κάστας, η gay κοινότητα μπορούσε να χορέψει και να εκφραστεί ανενόχλητη, χωρίς τον φόβο της αστυνομίας και χωρίς τη μυρωδιά της υποβάθμισης υποβάθμισης που απέπνεαν τα τότε gay clubs. Ο ήχος εξαπλώθηκε κατόπιν στα venues του Μανχάταν, ενώ το πρώτο άρθρο για τη disco στο Rolling Stone έκανε λόγο για ένα «σκληρό χορευτικό κοινό, αποτελούμενο από μαύρους, λατίνους και gay». Στα τέλη της δεκαετίας του 1970, με την κατάληψη των mainstream clubs και των εθνικών και διεθνών ραδιοφώνων από τους ρυθμούς της disco, σήμανε η ώρα για τα πρώτα μεγάλα clubs, όπως το Studio 54 και το Paradise Garage και για την ανατολή των Bee Gees, της Donna Summer και άλλων αστέρων του είδους.
Το opening του Studio 54, στις 17 Σεπτεμβρίου του 1981
Good Info: το σλόγκαν “Disco Sucks” που προωθήθηκε από τους εχθρούς της ήδη από το 1979 και κυκλοφορούσε ευρέως σε μπλουζάκια και αυτοκόλλητα, ήταν ευθεία αναφορά στην πεολειχία, με την οποία επιχειρήθηκε η επίρριψη μιας συγκαλυμμένης μομφής στους οπαδούς της disco λόγω της ανορθόδοξης σεξουαλικής της προέλευσης. Κάτω απ’ το σλόγκαν αυτό οργανώθηκε και η περίφημη Disco Demolition Night (1979): στο διάλειμμα ενός αγώνα μπέιζμπολ μεταξύ των White Sox και των Detroit Tigers, στοιβάχτηκαν disco δίσκοι, οι οποίοι και ανατινάχτηκαν με δυναμίτη.
Κάτω απ' το slogan "Disco Sucks" οργανώθηκε και η περίφημη Disco Demolition Night (1979)
Chicago House
Παρά τη φαινομενική της κατάρρευση κατά τη δεκαετία του 1980, η disco δεν πέθανε. Ουσιαστικά επέστρεψε στους υπόγειους queer διαδρόμους από τους οποίους ξεπήδησε –και μάλιστα με δυναμικότερο και ωμότερο μουσικό ένδυμα, μέσω του house ιδιώματος. Οι μεγάλοι DJs και παραγωγοί Ron Hardy και Frankie Knuckles υπήρξαν οι σκαπανείς του Chicago house, ενός μίγματος old-school και italo disco εμπλουτισμένου με hip hop και ευρωπαϊκά electro στοιχεία, με χαρακτηριστικά, καθοδηγητικά κρουστά και υψηλό τέμπο, το οποίο αναπτύχθηκε στις υποβαθμισμένες κοινότητες των μαύρων και των ομοφυλόφιλων του Σικάγο.
Frankie Knuckles
Good Info: Ο πριν έναν χρόνο αποβιώσας Frankie Knuckles ξεκίνησε τη θρυλική του καριέρα από τα περίφημα «gay bathhouses», χώρους μεταξύ gay club και gay χαμάμ, που ουσιαστικά χρησίμευαν ως κατάλυμα για τις ερωτικές περιπτύξεις ομοφυλόφιλων αντρών, περιστασιακά και γυναικών. Μετακόμισε στο Σικάγο προκειμένου να αναλάβει επικεφαλής DJ στο διάσημο The Warehouse, τη γενέτειρα και πρώτη καρδιά της house μουσικής, ένα club απευθυνόμενο κι αυτό κυρίως σε μαύρους και Λατινοαμερικάνους gay.
Η Techno του Ντιτρόιτ
H μουσική techno ίσως διεκδικεί το πλέον straight ένδυμα μεταξύ των underground dance μουσικών ιδιωμάτων. Οι ρίζες της σεξουαλικής διαφορετικότητας είναι πολύ δύσκολα ανιχνεύσιμες στην ιστορία της, τουλάχιστον στην επίσημη εκδοχή της, σύμφωνα με την οποία το «Τρίο της Belleville», κατά κόσμον οι συμμαθητές στο Λύκειο Belleville Juan Atkins, Kevin Saunderson και Derrick May, ανέπτυξαν ένα dance είδος σκληρότερο και πιο φουτουριστικό από τη house, βασισμένο στα synthesizers.
Ωστόσο, σύμφωνα με μουσικολόγους από το Ντιτρόιτ, οι απαρχές της techno μπορούν να αναζητηθούν νωρίτερα σ’ ένα άλλο τρίο, αυτό των Morris Mitchell, Ken Collier και Renaldo White, το οποίο ίδρυσε την άσημη True Disco Productions, στήνοντας πάρτι και παίζοντας στο Chessmate ήδη από το 1971: ένα coffeehouse που είχε ξεμείνει από την εποχή των beatniks, το οποίο γινόταν μεταμεσονύκτιο gay club τα Σαββατοκύριακα. Επρόκειτο για εκπροσώπους μιας γενιάς περιθωριακών μαύρων και gay DJs οι οποίοι συνεισέφεραν επαναστατικές μεθόδους και ήχους στην techno. Πολλοί μάλιστα από τους γνωστούς DJs –στους οποίους έχουν χρεώσει μουσικοί αναλυτές σαν τον Simon Reynolds την «εφεύρεση» του είδους– έβλεπαν τον Collier ειδικότερα ως μέντορα και γκουρού της ντόπιας DJ κουλτούρας. Κι ας αναφέρεται στα «ψιλά» της μουσικής ιστορίας.
Lesbian Clubbing στο Παρίσι
Την πρωτοκαθεδρία των ομοφυλόφιλων αντρών στην queer dance μουσική έσπασε η παριζιάνικη σκηνή της δεκαετίας του 1990, στην οποία οι ομοφυλόφιλες γυναίκες έπαιξαν πολύ σημαντικό ρόλο, τόσο στο οργανωτικό, όσο και στο εκτελεστικό κομμάτι των events και των DJ sets.
To Le Pulp, ορόσημο του lesbian clubbing, άνοιξε το καλοκαίρι του 1997 στο Παρίσι
Ορόσημο του λεσβιακού clubbing, το club Le Pulp άνοιξε το 1997 με εκλεκτό δυναμικό, όπως τη DJ Sextoy (ψευδώνυμο της Delphine Palatsi) και την Jennifer Cardini. Το Le Pulp λειτούργησε 10 χρόνια, έχοντας ανοιχτή την πόρτα του σε όλους: μαύρους, gay, λεσβίες, trans, Άραβες, χαμένους τουρίστες. Και έδωσε έμπνευση σε πολλές γυναίκες να ασχοληθούν με την ηλεκτρονική μουσική, βάζοντας τα θεμέλια για την ανάδειξη φιγούρων με διόλου ευκαταφρόνητο DJ προφίλ, όπως η Chloe, η Maud Scratch Massive και η Leonie Pernet.
Αναδημοσίευση από το περιοδικό Sonik, ειδικό τεύχος "Σεξ και Μουσική", 2015
