Επιμέλεια: Ελένη Τζαννάτου
Το 2020 ήταν η χρονιά που η διεθνής μουσική βιομηχανία έπρεπε να επαναδιαπραγμετευτεί τον εαυτό της. Κι όλα αυτά...μέσα από το δωμάτιό της. Οι μεγάλες περιοδείες έδωσαν τη θέση τους σε ζωντανές εμφανίσεις με σκηνικό κάποια βιβλιοθήκη ή έναν καναπέ και ένα κοινό εκατοντάδων ή χιλιάδων ιδιωτικών θεατών -στις πιο «βαρβάτες» περιπτώσεις, ζήσαμε τη σχεδόν κανονική προσομοίωση μιας συναυλίας -σκηνή, εισιτήριο, μα ένα χειροκρότημα πίσω από οθόνες.
Δίσκοι γεννήθηκαν μέσα από αυτό. Δίσκοι που φτιάχτηκαν προορισμένοι για έναν κόσμο που τα κορμιά δεν φοβούνται να έρθουν κοντά, βρήκαν το δρόμο τους σε κατ’ οίκον «πίστες». Ζωντανό και ακυκλοφόρητο υλικό ανασύρθηκε από τα αρχεία, ώστε καλλιτέχνες να υπογραμμίσουν, λίγο αγχωμένα, ότι «είναι ακόμη εδώ».
Το 2020, εν ολίγοις, ο ψηφιακός άνθρωπος θριάμβευσε του αναλογικού και στους κανόνες του πρώτου υπάκουσε και η μουσική του. Μέχρι περίπου τα μέσα της χρονιάς, οι περισσότεροι έκαναν λόγο για μια πολύ δυνατή δισκογραφικά χρονιά σε αυτό που λέμε “popular music” -με τις ταχύτητες να πέφτουν τους επόμενους μήνες, χωρίς να σταματάνε, βέβαια, να κυκλοφορούν κάποιοι ενδιαφέροντες δίσκοι.
Αν και για πολλούς φέτος ήταν μια χρονιά που «δεν συνέβαινε τίποτα», στο πλαίσιο της δικής τους (κοινωνικής κυρίως) ζωής, η μουσική τραγούδησε (και) για όσα συνέβησαν στην κοινωνία. Το Black Lives Matter έγινε, συχνά και χωρίς να το γνωρίζει, σημαία σε άλμπουμ που ο Τύπος έτρεξε να βαφτίσει σχεδόν «μανιφέστα» (το RTJ4 των Run The Jewels αναφορικά με τη δολοφονία του George Floyd είναι η πιο χαρακτηριστική τέτοια περίπτωση).
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ: Ένα Τραγούδι για το 2020
Όσο η κληρονομιά του hip hop μέσω της trap οδού συνεχίζει να θριαμβεύει στα (αμερικανικά κυρίως) charts και να κόβει παχυλά τσεκ στους σταρ πίσω από τα hits (θυμηθείτε πώς το “WAP” έκανε τον καθωσπρεπισμό να «ιδρώσει» εν μια νυκτί), μοιάζει να χάνει ελαφρώς τη δυναμική της ανάμεσα στους μουσικοκριτικούς κύκλους. Ελάχιστοι, λόγου χάρη, hip hop δίσκοι ψηφίστηκαν σε αυτή τη λίστα -αλλά όταν ψηφίστηκαν, φιγούραραν αρκετά ψηλά ώστε να αναδειχθούν στην τελική αποτίμηση.
H pop επιμένει να νοσταλγεί αυτά που δεν έζησε ή έζησε φευγαλέα. Οι 00s πινελιές πουλάνε στους millennials (η 14η θέση της λίστας γνέφει καταφατικά), η δε disco ξεπουλάει (θα βρείτε τρεις δίσκους εδώ σε σκληρό τετ-α-τετ με το είδος). Η εσωστρέφεια, από την άλλη, με διαφορετικές αισθητικές προσλαμβάνουσες σε κάθε περίπτωση, αποδείχθηκε σχεδόν ομοιοπαθητική φέτος (από τα τρυφερά αλλά και σέξυ beats της Kelly Lee Owens, μέχρι την ευαισθησία της αγαπημένης του indie κοινού, Phoebe Bridgers).
Σε κάθε περίπτωση, η μεγάλη εικόνα δείχνει πως η συνταγή, θα εξακολουθεί να παραμένει δημοφιλής, όταν σε αυτή υπάρχουν δύο (χιλιοειπωμένα) συστατικά: υβρίδιο και νοσταλγία.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ: Οι 20 Καλύτεροι Εγχώριοι Δίσκοι του 2020
Στα δικά μας, τώρα, για τη φετινή λίστα της διεθνούς παραγωγής, κάθε συντάκτης ψήφισε από 30 δίσκους. Ξεχώρισαν 40 από τους 150 που ψηφίστηκαν συνολικά. Αν και οι δίσκοι της κορυφαίας 20άδας «έπαιξαν» λίγο-πολύ στις περισσότερες επί μέρους λίστες, δεν έλειψε και η μεγάλη «διασπορά». Υπήρχαν λίστες συντακτών που δεν μοιράζονταν σχεδόν κανέναν κοινό δίσκο με τις υπόλοιπες, πράγμα που σημαίνει ότι περίπου 50 δίσκοι ψηφίστηκαν αποκλειστικά από έναν συντάκτη.
Οι διαφορές των βαθμολογιών στους δίσκους της 40άδας ήταν γενικά μικρές, αλλά, όσον αφορά την κορυφαία 5άδα, διακριτές. Σχετικά με την 1η θέση, η ομοφωνία ήταν σχεδόν απόλυτη, μιας και ο δίσκος συμπεριλήφθηκε στις λίστες όλων πλην ενός συντάκτη.
Αυτοί, λοιπόν, είναι οι 40 καλύτεροι διεθνείς δίσκοι του 2020 για το Avopolis:
40
El Michels Affair - Adult Themes (Big Crown Records)
Δεν περίμενα από τον συνεργάτη του Leon Michels να μου θυμίσει ότι όλοι οι cool studio παραγωγοί, από το L.A. μέχρι τη Νέα Υόρκη, τσεκάρουν τις κινήσεις του. Όταν βλέπεις την μπάντα να επαναπροσδιορίζει τον ήχο του Madlib και του Freddie Gibbs στο περίφημο Tiny Desk session τους, ξέρεις ότι το μεράκι θα μπει επί δέκα στο νέο άλμπουμ της μπάντας. Σε φοβερή ορχηστρική φόρμα, το παρεάκι των Diamond Mine Studios είναι πλέον σε θέση να υπαγορεύει στον μουσικό κόσμο τις επόμενες τάσεις. Και όταν αυτοί κοιτάζουν στα αρχεία μουσικών βιβλιοθηκών και θέματα από ταινίες γαλλικού και ιταλικού κινηματογράφου των 70s, αυτό σημαίνει ότι τα 70s επιστρέφουν. Ο δίσκος περιγράφει κάτι ονειρικό και ακούγεται όντως έτσι, την ίδια στιγμή που διατηρεί την αλητεία από τους δρόμους του Μπρούκλιν.
-Δημήτρης Λιλής
39
Boldy James & Sterling Toles - Manger on McNichols (Sector 7G)
Μαζί με τα The Price of Tea in China και The Versace Tape, ο Boldy James πετυχαίνει ένα σπάνιο δισκογραφικό χατ τρικ, με αποκορύφωμα, ωστόσο, τη συνεργασία του με τον παραγωγό Sterling Toles. Προοδευτικό στην προσέγγιση και τολμηρό στην τεχνική του, το άλμπουμ βασίζεται σε jazz beats και ‘90s hip hop αφηγήσεις, οι οποίες εξελίσσονται σε ένα πεσιμιστικό ψηφιδωτό του Ντιτρόιτ. Χωρίς να έχει όμοιό του ηχητικά μεταξύ των φετινών κυκλοφοριών του είδους, ο δίσκος σμίγει οικείες μουσικές φόρμες με το εξομολογητικό ύφος του Boldy James, επιφυλάσσοντας διαδοχικές εκπλήξεις στη ροή των κομματιών, όπως η σπουδαία απροσδόκητη εξέλιξη του “Detroit River Rock”. Ένα ακόμα ξεχωριστό χαρακτηριστικό, είναι η επιλογή του James να μη ρομαντικοποιήσει την κουλτούρα των ναρκωτικών και τη ζωή γύρω από αυτά. Εδώ τα ντραγκς είναι φορείς κακών μαντάτων κι ο James είναι εδώ για να τα τραγουδήσει.
-Γιάννης Καντέα-Παπαδόπουλος
38
Moses Boyd - Dark Matter (Exodus Records)
Το Dark Matter μπορεί να ήταν μια κυκλοφορία που αναμενόταν να ταράξει τα ήδη ανήσυχα νερά της σύγχρονης jazz, όμως, τελικά φαίνεται ότι διέθετε την απαιτούμενη ποιότητα και αμεσότητα ώστε να συγκεντρώσει πάνω του και αρκετό από το mainstream ενδιαφέρον. Χωρίς να αναζητά απεγνωσμένα να βρει το κοινό του, ο Boyd απλά καθορίζει το πρίσμα μέσα από το οποίο διαθλά τις επιρροές του και το αποτέλεσμα που προκύπτει διαθέτει την εξαιρετική «ματιά» ενός μουσικού παραγωγού που ενώ ακούγεται εμπορικός, παραμένει ειλικρινής στην μουσική που πρεσβεύει. [...] Παρότι ο δίσκος κυκλοφόρησε πριν την δολοφονία του George Floyd, κάθε στίχος που θα βρείτε εδώ αναφέρεται με κάποιο τρόπο στο κίνημα του Black Lives Matter. Γεννημένος και μεγαλωμένος στο Λονδίνο, ο Boyd αφουγκράστηκε πλήρως την εποχή του τόσο μουσικά όσο και κοινωνικά και εν τέλει δημιούργησε το τέλειο soundtrack του πρώτου μισού της χρονιάς αυτής.
37
Mildlife - Automatic (Heavenly Recordings)
Οι Αυστραλοί έδειξαν τις μεγάλες δυνατότητές τους το 2018 με το Phase, όμως κανείς δεν περίμενε ότι δύο χρόνια αργότερα, θα κατάφερναν να μετατρέψουν το psych-krautrock-prog rock τους, σε ένα full γκρουβαριστό, synth driven rock που εσωκλείει disco, funk, indie και jazz αναφορές, χωρίς να αποτυγχάνει σε απολύτως κανένα τραγούδι. Είτε το πάνε ατμοσφαιρικά (“Rare Air”) είτε ρυθμικά (“Automatic”), οι Mildlife είναι ξεκάθαρο ότι γνωρίζουν ακριβώς τι κάνουν, με συνέπεια το αποτέλεσμα να είναι απόλυτα δικό τους και όχι απλά συρραφή άλλων γνώριμων πραγμάτων. Με λίγα λόγια: Μοναδικοί.
-Αλέξανδρος Τοπιντζής
36
U.S. Girls - Heavy Light (4AD)
Στο έβδομό της άλμπουμ, Heavy Light (καθόλου τυχαίος ο τίτλος), η αμερικανίδα μουσικός με βάση το Τορόντο εξακολουθεί να σκηνοθετεί τη μουσική της, μόνο που αυτή τη φορά στρέφει τη κάμερα στον εαυτό της. Αναστοχάζεται πάνω σε βαθιά προσωπικά θέματα, όπως την αποδοχή των παιδικών της τραυμάτων, το βαρύ κόστος της αυτογνωσίας και την ευθύνη αυτών των συνειδητοποιήσεων, ως συστατικό μιας υγιούς κοινωνίας. Αντίστοιχα άμεση εκφραστικά παραμένει κι η συνθετική της προσέγγιση: τα 11 από τα 14 τραγούδια που απαρτίζουν το άλμπουμ είναι ένας στυλάτος και προσιτός συνδυασμός από soul, funk και discο [...] κομμάτια γεμάτα από χορωδίες, που παραπέμπουν στην φαινομενική αθωότητα των girl groups των 60’s. Στα υπόλοιπα τρία κομμάτια (“Advice To Teenage Self”, The Most Hurtful Thing”, “The Color Of Your Childhood Bedroom”) ακούγονται όλα όσα θα ψιθύριζε η Meg Remy στο παιδικό της εαυτό, αν μπορούσε να γυρίσει το χρόνο πίσω [...].Το γεγονός πως βρήκε το θάρρος να εμπνευστεί (μάλλον) από τα ραντεβού με τον ψυχολόγο, της χάρισε τον πιο φιλόδοξο και ολοκληρωμένο της δίσκο μέχρι σήμερα.
35
Doves - The Universal Want (Imperial Records)
To The Universal Want είναι μια άσκηση ακριβείας στο μουσικό αποτύπωμα των Doves όλα αυτά τα χρόνια [...]. Άσκηση από την οποία λείπουν τα ιδιοφυή άλματα που είχε να επιδείξει η σύλληψη και η παραγωγή της προγενέστερης δισκογραφίας τους, ανταμείβει ωστόσο τους πιστούς του συγκροτήματος με νέο στιχουργικό βάθος και μια καθόλου ευκαταφρόνητη σοβαρότητα και συνέπεια. Ακόμα και αν πρόκειται περισσότερο για την αποκρυσταλλωμένη ηχώ μιας ανάμνησης και λιγότερο για το επόμενο βήμα μιας σημαντικής μπάντας, το The Universal Want είναι ένας σωστός, καλός και αληθινός δίσκος. Ένας δίσκος που αν μέλλει να είναι ο τελευταίος των Doves μπορούμε να είμαστε γλυκόπικρα ευχαριστημένοι.
34
Keeley Forsyth - Debris (The Leaf Label)
Tο Debris δεν είναι ένας ακόμη δίσκος με τη στενή έννοια του όρου: ισορροπεί κάπου ανάμεσα στα όρια της μουσικής, της performance και της ποιητικής ανάγνωσης. Αρχικά, είναι η εύπλαστη, επείγουσα, ελεγειακή φωνή της Forsyth, η οποία καταλαμβάνει και καταπίνει κάθε χώρο. Φέρνει ασυναίσθητα στο μυαλό τον συγκινητικό λυρισμό της Anohni και την εκφραστική ποιητικότητα της Nico, ενώ οι απότομες εναλλαγές στο ηχόχρωμά της και η έντονη εκφορά των λέξεων προσθέτουν δραματουργικό βάρος. [...]Στο Debris, λοιπόν, στο σημείο τομής της σπουδαίας δραματουργίας και της άνευ ορίων μουσικότητας, όλα βιώνονται στο μέγιστο. Και η ζωή κερδίζει τελικά, αφού πρώτα η Keeley Forsyth έχει αποτυπώσει τον πόνο αβάσταχτα αληθινά.
33
Motorpsycho - The All Is One (Stickman Records)
Με τα σεμιναριακά παιξίματα να βρίσκονται πάλι παρόντα αλλά ταυτόχρονα να λειτουργούν υπέρ της κλιμάκωσης, ο προοδευτικός χαρακτήρας του group είναι κυρίαρχος. Οι Bent Sæther, Hans Magnus Ryan, Tomas Järmyr ακόμα μια φορά παραδίδουν μαθήματα για το πως μπορείς να ακούγεσαι ψαρωτικός και ουσιαστικός, σε συνθέσεις που είτε γκρουβάρουν ("Ouroboros -Strange Loop") είτε ροκάρουν ("The Same Old Rock"). Αν υπάρχει κάποιο ψεγάδι στον δίσκο, ίσως αυτό είναι οι αχρείαστες αναπνοές που μας προσφέρουν οι Motorpsycho με τρία ακουστικά τραγούδια μικρής διάρκειας και ίσως μη σημαντικού συνθετικού εκτοπίσματος (Delusion, A Little Light, The Dowser). Σε κάθε περίπτωση, δεν μειώνουν σε καμιά περίπτωση την συνολική ποιότητα τόσο, ώστε να αποχαρακτηρίσουν τον δίσκο ως μια από τις κορυφαίες κυκλοφορίες του 2020.
32
Róisín Murphy - Róisín Machine (Skint Records)
Στον πέμπτο της δίσκο, Róisín Machine, η Murphy ακούγεται ελεγχόμενα sexy και εξωστρεφής. Παραμένει πεισματικά indie (μη την πουν και mainstream), ενώ την ίδια στιγμή δανείζεται τα μεγαλύτερα «σιγουράκια» mainstream του παρελθόντος. Ποζάρει λοιπόν με το καλό προφίλ της γαλανομάτας soul του ‘80 στο “Murphy’ Law”, γυαλίζει με φροντίδα τη δοξασμένη ρυθμολογία των Chic στο “Narcissus”, χορεύει δίπλα στο ολόγραμμα της Donna Summer στον αλάνθαστο ρυθμό του “Jealousy” και γεφυρώνει τις μεταμοντέρνες εξερευνήσεις της Björk με τον ερωτικό φετιχισμό της Grace Jones στο "Incapable". [...] Το Róisín Machine ερωτοτροπεί με τον ακροατή και τον ωθεί με τα μυαλά στα κάγκελα σε μία ευπρόσδεκτη χορευτική νιρβάνα. Το πετυχαίνει θαυμάσια.
31
Shamir - Shamir (ανεξάρτητη κυκλοφορία)
Με μία γκάμα φωνής που κατά περίσταση μπορεί να είναι γυναικεία, άφυλη, παιδική ή -σχεδόν- ανδρική και με έναν ήχο που πετάει σαν σπουργίτι στο rock, στο indie, στο funk, στα blues και στην -ως και γλυκανάλατη- pop, o Shamir φτιάχνει το δικό του προσωπικό σύμπαν, χωρίς περιορισμούς και ταμπέλες. Όπως δεν θέλει να τον προσδιορίζει κανένα φύλο, έτσι δεν θέλει να τον προσδιορίζει και κανένα μουσικό είδος. Και όμως, αυτό το «λίγο απ' όλα» άλμπουμ (το 7ο κατά σειρά παρακαλώ, από έναν μουσικό που είναι μόλις 26 χρονών) κατορθώνει να έχει υπόσταση και ενδιαφέρον περιεχόμενο, μελωδίες με αξία, φωνητικά με φροντίδα και έξυπνες DIY λύσεις στην ενορχήστρωση. Αρκεί να είσαι πρόθυμος κι εσύ -σαν σπουργίτι- να πηδάς από το ένα μουσικό είδος στο άλλο χωρίς να «ζαλίζεσαι» και να απορείς, «Μα που πάμε τώρα;».
30
Laura Marling - Song For Our Daughter (Partisan/Chrysalis)
Αν χάνει σε σπουδαίες συνθέσεις και τεράστιες μελωδίες το Song For Our Daughter, κερδίζει στο φοβερά φυσικό του feeling, στη χημεία των λέξεων, των ήχων και της παραγωγής. Όλα, με κάποιον τρόπο, ρέουν αβίαστα και αρμονικά, σαν να παρατηρείς από απόσταση ένα ποτάμι να κυλάει για ώρες. Κυρίως, όμως, είναι αυτή η αίσθηση παρηγοριάς που απλώνει στο σώμα και τη ψυχή: σαν μία ζεστή σούπα που κυλάει βαθιά μέσα μας, σαν ένα σεντόνι που ρίχνεται πάνω μας λίγο πριν μας πάρει ο ύπνος, σαν ένα φιλί της μάνας στο μέτωπο. Ένα φιλόξενο κρησφύγετο, ένα λαγούμι για δύσκολους καιρούς σαν αυτούς. Αυτό είναι το Song For Our Daughter.
29
Megan Thee Stallion - Suga (1501 Certified/300)
"I'm the hood Mona Lisa" διατείνεται η Megan Thee Stallion στο "Savage" και δεν ξέρω αν το βλέμμα της σε ακολουθεί όπου πας, πάντως το ραπ της μπορεί. Απολαυστικά street wise σαν τη «φιλενάδα» της Cardi B, αλλά με flow που κοντράρει δυνατά αυτό της Nicki Minaj και τρώει για πρωινό συναδέλφους της σαν τη Flo Milli, στο φετινό ep της, Suga, η ράπερ από το Χιούστον του Τέξας «κέρασε» bangers που άλλοτε χορεύονται δυνατά ("Savage", "B.I.T.C.H."), άλλοτε λικνίζονται με πιο vanilla διαθέσεις ("Hit My Phone", παρέα με την Kehlani, "What I Need"), πάντα όμως διψούν για έναν κόσμο πιο υγρό από αυτόν που ποτίζεται μόνο με αντισηπτικό. Μια εντυπωσιακή εμφάνιση στο SNL, έναν ακόμη αρκετά δυνατό δίσκο (Good News) και ένα εκρηκτικό "WAP" μετά, όλα δείχνουν ότι θα μιλάμε πολύ για την Megan Thee Stallion στο πολύ άμεσο μέλλον. Αν δεν το κάνουμε ήδη.
-Ελένη Τζαννάτου
28
Westside Gunn - Pray For Paris (Griselda Records)
Εάν το Flygod (2016) ήταν η πρώτη προειδοποιητική βολή, με αυτό το άλμπουμ ο αμερικανός ράπερ μας αποτελειώνει και διεκδικεί ανοιχτά πια τη θέση του στο hip hop προσκήνιο. Όχι μόνο αυτό, αλλά ο κατά κόσμον Alvin Lamar Worthy θέτει εαυτόν και ταξικά υπεράνω όλων, συνδέοντας τους κακόφημους δρόμους της Νέας Υόρκης με τις πρωτοκλασάτες λεωφόρους της Πόλης του Φωτός. Ο Gunn δεν αρκείται να είναι «πρώτος στο χωριό», αλλά βασιλιάς στην καρδιά της υψηλής κουλτούρας, την οποία όμως οικειοποιείται φέρνοντάς τη στα μέτρα του. Όλος ο δίσκος αποτελεί μια άσκηση στου πώς μπορείς να είσαι γκάνγκστερ και εκλεπτυσμένος, να «μαγειρεύεις» ντραγκς φορώντας Versace φερ ειπείν, κάτι που προδίδεται από το εξώφυλλο ακόμα. Ο κύριος σχεδιαστής της Louis Vuitton, Virgil Abloh, επεμβαίνει στον μπαρόκ πίνακα «Ο Δαβίδ με το Κεφάλι του Γολιάθ» του Καραβάτζιο, φοράει chains στο Δαβίδ απογειώνοντας τη σημειολογία ολόκληρου του άλμπουμ.
-Γιάννης Καντέα-Παπαδόπουλος
27
Shabaka & the Ancestors - We Are Sent Here By History (Impulse! Records)
Μέχρι ο Shabaka Hutchings να πάρει κάποιο παράσημο ως ο πλέον ευρηματικός και πολυγραφότατος εκπρόσωπος της σύγχρονης βρετανικής jazz, βγάζει εξαιρετικούς δίσκους για να το διεκδικήσει. Από την περσινή sci-fi κοσμική εκτόξευση των The Comet Is Coming, ο μουσικός φέτος προσγειώνεται στην ιστορία του. Και σκάβει σε αυτή με μια σκοτεινή ανησυχία αλλά και μια κρυφή ελπίδα που μένει να πραγματοποιηθεί εν ευθέτω χρόνω. To We Are Sent Here By History καταφέρνει να μη χάνει στιγμή την κομψότητά του μέσα στο πρωτόγονο περιβάλλον του. Τα στακάτα θέματα του σαξοφώνου γυρνάνε σαν βεζίρηδες γύρω από τον εαυτό τους και τους αφρικάνικους ρυθμούς, για να αποσυμπιεστούν στα αβίαστα σόλο και τα φωνητικά μέρη γίνονται μια εφιαλτική προσευχή στον δικό τους Θεό. Αν φέτος ακούσαμε (αξιόλογους) δίσκους με καταγγελτικό νεύρο γύρω από το μαύρο χρώμα, ήρθε η ώρα να ξανακούσουμε ένα δίσκο που αρκεί να τιμήσει την καταγωγή του για να περάσει, σχεδόν με ευλάβεια, το μήνυμά του. Κι όλα τα άλλα, θα τα κρίνει...η ιστορία.
-Ελένη Τζαννάτου
26
Other Lives - For Their Love (ATO)
Ασυνήθιστες συνθετικές δομές γεμάτες εκπλήξεις, πλούσιο και ευφάνταστο ηχητικό layering και μια άκρως απολαυστική ποικιλία στην ενορχήστρωση, αναδεικνύουν τραγούδια που είναι αδύνατον να εξαντληθούν σε έναν γύρο του στιλ «Βάλε κάτι να παίζει από πίσω». Το For Their Love είναι ένα μουσικό καλειδοσκόπιο στα κάτοπτρα του οποίου συγχωνεύονται με κομψή απλότητα πολλά μεγάλα και γνήσια κεφάλαια της αμερικανικής μουσικής: ο Neil Young και ο Sixto Rodriguez, ο David Byrne και τα soundtrack του Εnnio Morricone, οι Fleet Foxes και το Οχάιο των National. Ή αλλιώς, η σύγχρονη indie folk στα καλύτερά της.
25
Future Islands - As Long As You Are (4AD)
Αυτό που γίνεται φανερό από το As Long as You Are είναι πως οι Future Islands μπορούν και εμβαθύνουν σε αυτό που κάνουν. Προχωρούν προς ένα πιo ώριμο στάδιο, φροντίζουν καλύτερα τις λεπτομέρειες, έχουν τον έλεγχο του συνόλου, όμως δεν δείχνουν και καμία διάθεση να ξεφύγουν από το πλαίσιο που έχουν ήδη δημιουργήσει, προτιμώντας να διοχετεύουν τις άλλες μουσικές τους ανησυχίες σε προσωπικά μουσικά πρότζεκτ, διατηρώντας σαφές, ξεκάθαρο και εύκολα αναγνωρίσιμο το brand name του γκρουπ.
24
Grimes - Miss Anthropocene (4AD)
Μπορεί η Grimes το 2020 να έδωσε στον πλανήτη μία από τις πιο meta-ειδήσεις όλων των εποχών, όταν ονόμασε το παιδί της με τον, πλέον, δεύτερο πιο πλούσιο άνθρωπο στον πλανήτη Elon Musk, X Æ A-12, αλλά επίσης κυκλοφόρησε έναν δίσκο «αιθέριας nu metal» με εξίσου meta σχολιασμό πάνω στην περιβαντολλογική κρίση. Με κομμάτια που μοιάζουν σαν ένα πολύ αληθινό ανθρωποειδές να τραγουδάει Taylor Swift (“Delete Forever”), επικά χορευτικά bangers ζαλιστικά ευφορικής trance (“Violence”), κλασάτες, διαστημικές μπαλάντες (“New Gods”), φουτουριστική pop με γερές δόσεις zeros νοσταλγίας (“You’ll miss me When I’m Gone”), έκανε ένα ακόμη βήμα στην προσπάθεια μεταμόρφωσής της στην εξωγήινη pop ντίβα που πάντα ονειρευόταν να γίνει.
-Άγγελος Κλειτσίκας
23
Fleet Foxes - Shore (ΑΝΤΙ-)
Αυτό που έχει μείνει ανέπαφο κι ακλόνητο είναι οι υπέροχες πολυφωνίες, σήμα κατατεθέν της μπάντας, η εγγενής ευγένεια με την οποία χρωματίζει την τέχνη του ο Pecknold, αλλά και οι αφηρημένοι, μα πάντα περισπούδαστοι στίχοι του. Κι οι μελωδίες του ακόμα, παρότι δεν πλησιάζουν τα επίπεδα στα οποία καλόμαθε το κοινό του στους πρώτους δύο δίσκους, εξακολουθούν να ακτινοβολούν δημιουργική διαύγεια. Όσο για τις επιμέρους αστοχίες, που ξεκινούν λίγο μετά τα μισά της tracklist και φορτώνουν στον δίσκο τη ρετσινιά του «άνισου», δεν είναι αρκετές ούτε για να αναιρέσουν τον παράγοντα απόλαυση, ούτε για να μετριάσουν τις προσδοκίες από τον επόμενο δίσκο μιας μπάντας που ξεκάθαρα παραμένει σε φόρμα.
22
Porridge Radio - Every Bad (Secretly Canadian)
Μπορεί το χάρισμα της Dan Margolin ως performer να είναι αυτό που απογειώνει το Every Bad, αλλά η αλήθεια είναι πως η μπάντα ανέβηκε επίπεδο συνολικά σε σχέση με το προχειρογραμμένο ντεμπούτο της. Στην ουσία οι Porridge Radio δεν κάνουν τίποτα παραπάνω από το να ανασυνθέτουν πολύ γνώριμα και φιλικά στο χρήστη υλικά από το indie rock, τη dream pop και το post punk, μπλέκοντάς τα μεταξύ τους, με έναν τρόπο που δεν είναι σε καμία περίπτωση μνημειώδης, αλλά καταφέρνει εύκολα να ξεπεράσει τον απογοητευτικό μέσο όρο των ημερών μας. Ίσως είναι ο τρόπος που το Every Bad μοιάζει να φτιάχτηκε ακριβώς για τους αποπνιχτικούς καιρούς που ζούμε. Ίσως γι αυτό οι Porridge Radio να ξεχωρίζουν.
21
Waxahatchee - Saint Cloud (Merge)
Στην πέμπτη της δουλειά, η Katie Crutchfield αφήνει στην άκρη το αλκοόλ και την φαγούρα για την indie, για να αφεθεί αναπολογητικά σε americana δρόμους που της βγαίνουν σε καλό. Είναι ο τρόπος της για να μας δείξει ότι μεγάλωσε. Μην νομίζετε, όμως, πως ξεχνάει ποιο είναι το κοινό της: millennials των οποίων χρυσώνει τις ευαισθησίες για να τους πλασάρει επιτυχώς της αμερικάνικη φλέβα της. [...] Γιατί, μπορείς να βγάλεις το κορίτσι από την Αλαμπάμα, αλλά δεν μπορείς να βγάλεις την Αλαμπάμα από το κορίτσι. Και για καλό όλων μας, ούτε τον Dylan.
20
Bill Callahan - Gold Record (Drag City)
Η «στρατηγική» της υπομονής είναι απολύτως ενδεικτική και ταιριαστή με την φύση του Gold Record: αφενός γιατί καθένα από τα δέκα κομμάτια μοιάζει με ένα ξεχωριστό, αυτόνομο κεφάλαιο από διαφορετικά βιβλία που με κάποιον συμβολικό τρόπο συνθέτουν ένα ενιαίο αφήγημα και αφετέρου, γιατί όπως κάθε δουλειά του Bill Callahan και ιδιαίτερα η συγκεκριμένη, προϋποθέτει ακροατές που θα εισέλθουν σε αυτήν, έχοντας ανεπτυγμένη την τέχνη της υπομονετικής και προσηλωμένης ακρόασης. [...] Το Gold Record είναι ακόμη ένα ταπεινό λιθαράκι σε αυτή την υποτιμημένη, ήσυχη τέχνη που υπηρετεί ο Bill Callahan.
19
Yves Tumor - Heaven To A Tortured Mind (Warp)
Η εκκεντρικότητα της Yves Tumor περσόνας του, κατά κόσμον, Sean Bowie δεν αποτελεί είδηση. Εκείνο που εντυπωσιάζει, ωστόσο, στη νέα του αυτή κυκλοφορία είναι ότι ο μουσικός επανεφευρίσκει δημοφιλή μουσικά ιδιώματα ακόμη πιο έντονα, μεταλλάσσοντάς τα σε σύγχρονη μουσική γλώσσα που είναι ελκυστική, προσιτή και σέξι, όμως, ταυτόχρονα, εξαιρετικά πολύπλοκη και μυστηριώδης. [...] Tο Heaven To A Tortured Mind είναι ένας συναρπαστικός δίσκος σύγχρονου μουσικού πλουραλισμού που μοιάζει να έχει δέσει για τα καλά στα pop νερά, από τα οποία αναδύεται με βελούδινο κοστούμι και άφθονη αυτοπεποίθηση ένας κραταιός ροκ σταρ του σήμερα.
18
Dua Lipa - Future Nostalgia (Warner)
Ολόφρεσκο, δροσερό και funky. Κραυγαλέα εμπορικό, αλλά και εντυπωσιακά καλαίσθητο. Με εθιστικές μελωδίες και πρωτοκλασάτο groove, που ενίοτε λοξοκοιτάει προς τα 80s, αλλά παραμένει συντονισμένο στο σήμερα. Το δεύτερο άλμπουμ της βρετανής pop star ξεπέρασε κάθε ρεαλιστική προσδοκία και δίχως ίχνος υπερβολής, αποτέλεσε αποκάλυψη, δεδομένης της προ 2020 διαδρομής της. Πρόκειται για ένα σερί από σύγχρονους disco δυναμίτες, το οποίο δεν κάνει σχεδόν καμία κοιλιά και (δικαίως) συσπείρωσε ολόκληρο τον μουσικό Τύπο γύρω του τις μέρες της κυκλοφορίας του. Εντελώς ειρωνικά, ο σπουδαιότερος χορευτικός, mainstream pop δίσκος των τελευταίων χρόνων κυκλοφόρησε τη μοναδική χρονιά που δεν θα μπορούσε να χορευτεί. Στα dancefloors τουλάχιστον.
-Άρης Καζακόπουλος
17
Kelly Lee Owens - Inner Song (Smalltown Supersound)
Tο Inner Song δεν είναι ένα τυπικό άλμπουμ εξωστρεφούς, ηλεκτρονικής μουσικής: τα βλέμματα είναι προς τα μέσα και η σύνδεση που προτείνει είναι αυτή με τον εαυτό μας, έτσι ώστε να έχει αληθινή αξία η επικοινωνία μας με τον έξω κόσμο.[...] Είναι ένα άλμπουμ για ανθρώπους που έχουν αποδεχτεί τον εαυτό τους, τα πάνε καλά επιτέλους με αυτόν και μπορούν να μείνουν μόνοι τους σε ένα δωμάτιο και να χορέψουν μαζί του. O χορός με το Inner Song είναι η σωματοποίηση της κατάκτησης αυτής της νέας, εσωτερικής αρμονίας.
16
Baxter Dury - The Night Chancers (Heavenly Recordings)
Αν κάτι μας μαθαίνει ο Baxter Dury στο The Night Chancers, είναι πως, για κάθε Carla που στοκάρει στο Instagram, γιατί δεν μπορούσε να έχει στη ζωή του, βγάζει σαν άσσο από το μανίκι του αβίαστες μελωδίες με ατσαλάκωτο στυλ. [...] Αν σε κάτι είναι επικίνδυνος ο αισθητικός δρόμος που έχει επιλέξει ο γιος του κύριου “Sex and Drugs and Rock ‘n’ Roll”, είναι στο να τον ρίξει σε μπανάλ και εντυπωσιοθηρικές παγίδες. Με την έκτη του, όμως, δουλειά, δείχνει πώς πουλάς μούρη σαν αλητάκος λονδρέζος κρούνερ και συγχρόνως, κάνεις έναν δίσκο μεστό, που φροντίζει να μην πολυπερηφανεύεται γι’ αυτό.
15
Taylor Swift - Folklore (Republic)
Στο Folklore, η Taylor Swift γράφει όλα εκείνα τα κομμάτια που θα ήθελαν να γράφουν οι ευαίσθητες singer songwriters που τραβούν ανά καιρούς το ενδιαφέρον του indie Τύπου, αλλά που είναι πολύ βουτηγμένες στην εναλλακτική τους τρυφερότητα για να τολμήσουν τόσο στρογγυλές και μεγάλες μελωδίες. Χωρίς σε καμία περίπτωση να μιλάμε για έναν indie ή πόσω μάλλον folk δίσκο, όπως υπονοείται (εμμέσως) στον τίτλο. Είναι κατά κύριο λόγο ένας ποπ δίσκος (και ίσως εδώ να έγκειται το «μάγκωμα» της προαναφερθείσας κατηγορίας μουσικών), με την όποια indie υπόνοια να παραμένει σε εξωτερικά στοιχεία, όπως τα ονόματα των αδελφών Desner (National) και του Justin Vernor (Bon Iver) στα credits (αν και όλα θα ήταν καλύτερα χωρίς τη φωνή του τελευταίου στο "Exile"). Συγχρόνως, γράφει την πιο ώριμη και απαλλαγμένη από το Νάσβιλ εκδοχή του δίσκου που ευελπιστούσε να γράψει με τις τρεις πρώτες δουλειές της.
14
Rina Sawayama - SAWAYAMA (Dirty Hit)
Τα χρόνια περνάνε και έφτασαν να αναβιώνονται ακόμα και τα... 2000s. Το ντεμπούτο της Βρετανής με ιαπωνική καταγωγή αντλεί τις αναφορές του από τα ρεύματα που μεσουρανούσαν στο mainstream στην αυγή του νέου millenium: bubblegum pop, girl-band-R&B, electropop, gothic pop, μέχρι και nu metal. Κι αν από το SAWAYAMA λείπει η ηχητική αυθεντικότητα, η πρόσμιξη των ετερόκλητων αναφορών του έχει γίνει με τρόπο τόσο δημιουργικό, που τελικά ηχεί φρέσκο και αποζημιώνει. Συνυπολογίζοντας σε αυτό τις ακαταμάχητα catchy συνθέσεις, τη δουλεμένη σε εξαιρετική λεπτομέρεια παραγωγή και τα γεμάτα χαρακτήρα vocal deliveries της ίδιας, έχουμε χωρίς αμφιβολία έναν από τους πιο ενδιαφέροντες και απολαυστικούς δίσκους του 2020.
-Άρης Καζακόπουλος
13
Caribou - Suddenly (City Slang)
Tο Suddenly είναι στην ουσία το πρώτο άλμπουμ στο οποίο φαίνεται περισσότερο ο μουσικός συνθέτης Snaith, παρά ο ηλεκτρονικός παραγωγός. Μπορεί η μέθοδός του να παραμένει ψηφιακή, (ξεδιάλεξε στιμιότυπα ανάμεσα σε 900 πρόχειρες λούπες...), αλλά ο τρόπος που διαχειρίζεται το συγκεκριμένο υλικό παραπέμπει σε έναν τραγουδοποιό της αναλογικής σχολής. Δεν είναι μόνο πως ακούμε για πρώτη φορά τόσο πολύ, ευδιάκριτα και σε απόσταση αναπνοής τη φωνή του Snaith να τραγουδάει στίχους αγάπης, οικειότητας και απώλειας με μία καινούρια ευαισθησία, αλλά και το γεγονός πως συρράπτει τα ετερόκλητα ηχητικά στοιχεία σαν ένας αληθινός τεχνίτης παλαιάς κοπής. Δημιουργεί, έτσι, ένα πυκνό σύνολο κομματιών που ισορροπεί θαυμάσια ανάμεσα στην pop μελωδικότητα και την πειραματική λειτουργικότητα.
12
Sault - Untitled (Black Is) (Forever Living Originals)
Υπάρχουν όλοι οι «λάθος» λόγοι για να ασχοληθεί κανείς με τους Sault. Ο ένας είναι φυσικά η μυστηριώδης τους ταυτότητα. Ο άλλος είναι το αναπόφευκτα επίκαιρο της θεματολογίας τους. Ο λόγος όμως που φτάνω να γράφω αυτές εδώ τις γραμμές σε αυτή τη λίστα είναι γιατί το Black Is (ακόμη περισσότερο και από το Rise που το ακολούθησε) είναι ένας δίσκος βαθιάς pop λογικής. Ο τρόπος που το άλμπουμ ανατρέχει τη μαύρη μουσική ιστορία σε μορφή zip, στην πραγματικότητα, δε διαφέρει πολύ από τον τρόπο που η Dua Lipa φέτος υποκλίθηκε στη disco ή Rina Sawayama μας θύμισε «τα χρόνια της αθωότητας». Το Black Is δεν εξαντλείται στη λογική «χωνευτηρίου» αλλά αποκτά τη δύναμή του από τη σπινθηροβόλα εναλλαγή τραγουδιών σφιχτών αλλά και έτοιμων να λιώσουν στα αυτιά μας ανά πάσα στιγμή. Άλλωστε το μαύρο απορροφά όλα τα χρώματα. Μόνο που εδώ, τα αντανακλά πίσω σαν ουράνιο τόξο.
-Ελένη Τζαννάτου
11
Working Men’s Club - Working Men’s Club (Heavenly Recordings)
Eνώ η αισθητική ταυτότητα αυτών των πιτσιρικάδων από το Γιορκσάιρ παραπέμπει ξεκάθαρα σε δικούς τους μουσικούς προγόνους, η σωματικότητα που εκλύουν είναι εισαγόμενη. Είναι ξεκάθαρα ο ήχος μιας μπάντας που μεγάλωσε ακούγοντας shoegaze και new wave/post-punk (τα πρώτα τους singles, άλλωστε, το μαρτυρούν) και στην πορεία σαγηνεύτηκαν από τους νεορομαντικούς (“Tomorrow”), ηδονίστηκαν μέσα στις νοσταλγικές αναθυμιάσεις της rave κουλτούρας (“Valleys”), λυτρώθηκαν σε βιομηχανικές, synth-punk πίστες (“Be My Guest”, “Teeth”) και μέσα σε όλα αυτά κάπου, κάπως χώρεσαν την Chicago house και την Detroit techno.
10
Fontaines D.C. - A Hero’s Death (Partisan Records)
Στο A Hero’s Death, η ιρλανδική πεντάδα παρουσιάζει σημάδια εξέλιξης και ωρίμανσης: οι άγουρες, συναισθηματικές, rock’ n’ roll εξάρσεις του πρώτου δίσκου έχουν δώσει τη θέση τους σε μία πιο καλλιτεχνική και μυαλωμένη προσέγγιση που καλύπτει μεγαλύτερο φάσμα του ροκ ήχου, ενώ παράλληλα η ποιητικότητα και ο λυρισμός της μουσικής τους, όχι μόνο παραμένει ακλόνητος, αλλά διανθίζεται και με νέα, ενδιαφέροντα στοιχεία. [...] Tο A Hero’s Death είναι το έργο μιας μπάντας με αξιομνημονευτους στίχους και δουλεμένες συνθέσεις που έχει ερωτήματα και διψάει για απαντήσεις. [...]Οι Ιρλανδοί φαίνεται πως έχουν όλες τις ικανότητες να εξελιχθούν σε μία από τις πιο σημαντικές ροκ μπάντες των καιρών μας.
9
Protomartyr - Ultimate Success Today (Domino)
H προσπάθεια του γκρουπ από το Ντιτρόιτ να σπρώξει πιο μακριά τα ηχητικά του όρια είναι αυτή που παρουσιάζει το πραγματικό ενδιαφέρον. Αυτό το πετυχαίνει κυρίως με την ενσωμάτωση μιας ομάδας πνευστών στη ραχοκοκαλιά αρκετών τραγουδιών (“Processed By The Boys”, “Day Without End”, “Tranquilizer”), όπως το σαξόφωνο, το κλαρινέτο και το φλάουτο, τα οποία προσδίδουν μία αίσθηση εξερεύνησης, απελευθέρωσης και πειραματισμού πάνω στη γνωστή, συμβατική φόρμουλα που μας είχε συνηθίσει το γκρουπ. Επιπλέον, τα κιθαριστικά riffs είναι πολύ πιο καλογραμμένα και ο τρόπος που εναλλάσσονται με κιθάρες που γιγαντώνονται από την παραγωγή είναι αριστοτεχνικός (“The Aphorist”), αλλού οι αγχωτικές, motorik ρυθμολογίες στέκονται αντιφατικά στους «καλοκαιρινούς» στίχους (“June 21”), ενώ στο φινάλε, οι Protomartyr διαθέτουν μία νωχελικότητα που θυμίζει μέχρι και Parquet Courts. Οι στίχοι, βέβαια, μας θυμίζουν με ποιους έχουμε να κάνουμε: “Remember me, how I lived. I was frightened, always frightened”. Ή αλλιώς, η μπάντα που έχει μετατρέψει την καταγραφή της υπαρξιακής αγωνίας των καιρών μας σε τέχνη, στα καλύτερα, πιο απελπιστικά και μίζερα της.
8
Phoebe Bridgers - Punisher (Dead Oceans)
Ακούγοντας σε βάθος τη δεύτερη, προσωπική δουλειά της Phoebe Bridgers γίνεται γρήγορα αντιληπτό πως η νεαρή Αμερικανίδα διαθέτει ένα μοναδικό χάρισμα, που είναι και κατάρα ταυτόχρονα: στις οριακές, συναισθηματικές στιγμές της ζωής της μπορεί να βγει από το σώμα της, να αποστασιοποιηθεί από αυτές και να τις παρατηρήσει από μία γωνία τη στιγμή που συμβαίνουν. Και μετά, να γράψει μουσική βασισμένη σε αυτές. [...] Στο Punisher σκάβει ακόμη πιο βαθιά σε αυτά τα εσωτερικά αυλάκια μέχρι να φτάσει στις αλήθειες της, ενώ, παράλληλα, ανοίγει και διευρύνει την ηχητική της παλέτα. Αυτή η συνδυαστική, προσεγμένη εξόρμηση προς νέους προορισμούς, ηχητικούς και λυρικούς, μεγεθύνει το μουσικό σύμπαν της Bridgers, προσφέροντας της μία διακριτή ταυτότητα μέσα στον ορυμαγδό indie μουσικών που άγονται και φέρονται χωρίς να είναι εμφανής η προσωπική τους σφραγίδα.
7
Sault - Untitled (Rise) (Forever Living Originals)
Αυτή η συλλογή τραγουδιών ρευστής soul και ψυχεδελικής R&B, αντιμετωπίζει σαν ιερή τη σχέση των μουσικών με τους ακροατές τους. Το Rise εξυπηρετεί την ανάγκη για ρυθμό, προκαλεί προβληματισμό και ταυτόχρονα ικανοποιεί την ανάγκη για νυχτερινή χαλάρωση. Ο εξαιρετικός δίσκος επικοινωνεί μετωπικά τις ιδέες της αινιγματικής κολεκτίβας από το Λονδίνο που τον γέννησε, χωρίς να ακολουθεί την πεπατημένη των «δίσκων διαμαρτυρίας». Η κοινωνική αφύπνιση και η ευσπλαχνία έχουν προτεραιότητα σε funky κομμάτια όπως το “Free” και οι trip hop μελωδίες αναδεικνύονται μέσα απ’ το ατμοσφαιρικό ημίφως της παραγωγής. Το Rise είναι το καλλιτεχνικό μανιφέστο που θέτει ερωτήματα για τον επαναπροσδιορισμό της μαύρης ταυτότητας στην εποχή του Black Lives Matters. Ένα ήπιο και πολυρυθμικό soundtrack που ξορκίζει το πηχτό σκοτάδι που άφησε πίσω του το 2020.
-Ανδρέας Κύρκος
6
Bob Dylan - Rough and Rowdy Ways (Columbia)
Το Rough and Rowdy Ways είναι χαμηλόφωνο, με διακριτικές όπως πάντα, όμως καίριες στη συγχρονία ενορχηστρώσεις - tex-mex, rancheras (όμορφα είδη μουσικής από το Μεξικό στα σύνορα με το Τέξας), blues και λίγο rock ‘n’ roll. [...] Είναι, γενικά, ρίσκο να προσπαθήσει κανείς να βαδίσει στους μπορχεσιανούς λαβύρινθους των στίχων του Dylan. Το προσωπικό με το συλλογικό είναι άρρηκτα συνδεδεμένα. Η σημαντικότητα, όμως, του Dylan δεν αφορά μόνο τους στίχους. Η ποίησή του είναι αξεδιάλυτη με τη μουσική του. Κι είναι και ο τρόπος που εκφέρει τους στίχους. [...] Το Rough and Rowdy Ways, ωστόσο, περιέχει πρώτα από όλα υπέροχα τραγούδια.
5
HAIM - Women In Music Pt. III (Polydor)
Σε κάθε σπιθαμή αυτού του δίσκου, η Αμερική είναι παρούσα. [...] Στο φόντο αυτών των προσωπικών εξομολογήσεων και δηλώσεων, η σκηνογραφία αποτελείται από «κινηματογραφικά» αμερικάνικα στοιχεία, μιας σημειολογίας των ΗΠΑ παρούσα στα road movies των 70s. Λίγη ακόμη “Gasoline”, ένα διπλωμένο περιοδικό κάτω από τη μασχάλη (“Man from the Magazine”), τα όνειρα που είναι πάντα εκεί (“Up From the Dream”) και η αναφώνηση ενός “Hallelujah”, κάνουν το (πανέξυπνα βαπτισμένο) Women In Music Pt. III, έναν δίσκο που κοιτάει ηδονοβλεπτικά το συλλογικό παρελθόν της καταγωγής του, χωρίς να ενδίδει στιγμή ολοκληρωτικά σε αυτό, παρά κάνοντάς του επινοητικό cock teasing.[...] Στο Women In Music Pt. III, οι HAIM είναι τα κορίτσια με τα blue jean και το πονηρό, α λα Alanis Morissette στυλάκι που επιλέγουν να μας πουν τη δική τους (όχι πρωτότυπη) ιστορία με ένα ξέγνοιαστο ταξίδι στον αμερικάνικο ήχο που αποδεικνύεται αξιέπαινο ακριβώς γιατί απέφυγε τις λακκούβες στη διαδρομή -αλλά όχι και τους παραδρόμους. Αυτούς που τις έφτασαν πίσω από τον πάγκο από τον οποίο σας κοιτάνε στο εξώφυλλο.
4
Jessie Ware - What’s Your Pleasure? (PMR/Friends Keep Secrets/Interscope)
Το What’s Your Pleasure? επαναφέρει στο τραπέζι τα αυτονόητα και τα αυταπόδεικτα: η pop είναι υψηλή τέχνη που σε κάνει να νιώθεις υπέροχα σε κάθε δεδομένη στιγμή, ενώ προάγει αγνά αισθήματα και σε ωθεί σε ηδονικές απολαύσεις. [...] Η ίδια η Ware, στον τέταρτο πλέον δίσκο της, ξεπέρασε τον εαυτό της σε εκφραστική ευελιξία. Κονσεπτική αλλά και πειραματική, καλλιεργημένη αλλά και παιχνιδιάρα, προσιτή ως performer αλλά και απόμακρη ως ιέρεια, soul diva όσο και disco queen. Και με μια παραγωγή κέντημα, που κρατάει ισορροπία ανάμεσα στο ουσιαστικό και το ευχάριστο.[...]Η Jessie Ware δεν είναι ούτε μπροστά από την εποχή της, εφόσον δεν καίγεται να ανανεώσει το τοπίο της μοντέρνας αισθητικής, αλλά ούτε και ρετρό. Για την ακρίβεια δεν είναι ούτε «σημερινή» αφού προτιμά να είναι καλαίσθητη, παρά επίκαιρη. Και κυκλοφόρησε «για την απόλαυσή μας» έναν καλομελετημένο δίσκο, με ενορχήστρωση σχεδόν επιστημονική. Η pop ξαναβρήκε το λαμπερό της εαυτό, μπήκε ξανά στα πιο ένδοξα ρούχα της και ξανάγινε υψηλή τέχνη, έστω για έναν δίσκο. Ας το χαρούμε.
3
Perfume Genius - Set My Heart On Fire Immediately (Matador)
.jpg)
Το Set My Heart On Fire Immediately είναι γεμάτο από προστακτικές: από τον ίδιο τον τίτλο (η φράση του οποίου ακούγεται στο “Leave”) μέχρι το “Lock the door” στο “Floor” και από το “Hold me up, I'm falling down now, babe” στο “Your Body Changes Everything” μέχρι το “Touch me deep, before you leave” στο συγκινητικό “Just A Touch”, ο Mike Hadreas παρακαλεί για πράξεις ερωτικής εγγύτητας με μία αφοπλιστική αμεσότητα. Μην ξεγελιέστε, όμως. Αυτές δεν είναι προσταγές, αλλά επιτακτικές παρακλήσεις και καλέσματα μίας εύθραυστης ψυχής που πίσω από το ερωτικό του πάθος κρύβει την αναζήτηση οικειότητας, στοργής, αληθινής αγάπης.Τελικά, το Set My Heart On Fire Immediately είναι μία από τις μεγαλοπρεπείς επιδείξεις συνθετικής μεταμόρφωσης, ψυχικού ανοίγματος και συνολικής ολοκλήρωσης από έναν καλλιτέχνη που έχει γνωρίσει ο μουσικός κόσμος τελευταία. Ένας διάφανος άνθρωπος με τεράστιο συναισθηματικό βάθος μας προσκαλεί να κοιτάξουμε βαθιά στο εσωτερικό του σύμπαν μέσα από διαδρομές αληθινής ηχητικής έκστασης και ηδονής. Σκέφτομαι πως στα χέρια ενός άλλου ιμουσικού, οι συγκεκριμένοι στίχοι και μελωδίες, μπορεί να κατέληγαν σε ένα μελοδραματικό, κλισεδιάρικο άλμπουμ. Αλλά, εδώ γευόμαστε τον Βίο και την Πολιτεία ενός χαρισματικού πλάσματος που φαίνεται πως δεν έχει φτάσει καν το προσωπικό του ταβάνι.
2
Fiona Apple - Fetch The Bolt Cutters (Epic)
Το Fetch The Bolt Cutters καταφέρνει να ακούγεται αληθινό, σαν να έπρεπε να ήταν πάντα εκεί. Aλλά και σαν να ήρθε αναπάντεχα από το πουθενά, κάτι που το κάνει ακόμα πιο θαυμαστό. Είναι μια γυναικεία αφήγηση που τα έχει βρει με τον εαυτό της και ένας δίσκος διορατικός και επινοητικός χωρίς μεγαλοπρέπειες -και τα δύο, είδη προς εξαφάνιση. [...]Είναι ένας δίσκος άμεσος αλλά και πνευματώδης, νευρώδης αλλά και λεπτοραμμένος. Μια μουσική αυτοβιογραφία από αυτές που αποφεύγουν τις κλισέ αφηγήσεις, ακριβώς γιατί αποδεικνύονται κατώτερες του υλικού της. Ακόμη κι αν δεν έζησε ούτε αυτή καλά, ούτε εμείς καλύτερα.
1
Run The Jewels - RTJ4 (Jewel Runners/BMG)
Στο μεγαλύτερο μέρος του, το RTJ4 περιστρέφεται γύρω από αυτούς τους θεματικούς άξονες. Ωμό, τραχύ και καταγγελτικό, με τσαμπουκά αλλά και με μια “in your face” ευθύτητα, συγκρούεται μετωπικά με τον συστημικό ρατσισμό, την αστυνομική βία και τις ταξικές ανισότητες. Απορρίπτει λογικές ίσων αποστάσεων (“Fuck that, me and my tribe, we on an iller vibe / We accept the role of the villains 'cause we been villainized” ξεστομίζει ο Killer Mike στο “goonies vs. E.T.”, επιβεβαιώνοντας την εκπληκτική δεινότητά του στo rap), αλλά συζητά και τον ρόλο της παιδείας στον κοινωνικό αποκλεισμό (“They promise education, but really they give you tests and scores / And they predictin' prison population by who scoring the lowest / And usually the lowest scores the poorest and they look like me”). Οι τελευταίοι στίχοι προέρχονται από το “Walking in the Snow”, κομμάτι που μάλλον αποτελεί τη στιχουργική κορυφή του δίσκου -οι αναφορές εκτείνονται από τον Noam Chomsky, τον Charles Bukowski και τον κωμικό και ακτιβιστή Dick Gregory, μέχρι τον... Χριστό, που «δολοφονήθηκε από το κράτος». Αν όμως η πύρινη στιχουργική και το αψεγάδιαστο flow του Killer Mike (κυρίως) είναι διαχρονικά ο ένας ακρογωνιαίος λίθος της επιτυχίας των Run The Jewels, o άλλος είναι η ευρηματική παραγωγή του El-P. [...]Η χημεία του ντουέτου, η συνεπής προσέγγισή του στις θεματικές με τις οποίες καταπιάνεται, αλλά και η προσήλωσή του στην αυτόφωτη δημιουργία στο πλαίσιο του δικού του ηχητικού χωροχρόνου, ανεξάρτητου από σκηνές, τάσεις και νόρμες, τους βγάζουν και πάλι ασπροπρόσωπους. Με ή χωρίς την εύνοια της επικαιρότητας.
