Αν πέρυσι άκουγα να μιλάνε για trance core, θα έλεγα «άλλη μια ταμπέλα δίχως νόημα». Με τους Enter Shikari όμως το trance core όχι μονάχα απόκτησε σάρκα και οστά, αλλά φαντάζει και ως το next big thing...
Το όνομά τους δεν πολυβγάζει νόημα (shikari ονομάζονται οι κυνηγοί στα Ινδικά). Και άμα τους δείτε δεν σου πολυγεμίζουν το μάτι. Εμένα τουλάχιστον μου φαίνονται σαν τέσσερα Αγγλάκια από αυτά που γεμίζουν με τις ντουζίνες τις εγγλέζικες pub, καταναλώνοντας αξιοθαύμαστες ποσότητες μπίρας. Και είμαι σίγουρος ότι το έχουν κάνει πάμπολλες φορές εκεί στο Hertfordshire του Λονδίνου, από όπου προέρχονται.
Αλλά ο Rou Reynalds, ο Liam Clewlow, ο Chris Batten και ο Rob Rolfe δεν κάνουν μονάχα αυτό. Εδώ και τρία χρόνια, το κουαρτέτο περιόδευε ακατάπαυστα, χτίζοντας τη φήμη του εμφάνιση με την εμφάνιση, δουλεύοντας ξανά και ξανά τον ήχο του, και κυκλοφορώντας singles μέσω της δικής του ανεξάρτητης εταιρείας Ambush Reality. Αν όμως στην Αγγλία κάποιοι παρακολούθησαν αυτή την πορεία -αρκετοί ώστε να γεμίσουν το ιστορικό Astoria πριν καν το συγκρότημα αποκτήσει διανομή- ο υπόλοιπος κόσμος πιάστηκε στον ύπνο με το ντεμπούτο τους Take To The Skies. Για αρκετούς, σε Ευρώπη και Αμερική, θεωρήθηκε βόμβα και οδήγησε σε παραμιλητά, που για τους Enter Shikari ήταν μη αναμενόμενα.
Οι ίδιοι βλέπουν τους εαυτούς τους ως μία βασικά rock μπάντα, η οποία «παίζει» με τους ηλεκτρονικούς ήχους που τόσο της αρέσουν, και τον φρέσκο τους ήχο ως μια απλή απόρροια των όσων ακούνε: «σε όλους μας αρέσει το rock, το metal, το hardcore και τέτοια πράγματα, αλλά και όλοι μας είμαστε επίσης χωμένοι και στο dance, σε είδη όπως το drum ‘n’ bass, το house, το jungle», δήλωσε σε συνέντευξή του ο frontman τους Rou, νομίζοντας ίσως ότι λέει το πιο φυσικό πράγμα σε ετούτο τον μουσικό κόσμο.
Μια ακρόαση στο Take To The Skies σε πείθει ότι για μια από τις λίγες φορές στην τελευταία επταετία το βρετανικό hype ίσως και να μην υπερβάλλει. Κι αυτό γιατί οι Enter Shikari δεν ξαναζεσταίνουν απλώς τις κατακτήσεις των Primal Scream και των Prodigy, αλλά φέρνουν τον διάλογο μεταξύ του rock και της electronica σε νέα επίπεδα. Είναι αλήθεια ότι μερικές φορές χάνονται κάπου στις αναζητήσεις τους. Στα καλύτερά τους όμως τραγούδια - σαν το “Mothership”, το “Return To Energiser” ή το “OK Time For Plan B” -οι Λονδρέζοι αποδεικνύονται ικανοί για θεαματικά ταχυδακτυλουργικά, τα οποία φέρνουν τους Dillinger Escape Plan πλάι-πλάι με τις πιο ενδιαφέρουσες στιγμές από τις διάφορες hard house και euphoria συλλογές της τελευταίας δεκαετίας.
Βέβαια έχουν δρόμο ακόμα μπροστά τους και μπορεί και να τις κάψουν γρήγορα τις μηχανές. Αλλά με τα σωστά βήματα ίσως και να εξελιχθούν όντως σε κάτι μεγάλο. Πάντως ακούγονται σίγουρα πολύ πιο ευχάριστα από τους διάφορους Lostprophets...
