Το ρολόι (pun intended) δείχνει 26 Ιανουαρίου 1998 και οι Coil, έχοντας εσκεμμένα απαρνηθεί τον διακριτικό τους τίτλο, μας δίνουν, ως Time Machines, το ομώνυμο άλμπουμ· και αλλάζουν –για άλλη μία φορά– τον ρου της ιστορίας της πειραματικής μουσικής.
Το Time Machines είναι ό,τι καλύτερο μας έχουν δώσει τα drones ως στοιχείο της μουσικής πραγματικότητας. Η ψυχεδέλεια παίρνει ένα τελείως διαφορετικό νόημα όταν μιλάμε για αυτό το άλμπουμ. Περιέχει όμως ψυχεδελική μουσική; Το πιθανότερο, όχι· αλλά η οπτική των Coil –και εδώ– είναι άκρως ψυχεδελική, όχι υπό την έννοια που μπορεί να υπονοούν οι τίτλοι (προερχόμενοι από ονομασίες και χημικές ενώσεις ψυχεδελικών ναρκωτικών), αλλά περισσότερο ως προς την αντίληψη του πραγματικού.
Εδώ μιλάμε για μία τελετουργία, κάτι που γίνεται εμφανές ακόμη και στην πρώτη ανάγνωση. Το Time Machines είναι ο δίσκος που θα άκουγες σε ένα ερημικό νησί και είναι τέτοιο το επίπεδο μη-επηρεασμού από εξωτερικούς παράγοντες, ώστε, για να το αντιληφθεί κανείς και να το απορροφήσει στο όλον του, χρειάζεται να το αφήσει να διαστρεβλώσει την πραγματικότητα με τον δικό του, μοναδικό τρόπο. Σε πιάνει από τα μούτρα, σε τραβάει μέσα σε έναν (κάπως γνώριμο) λαβύρινθο.
Όχι πολύ αργότερα νιώθεις έναν κισσό να τυλίγεται γύρω από το σώμα σου. Πλησιάζεις πιο κοντά και βλέπεις τον χρόνο να κόβεται στα δύο. Όσο πιο κοντά πλησιάζεις, τόσο περισσότερο σε καταπονεί· ρουφάει την ενέργειά σου, σε αδειάζει, σε ετοιμάζει για κάτι νέο. Το Time Machines είναι ένα ακουστικό πέρασμα, το οποίο σε καλεί να κολυμπήσεις ελεύθερα μέσα του. Μην απομακρυνθείς, όμως, γιατί υπάρχει κίνδυνος να μπλέξεις σε μία αέναη αναζήτηση του προορισμού. Κι όσο κι αν ακούγεται γραφικά στερεοτυπικό, σε τέτοια άλμπουμ σημασία δεν έχει ο προορισμός, αλλά το ταξίδι. Και τι ταξίδι!
Ένας θρυλικός δίσκος, για τον οποίον μπορείς να πεις ότι, αν και δεν φέρει τη χαρακτηριστική σφραγίδα των Coil, φοράει πάνω του το αποτύπωμά τους, διακριτικά αλλά ταυτόχρονα ευδιάκριτα για όσους έχουν γνωρίσει το σχήμα σε βάθος. Η συμμετοχή του Drew McDowall είναι καθοριστική, βαθιά, και υπερέχει εκείνης των δύο συνδαιτυμόνων του. Γεγονός που επιβεβαιώνει ξεκάθαρα και η δισκογραφική συνέχεια αυτού που θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε «μοναδικό εν ζωή full time μέλος των Coil» (με μοναδική ίσως εξαίρεση τον Thighpaulsandra, ο οποίος έχει μία εξίσου έντονη παρουσία στη δισκογραφία του βρετανικού πειραματικού σχήματος).
Το Time Machines μάλλον δεν ανήκει σε αυτούς τους καιρούς. Όχι. Σε αυτούς τους καιρούς λείπει η αφοσίωση, και η ακρόαση του Time Machines τη χρειάζεται –την απαιτεί, θα έλεγε κανείς. Αν είσαι έτοιμος να ξεχάσεις, να ξεχαστείς, να αφήσεις, να αφεθείς, να υπερβείς το περιβάλλον, να υπερνικήσεις την πραγματικότητα και να αναχωρήσεις για ένα ταξίδι προς το άγνωστο, το συγκεκριμένο δημιούργημα των Coil θα σου προσφέρει την ευκαιρία. Αν μάλιστα βρεθείς στο Temple της Αθήνας το Σάββατο 29 Σεπτεμβρίου (δείτε περισσότερα εδώ), έχεις μια ελπίδα να τα καταφέρεις να αναδυθείς δυνατότερος, πληρέστερος, αναζωογονημένος, μέσα από το ομιχλώδες τοπίο των modular synthesizers του «πολύ» Drew McDowall και των Χρονομηχανών του.
Επιχείρησέ το.
{youtube}CYApap08Rcc{/youtube}
