PHOEBE KILLDEER
Tom Waits: Swordfishtrombones [1983]
To άκουσα όταν ήμουν 8 ετών και τα πάντα άλλαξαν μετά. Ερωτεύτηκα τον μουσικό τρόπο με τον οποίον παρήγαγε τα τραγούδια-διηγήσεις του, με χτύπησε ως κάτι το πραγματικά αληθινό. Παρέμεινα fan, από τότε.
Yma Sumac: Mambo! [1954]
Απίστευτη ερμηνευτική ικανότητα πάνω από όμορφες ενορχηστρώσεις. Η Yma Sumac είχε 6,5 οκτάβες στο εύρος της φωνής της, με παρέσυρε –και με παρασύρει ακόμα– ο τρόπος με τον οποίον τραγουδά.
D'Angelo: Brown Sugar [1995]
Άκουσα τον D' Angelo για πρώτη φορά στο ραδιόφωνο την πρώτη μέρα που πήγα για δουλειά. Και σταμάτησα ό,τι έκανα για να σημειώσω το όνομά του –αμέσως δε μετά πήγα στο πλησιέστερο δισκοπωλείο και αναζήτησα το άλμπουμ του. Με εντυπωσίασε η ποιότητα της μουσικής του και η ηχογράφηση, στ' αυτιά μου ακουγόταν σαν νερό.
Moondog: The Viking Οf Sixth Avenue [2005]
Με ενέπνευσε πολύ το ότι ανακάλυψα τη μουσική του γλώσσα, αλλά και την ιστορία του.
The Yardbirds: Stroll On [1966]
Απίστευτη μπάντα, γνωστή γιατί εκεί άρχισαν τις καριέρες τους 3 από τους πιο διάσημους rock κιθαρίστες: ο Eric Clapton, ο Jimmy Page και ο Jeff Beck. Το "Stroll On" ηχογραφήθηκε το 1966 και μπήκε στο soundtrack της ταινίας του Michelangelo Antonioni Blow Up –όλο το υπόλοιπο το είχε συνθέσει ο Herbie Hancock. Λατρεύω τον ψυχεδελικό ήχο του συγκεκριμένου κομματιού και τα οργανικά του breaks, αυτά που η μπάντα ενέταξε τόσο καλά και στα σπουδαία pop τραγούδια της.
CRAIG WALKER
Kate Bush: The Hounds Of Love [1985]
Η δεκαετία του 1980 ήταν μια χρυσή εποχή για τη μουσική και για δίσκους που έδειξαν κατευθύνσεις. Κι αυτός είναι ένας από τους καλύτερους ανάμεσα στους τελευταίους. Εδώ η Kate Bush κατάφερε να είναι εντελώς πρωτότυπη και ταυτόχρονα να έχει και μαζική απεύθυνση. Ένα πολύ σπάνιο κατόρθωμα.
The Beatles: Revolver [1966]
Αγαπώ όλα τα άλμπουμ των Beatles, αλλά αυτό ήταν εκείνο που με πέρασε σε ένα βαθύτερο επίπεδο από το «απολαμβάνω τα hits». Ήμουν 18 χρονών όταν το άκουσα πρώτη φορά και μου ανατίναξε το μυαλό. Το κάθε τι σε αυτόν τον δίσκο ταιριάζει εκεί ακριβώς όπου έχει τοποθετηθεί και όλα λειτουργούν θεσπέσια.
The Pogues: Rum, Sodomy & The Lash [1985]
Τα εφηβικά μου χρόνια, τα πέρασα στο Δουβλίνο. Τότε δεν μου πολυάρεσε η παραδοσιακή ιρλανδέζικη μουσική, άκουγα βρετανικά και αμερικάνικα πράγματα. Στα μάτια μου, παραδοσιακά ιρλανδέζικα σήμαινε γενειοφόροι γέροι που τραγουδούσαν για το σπίτι τους που τους έλειπε. Άλλαξα άποψη στα 20 μου, ακούγοντας αυτόν τον δίσκο –και για το τι ήταν η παραδοσιακή μουσική της Ιρλανδίας, αλλά και για το τι μπορούσε να είναι. Είναι ένα τέρμα punk rock άλμπουμ, μουσικά, με φοβερούς όμως στίχους, βουτηγμένους βαθιά στην ιρλανδέζικη κατάσταση.
Talk Talk - Laughing Stock [1991]
Ένα πολύ όμορφο άλμπουμ, στο οποίο βυθιζόσουν και ταξίδευες. Άνοιξε το μυαλό μου προς έναν ολόκληρο κόσμο μουσικής, που μέχρι τότε αγνοούσα. Το "New Grass" παραμένει για μένα ένα από τα σπουδαιότερα και τα πιο συναισθηματικά τραγούδια που έχω ακούσει.
Serge Gainsbourg: Histoire De Melody Nelson [1971]
Αυτό το ανακάλυψα προς τα τέλη των 1990s, όταν μου το έβαλε να το ακούσω ένας φίλος στο Λονδίνο. Με τράβηξε αμέσως. Ήταν το πρώτο άλμπουμ που δεν μιλούσε αγγλικά με το οποίο ερωτεύτηκα. Μου αρέσει που είναι ένας σύντομος σε διάρκεια δίσκος, αλλά γεμάτος ιδέες. Μελωδικά, μάλιστα, είναι ένας ξεχωριστός κόσμος από μόνο του.
{youtube}ZKE1DVGAhKc{/youtube}
