5 η ώρα το πρωί, κάπου στον πλανήτη Γη, το έξυπνο κινητό ενός μουσικόφιλου που είχε αποκοιμηθεί με αυτό στα χέρια πέφτει από το κρεβάτι, «αυτονομείται», κι αρχίζει να παίζει ένα άλμπουμ από το YouTube. Μέσα στο 6ο-7ο όνειρο, ο κάτοχός του συνειδητοποιεί ξαφνικά ότι ακούει μια άγνωστη μουσική, που όμως του αρέσει πολύ. Κάπου λοιπόν ανάμεσα στα μπερδέματα και στα θαύματα της σύγχρονης τεχνολογίας, ξυπνάει και ανακαλύπτει το L' Univers De La Mer του Dominique Guiot.
Πρόκειται για πραγματική ιστορία, με «ήρωα» έναν από εκείνους τους δίσκους που έρχονται από το σκονισμένο, βινυλιακό παρελθόν να στοιχειώσουν όσους νεότερους ψάχνουν να ισορροπήσουν ανάμεσα στην ανάγκη για «δικούς τους» ήρωες και στην ουσιαστική κατανόηση του παρελθόντος του rock ωκεανού. Χωρίς το YouTube, ο Dominique Guiot, ο οποίος δεν έχει σελίδα στη Wikipedia και του οποίου το L' Univers De La Mer (1978) δεν βγήκε ποτέ σε CD και δεν πωλείται ούτε καν στο discogs, θα παρέμενε εντελώς άγνωστη φιγούρα. Τώρα, όμως, αρκετοί σε διάφορα forums ζητούν την επανέκδοση του άλμπουμ, ενώ οι προγκρεσιβάδες που το έχουν ανακαλύψει χάνονται σε διαλόγους για το αν ανήκει στον τομέα τους ή αν κατατάσσεται τελικά στην ηλεκτρονική μουσική.
Πράγματι, το πιο γοητευτικό ίσως χαρακτηριστικό του δίσκου είναι ότι ακροβατεί διαρκώς μεταξύ του 1970s progressive ήχου και των ηλεκτρονικών της περιόδου, χωρίς να αποκτά ποτέ ξεκάθαρο ύφος, μα και δίχως να ακούγεται μπερδεμένος στις αναζητήσεις του –μάλιστα στο "Destination Inconnue" μπαίνει στο παιχνίδι κι ένα σαξόφωνο με τζαζ καταβολές (παιγμένο από τον Mitia De Gialluly). Οι συνθέσεις είναι διαυγείς και μένουν μικρές σε διάρκεια, αποφεύγοντας την αγάπη του prog για το μακρόσυρτο, υπάρχουν όμως σημεία που σε παραπέμπουν εύκολα σε συγκροτήματα του χώρου σαν τους Gentle Giant, τους Goblin ή τους Genesis της Peter Gabriel περιόδου. Σε άλλα, πάλι, νιώθεις να απηχείται ο Jean-Michel Jarre (στο "La Danse Des Meduses", π.χ.). Ο τελευταίος μπορεί νομίζω με ασφάλεια να οριστεί ως μία από τις πλέον σημαντικές επιρροές του Guiot, μαζί με τον Mike Oldfield (που κακώς έχει μπει στην περιοριστική για το έργο του ταμπέλα «progressive» από τα άσχετα με τέτοιους ήχους παιδιά του punk, τα οποία στελέχωσαν τον ποπ μουσικό Τύπο νομίζοντας πως ό,τι περνάει τα 5 λεπτά είναι progressive), η παρουσία του οποίου γίνεται ιδιαίτερα αισθητή στο "Wind Surf Ballad".
Ποιος είναι όμως ο Dominique Guiot; Δεν ξέρουμε τίποτα γι' αυτόν, βασικά, πέρα από τα όσα μπορούμε να συμπεράνουμε: είναι (μάλλον) Γάλλος, προφανώς αρκετά καταρτισμένος μουσικά ώστε να παίζει μόνος του όλα τα θαυμάσια mellotron και mini moog που ακούμε στο L'Univers De La Mer. Το οποίο είναι το ντεμπούτο του στη δισκογραφία (βγήκε στη Chicago 2000 το 1978 και ανατυπώθηκε στην Auvidis το 1979), αλλά ίσως και το πιο ιδιαίτερο δημιούργημά του, αφού 4 χρόνια μετά, στο La Dame À La Licorne (1983), εμφανίζεται να έχει εγκαταλείψει τα mellotron και τα ηλεκτρονικά, χάριν ενός παράξενου και πάλι ήχου, με λόγιες, μπαρόκ απολήξεις και μερικά folk στοιχεία. Έβγαλε κι άλλα άλμπουμ, χοντρικά ως τα τέλη των 1980s, πριν χαθεί εντελώς από τα πράγματα στις αρχές των 1990s. Το εξώφυλλο του L'Univers De La Mer ήταν δουλειά του Jacques Wyrs –έχει φτιάξει και το εξώφυλλο στο Floating των Eloy, όπως και στο Picture Music του Klaus Schulze– ενώ το κομμάτι "Les Pingouins S'Amusent" σαμπλαρίστηκε το 2013 από τον Lomepal στο "Les Battements".
Η περίπτωση του Guiot και του L'Univers De La Mer αποδεικνύει πόσο πολύτιμο εργαλείο μπορεί να γίνει σήμερα το ίντερνετ για τον αφοσιωμένο μουσικόφιλο, που παλιά έπρεπε να έχει ένα μάτσο λεφτά για να σκάψει σε τέτοιο βάθος. Ταυτόχρονα, όμως, καταδεικνύει και το ότι δεν έχει πάψει η ανάγκη για παραδοσιακή έρευνα, καταρρίπτοντας τον «όλα βρίσκονται στο Δίκτυο» μύθο του σημερινού νεαρόκοσμου: στο Facebook, μπορείτε να βρείτε μια σελίδα για τον Guiot που άνοιξε πριν λίγες μόλις μέρες και αναγνωρίζει αυτήν την ανάγκη, ζητώντας από όποιον ξέρει πληροφορίες να επικοινωνήσει, ώστε να συμπληρωθεί το σχετικό παζλ.
Θα ήταν ιδανικό να βλέπαμε μια ωραία, φροντισμένη επανέκδοση του L'Univers De La Mer, συνοδεία ενός εμπεριστατωμένου κειμένου για τον Guiot και μιας συνέντευξής του, εάν ζει ακόμα (ένας συνονόματός του, που θα ήταν 19-20 χρονών το 1978, πέθανε πρόσφατα στο Λουξεμβούργο). Το θέμα θα μπορούσε (γιατί όχι;) να αναλάβει και ένα ελληνικό label, δεν χρειάζεται πια να κοιτάμε διαρκώς στην Εσπερία για τέτοιες ενέργειες.
{youtube}1linSt8sEEY{/youtube}
