“The Big Apple”. Η αναμφισβήτητη μητρόπολη του κόσμου. Με έκταση λίγο μεγαλύτερη από της Ελλάδας και πληθυσμό περίπου στα 19 εκατομμύρια, η Νέα Υόρκη είναι μια πόλη που όλοι έχουμε επισκεφτεί. Είτε άμεσα, είτε νοητά. Μέσα από τις ταινίες του Woody Allen, τις εικόνες του Len Bernstein, την εν γένει καλλιτεχνική persona του Andy Warhol, ή ακόμα και μέσα από κάποιο τηλεοπτικό serial. Σίγουρα πάντως όλοι την ξέρουμε από τα συγκροτήματα και τους μουσικούς της. Velvet Underground, New York Dolls, Ramones, Television, Sonic Youth, μερικά μόνο από τα ονόματα – σταθμούς σε οποιαδήποτε μουσική ξενάγηση στη Νέα Υόρκη. Αλλά δεν σταματάμε εδώ. Πριν από πέντε χρόνια περίπου κάποια συγκροτήματα μας ανάγκασαν να στρέψουμε το κεφάλι μας πάλι προς τα εκεί. Yeah Yeah Yeahs, Stellastarr*, Radio 4 και φυσικά οι Interpol... Η απήχησή τους στην Ευρώπη, αναπάντεχη. Sold Out συναυλίες σε χρόνο ρεκόρ. Οι Interpol σε Αγγλία, Γερμανία Ιταλία. Οι Yeah Yeah Yeahs σε Αγγλία και Ισπανία. Τελικά τί γίνεται; Πρόκειται για συγκροτήματα “κομήτες” ή μήπως κάτι συμβαίνει στην Νέα Υόρκη αυτήν την περίοδο και απλώς κοιτάμε την αρχή; Περισσότερο εθισμένοι ή εξοικειωμένοι, σαν ευρωπαίοι, με τα tags, καθώς όλοι έχουμε ακούσει κατά καιρούς για “Σκηνή του Manchester”, για “Brit Pop” (;), για “Σκηνή του Brighton” και πολλές άλλες “Σκηνές”, περιηγήθηκα στην Νέα Υόρκη για να ανακαλύψω τί μπορούμε να ορίσουμε σαν “Σκηνή της Νέας Υόρκης”. Ξεναγός μου, ο Peter Mavrogeorgis, των Bellmer Dolls. Η διαδρομή ξεκινάει...
My Dear diary…
Day 1st (of the rest of my life).
Σαν γνήσιος τουρίστας ακούω και κοιτώ. Οι Interpol, οι Stellastarr* και οι Yeah Yeah Yeahs, είναι σίγουρα τα poulain της Νέας Υόρκης. Τα αξιοθέατα όμως είναι πολλά. Εκατοντάδες συγκροτήματα που είτε μέσα από το promotion, σαν roster και priority κάποιας πολυεθνικής, είτε από το σύμπαν του MySpace, προσπαθούν να ακουστούν όσο γίνεται πιο δυνατά. Από τον Dan Scheme, ιδιοκτήτη της Hungry Eye Records, μιας ανεξάρτητης δισκογραφικής, μαθαίνω τα βασικά για το μουσικό μωσαϊκό της μητρόπολης. Τον άτυπο ανταγωνισμό των πληβείων του City και των πατρικίων του Manhattan. Για τα web radios που κάνουν θραύση, όπως το East Village Radio και για το Deli Magazine, αληθινό λεξικό της indie rock. Για τα Clubs των μεταναστών στο Queens και στο Brooklyn. Για τις experimental / noise μουσικές του Williamsburg, με τους Rapture, Excepter και την DFA Records που, αν και το hype τους πέρασε, διατηρούν το κοινό τους. Μετά τα απαραίτητα εισαγωγικά, προχωρούμε. Γιατί έχουμε σκοπό. Συγκεκριμένο. Την εστία μιας έκρηξης που άφησε πίσω της κάποια συγκροτήματα-διαμάντια, με ισχυρό αντίκτυπο στη Ανατολική ακτή (She Wants Revenge, New Room), τον Καναδά (Organ, Arcade Fire) αλλά ακόμα και στην Αγγλία (Editors, Departure).
Day 2nd (Oh My Goth, I’m so Depeched!).
 |
Μαθαίνω ότι αυτήν τη στιγμή στην Νέα Υόρκη το “big thing” ακούει στο όνομα “Dark Music”. Καμία σχέση με οτιδήποτε goth. Για αυτό το είδος άλλωστε υπάρχουν τα clubs – μεγαθήρια “Albion” και “Batcave”. Λέγοντας “Dark Music”, οι Νεοϋορκέζοι εννοούν τα συγκροτήματα που επηρεάστηκαν από το κύμα που εξαπέλυσαν κυρίως οι Interpol πέντε χρόνια πριν και σάρωσε κυριολεκτικά την Νέα Υόρκη. Bellmer Dolls, Sugar Report, The Hunt, Blacklist, Funeral Crashers, Fresh Kills, The Picture και δεκάδες άλλα, τα οποία έχουν όλα τα χαρακτηριστικά για να αποτελέσουν μια ξεχωριστή “Σκηνή”. Ήτοι, παρεμφερές ύφος, στυλ, κοινές επιρροές και ένα αρκετά ομοιογενές κοινό στις συναυλίες τους. Δυνατό μπάσο, νευρικές κιθάρες, διφορούμενοι στίχοι, μαύρα κομψά ρούχα και η απαραίτητη φράντζα στο μαλλί, που παρατηρώντας τα, νομίζεις ότι βρίσκεσαι στο σαλόνι της “Factory Records”, αρκετά χρόνια πριν. Τα hot spots αυτής της “Σκηνής”, είναι τα δισκοπωλεία Sound Fix, EAT Records, Earwax και το club North Six στο Brooklyn. Μπορεί το θρυλικό CBGB να έκλεισε και μαζί του να έκλεισε και ένα μεγάλο κεφάλαιο της μουσικής της Νέας Υόρκης, αλλά τελικά δεν άφησε μεγάλο κενό. Tην θέση του κατέλαβαν επάξια μικροί και “εναλλακτικοί” χώροι, που περισσότερο λειτουργούν σαν σήμα κατατεθέν αυτής της “Σκηνής”, παρά σαν άρτιοι συναυλιακοί χώροι. O Todd P, ένας από τους διασημότερους promoter της Νέας Υόρκης, μου εξηγεί ότι η συνήθεια επιτάσσει επιτάσσει οι συναυλίες να οργανώνονται σε lofts, μικρές γκαλερί και εγκαταλελειμμένα κτήρια. Η διαφήμιση απλή. Από στόμα σε στόμα γίνονται γνωστές σε ένα πραγματικά διψασμένο κοινό που κατακλύζει αυτούς τους χώρους. Οι Bellmer Dolls, είναι το χαρακτηριστικότερο και διασημότερο συγκρότημα της “Dark” σκηνής της Νέας Υόρκης αυτή την στιγμή και ακολουθούν από κοντά οι Blacklist. Λίγο πιο πίσω, πάρα πολλά συγκροτήματα. Όπως πάντα όμως, θα επιβιώσουν μόνο τα καλύτερα.
Day 3rd (last but not least).
Η Νέα Υόρκη βρίσκεται σε οργασμό δημιουργικότητας. Στα indie clubs του Manhattan και του Brooklyn, βλέπεις αμέτρητα ταλαντούχα συγκροτήματα που γνωρίζονται μεταξύ τους, διοργανώνουν μαζί συναυλίες, πρόβες και συνεργασίες και αφήνουν μια αίσθηση απίστευτης παραγωγικότητας. Τελικά η μουσική “Σκηνή” της Νέας Υόρκης είναι υπαρκτή. Και μάλιστα πολύ δραστήρια. Οι επιρροές και οι αναφορές της φυσικά πολλές. Όπως και οι ιδιαιτερότητες. Τόσες, ώστε όχι μόνο ο ήχος, αλλά και το στιλ, να μοιάζει τόσο πρωτότυπο, όσο ακριβώς χρειάζεται για να δημιουργείται η αίσθηση του ξεχωριστού. Κάποτε μιλούσαμε για “British Invasion”. Την τελευταία πενταετία, η αφετηρία άλλαξε. Από την Νέα Υόρκη, το Σαν Φραντζίσκο και τον Καναδά, οι καλύτερες μουσικές ταξιδεύουν υπερατλαντικά. Μπορεί να ακούγονται λιγότερο εδώ, από οποιοδήποτε «καλύτερο group όλων των εποχών» του ΝΜΕ, αλλά όταν ξεπεράσουν το jet lag, πιστεύω ότι θα κάνουν τη διαφορά.
Tip - Explore: Bellmer Dolls (****), Blacklist (****), The Hunt (***), Sugar Report (***), Funeral Crashers (**) The Picture (****) Bell Hollow(***) και φυσικά ότι άλλο ανακαλύψετε. Υπάρχει ακόμα χρυσάφι εκεί.
