Πίσω στα 1992, οι Arrested Development ήταν ό,τι πιο όμορφο και θετικό εμφανίστηκε ποτέ στο hip-hop: ένα απίστευτο success story του είδους από μια κολλεκτίβα που είχε βαρεθεί τις φωνές, τις κραυγές, τον αρνητισμό και προσπάθησε να περάσει τους κοινωνικούς στίχους της μέσα από "positive thinking" όπως έλεγε ξανά και ξανά.
Το "Three Years, Five Months and Two Days in the Life of..." (που έλαβε το όνομά του από το χρονικό διάστημα που τους πήρε ώσπου να υπογράψουν νέο συμβόλαιο) κυκλοφόρησε εκείνη τη χρονιά, αγοράστηκε από πάρα πολύ κόσμο (έγινε πενταπλά πλατινένιο) και ακουγόταν παντού, ακόμα και σε μη hip-hop στέκια, καθώς δεν είχε μόνο hit singles, αλλά και μια δική του χροιά, soul και funk, επηρεασμένη (κάτι παραπάνω από εμφανώς) από τους Sly and the Family Stone. Θυμάμαι να ακούω ξανά και ξανά τα "Tennessee", "People Everyday" και "Mr. Wendal" κι αργότερα να τους βλέπω να σαρώνουν στα Grammy. Η οκταμελής πλέον μπάντα επιστρέφει με νέο άλμπουμ (με τίτλο "Since the Last Time") και ισχυρίζεται στο ‘Stand’ ότι “It’s better to write for ourselves and have no public than to write for the public and have no self”, αλλά αυτή τη φορά είναι φανερό ότι γράφουν και για τους εαυτούς τους και για το κοινό. Όλα τα κομμάτια είναι αρκούντως radio friendly και όπως θα λέγαμε πίσω στο 1992, "προοδευτικά". Είναι soulful, χαλαρά, με το δικό τους positive vibe, με τις απαραίτητες δόσεις από Kool And The Gang, Curtis Mayfield και De La Soul, όπως ακριβώς τουε περιμέναμε. Calypso rap, funk hip hop, γλυκά downtempo και party κομμάτια με ζωντανές ενορχηστρώσεις φτιάχνουν ένα (μια χαρά, με τον καιρό των προηγούμενων εβδομάδων) καλοκαιρινό άλμπουμ που σίγουρα έχει και τις αδύναμες στιγμές του, αλλά παράλληλα προκαλεί και τη συγκίνησή του για το πόσο ακμαίο σε έμπνευση φαίνεται το group σχεδόν μια δεκαπενταετία μετά την πρώτη του, κλασική πλέον δουλειά. |
