 |
Δυο χρόνια μετά το ντεμπούτο τους, Hot Fuss, οι Killers έχουν καταντήσει το συγκρότημα που λατρεύεις να μισείς: όχι μόνο αναβίωσαν τον –απεχθή κατά πολλούς- ήχο των 80s, αλλά η εν γένει συμπεριφορά τους και οι μνημειώδεις καυγάδες τους με τους Fall Out Boy και τους Bravery έχουν προκαλέσει το μεγαλύτερο μέρος του αμερικανικού μουσικού Τύπου. Tο νέο τους album, Sam’s Τown, επιβεβαιώνει πανηγυρικά την γνωστή Οσκαργουαϊλντική ρήση “δεν μας ενδιαφέρει τι λένε για μας, αρκεί να ασχολούνται μαζί μας…”
Τι συνδέει την Πέλλα με τον Bruce Willis;
Όλα ξεκίνησαν από μια μικρή πόλη της πολιτείας της Αιόβα, την Πέλλα (ναι, ονομάστηκε έτσι τιμής ένεκεν της φερώνυμης μακεδονικής πόλης από τους ελληνολάτρες πρώτους κατοίκους της). Εκεί συναντήθηκαν για πρώτη φορά ο David Keuning με τον Brandon Flowers, τα βρήκανε, τα συμφωνήσανε και μετά –όπως θέλει ο μύθος- πήγαν να δούνε μαζί μια συναυλία των Oasis. Ο Flowers είχε μόλις παρατήσει τη σχολή του και δούλευε ως γκρουμ σε ένα ξενοδοχείο (μαζεύοντας, λόγω εξωτερικής εμφάνισης, χαρτζιλίκια μεγαλύτερα από τον πενιχρό κανονικό του μισθό), ο Keuning δούλευε ως υπάλληλος στα Banana Republic και μαζί με τη συνδρομή του κουριερά φίλου τους, Mark Stoermer, και του οδηγού ασθενοφόρου, Ronnie Vannucci, αποφάσισαν –όπως λένε τα δημοσιογραφικά κλισέ– ''να ενώσουν τις δυνάμεις τους και να ακολουθήσουν τον δρόμο τον λιγότερο ταξιδεμένο''. Μπούρδες δηλαδή, αφού τα παιδιά έκαναν αρχικά χαβαλέ, είχαν γράψει μόνο ένα κομμάτι, τον μετέπειτα ύμνο Mr. Brightside (3 λεπτά και 42 δευτερόλεπτα ευφορικής Smith-ικής pop), αλλά πέραν τούτου ουδέν. Όταν τελικά η μικρή δισκογραφική Lizard King δέχτηκε να κόψει το album τους, αυτό δεν χωνεύτηκε στην αρχή όπως έπρεπε από την πάντα δύστροπη αμερικανική αγορά, η οποία δεν κατάφερε να καταλάβει για ποιο λόγο ένας 22χρονος τραγουδιστής από τη Νεβάδα τραγουδούσε με βρετανική προφορά. Εμμέσως πλην σαφώς, έκανε στην άκρη το album, το οποίο, όμως, αποδείχτηκε πολύ σκληρό για να πεθάνει, σαν τον μπάτσο Τζον Μακ Λέιν της ομώνυμης σειράς ταινιών και έδωσε περί τα δύο εκατομμύρια αντίτυπα παγκοσμίως.
Τι δουλειά έχουν τέσσερα ομορφόπαιδα στο Seattle;
Προφανώς καμία. Ας όψεται όμως το συνεχές, εδώ και δυο χρόνια, λεκτικό πάρε δώσε με τους –ομόσταβλούς τους στην εταιρία Island πια- Bravery. Στην αρχή η διένεξη πραγματοποίησε χαμηλές πτήσεις: ο Flowers δήλωσε στον Τύπο ότι η παρέα του Sam Endicott είναι ''δευτεροκλασάτοι κομπάρσοι που μας μιμούνται με κάθε ευκαιρία'', πετώντας το μπαλάκι στον frontman των Bravery, ο οποίος στον ραδιοφωνικό σταθμό Live 105 του Σαν Φρανσίσκο κατακεραύνωσε τον Brandon αποκαλώντας τον ''κοριτσάκι'' και ''μόμολο πάνω σε αναπηρικό καροτσάκι'' (το τελευταίο σχόλιο δεν το κατάλαβε κανείς, προφανώς ούτε κι ο ίδιος ο Endicott). Στη συνέχεια οι απλές σπόντες μετατράπηκαν σε ένα μπαράζ προσβλητικών κροσέ και uppercut, με αποκορύφωμα την ατάκα του Flowers ότι ''οι Bravery έφτασαν ως εδώ εξαιτίας μας, εμείς ανοίξαμε τον δρόμο τους, γι’ αυτό και θα έπρεπε να βάλουν τα κεφάλια ανάμεσα στα σκέλια τους και να το βουλώσουν''. Ο Endicott απάντησε και πάλι με ένα καλοζυγισμένο χτύπημα ανάμεσα στα μάτια: ''ο καημενούλης, είναι φοβισμένος και δεν τον παρεξηγώ. Κι επιπλέον δεν διαθέτει ίχνος χιούμορ. Δεν βλέπει, ας πούμε, ότι ο μπασίστας τους μοιάζει σαν μια μεταλλαγμένη μικρή Ολλανδέζα με μούσια''. Η μάχη όχι μόνο είχε ανάψει, αλλά περιελάμβανε και χτυπήματα κάτω από τη ζώνη (αυτά δηλαδή που προσφέρουν απλόχερα το όποιο θέαμα). Το φινάλε έκρυβε εκπλήξεις κι αναφορές στο grunge κίνημα των 90s με τον Flowers να απεύχεται να ''καταλήξουν οι Killers σαν τους ξεχασμένους Candlebox, αλλά να καταφέρουν να μείνουν στο προσκήνιο όπως οι Stone Temple Pilots, οι Pearl Jam κι οι Nirvana''.
Τι κοινό έχουν ένα eyeliner κι ένα κοριτσάκι από τη Σκοτία;
Ανίκανος να κρατήσει το στόμα του κλειστό, ο Flowers συμπεριφέρθηκε όπως προσφάτως ο περιούσιος λαός του Θεού κι άνοιξε ένα νέο μέτωπο, αυτή τη φορά με τον –fan του Brian Molko, αν κρίνουμε από τους τόνους eyeliner που χρησιμοποιεί εξίσου– Pete Wentz. Το μαλλιοτράβηγμα έφτασε μέχρι το FueledByRamen.com, το blog του –λαλίστατου σε εκνευριστικό βαθμό– frontman των Fall Out Boy, ο οποίος ισχυρίστηκε: ''να πω ότι μας κρίνει κάποια μπάντα με αξιόλογα τραγούδια και μουσική προσφορά, να το καταλάβω. Αλλά με τους Killers έχουμε μια κλασική περίπτωση υπερτιμημένου συγκροτήματος: πολύ make up, λίγη καρδιά και πολλά 'Εγώ' μαζεμένα κάτω από την ίδια στέγη. Το μόνο που με συνδέει με τον Brandon είναι ότι αμφότεροι χρησιμοποιούμε μεγάλες ποσότητες ισιωτικού μαλλιών και μιλάμε περισσότερο απ’ ότι πρέπει''. Από την πλευρά του ο Brandon, αντί να απαντήσει, προτίμησε να κάνει άλλη μια γκάφα ολκής: έγραψε το κομμάτι Where Is She? έχοντας ως έμπνευση του την Jodi Jones, μια μικρή Σκωτσέζα που είχε δολοφονηθεί από το αγόρι της. Ο τοπικός τύπος έσπευσε να τον αποκαθηλώσει, γεγονός που τον ώθησε να προβεί σε δήλωση συγγνώμης και ειλικρινούς μεταμέλειας.
Sopho-More Than This
''Sophomore'' είναι η λέξη που ακούγεται περισσότερο τον τελευταίο μήνα στην Πόλη της Αμαρτίας. Όλοι αναρωτιούνται αν το συγκρότημα που έβαλε ξανά το Vegas στον μουσικό χάρτη θα σταθεί αντάξιο των προσδοκιών που πρώτο αυτό δημιούργησε όταν πριν από δυο χρόνια ακριβώς είχε ήδη προλάβει να γίνει πλατινένιο από τις πρώτες βδομάδες κυκλοφορίας του. Αν όντως ισχύει αυτό που λέγεται μουσικολογικά, ότι δηλαδή το δύσκολο δεύτερο album, η sophomore προσπάθεια ενός καλλιτέχνη είναι αυτή που δείχνει την μελλοντική του κατεύθυνση, μόνο εύλογη μπορεί να χαρακτηριστεί η αναμονή για το Sam’s Τown.
Τι ενώνει τους Smashing Pumpkins με τους Killers;
Φαινομενικά τίποτα. Αν όμως παρατηρήσει κανείς το δίδυμο που μοιράζεται τον ρόλο του παραγωγού στο Sam’s Τown, θα δει τα ονόματα του Flood και του Alan Moulder, δυο ανθρώπων που έχουν να καθίσουν δίπλα-δίπλα από το 1995, από την εποχή δηλαδή που δούλευαν στο Mellon Collie Αnd Τhe Infinite Sadness του Corgan and Co. Υπάρχει όμως κι ένα ακόμη κοινό: η μελαγχολία που υπονοείται από τον τίτλο κιόλας του εν λόγω album των Pumpkins, υπάρχει –ακόμη πιο- διάχυτη στο Sam’s Τown. Επίσης, υπάρχει και μια αδιευκρίνιστη πινελιά από Jim Steinman τόσο στις ενορχηστρώσεις, όσο και στη σύνθεση των τραγουδιών. Ακόμη κι ο Flowers ακούγεται σε κάποια σημεία σαν να κάνει πρόβα στο Bat Out Of Hell. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, αν λάβουμε υπόψη την άποψη του αγγλικού περιοδικού Q που σε πρόσφατο τεύχος του ανακήρυξε το εν λόγω album του Meatloaf ως τη ''Νο1 Ένοχη Μουσική Απόλαυση του 20ου Αιώνα''. Κι αν το πρώτο single When You Were Young ηχεί όντως σαν "Bruce Springsteen πίσω από έναν τοίχο από synthesizers", όπως πολύ πετυχημένα έγραψε ο μουσικοκριτικός του ΜTV, James Montgomery, τότε το δεύτερο και τρίτο single που, όπως φαίνεται, θα κυκλοφορήσουν μετά, το Read My Mind και For Reasons Unknown είναι λίγο-πολύ εξευγενισμένες παραλλαγές στο Mr. Brightside – χωρίς φυσικά να λείπουν τα αντίστοιχα pop hooks που μεταβάλουν μια απλή ακρόαση σε εξάσκηση στο air-guitaring. Τα κλασικά dark wave περάσματα των Cure είναι και πάλι μέρος της Killer-ικής φόρμουλας. Ειδικά στο ερεβώδες Uncle Johnny, η στεροειδής παραγωγή αναδεικνύει την ομορφιά κομματιών όπως το My List ή το Why Do I Keep Counting?, ενώ τα πιανιστικά Enterlude και Exitlude φέρουν τη σφραγίδα –κυρίως– του Flood. Όπως ακριβώς όμως και με το You Could Have It… των Franz Ferdinand, το δεύτερό τους album δεν περιέχει έναν κράχτη τύπου Somebody Told Me, και γι’ αυτό αναμένεται να είναι ακόμη πιο βραδύκαυστο σε impact από το ντεμπούτο τους. Μόνο που σε αντίθεση με αυτό, διαθέτει μεγαλύτερο βάθος συνθέσεων και λιγότερο επιφανειακό allure. Κι αν με το Hot Fuss οι Killers έβαλαν υποψηφιότητα για τον τίτλο του Πιο Επιτυχημένου Αναβιωτικού Συγκροτήματος των 80s, με το Sam’s Τown φαίνεται να καπαρώνουν για τα καλά τον εν λόγω θρόνο.
