 |
Το φεστιβάλ έχει μπει στην τελική ευθεία και απ’ότι μαθαίνουμε τα ρεκόρ εισιτηρίων σπάνε το ένα μετά το άλλο. Οι διοργανωτές εξέδωσαν φέτος λιγότερα διαρκείας για τον απλούστατο λόγο ότι πέρυσι, από την μέση και μετά του φεστιβάλ δεν υπήρχε ούτε ένα εισιτήριο για προβολές της τελευταίας στιγμής. Αντίθετα φέτος, με τα μισά μόνο διαρκείας στα χέρια των σινεφίλ, ακόμη και την ίδια μέρα θα βρει κάποιος εισιτήριο εκτός κάποιων προβολών που το ήξεραν μέχρι και οι πέτρες ότι θα γίνουν sold-out. Ο διαγωνισμός φωτογραφίας έχει αποδώσει ως τώρα μερικά εξαιρετικά αποτελέσματα τα οποία μπορείτε να δείτε στο φουαγιέ του Απόλλωνα, ενώ στο ίδιο σινεμά ο projector χάλασε με αποτέλεσμα να είχαμε κάποιες «μετακομίσεις» προβολών. Δυστυχώς πολλά έργα θα βρουν (ή έχουν ήδη βρει) διανομή, γεγονός που είναι μεν καλό αλλά αδικεί τη μοναδικότητα του φεστιβάλ, το οποίο απ’την άλλη πλευρά θα πρέπει να ψάξει πολύ να βρει ταινία μόνο γι’αυτό διότι και οι διανομείς έχουν γίνει πάρα πολλοί και ο αριθμός των ταινιών που βγαίνει κάθε εβδομάδα στα σινεμά είναι καταστροφικά γι’αυτά τεράστιος.
Στα 1985 η Donna Deitch γύρισε ταινία το Desert Hearts βασισμένο στη νουβέλα της Jane Rule. Η ταινία αφορά μία 35άρα καθηγήτρια πανεπιστημίου η οποία πηγαίνει στην Νεβάδα της δεκαετίας του ’50 για να εκδόσει το διαζύγιο της. Φιλοξενείται σε ένα σπίτι και καταλήγει να ερωτευτεί την κατά πολύ μικρότερη κόρη της γυναίκας στης οποία το σπίτι διαμένει. Η καθηγήτρια είναι πουριτανή, φοβάται, αλλά δε διστάζει να διώξει όλες της τις ενοχές για να βρει επιτέλους αυτό που θα την κάνει ευτυχισμένη. Ήταν η πρώτη γυναικεία ομοφυλοφιλική ταινία από γυναίκα σκηνοθέτη, θεωρείται αρκετά σημαντική και όχι άδικα. Η σκηνοθέτις δείχνει άψογα μέσα από τις εικόνες της την προκατάληψη του κόσμου, το μπερδεμένο χαρακτήρα της πρωταγωνίστριας και το διφορούμενο ευτυχισμένο τέλος χωρίς ούτε να λύσει τα προβλήματα ούτε να ασχολείται με κλισέ και βαρετά υποννοούμενα. Έξοχο country soundtrack και υπέροχες γυναικείες ερμηνείες από όλες τις βασικές ηθοποιούς.
Η συνέχεια μας βρήκε στο Block Party του Dave Chappelle. O δημοφιλέστατος αυτός κωμικός (τα show του στην Αμερική είναι φανταστικά και περιέργως πολύ σκληρά στη γλώσσα) αποφάσισε να διοργανώσει ένα πάρτυ στο δρόμο για όλο τον κόσμο καλώντας τους αγαπημένους του μουσικούς για ένα δωρεάν ξεφάντωμα. Οι μουσικοί ανταποκρίθηκαν, ο κόσμος ήρθε κατά χιλιάδες και το αποτέλεσμα σε περίπτωση που αρέσκεστε σε αυτή τη μουσική ήταν άψογο. Οι Erykah Badu, οι Roots, ο Mos Def, ο Talib Kweli, η Jill Scott, o Kanye West, οι επανενωμένοι για αυτό το πάρτυ και μόνο The Fugees και πολλοί άλλοι έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους μπροστά στις κάμερες που καθοδηγούσε ο Michel Gondry. Προσωπικά κουράστηκα, αλλά έχει να κάνει με τη μουσική και μόνο.
Σε λίγες εβδομάδες θα βγει στους κινηματογράφους το ”Thank You For Smoking” μία σατιρική αμερικάνικη κωμωδία με πρωταγωνιστή τον Aaron Eckhart στο ρόλο του εκπροσώπου των καπνοβιομηχανιών. Για ένα κράτος όπως η Αμερική, στην οποία ο καπνιστής αντιμετωπίζεται ως εγκληματίας, αυτή η ταινία είναι μία ξεκάθαρη επίθεση με φανταστικό χιούμορ και έξοχο κυνισμό. Τα πάντα είναι χρήματα. Η υγιεία δεν έχει σχέση. Συνειδητοποιημένοι «δολοφόνοι» γίνονται ήρωες, ενώ το πιθανό αγοραστικό κοινό των εταιρειών ξεκινά απ’τα σχολεία. Η υστερία σε όλους του τομείς οδηγεί τον κόσμο σε υπεβολές. Στη χώρα των ηνωμένων πολιτειών των μηνύσεων, το θέμα γιγαντώνεται σε τραγελαφικές καταστάσεις. Το τσιγάρο βλάπτει, τα όπλα σκοτώνουν, το αλκοόλ καταστρέφει. Τρία πράγματα που γνωρίζεις από την ηλικία των 10. Σε αυτό το κράτος αυτό δεν έχει σημασία. Δε φταίει το μέσο ποτέ. Πάντα ο κατασκευαστής. Είναι σα να συμφωνούν όλοι πως πρέπει κάποιος να τους πάρει απ’το χέρι και να τους προσέχει σε όλη τους τη ζωή. Η ταινία προσπαθεί να αλλάξει αυτές τις γελοιότητες αλλά φυσικά δεν θα τα καταφέρει. Στην Αμερική ζουν και εκατομύρια ανθρώπων που φρίττουν με αυτές τις καταστάσεις όσο και οι ευρωπαίοι, αλλά δεν έχουν την εξουσία να δράσουν (δικό τους λάθος). Είναι κρίμα να θεωρείς όλους τους ανθρώπους μίας χώρας βλαμμένους λόγω κάποιων υστεριών που εκκολάπτονται μέσα απ’την αμάθεια, το θρησκευτικό φανατισμό και την ασχετοσύνη. Το φιλμ αυτό αναγκάζεται να χρησιμοποιήσει ριζοσπαστικές ατάκες και πράξεις για να αφυπνίσει ενώ διασκεδάζει. Φυσικά μπορείτε να το δείτε και ως μία ανάλαφρη κωμωδία, αλλά είναι κάτι πολύ περισσότερο. Η σκηνοθεσία του Jason Reitman είναι ικανοποιητική αλλά αυτό που είναι σχεδόν τέλειο είναι τα generique της αρχής.
Την πρώτη ταινία του Κινέζου Zhimin Sheng είχαμε τη δυνατότητα να δούμε σε ένα λυπηρά μισοάδειο Απόλλωνα. Τo ”Bliss” είναι μία δραματική ταινία γύρω από μία μικροαστική οικογένεια της σύγχρονης Κίνας η οποία παλεύει να λύσει τα προβλήματα της εν μέσω έλλειψης επικοινωνίας και αδυναμίας συγκέντρωσης. Ο σκηνοθέτης που ήταν παρών στην προβολή μας είπε πως με την ταινία του ήθελε να δείξει σε όλον τον κόσμο πως είναι να ζεις στην Κίνα σήμερα με όλη την βιομηχανία να ανθίζει, τους επικείμενους Ολυμπιακούς αγώνες και τη σταδιακή δυτικοποιήση του πολιτισμού. Οι προθέσεις του ήταν καλές. Τεχνικά το φιλμ ήταν υπέροχο με μία φωτογραφία και φωτισμούς φανταστικούς, αλλά σεναριακά υπήρχε πρόβλημα. Το φιλμ ήταν ιδιαίτερως αργό και με μεγάλες «κοιλιές», γεγονός που μας έκανε να κουραστούμε.
H μεγάλη έκπληξη του καλοκαιριού στην Αμερική που ακούει στο όνομα ”Little Miss Sunshine” γέμισε το Αττικόν και ευχαρίστησε τους πάντες. Το ανεξάρτητο αυτό φιλμ, φτιαγμένο από τους Jonathan Dayton και Valerie Faris σε σενάριο του Michael Arndt, ήταν καταπληκτικό στα πάντα του. Με τις καταπληκτικές ερμηνείες των Toni Collette, Greg Kinnear, Alan Arkin, Steve Carrell, Paul Dano και της μικρής Abigail Breslin, οι δημιουργοί μας έδωσαν μία ιδιόμορφη απεικόνιση της σύγχρονης Αμερικής, της οποίας οι κάτοικοι παθιάζονται με διαγωνισμούς καλλιστείων, με προγράμματα αυτοβοήθειας, ναρκωτικά, δίαιτες, καριέρες και δύσκολα όνειρα. Η υπόθεση θέλει μία οικογένεια με τον παραλίγο αυτόχειρα θείο τους και τον παππού να διασχίζουν τη χώρα για να λάβει μέρος η κόρη τους σε ένα διαγωνισμό καλλιστείων για κορίτσια 7-10 χρονών. Στο ταξίδι θα αντιμετωπίσουν όλα τους τα προβλήματα και το τέλος θα περιέχει την κάθαρση που επιζητούν. Και όλα αυτά με πανέμορφο τρόπο και αστείρευτο χιούμορ. Εννοείται πως θα βγει κανονικά στις αίθουσες και προτείνω να μην το χάσετε μιας και θα αποτελέσει μία απ’τις εκπλήξεις της χρονιάς.
Τέλος το ντοκυμαντέρ ”Neil Young: Heart of Gold” ήταν μία όαση για το κινηματογραφικό πανί και τα δικά μας αυτιά. Ο Neil Young έδωσε δύο παραστάσεις στο θέατρο Ryman του Nashville με αφορμή την κυκλοφορία του “Prairie Wind” και ο γνωστός σκηνοθέτης Jonathan Demme ήταν εκεί για να το αποθανατίσει. Και αυτό ακριβώς είναι η ταινία. Μία συναυλία, μονταρισμένη ιδανικά, με το θεατή να ταυτίζεται με το κοινό αλλά να αφήνει τη ματία του να οδηγηθεί εκεί που έχει πραγματικά σημασία. Ο Neil Young ήταν φυσικά τέλειος χωρίζοντας τα δύο κινηματογραφικά σετ στα τραγούδια του καινούργιου δίσκου για αρχή και στα παλαιότερα προς το τέλος. Ιδιαίτερα το δεύτερο μισό με τα “Harvest Moon”, “Heart of Gold”, “The Needle and the Damage Done”, “Old Man”, “Four Strong Winds”, “Cortez the Killer”, “Comes a Time”, ήταν ανατριχιαστικό. Σε λίγο καιρό κυκλοφορεί σε διπλό dvd στην ελληνική αγορά και όσοι είστε φαν του Καναδού να σπεύσετε. Το τέλος του ρεπορτάζ την ερχόμενη Δευτέρα με τα βραβεία και τις συνολικές εντυπώσεις.
