 |
Το avopolis όπως κάθε χρόνο τρέχει από αίθουσα σε αίθουσα, καταρρίπτει ρεκόρ απόστασης Δαναού-Απόλλωνος, προνοεί και δεν στέκεται σε ουρές (όπως πολλοί από εσάς), βλέπει καλές και κακές ταινίες και συναντά πολύ κόσμο περιμένοντας τις πόρτες να ανοίξουν. Δυστυχώς τα καθημερινά άρθρα των προηγουμένων ετών δεν μπορούν να βρουν χώρο φέτος λόγω υποχρεώσεων, αλλά με τέσσερα άρθρα συνολικά θα σας δώσουμε και φέτος τον παλμό του πιο ζωντανού φεστιβάλ της Αθήνας.
Το ποιες ταινίες να δείτε φέτος δεν είναι κάτι που θα ασχοληθούμε. Καλύπτονται όλα τα γούστα και σίγουρα θα έχετε διαβάσει σε πολλά μέρη για τα επιμέρους αφιερώματα. Το μόνο που θα προτείνω είναι το εξής: Μην χάσετε καμία απ’τις επανεκδόσεις. Όλα του Preston Sturges είναι καταπληκτικά, ενώ οι τέσσερεις ειδικές προβολές με αποκατεστημένες κόπιες είναι υπερπολίτιμες. Πιο συγκεκριμένα μάθαμε πως στο “Daisies” της Chytilova έγινε χαμός και άρεσε πολύ στον κόσμο άσχετα με το αν το έδειξε πέρυσι η Βουλή-Τηλεόραση. Το «Η Μάχη του Αλγερίου» του Gillo Pontercorvo παίζεται κάθε χρόνο σε κάποιο σινεμα στην Αθήνα (π.χ. Άστυ ή Τριανόν σε δικά τους αφιερώματα) αλλά η νέα κόπια και η παρουσιά του πρωταγωνιστή στην Αθήνα δίνει στην προβολή νέα διάσταση. Είναι ένα κολοσσιαίο αριστούργημα και όσοι δεν το έχετε δει πρέπει απλά να τρέξετε. Όσον αφορά το Performance, έχω να πω πως λίγοι άνθρωποι στον πλανήτη έχουν την ευκαιρία να το δούν στις μέρες μας. Σπεύσατε. Τέλος όσοι αρέσκεστε σε πειραματικό σινεμά με 60’s τρελό soundtrack μη χάσετε το “Scorpio Rising” του Kenneth Anger.
Απ’τις ταινίες που είδαμε ως τώρα τα συναισθήματα είναι ανάμικτα. Δυστυχώς όταν δε βλέπεις επανεκδόσεις κινδυνεύεις να έχεις χαμηλά το μέσο όρο ποιότητας αλλά αυτό το γνωρίζαμε. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, οι φετινές επανεκδόσεις είναι μεν εκπληκτικές αλλά πολύς κόσμος τις είχε ήδη δει. Για το αφιέρωμα στο queer cinema δε θέλω να μιλήσω μιας και δεν το θεωρώ καν κινηματογραφικό είδος. Είναι ταινίες που είναι απλά κοινωνικές, κωμωδίες, τρόμου, ότι είδος τέλοσπάντων ξέρουμε εδώ και 100 χρόνια. Αυτή η επιμέρους κατηγοριοποιήση δε με πείθει. Μία ταινία είναι καλή ή κακή. Αν είναι καλή δεν έχει σημασία αν οι πρωταγωνιστές/στριες είναι straight ή gay. Αυτή η κατηγορία μου θυμίζει την άλλη γελοιότητα που βλέπουμε στα περιοδικά για τις ταινίες «σινεφίλ». Ούτε αυτή η κατηγορία υπάρχει.
Το “L’iceberg” των Dominique Abel/Fiona Gordon/Bruno Romy ήταν μία δραματική κομεντί από το Βέλγιο. Με την κλασική βόρεια κινηματογραφική αντίληψη που πλησιάζει το σινεμά του Καουρισμάκι, οι τρεις σκηνοθέτες έφτιαξαν μία πολύ ψυχρή κωμωδία η οποία όμως χώλαινε πολύ στο σενάριο. Η συνέχεια μας βρήκε στο “Daisy” του Andrew Lau, μία κορεάτικη ταινία γυρισμένη στο Άμστερνταμ. Η ιστορία φέρει ένα ερωτικό τρίγωνο μεταξύ μιας Κορεάτισσας ζωγράφου, ενός κορεάτη μπάτσου και ενός κορεάτη επι πληρωμή δολοφόνου. Ωραία κινηματογραφημένη, μέτριο σενάριο, επιτηδευμένη κίνηση κάμερας, ένα ανελέητο τριπλό voice-over από όλους του πρωταγωνιστές και ένα φινάλε για ταινία του Bruce Lee. Αν αυτή η ταινία είχε γυριστεί με Αμερικάνους ηθοποιούς θα ήταν για όλους ένα κακό φιλμ. Στην συγκεκριμένη περίπτωση, παραμένει ένα κακό φιλμ αλλά με την στάμπα του asian cinema που τελικά δεν έχει μόνο αριστουργήματα.
Το ανεξάρτητο αμερικάνικο “The Treatment” ήταν εξαιρετικό. Μία ξεκάθαρη ρομαντική κομεντί για έναν 40άρη που έχει προβλήματα στις σχέσεις του και με τη βοήθεια του τρελού Αργεντίνου ψυχαναλυτή του (Ian Holm) προσπαθεί να ορθοποδήσει. Ευχάριστο, καλογυρισμένο, ελαφρύ αλλά και σοβαρό ταυτόχρονα, συνεχίζει μία πορεία ανεξάρτητων δημιουργιών που έχουν πάντα το σταθερό κοινό τους. Το “Totally Fu***d-up” του Gregg Araki (1993) ήταν totally fucked up. Underground σκουπίδι, χωρίς λόγο ύπαρξης. Αντίθετα όμως η συνέχεια είχε πολλές εκπλήξεις. Τo “Stephanie Daley” της Χίλαρυ Μπρούερ ήταν ένα καταπληκτικό φιλμ για μία δεκαεξάχρονη η οποία βιάζεται, μένει έγκυος, γεννά το παιδί μόνη της και κατηγορείται για το φόνο του εμβρύου της. Η Tilda Swindon ως ψυχολόγος της εισαγγελείας (έγκυος επίσης στο φιλμ) προσπαθεί να εκτιμήσει αν η μικρή πρέπει να δικαστεί ως ενήλικας. Ο χαρακτήρας της Swindon είναι στην ουσία η πρωταγωνίστρια της ταινίας και το δικό της δράμα γίνεται ο κύριος χαρακτήρας μέσα απ΄την ιστορία της μικρής μέσω των flashback. Πολύ δυνατό δράμα, έξοχες ερμηνείες ενώ η σκηνή της 16άχρονης να γεννά στην τουαλέτα είναι αριστουργηματική. Ελπίζω να βρει κανονική διανομή.
Το καινούργιο φιλμ του Aki Kaurismaki , «Φώτα στο Σούρουπο» ήταν εξαιρετικό. Το ίδιο δυσοίωνο Φινλανδικό κλίμα, με τους αγέλαστους ανθρώπους, την τεράστια έλλειψη επικοινωνίας, το κρύο, τους loser χαρακτήρες αλλά και φυσικά το χαρούμενο (σε συγκεκριμένα πλαίσια) φινάλε. Σε λίγο καιρό και στις αίθουσες με κανονική φυσικά διανομή. Ισάξιο του “Drifting Clouds”. Τέλος το ντοκυμαντέρ “loudQUIETloud: A film about the Pixies” ήταν συμπαθητικό χωρίς να είναι κάτι το ιδιαίτερο. Ως συναυλία ήταν άψογο, αλλά ως ντοκυμαντέρ ήταν ελλειπές και λίγο αμήχανο. Η επανένωση των Pixies και οι δύο περιοδείες σε Αμερική και Ευρώπη έγινε ξεκάθαρα για οικονομικούς λόγους. Τα μέλη τους ακόμα είναι ακόμα σε αρκετές διαφωνίες, αλλά με το χρήμα δεν διαφωνεί κανείς. Ο Frank Black μόνος του δυσκολεύεται να βρει δισκογραφική εταιρεία, αλλά ως Pixies όλες οι συναυλίες είναι sold-out. Δε θέλει πολύ σκέψη. Η συνέχεια σε τρεις ημέρες.
