51. Archive - Noise Το “Noise” είναι σκοτεινό, θυμωμένο, ενίοτε επιθετικό και άλλοτε τρυφερό. Το σίγουρο είναι ότι δεν είναι ένας ποπ δίσκος με την ευρεία έννοια, ούτε και ροκ μπορείς να τον πεις –αν και βρίσκεται κοντύτερα εκεί απ’ οπουδήποτε αλλού– μοιάζει με ένα σύννεφο από ιδέες και ήχους που πετάει επάνω απ’ τα κεφάλια μας όλη την ώρα και χρειάζεται να σηκώσουμε το βλέμμα για να το περιεργαστούμε. Κρύβει μπόλικη ομορφιά μέσα του, έρχονται στιγμές όμως που βαραίνει και πέφτει σαν καταρρακτώδης βροχή επάνω απ’ τον ανυποψίαστο ακροατή. Μας προσεγγίζει νωχελικά, μα δεν αργεί να έρθει καλπάζοντας για να μας πει κατάμουτρα αλήθειες που πρέπει να ακούσουμε. Πρόκειται για μια απόλυτα ολοκληρωμένη δουλειά που θάλεγες ότι είναι φτιαγμένη για να ακούγεται συχνά, και το κυριότερο, πολύ δυνατά! Μάνος Μπούρας
52. Kanye West - The College Dropout Ένας από τους πιο πολυζήτητους παραγωγούς του hip-hop -παραγωγή hits για Alicia Keys ("You Don't Know My Name") και Ludacris ("Stand Up"), μεταξύ άλλων- στο πολυαναμενόμενο σόλο άλμπουμ του. Uplifting soul και gospel φωνές, ποιητική ειλικρίνεια, πάθος, μια ισορροπημένη υπόθεση και μια συνολική διδαχή να είσαι ο εαυτός σου ανεξάρτητα από το αν είναι uncool. Η χρησιμοποίηση των samples κομματιών είναι για σεμινάριο, τα beats είναι αρκετά radio friendly για να ενθουσιάσουν και το φίλο σας που ακούει μόνο "ό,τι παίζει το ράδιο, αλλά και ελκυστικά στους πιο φανατικούς οπαδούς του hip-hop και δη για τους κολλημένους στους ...Black Star! Θέλετε κι άλλα; Τάσος Βογιατζής
53. Medeski, Martin & Wood – End of the world party: Just in case Future retro massive make some noise. Όταν λέω future retro εννοώ όλους αυτούς τους ανθρώπους που λατρεύουν την Funky πλευρά της μουσικής και θέλουν μια νέα γεύση σε αυτό τον συγκεκριμένο ήχο. Μαζί με τον τελευταίο δίσκο του Quantic, αυτός το τελευταίο τους πόνημα αποτελεί το κατάλληλο soundtrack για σπιτικά parties me μαρτίνι και τσιγάρα και τις ζεστές μπασογραμές να σε χτυπούν κατευθείαν στο στομάχι, καθώς τα keyboards σε γεμίζουν με θετικά vibes. Must Buy. Τάσος -Gizmo- Γαλανός
54. The Shins - Chutes Too Narrow Ένα από τα καλύτερα άλμπουμ του 2003 κυκλοφόρησε το 2004 στη χώρα μας. Οι Shins μιξάρουν τα φωνητικά των Beach Boys, με τις κιθάρες των Teenage Fanclub, φτιάχνοντας original μελωδίες και προχωρώντας με ακόμα πιο στέρεα βήματα από την εποχή του ντεμπούτου τους, Oh, Inverted World! Οι Shins καταφέρνουν να φτιάξουν ένα άλμπουμ που ακούγεται από την αρχή μέχρι το τέλος χωρίς ανάσα, χωρίς διακοπές, χωρίς προσπεράσματα. Φαίνεται ξεκάθαρα πως τα 2 και βάλε χρόνια που μεσολάβησαν ανάμεσα στα δύο άλμπουμ τους, άξιζαν πραγματικά τον κόπο... Παναγιώτης Κονδύλης
55. Phoenix - Alphabetical Σε ίσες ποσότητες 10cc, Steely Dan και Todd Rundgren μαζί με όλους τους επιφανείς σύγχρονους αναβιωτές της αληθινά ξεχωριστής ποπ τραγουδοποιίας, όπως ο Brendan Benson ή o Ben Folds, διαμέσου νεφών από την τρέχουσα ανάλαφρη r & b εποποιία (βλέπε “(You Can’t Blame It On) Anybody”), το “Alphabetical” είναι τόσο δεινά φτιαγμένο που αφήνει τον ανταγωνισμό πολύ πίσω. Ετούτοι εδώ οι Γάλλοι μας κοροϊδεύουν μου φαίνεται: δεν έχουν καμία σχέση με το αλφάβητο, αλλά κατέχουν ντοκτορά στον τομέα τους! Μάνος Μπούρας
56. Talib Kweli - The Beautiful Struggle Η προσωποποίηση του διαφορετικού hip hop. Που έγκειται αυτή η διαφορετικότητά του; Κυρίως στον πολυδιάστατο ήχο του και την ενδιαφέρουσα θεματολογία του. Με λίγα λόγια ο Kweli αρέσκεται στις jazz και soul προσμίξεις, όπως και στους κοινωνικά ευαισθητοποιημένους στίχους. Στην έως τώρα καριέρα του o Kweli δεν έχει κάνει ούτε ένα στραβοπάτημα, κι αυτή του η κυκλοφορία δεν αποτέλεσε εξαίρεση... Τάκης Θανόπουλος
57. The Futureheads - The Futureheads Στις παρυφές του ‘80s post-punk, με επιρροές από XTC, Gang of Four και Ramones το βρετανικό κουαρτέτο δεν εξαργυρώνει απλώς την επιτυχία των Franz Ferdinand, αλλά στηρίζεται τόσο στο ταλέντο του να φτιάχνει κολλητικούς ρυθμούς. Σημειώστε και τον παραγωγό του δίσκου (ο πάλαι ποτέ κιθαρίστας των Gang of Four, Andy Gill) κι έχετε ένα από τα άλμπουμ της χρονιάς. Γιατί να το πολυκοσκινίσεις πάλι και να μη το διασκεδάσεις; Αμάν... Τάσος Βογιατζής
58. The Concretes - The Concretes Η μπάντα, η οποία ξεκίνησε πριν δέκα χρόνια ως ένα τριμελές girl group από την Στοκχόλμη, κυκλοφορεί επιτέλους το πρώτο της LP. Από τριμελής έγινε οκταμελής, ενώ από πίσω υπάρχει μια ολόκληρη στρατιά από έγχορδα. Και η Victoria Bergsman έχει μια από τις γνωστές αιθέριες γυναικείες φωνές - κάτι ανάμεσα σε Hope Sandoval και Nico. Οι φίλοι των Mazzy Star – που στην Ελλάδα είναι αρκετοί έως πολλοί…- θα βρουν πολλές αγαπημένες τους μουσικές στο φερώνυμο άλμπουμ των The Concretes... Κωνσταντίνος Τσάβαλος
59. Miss Kittin - I Com Η Caroline Herve, την οποία απολαύσαμε πρόσφατα να κλέβει και την παράσταση σε πρόσφατο φεστιβάλ, τα τελευταία 5 χρόνια έχει μεταβληθεί σε μια από τις πιο σημαντικές περσόνες του χώρου της ηλεκτρονικής μουσικής, τόσο με την μουσική της όσο με το ιδιαίτερο τραγούδι της. Σε όλο το album φαίνεται ξεκάθαρα η προσπάθεια της Κittin για απαγκίστρωση από το εύπεπτο electroklash, και το τετριμμένο vocoderίσιο sample πάνω από techno beats, αλλά πολύ περισσότερο η διάθεση της να τραγουδήσει, να ουρλιάξει και να ραπάρει πάνω από fat beats και τις μεθυστικές ατμόσφαιρες! Ναταλία Τσιριγώτη
60. The Antibalas – Who Is This America Σχηματισμένοι το 1998 για να αποτίσουν φόρο τιμής και να υπηρετήσουν το όραμα του Fela Kuti, οι Antibalas κινήθηκαν από τότε με μια σειρά από party, περιοδείες και cds -αυτόνομα και με πυξίδα την αγάπη τους για τη μουσική και το πνεύμα του Νιγηριανού θρύλου. Αυτό είναι το πρώτο τους άλμπουμ των Μπρουκλυνέζων για major-label. Αφρικανική ποπ, jazz και funk, στίχοι πολιτικά φορτισμένοι ως οπλισμένοι, Α-class afrobeat... Τάσος Βογιατζής
