71.Massive Attack - Danny the Dog Mουσική που δημιουργεί vibe και σίγουρά κάθε φορά που θα την ακούτε θα θυμάστε την πρώτη στιγμή. Off Beat πιάνα συνδυάζονται αρμονικά με smoked out beats και κιθάρες. Αρμονία των ήχων που δεν συνηθίζεται σε κινηματογραφικά soundtracks. Τάσος -Gizmo- Γαλανός
72. Isobel - Amorino Το πρώτο σόλο της Isobel Campbell αποτελεί ενα βήμα πιο πέρα από τα "Swansong For You" και "Green Fields of Foreverland" που κυκλοφόρησε ως Gentle Waves. Κομψό και ντελικάτο, easy listening, αλλά με πλούσιες κι ονειρικές ατμόσφαιρες, μπαρόκ, μελαγχολικό, το "Amorino" θα αρέσει αφάνταστα στους λάτρεις των Serge Gainsbourg και Lee Hazlewood, ενώ για όλους αποτελεί με τον ιδιωματικό του ήχο ένα ρετρό-ρομαντικό ταξίδι... Τάσος Βογιατζής
73. Manic Street Preachers - Lifeblood FM rock; Arena hard rock; A.O.R. (Adult Oriented Rock); Soft-rock; Ναι, είναι αλήθεια, θα μπορούσες να πεις πως κάπου προς τα 'κει τείνουν οι Manic Street Preachers με το έβδομο άλμπουμ τους. Στα έξι πρώτα, από τα δώδεκα συνολικά, τραγούδια του "Lifeblood", οι Manics γεμίζουν το χώρο με αέρινες soft-rock μπαλάντες, μακάριας κιθαριστικής ευφορίας και πονεμένες μελωδικότητας, ικανές να συγκινήσουν και τις πιο σκληρές καρδιές. Το "Lifeblood" είναι το καλύτερο "classic rock" άλμπουμ της μιας πλευράς! Εαν οι Joy Division είχαν μεγαλώσει έχοντας ως τροφούς τους Boston και Rush, κάπως έτσι θα ηχούσαν. Νίκος Μποζινάκης
74. Bark Psychosis - Codename: Dustsucker Κάνοντας κριτική στο ντεμπούτο άλμπουμ των Bark Psychosis “Hex”, ο μουσικογραφιάς Simon Reynolds ανέφερε για πρώτη φορά τον πολύπαθο στη συνέχεια όρο “Post rock” θέλοντας να περιγράψει τη μουσική τους, και τα υπόλοιπα είναι ιστορία… Η επιστροφή τους μ’ αυτό το πόνημα είναι τόσο μεγαλειώδης όσο ήταν και το παρελθόν τους, και για μια ακόμη φορά μένεις καθηλωμένος από το κλίμα των συνθέσεων, την ατμόσφαιρα και την απολαυστική ροή των κομματιών. Συνδυάζοντας ακουστικές κιθάρες με σεμνά ηλεκτρονικά στοιχεία και ηλεκτρικές κιθάρες με πιάνο και γεμάτα ατμοσφαιρικό εκτόπισμα κρουστά σε εκπλήσσει διαρκώς και για επανειλλημένα ακούσματα, τα οποία και δικαιούται εξ ορισμού. Τάκης Θανόπουλος
75. Arovane - Lilies Μελωδικό IDM από τις αρχές των 90s, αφηρημένες μουσικές δομές και κλειστοφοβική ατμόσφαιρα συνθέτουν το γκρίζο, κρύο, απόλυτα μελαγχολικό μουσικό τοπίο που εμπνεύστηκε στο ταξίδι του στην Ιαπωνία κι έγραψε αμέσως μετά. Αστική μοναξιά, ιμπρεσιονιστικές εικόνες και κρυμμένος ρομαντισμός μιας πόλης που ίσως θέλουμε να έχουμε έτσι στο μυαλό μας και μπορούμε να πλάσουμε με τη βοήθεια του Arovane. Τάσος Βογιατζής
76. A Girl Called Eddy – A Girl Called Eddy Μεταφερόμαστε στις αρχές των 70s με μία διασταύρωση Dusty Springfield και Carol King. Singer-songwriter, κατά κόσμον Erin Moran, η οποία ηχογραφεί κάτω από το όνομα A Girl Called Eddy (θυμηθείτε το A Girl Called Dusty και κάντε τους συνειρμούς), με παραγωγή από τον Richard Hawley, ο οποίος δίνει μια Bacharach πινελιά. Σαγηνευτική μουσική για late-night ακροάσεις... Τάσος Βογιατζής
77.The Roots - The Tipping Point Eπιστροφή της μπάντας στους κλασικούς hip hop/jazz/funk ρυθμούς που την έκαναν και γνωστή σε όλους. Ο πειραματισμός δεν είναι τόσο έντονος, ενώ από το πρώτο κομμάτι Star/Pointro καταλαβαίνει κάποιος ότι οι πιο funk επιρροές τους θα είναι και το κυρίαρχο στοιχείο αυτού του δίσκου. 11 καλά δομημένα κομμάτια μιας μπάντας που ξέρει να δουλεύει το στούντιο χωρίς να χάνει το live feeling. Απίστευτο κομμάτι το Why (What’s Going On) όπου η reggae μπολιάζεται με soul και hip hop στοιχεία και το χαρμάνι μοσχοβολάει τόσο ωραία που σου έρχεται να το κλείσεις το εισιτήριο για Αμερική και να το απολαύσεις live. Τάσος Γαλανός
78. The Stills - Logic Will Break Your Heart Ο ρομαντικός τους μικρόκοσμος εμποτίζεται σε post-punk ρυθμούς, ατμοσφαιρικές κιθάρες απλωμένες με reverb (ό,τι πρέπει για τις αρένες), αγνά και παρθένα synthie που σε ταξιδεύουν, μπάσο που περνάει από τη ραχοκοκαλιά σου, απεγνωσμένα και κολλητικά φωνητικά που δεν σε κάνουν όμως να αναζητάς σύριγγες και φυσικά drums όπως τα βαρούσαν στα μέσα της δεκαετίας του 80. Kομμάτια σαν το "Still in Love Song", το "Lola Stars and Stripes", το "Changes are no Good", "Love and Death" κ.α. αποτελούν νέους καλογραμένους μελαγχολικούς ύμνους στο Θεό του ανικανοποίητου, του χαμένου ή του ανασφαλούς που εξακολουθεί μας τρώει το σαράκι. Τάσος Βογιατζής
79. The Veils - The Runaway Found Μπορεί να μην δώσει στο hype την ίδια ώθηση που του έδωσε πρόπερσι το Is This It, παρόλο που πολλοί είχαν εκφραστεί το ίδιο κολακευτικά για το άλμπουμ αυτό, μπορεί να μην φαντάζουν τώρα τουλάχιστον ως οι διάδοχοι των Coldplay, όπως είχε γράψει το ΝΜΕ και μπορεί να μην μετράνε μέχρι στιγμής στο Χρηματιστήριο της Εναλλακτικής Σκηνής όσο οι Franz Ferdinand, αλλά το ντεμπούτο τους είναι καταδικασμένο να μην αφήσει κανέναν ασυγκίνητο, ιδιαίτερα κάποιες βασανισμένες σαν τον Finn ψυχές που θα έχουν το κουράγιο να κοιτάξουν κατάματα την μελαγχολία και θα της ρίξουν ένα φάσκελο στην μούρη. Κωνσταντίνος Τσάβαλος
80. The Black Keys - Rubber Factory Blues σε παραλλαγές, ρετρό μα ταυτόχρονα τόσο θελκτικόκαι rock αλά Creamή σημερινούς White Stripes. Εκεί που οι άλλοι αποτυγχάνουν, οι δυο τους (γιατί περί duo πρόκειται) δείχνουν να 'το έχουν', φέρνοντας ένα blues δίσκο στις προτιμήσεις των κριτικών και των μουσικόφιλων κάθε είδους. Και φυσικά αυτό δεν θα γινόταν χωρίς ...καλά τραγούδια. Τάσος Βογιατζής
