81. Diana Krall - The girl in the other room Η Diana Krall παραμένει απροκάλυπτα αισθησιακή, αλλά γίνεται και πιο γήινη. Ξεφεύγει εν μέρει από τα jazz standards και εισέρχεται σε πιο σύγχρονο υλικό, δημιουργώντας ίσως το πιο εμπορικό της άλμπουμ, με ήχο πλήρως αποδεκτό πλέον από τα διψασμένα και "γυμνασμένα" ακροατήρια εκατομμυρίων της Norah Jones και ήχο/στίχο που δεν αποκλείεται να επηρεάστηκε από εκείνο του συντρόφου της στο "North". Η χημεία των δυο τους μοιάζει να λειτουργεί καταλυτικά σε όσα δουλεύουν μαζί, είτε είναι υπνωτικά κι αισθησιακά jazz κομμάτια με περίσσειο ρομαντισμό αλλά και μοναξιά, είτε midnight blues που ακούμε με θρησκευτική προσήλωση. Τάσος Βογιατζής
82. The Autumns - The Autumns Η φωνή του τραγουδιστή τους είναι πιθανότατα ότι πιο κοντινό μπορεί να βρει κανείς στην πιάτσα στην αγγελική φωνή του Jeff Buckley. Κατά πόδας ακολουθεί και η μουσική τους, που χαρακτηρίζεται από το ίδιο μυστηριακό και αναντίρρητα φορτισμένο συναισθηματικά τοπίο. Το άλμπουμ χαρακτηρίζεται από μια μοιρασμένη στα δύο διάθεση, μπορεί να εκφράζει μέσα στο ίδιο τραγούδι απερίγραπτη χαρά και αβάσταχτη λύπη, κι αυτή η ικανότητα του συγκροτήματος είναι που του δίνει την αληθινή του αξία. Πρόκειται με λίγα λόγια για μια σπουδαία μπάντα που δεν πρέπει να αφήσετε να περάσει απαρατήρητη. Μάνος Μπούρας
83. Beastie Boys - To The 5 Boroughs Έξι χρόνια μας χωρίζουν από το προηγούμενο άλμπουμ των Beastie Boys, κι έτοιμοι ήταν οι οπαδοί τους να αρχίσουν να φωνάζουν «κυκλοφόρησέ το το τιμημένο, δεν μπορώ να περιμένω». Το νέο άλμπουμ είναι τόσο κοντά στο old school hip hop, όσο θα ήταν αν το ηχογραφούσαν στα τέλη της δεκαετίας του ’70 – αρχές του ’80. Ακόμη και τα «δείγματα» που έχουν «δανειστεί» προέρχονται από εκείνη την εποχή. Οι Beastie Boys έγραψαν ένα γεμάτο ενδιαφέρον αυθεντικό hip hop δίσκο, που θα ευχαριστήσει όσους αντέχουν στα απανωτά κύματα νοσταλγίας. Μάνος Μπούρας
84. Bluchel & Von Deylen - Bi Polar Bi Polar ονομάζεται ο (εύγευστος) καρπός της συνεργασίας δυο πολύ σημαντικών καλλιτεχνών της ηλεκτρονικής σκηνής: του Harald Bluchel και του Christopher Von Deylen, υπεύθυνου για το project των Schiller. Το μαγευτικό ταξίδι μέσα στους ατμοσφαιρικούς συνδυασμούς των δυο Γερμανών, σε μεταφέρει στους άδειους και ήσυχους δρόμους του Παρισίου λίγο πριν την αυγή, στο τρένο που σε κατευθύνει από τη Βουδαπέστη στο γειτονικό Βουκουρέστι ή στο δροσερό καλοκαιρινό αεράκι που πνέει πάνω από το Central Park καθώς το αεροπλάνο σου ετοιμάζεται να αγγίξει τη γη... Αλέξης Μπρούλης
85. Nectarine No.9 - I love total destruction Το 5ο αυτό πόνημα του μουσικού σχήματος που δημιούργησε ο (πρώην Fire Engine) Davy Henderson συνδυάζει νεανική ορμή με επιτηδευμένες και ώριμες πειραματικές ασκήσεις πάνω στην τραγουδοποιητική φόρμα, το new-wave με ακουστικές folk καταβολές και παρουσιάζει μία καθόλα σύγχρονη και εξελιγμένη άποψη σε έναν ήχο, που οι ίδιοι βοήθησαν να εξελιχθεί στη δεκαετία του 80 και πλέον στις μέρες γνωρίζει μεγάλες δόξες, λόγω της μεγάλης επιρροής του σε αρκετά σύγχρονα σχήματα. Προτιμήστε τους και θα μείνετε με ανοιχτό το στόμα από την ευρύτητα των ιδεών που έχουν και την τελική υλοποίησή τους. Παναγιώτης Κονδύλης
86. Tomas Jirku - Bleak 1999 Βόμβοι, χαμηλές συχνότητες, ραδιοφωνικά παράσιτα, αλλά και μίνιμαλ techno περάσματα, όλα μαζί συνθέτουν το μουσικό παζλ του Bleak. Ήχοι χωρίς εκτεταμένη επεξεργασία, που κυλούν ομαλά και εναλλάσσονται σε ένα μελαγχολικό κλίμα. Τα κομμάτια σχεδόν δεν ξεχωρίζουν μεταξύ τους, δημιουργώντας ένα ενιαίο σύνολο, εντυπωσιακά συμπαγές για τη διάρκεια του. Αν σε όλα τα παραπάνω προσθέσουμε και μια εντυπωσιακή χάρτινη συσκευασία, καταλήγουμε ότι το Bleak είναι μια από τις πιο ενδιαφέρουσες κυκλοφορίες της χρονιάς. Τάκης Θανόπουλος
87. Cass McCombs - A Το ύφος της μουσικής του θα το χαρακτηρίζαμε lo-fi, όχι όμως με την έννοια που κατάντησε να έχει ο όρος. Μουσικά δε, μας φέρνει στο νου τον πατέρα της κίνησης αυτής, τη ροκ παραδοξότητα που ακούει στο όνομα Jandek, ο οποίος γράφει, ηχογραφεί και κυκλοφορεί ολομόναχος τα άλμπουμ του κάπου στο Τέξας. Μιλάμε για ένα άλμπουμ - έκπληξη που μπορεί να γίνει πολύ σύντομα μια cult δημιουργία που ανακάλυψαν αρχικά λίγοι και καλοί, πριν την αντιληφθούν πολύ αργότερα οι πολλοί, τελευταίοι και καταϊδρωμένοι. Ό,τι δηλαδή θα περίμενε κανείς από μια κυκλοφορία με το σήμα της 4AD στο εξώφυλλό της! Μάνος Μπούρας
88. Lali Puna - Faking Τhe Βooks Αγάπη για την μελωδική ποπ μουσική, είτε αυτή έχει κιθαριστική είτε ηλεκτρονική μορφή. Προσθέστε και την υπέρμετρη αγάπη της Valerie στους Stereolab, κάτι που σίγουρα επηρέασε και το στυλ της ερμηνείας της. Τάκης Θανόπουλος
89. Murs - Murs 3:16: The 9th Edition O Murs καταστρώνει μια τραγική και παράλληλα κωμική/καρτουνίστικη εικόνα της ζωής σε ακραιφνή αυτοεξομολογητικό τόνο που βρίθει (όπως θα περιμέναμε) προβληματισμού. Το σίγουρο είναι πάντως ότι στα 35 λεπτά αυτού του μίνι άλμπουμ, το μη επιτηδευμένο gangsta attitude, η εσωτερική και κοινωνική του κριτική, οι περιγραφικές εικόνες και η αντιμετώπιση των πάντων ως κάθε άλλο παρά wannabe συναγωγός, βρήκαν το ταίρι τους στην παραγωγή του 9th Wonder (βλ. και Black Album του Jay Z) που γεμίζει το άλμπουμ με τη γλυκιά έξαψη των 70s soul μπουμπουκιών, χωρίς όμως την ευκολία της τροφής από τις κατασπαραγμένες σάρκες γνωστών anthems. Τάσος Βογιατζής
90. Jesse Malin – The Heat Μπορεί να μην απομακρύνεται δραματικά από τον προκάτοχό του στυλιστικά, αλλά διαθέτει περισσότερη ενέργεια και καλύτερο υλικό. Μαζί με τη μπάντα που τον συνοδεύει (και guest stars τους συνοδοιπόρους Pete Yorn, Ryan Adams, Tommy Stinson, ο 36χρονος σκαρώνει μελωδίες εφάμιλλες του Springsteen, με μια δίκαια δόση από Paul Westerberg και ξεφεύγει με το σπαθί του από τη σκιά του Ryan Adams... Τάσος Βογιατζής
