91.PJ Harvey - Uh Huh Her Πρόκειται για μουσική που εξερευνά το βάθος της και αφήνει παράμερα τη φυσική ένταση των οργάνων για να εκφραστεί με την εσωτερική ένταση του υλικού. Ετούτο είναι το έβδομο άλμπουμ της, και είναι τόσο πολύ εύκολο να χάσει κάποιος το ενδιαφέρον του γι’ αυτή μετά από όλα αυτά τα χρόνια. Δεν μας το επιτρέπει όμως, έτσι αγέρωχη και αήττητη που συνεχίζει την πορεία της. Η δημιουργικότητά της είναι αξιοζήλευτη, κι ακόμη κι αν με το "Uh Huh Her" δεν μας συγκλονίζει, μας γοητεύει ξανά και μας κρατάει κοντά της με υπέροχα τραγούδια σαν το "Shame" ή το "You Come Through". Η PJ Harvey είναι πάντοτε παρούσα και το μέλλον αενάως δικό της. Μάνος Μπούρας
92. Fires Were Shot - Solace Δυο Τεξανοί αρκούνται στο λιτό ήχο των κιθάρων τους και τη σποραδική προσθήκη ηχητικών εφέ, στην προσπάθειά τους να συνθέσουν τον “ανακουφιστικά” μελαγχολικό ήχο του Solace. Τη μουσική τους μπορείς να την πεις post rock ξεχνώντας όμως κιθαριστικές εξάρσεις, dream pop αφαιρώντας τα φωνητικά, lo-fi προσθέτοντας συνθετική ποικιλία και experimental παρακάμπτοντας τις ηχητικές ακρότητες. Όσοι αρέσκονται στις ατμοσφαιρικές κυκλοφορίες της τελευταίας και σε groups όπως οι Labradford και οι Gastr del Sol, οφείλουν να αγκαλιάσουν άμεσα και τους Fires Were Shot! Τάκης Θανόπουλος
93. Robert Lippok - Falling Into Komeit Άλλοτε διακριτικοί ηλεκτρονικοί ήχοι που γεμίζουν τα κενά, συμπληρώνοντας τις μελωδίες των Komeit και άλλοτε λεπτά και εύθραυστα beats που ίσα ίσα έρχονται στην επιφάνεια συγκρατώντας τις μπαλάντες των Komeit από το να πλατειάζουν. Δεν μπορούμε παρά να συγκαταλέξουμε το Falling Into Komeit στα μελαγχολικά εκείνα διαμαντάκια που τα τελευταία χρόνια έρχονται από το Βερολίνο. Τάκης Θανόπουλος
94. Kings of Convenience - Riot of an empty street Τρία χρόνια μετά από αυτό το πρώτο άλμπουμ το δίδυμο των Erik Glambek Boe και Erlend Oye επιστρέφει - και αφού μεσολάβησαν ένα άλμπουμ με remix και το προσωπικό άλμπουμ του Oye “Unrest” – και αποδεικνύει πως το δικό τους δέντρο έχει βαθιές και γερές ρίζες σε μια άχρονη, άρα και κλασσική, τραγουδοποιΐα, η οποία ξεκινά από τους Simon & Garfunkel, περνά από τον Nick Drake και καταλήγει στους Belle & Sebastian. Εαν αυτή τη γενεολογία την ονομάσεις ακουστική φολκ ή κιθαριστική indie – pop, μικρή σημασία έχει. Αυτό που αξίζει είναι η ικανότητα των K.O.C να περιγράψουν καταστάσεις, σχέσεις, τοπία και να εκφράζουν συναισθήματα με ποπ αμεσότητα και indie ευαισθησία. Εμβαπτίζοντας αυτά σε μια συγκρατημένη μελαγχολία, η οποία απέχει τόσο από το βρετανικό φλέγμα όσο και από των αμερικάνικη νεύρωση. Νίκος Μποζινάκης
95. Gaston - What Time Does Your Train Leave? Παρά το γεγονός ότι ο δίσκος ηχογραφήθηκε στο Βερολίνο, ακούγοντάς τον νοιώθεις λες και από τις στροφές του βγαίνει μανιώδης ο άνεμος της Windy City, του Chicago δηλαδή. Περνώντας από τις παρυφές του post-rock και εμπλέκοντας σε μεγάλο βαθμό θέματα και νοοτροπίες από τη jazz, κατά τα πρότυπα κάποιων σαν τους Isotope 217 ή των Chicago Underground Duo για παράδειγμα, το “What Time Does Your Train Leave?” αποτελεί ένα έργο που σε καθηλώνει με τη φαντασία του και την ταξιδιάρικη διάθεσή του. Είναι ένας δίσκος που σου κρατάει υπέροχη συντροφιά, με την προϋπόθεση ότι τα ακούσματά σου είναι λίγο παραπάνω απαιτητικά από το κοινό γούστο. Αν δεχτείς όμως την αισθητική του πρόταση, σε αποζημιώνει πολλαπλά. Μάνος Μπούρας
96. Martin Siewert - No Need To Be Lonesome Ο Martin Siewert διεκδικεί με τη σειρά του λίγη από τη δόξα του Christian Fennesz, χρησιμοποιώντας πάνω κάτω τα ίδια συστατικά και επιχειρώντας να φτιάξει το δικό του ‘Endless Summer’ με τον πρώτο του σόλο δίσκο. Η μουσική του Siewert παρόλα τα στοιχεία αυτοσχεδιασμού και αποδόμησης που διαθέτει, στηρίζεται κατά βάθος στη μελωδία και σε ορισμένα σημεία στο ρυθμό. Από τη μια η κιθάρα και τα riffs που μεταλλάσσονται από μια σειρά ψηφιακών επεξεργασιών και από την άλλη τα αναλογικά synthies με τους περίεργους ήχους τους. Κάπου στο ενδιάμεσο βρίσκεται και το laptop του Siewert για να προσθέτει textures και να παρεμβάλει clicks και άλλους θορύβους. Τάκης Θανόπουλος
97. Marah - 20,000 Streets Under The Sky O τέταρτός τους δίσκος είχε βρει από πριν τους αγοραστές τους. Οι λίγοι και φανατικοί των Marah θαυμάζουν το μίγμα Philly soul και rock, Bruce Springsteen και Van Morrison, Joe Jackson με Replacements. Και δεν απογοητεύτηκαν κι αυτή τη φορά... Τάσος Βογιατζής
98. Azymuth - Brazilian Soul Η καλή βραζιλιάνικη μουσική είναι παρούσα και κυρίαρχη σε όλο το άλμπουμ: Ένα ελκυστικό μουσικό blend απο electro-samba, bossa nova αλλά και soul, jazz, funk στοιχεία και μια δόση από όσα μας παρέδωσαν ηχητικά στα 80s. Νίκος Ελευθερίου
99. U2 - How To Dismantle An Atomic Bomb Πως απενεργοποιείς μια ατομική βόμβα, όπου "βόμβα" η αναπόφευκτη παρακμή; Πολύ απλά επιστρέφοντας στο πνεύμα των πρώτων ημερών σου, γράφοντας καλά τραγούδια και κατασκευάζοντας αξιόλογες συνθέσεις. Και με εξαίρεση την ενοχλητικά διαπεραστική ικεσία προς το Θεό για την επικράτηση της κοινωνικής δικαιοσύνης, δεν υπάρχει κάτι άλλο εδώ που να προκαλεί ενόχληση -τουλάχιστον μουσικά... Νίκος Μποζινάκης
100. Queen Of Japan - Foreign Politics Μεγάλες δόσεις από glitter, ιδρώτα, underground ένταση, άκρατο χορευτικό feeling, πιασάρικα refrain και μια φανταστική funky disco με ένα μπάσο που καθηλώνει είναι αυτό που συναντά όποιος πατήσει το play στο cd player του. Το τρίο που αρέσκεται στο να παραπλανεί τους ανθρώπους πως είναι γιαπωνέζικο, μιξάρει το electroclash με την κλασσική disco και δίνει ένα εκρηκτικό μείγμα που φλερτάρει -και σε πολλά tracks- ξεπερνάει τα όρια του καρεκλάδικου. Και όλα αυτά με τη προκλητικότατη sexy φωνή της Koneko να σε φέρνει στα... όρια σου. Αλέξης Μπρούλης
