 |
Είναι η ένατη συνεχή φορά που μας πιάνει αυτό το σφίξιμο -αυτό στην αρχή της δημιουργίας μιας λίστας. Ας το παραδεχθούμε, λοιπόν, οι περισσότεροι εξ ημών και υμών είμαστε "λιστόφιλοι" και δεν είναι τυχαίο ότι σε περιόδους ένδοιας μουσικο-δημοσιογραφικής, έλλειψης θεμάτων ή πωληθέντων φύλλλων, κάπου εκεί καταλήγει το πράγμα προς τέρψιν των αδηφάγων μουσικόφιλων.
Οπότε γυρνάμε στην αρχή. Και πρέπει να απαντήσουμε σε όλα όσα ερωτήματα θα εγείροντο από την πλευρά μας αν ήμασταν απλοί αναγνώστες. Ήταν μια καλή χρονιά για τη μουσική; Μετά από ατέρμονες συζητήσεις, σκέψεις, τσιγάρα, ποτά κ.α. καταλήξαμε στο ότι, ναι, φέτος ήταν ίσως η καλύτερη -σε ποσότητα αξιόλογων δίσκων- χρονιά των τελευταίων ετών. Δίσκοι που τελικά βγήκαν ευνοημένοι από μια δίψα της μουσικής βιομηχανίας να επαναφέρει τον κιθαριστικό ήχο κάθε είδους στο mainstream προσκήνιο, αλλά και παράλληλα αδικημένοι από την εκ των πραγμάτων αδυναμία της -πλην Η.Π.Α., Μ. Βρετανίας και ορισμένων πιο οργανωμένων στο μουσικό τομέα χωρών- να τους προωθήσει σε ένα ευρύτερο ακροατήριο σε κάθε χώρα ξεχωριστά. Βγήκαν λοιπόν σπουδαία άλμπουμ που λόγω του φαύλου κύκλου της κρίσης σε πολλές χώρες δεν έφτασαν καν, κι όταν λέμε δεν έφτασαν δεν εννοούμε ότι δεν εισήχθησαν από τα παραρτήματα των πολυεθνικών ή τις ανεξάρτητες, αλλά πέρασαν από τα ίδια στα "ψιλά", μέσα στο φυσιολογικό άγχος να προωθηθούν τα σίγουρα ονόματα και δεδομένης της ανυπαρξίας πλέον ανθρώπινων και πάσης φύσεως πόρων.
 |
Με λίγα λόγια, όταν κανείς έχει να κάνει το promo του Ρέμου και ταυτόχρονα των Zutons, όταν ένας άνθρωπος (λόγω εξαιρετικών περικοπών) αναλαμβάνει να κάνει όνομα εδώ ένα hyped γκρουπάκι της Αγγλίας και ταυτόχρονα να βοηθήσει και στο promo των Hi-5, μοιραία όλος αυτός ο φαύλος κύκλος θα συνεχίζεται. Στην Αγγλία και στις ΗΠΑ θα βλέπουμε σημαντική ανάκαμψη, όπως φέτος, που για πρώτη φορά αυξήθηκαν οι πωλήσεις cd, παρά και την ραγδαία αύξηση των πωλήσεων νόμιμων downloads. Και στις μικρές χώρες η αγορά, η συρρίκνωσή της, δεν θα αφήνει χώρο για τα ονόματα των δύο αυτών χωρών που μπορούν να γίνουν μεγάλα.
Υπάρχει λοιπόν λύση; Για τα μεγάλα κεφάλια των πολυεθνικών (επαναλαμβάνουμε, για τα μεγάλα κεφάλια των πολυεθνικών), τουλάχιστον, έχει βρεθεί και δεν είναι κάποιο νέο, κάποια είδηση. Είναι η συγχώνευση, η απομείωση κόστους με κοινά resources, ακόμα κι αν αυτό στοιχίζει σε κόσμο που απολύεται. Συναίσθημα σε τέτοιους είδους αποφάσεις δεν χωρά, άλλωστε δεν συμβαίνει ακόμη και στη μικρομεσαία επιχείρηση που φτάνει σε οριακό επίπεδο, οπότε δεν έχει και νόημα να το εξετάσουμε. Είναι πράγματι σκληρό να βλέπεις ανθρώπους που έχουν πραγματικά προσφέρει και στη μουσική μέσα από το επίπεδο των δισκογραφικών, που έχουν ένα ξεχωριστό ήθος, να χάνουν τη δουλειά τους. Αλλά αυτή φαίνεται να είναι η προτεινόμενη λύση σε μια παγκόσμια οικονομία που στο σύνολό της κινείται προς τα εκεί, αν και το αποτέλεσμά της δεν έχει φανεί και ιδιαίτερα στην περιφέρεια του παγκόσμιου χάρτη της μουσικής.
Συνέχεια σε Μέρος Β'
