Κάποιος που έχει γνωρίσει τα Μαυρομάτικα Φασόλια από τις πολλές και συχνές επιτυχίες τους στα charts, μπορεί να πάθει ακόμα και πολιτισμικό σοκ βλέποντας το νέο τους βιντεοκλίπ για το “Yesterday”. Είναι δυνατόν το γκρουπ που τα τελευταία χρόνια κυκλοφορούσε mainstream pop σουξέ (αρκετά μάλιστα από αυτά σαχλά), να μας το παίζει τώρα old school, με τα μέλη του να φέρονται ως γνήσιοι θιασώτες της ποιοτικής πλευράς του hip hop;! Αλλά, αν και το όνομα τους το κάνανε πράγματι ως ξεκάθαρα εμπορικό σχήμα, οι Black Eyed Peas δεν είχαν πάντα το βλέμμα στραμμένο στους πίνακες των επιτυχιών ή στα διάφορα Grammys και VMAs.
Η πρώτη επαφή του hip hop κόσμου με το όνομά τους, για παράδειγμα, έγινε σε ένα από τα καλύτερα soundtracks των 1990s για τη μαύρη μουσική, για την ταινία του Warren Beatty Bulworth (1998), όπου το τραγούδι τους “Joints & Jam” συνυπήρχε ανάμεσα σε εκείνα κολοσσών σαν τον LL Cool J, τoν Dr. Dre, τoν RZA, τoν Ice Cube και τους Public Enemy –και στα ίδια πλαίσια συνέχισε και το δισκογραφικό τους ντεμπούτο Behind Τhe Front, λίγους μήνες μετά. Τουτέστιν, conscious hip hop ήχος της σχολής του Common και των Tribe Called Quest, αλλά και μια γενικότερη πολυσυλλεκτικότητα στα samples και στις συνθέσεις. Φαινόταν δε από τότε η έφεση του will.i.am στο να στήνει ηχητικά σκευάσματα που, αν μη τι άλλο, είχαν κάτι να προσθέσουν σε μια ήδη πολυπληθή σκηνή, όπως αυτή του hip hop των late-1990s.
Οι Black Eyed Peas συνέχισαν σε αυτό το μονοπάτι και στο Bridging The Gap του 2000, όμως στο Elephunk (2003) το κλίμα άλλαξε, αφενός με την έλευση της Fergie –και την άμεση ανάληψη των φωνητικών– αφετέρου λόγω μιας συνειδητής στροφής προς την πιο μαζική απήχηση. Κάτι βέβαια που, για να μη παρεξηγούμαστε, καθόλου μεμπτό δεν ήταν. Αντιθέτως, εκείνος ο δίσκος υπήρξε μια στιβαρή δισκογραφική κατάθεση, η οποία (παρ' όλο που έκανε σαφή την αναχώρησή του σχήματος από τον conscious hip hop χώρο) διεκδίκησε τότε επανειλημμένες ακροάσεις απ' όλους μας. Τα χρόνια στη συνέχεια πέρναγαν και, δίσκο με τον δίσκο, το συγκρότημα ανέβαινε όλο και περισσότερο στην εμπορική κλίμακα, φτιάχνοντας πλέον τραγούδια που κάνανε επιτυχία σε παγκόσμιο επίπεδο. Παράλληλα, όμως, ο βαθμός μανιέρας και δημιουργικής ευκολίας (ίσως και απουσίας, ενίοτε...) εμφάνισε εξίσου ανοδικές τάσεις.
Φέτος, για τα 20άχρονα από την ίδρυσή τους, οι Black Eyed Peas γυρνάνε πίσω στο 1995: στο ξεκίνημά τους στο Λος Άντζελες και σε εκείνα που τους ενέπνευσαν τότε. Με τη Fergie άφαντη τόσο στο πρώτο καινούργιο κομμάτι "Awesome", όπως και στο “Yesterday”, οι φήμες για αποχώρησή της μάλλον τείνουν στη βεβαιότητα –θα το πιστοποιήσει το ολοκληρωμένο νέο άλμπουμ, ασφαλώς. Στο βιντεοκλίπ μάλιστα του “Yesterday” συναντάμε και έναν αγνώστων λοιπόν στοιχείων άνδρα, τον οποίον δείχνει χαρακτηριστικά ο will.i.am όταν σε έναν στίχο μιλάει για το μέλλον. Πιθανόν λοιπόν νέος τραγουδιστής, ίσως όμως και μια γενικότερη νέα ηχητική κατεύθυνση.
Στο “Yesterday”, οι Black Eyed Peas σαμπλάρουν γνωστές underground επιτυχίες από τις δεκαετίες του 1980 και 1990. Το συνοδευτικό οπτικό υλικό τους τοποθετεί σε ένα hip hop δισκοπωλείο, όπου μας κάνουν επίδειξη γνώσεων και αναμνήσεων από την εποχή στην οποία ξεκινούσαν ως ακροατές. Βλέπουμε λοιπόν αρχικά το single “Here We Go Again” του Def Jef από το μακρινό 1991, τότε που η προσπάθεια μπολιάσματος του hip hop με τη σύγχρονη τζαζ ήταν το νέο «it thing» των εξελίξεων. Λίγο μετά συναντάμε το ντεμπούτο των Audio Two από το 1988, What More Can I Say?, το οποίο δίνει γρήγορα τη θέση του στο Greatest Hits των N.W.A. Η χρονιά του 1991 βρίσκει και δεύτερη καταχώρηση στη σχετική λίστα, με το κλασικό A Wolf Ιn Sheep's Clothing των Black Sheep.
Φαίνεται όμως πως τα Μαυρομάτικα Φασόλια ήταν μεγάλοι οπαδοί της όλης Native Tongues παρέας, καθώς, αμέσως μετά τους Black Sheep, βλέπουμε το All Hail The Queen της Queen Latifah, ενώ στη συνέχεια εμφανίζονται ακόμα δύο συγκροτήματα της συγκεκριμένης κλίκας. Όχι όμως αμέσως μετά, μιας και αυτή τη θέση την κράτησαν για το Tougher Than Leather των Run D.M.C., ενώ συνεχίζουν με άλλον ένα πατέρα του old school, τον Ice-T και το αξεπέραστο Power (και τα δύο από το 1988). Ακολουθεί ακόμα μία παρέα της όλης εναλλακτικής προσέγγισης στο hip hop –οι Digable Planets με το Reachin' (A New Refutation Οf Time Αnd Space)– ενώ αμέσως μετά μας δείχνουν ένα γραφικό με τους ίδιους ως κεντρικά πρόσωπα: άμεση αναφορά στο Beyond The Spectrum The Creamy Spy Chronicles, μιας δικής τους δηλαδή video συλλογής.
Σε αυτή τη λογική, δεν θα μπορούσαν να λείπουν από το βιντεοκλίπ και οι πρωτεργάτες του συγκεκριμένου hip hop παρακλαδιού, που δεν ήταν άλλοι βέβαια από τους De La Soul: περίοπτη λοιπόν η θέση του 3 Feet High And Rising, χωρίς να λείπει όμως και το De La Soul Is Dead, που αχνοφαίνεται στα πλάγια της οθόνης. Ο Doug E. Fresh κάνει στη συνέχεια ένα γρήγορο πέρασμα με το The World's Greatest Entertainer, και μετά συναντάμε τους A Tribe Called Quest με το single “Scenario”, ενώ δίπλα του βλέπουμε το The Low End Theory και το single του “Can I Kick It?”. Pete Rock και CL Smooth δεν γινόταν να μην είναι παρόντες με το artwork για το πιο-κλασικό-δεν-γίνεται “They Reminisce Over You (T.R.O.Y.)”, ενώ στα δεξιά του παρατηρούμε να καραδοκεί και το Mecca And The Soul Brother, στο οποίο και περιεχόταν. Ο Diamond D παίρνει τη σκυτάλη με το παρθενικό του άλμπουμ Stunts, Blunts Αnd Hip Hop, ενώ λίγο μετά την τιμητική του έχει ο μακαρίτης Ol' Dirty Bastard με το επίσης πρώτο του δισκογράφημα, Return Τo Τhe 36 Chambers: The Dirty Version.
Ακολουθούν οι Das EFX με το Dead Serious και οι Ultramagnetic MCs με το The Four Horsemen, πίσω από το οποίο αμυδρά διακρίνεται το “I Wonder Why?” του Tony Touch, που φέρει και το σήμα της ιστορικής Tommy Boy Records στο εξώφυλλό του. Το μνημειώδες It Takes A Nation Of Millions To Hold Us Back των Public Enemy δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις, όπως δεν χρειάζονται και τα δύο άλμπουμ τα οποία ακολουθούν, το Straight Outta Compton των N.W.A. (δεύτερη εμφάνισή τους στο κλιπ) και το Enter Τhe Wu-Tang: 36 Chambers των Wu-Tang Clan. Ο KRS-One μπαίνει κι αυτός στην παρέα με τον ομώνυμο δίσκο του από το 1995, ενώ ύστερα μεταφερόμαστε 10 χρόνια πίσω με το Radio του LL Cool J. Λίγο πριν το τέλος, ο will.i.am αποφασίζει να μας δείξει φευγαλέα και το διπλό single “The One/ Blackwards Row” των X Clan, ως ανεπίσημο επίλογο αυτής της ιστορικής αναδρομής, σε μια εποχή που είχε όντως να επιδείξει πληθώρα εξαιρετικών δίσκων.
{youtube}anJYoItYeyM{/youtube}
