Στην αρχή ήταν οι ραπάδες που ήταν η μισητή κάστα μουσικών για το «μέτσαλ». Και ξαφνικά ήρθε το "Walk This Way" των Aerosmith με τους RUN-DMC και... ωπ! ο μεταλλάς βρήκε πως πίσω από τις ρίμες και τα βαριά μπίτια, κρύβεται το μπλουζ των μαύρων δούλων του αμερικανικού νότου. Πόρισμα: το ραπ δεν είναι τελικά τόσο απεχθές και μισητό. Είναι άποψη αν το μπλέξεις με κιθάρες και ντραμς.
Έπειτα ήρθαν οι «ρεηβάδες» (ποιος ξεχνάει το σύνθημα μετά το λάιβ των Maiden στο κλειστό Περιστερίου «είναι πουτάνες των ρεηβάδων οι μάνες»;). Κι εκεί όπου οι ravers βλέπουν μόνο κύκλους που γυρίζουν... «έεετσι» ως εκ θαύματος πλακώνουν από τας Ευρώπας κάτι Αrcturus και Αmorphis με τα d'n'b σκατολοΐδια που βάζουν στις συνθέσεις τους, χώνονται και στη φάση από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού κάτι Ministry και κάτι Nine Inch Nails με τα σκληρά μπλιμπλίκια στα κομμάτια τους και εξιλεώνεται σταδιακά και το techno και το «rave».
Εντέλει μπαίνει και το industrial –και τα πρώην και νυν παρακλάδια του– στην ημερήσια διάταξη του ροκομεταλλά. Ξαφνικά οι Ρrodigy «Γαμάνε ρε φίλε. Το "Firestarter" τα σπάει», «Κατά βάθος οι ενορχηστρώσεις τους είναι... μέταλ!». Κι έτσι εξωραΐζονται και εξιλεώνονται (αναδρομικά φυσικά) στη συνείδηση του μεταλλά μια για πάντα και παίζουν σε φεστιβάλ ανάμεσα σε ροκ και μέταλ μπάντες. [Τα μπουκάλια και οι προπηλακισμοί τότε στο Θέατρο Βράχων φυσικά και ξεχάστηκαν και αποσιωπήθηκαν εντέχνως. Άλλωστε κάνει κακό κάτι τέτοιο στη φιλελεύθερη (με την ακραιφνή ετυμολογία της λέξης) νοοτροπία με την οποία γαλουχείται ο ροκομεταλλάς. Ο επαναστάτης, ο ηθικά αδάμαντας].
Τα τελευταία χρόνια ήρθε το νέο φαινόμενο της μουσικής βιομηχανίας. Αυτό δηλαδή που θέλει τον μουσικό να ψαρεύεται μέσα από τα οnline media, δημιουργώντας έτσι την ψευδαίσθηση (όχι κακό απαραίτητα) ότι ο οποιοσδήποτε μπορεί ανά πάσα στιγμή να διακτινιστεί στο πάνθεο της φήμης, εν μια νυκτί. Και φυσικά οι ροκομεταλλάδες (πάλι;! ε, ναι πάλι...) ανακάλυψαν το νέο θύμα τους: τον Justin Bieber. «Tι μαλακίες παίζουν οι Morbid Angel στον νέο δίσκο; Ο Justin Bieber καλύτερο δίσκο θα έφτιαχνε και λιγότερο gay» και τέτοια γραφικά (και πολλά άλλα) που διαβάζουμε κατά καιρούς στα σχόλια του YouTube κάτω από ροκ και μέταλ κομμάτια. Mε αφορμή, λοιπόν, το δημοσίευμα που θέλει τον Bieber να σταματάει τη μουσική του καριέρα γιατί δεν τον γεμίζει άλλο ο χώρος και κάτι τέτοια (ούτως ή άλλως φαιδρά) και τα γελοία σχόλια τα οποία διάβαζα επί του δημοσιεύματος, αναρωτιέμαι: από πότε το μέταλ έμαθε να κηρύττει το μίσος απέναντι σε κάτι το οποίο δεν του ταιριάζει ως ψυχοσύνθεση;
Και ποιο; Το μέταλ που μια ζωή βρισκόταν μαζί με το ροκ στη μαύρη λίστα της παγκόσμιας μουσικής σαν «το μοχθηρό, το βλάσφημο, το είδος που προάγει την ακολασία και το αχαλίνωτο της ανθρώπινης ιδιοσυγκρασίας». Το μέταλ και το ροκ και οι θιασώτες τους με τα μακριά μαλλιά, τα καρφιά, τους σωλήνες και τα μποτάκια Cons που ήταν μια ζωή δακτυλοδεικτούμενοι από την «ευνομούμενη κοινωνία των ηθών και των αξιών». Τώρα ξαφνικά παίρνουν το αίμα τους πίσω, βγάζοντας όλη τη χολή τους; Είναι αστείο και θλιβερό ταυτόχρονα το ότι ξαφνικά ο μεταλλάς μεταμορφώθηκε στον bully του σχολείου και τραμπουκίζει το φλωράκι με τη φράτζα, τα φαρδιά πολύχρωμα ρούχα και τα τεράστια ακουστικά επί της κεφαλής.
Το ότι δεν σου αρέσει η μουσική του άλλου ή τη θεωρείς μηδενικής πολιτισμικής αξίας –όσο δίκιο και αν έχεις– δεν σε μετατρέπει σε τιμωρό. Δεν κάνεις αυτά τα οποία σου έκαναν. Αποδεικνύεις έτσι ότι δεν διαθέτεις καμία μουσικοταξική συνείδηση, σαν τους νεοπρολετάριους, που όταν «μεγαλώσουν» θέλουν να πάρουν κι αυτοί μερσεντές και να γίνουν σαν τα αφεντικά τους. Αν θέλεις να το παίξεις ανώτερος, εκφράζεις την ποιότητά σου αδιαφορώντας. Αν θες να σχολιάσεις σώνει και ντε, γιατί γουστάρεις ρε παιδί μου τα κραξίδια (μαζί σου κι εγώ), σχολίασε ή/και χλεύασε με έξυπνο τρόπο, όχι με χυδαιότητες τύπου «Μακάρι να πεθάνει τώρα» ή με φτηνά ποσταρίσματα περί της σεξουαλικής φύσης του εκάστοτε απεχθούς –για σε– ειδώλου της βιομηχανίας. Rob Halford ρε βλάκα! Για να μην ξεχνιέσαι...
Live and let live. H ποιότητα ξεχωρίζει πάντα και μένει για πάντα. Τι σε κόφτει λοιπόν το παροδικό hype της ποπ; Άλλωστε ποπ είναι. Το λέει και η λέξη... popular. Δημοφιλές. ΟΚ, το δημοφιλές κρατάει για λίγο. Έτσι είναι η φάση του. Δεν διεκδικεί δάφνες διαχρονικότητας. Δεν το ενδιαφέρει. Ζει για το τώρα, για το εφήμερο, για να δώσει διασκέδαση. Εσύ άκου τη μουσικούλα σου ωραία και καλά και σε περίπτωση που σου επιτεθεί καμιά R'n'B συγχορδία χώσε αντίποινα με καμιά δισολιά από το VirginKiller των Scorpions, ξέρω 'γω (αυτό μου ήρθε τώρα κι εσύ!).
«Ο Σατανάς είναι ο καλύτερος φίλος που είχε ποτέ η Εκκλησία, καθώς της δίνει λόγο ύπαρξης όλα αυτά τα χρόνια», έλεγε ο Λαβέης σε μια από τις 9 εντολές του Σατανισμού. Τώρα αντικατάστησε τον «Σατανά» στη συγκεκριμένη περίπτωση με τον Bieber, βάλε στη θέση της «Εκκλησίας» τους μεταλλάδες και αρχίνα να ψάχνεις για τον νέο αποδιοπομπαίο τράγο του χώρου. Λες και το ροκ και το μέταλ δεν μπορούν να ζήσουν από μόνα τους, ας πούμε. Ή υπάρχουν μονάχα σαν ανταπάντηση στη φαιδρότητα των μουσικών τους οποίους προάγει το εργοστάσιο τυποποιημένων μουσικών. Το μέταλ και το ροκ ξεκίνησαν σαν επανάσταση ενάντια στο κατεστημένο που η πολιτική δημιουργούσε τόσο στη κοινωνικές όσο και στις πολιτισμικές δομές. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Χιλιοειπωμένη και βαρετή πια.
Πάντως θα έχει πλάκα σε λίγα χρόνια να αποτιμηθεί (sic) και ο Bieber και να δούμε τους Motörhead να διασκευάζουν το "Boyfriend", με τον Lemmy να φοράει t-shirt επί σκηνής «Τhen I saw his face, now I'm a Belieber»...
