Η Coachella είναι μια κοιλάδα τρεις ώρες μακριά από το Los Angeles και μισή ώρα μακριά από το Palm Springs. To φεστιβάλ, που λαμβάνει χώρα εκεί σε δύο τριήμερα κάθε χρόνο, έχει πλέον καθιερωθεί ως ένα από τα κορυφαία μουσικά φεστιβάλ του κόσμου και ξεπουλάει τα 160.000 εισητήρια του σε χρόνο μικρότερο των δύο εικοσιτετραώρων, χωρίς καν να χρειαστεί να ανακοινώσει το πλήρες line up.
Φεστιβαλικό φαινόμενο και μουσικό απωθημένο για τους Ευρωπαίους και το απόλυτο σημείο συνάντησης για πάρτυ και live πρωτοκλασάτων ονομάτων για τους Αμερικάνους.
Το πρωί της Παρασκευής 19/4 ανοίγαμε το καλοφτιαγμένο πακέτο με τις καρτ ποστάλ, τις οδηγίες και συμβουλές για το φεστιβαλ και τα βραχιολάκια που μας είχαν σταλεί τρεις εβδομάδες πριν στις στα σπίτια μας στην Αθήνα. Απο εκεί ξεκινά η λέξη - κλειδί για την μεγάλη επιτυχία του εν λόγω φεστιβάλ: οργάνωση.
Κανένα μποτιλιάρισμα, άνεση στο πάρκινγκ και άμεση εξυπηρέτηση στην επισημοποίηση των στοιχείων μας, λίγο πριν τις 4. Η πρώτη μέρα δεν έχει ακριβώς 80.000 κόσμου και ο καυτός ήλιος του καταμεσήμερου νιώθεις ότι ακόμα τσουρουφλίζει την εργαζόμενη νεολαία του Λος Άντζελες. Δύο μεγάλα ανοιχτά stages (το Coachella στο οποίο εμφανίζονται οι headliners και το outdoor stage με εξίσου μεγάλα ονόματα), τρεις τέντες (Gobi, Mojave, Sahara) που φιλοξενούν τα λίγο μικρότερα ονόματα, με την τελευταία να εξυπηρετεί εξ ολοκλήρου EDM (Electronic Dance Music) και το Υuma club στο οποίο εμφανίζονται αποκλειστικά djs.
Ένα βράδυ πριν, το άρθρο του Vice για το πρώτο τρίημερο με προετοίμαζε για την εκδίκηση της club πιτσιρικαρίας απέναντι στην σκεπτόμενη indie κοινότητα και την προτεραιότητα που δίνει πλέον το αμερικάνικο κοινό στο να ξεσπάει χορεύοντας σε επιθετικά beats με trance μελωδίες, παρά με το λυρισμό και την αρτίστική προσέγγιση του κιθαριστικού ήχου.
H τελευταία προσθήκη στο ρόστερ της Mad Decent του Diplo, o Dillon Francis (στo Sahara stage), επισκιάζει –με τις ανθεμικές disco dubstep γραμμές του– την κιθάρα του Johnny Marr στην Μojave που ναι μεν παίζει Smiths (“Stop Me...”, “There is a light that never goes out” κ.α.) αλλά αντιλαμβάνεται ότι για τα Αμερικανάκια είναι μια καλτ φιγούρα της βρετανικής ροκ και εκτελεί διεκπεραιωτικά. H ξανθομαλλούσα Εmily Haines καθοδηγεί το σχήμα των καναδών electro rockers Metric, αλλά οι τελευταίοι δεν είναι αρκετοί για να μας κρατήσουν στον ήλιο. Οι Japandroids τα σπάνε δίχως νόημα και εμείς κοιτάμε υπομονετικά το ρολόι της Μojave μέχρι να δείξει 5.20. Οι Alt-J κάνουν την πρώτη μεγάλη εμφάνιση του φεστιβάλ καθηλώνοντας χιλιάδες πιστών του math rock ήχου τους. Ο drummer φοράει t-shirt TNGHT, αποφεύγει να χρησιμοποιήσει πιατίνια και παίρνει τη μπάντα πάνω του βάζοντας την dubstep ρυθμολογία στο παιχνίδι, ξεσηκώνοντας παράλληλα την πιτσιρικαρία. Φρέσκος ήχος και υποδειγματική μεταφορά του άλμπουμ. Στο Gobi stage ο Lee Scratch Perry είναι ακόμα ζωντάνος και βάζει και αυτός λίγη παραπάνω ένταση στα μπάσα του. Οι Passion Pit του Michael Angelakos ξεσηκώνουν σιγά σιγά την κεντρική σκηνή, ενώ όλο πιο λίγοι –αλλά καλοί– στήνομαστε στην ουρά του Yuma club για να δούμε τον θρύλο dj Harvey. Προφανώς και του φαίνεται μεγάλο το stage για ν' αφήνει την βινυλιακή disco στην άκρη και να παίζει jackin' house απο cd players. Δεν έχει καμία σχέση με τον Harvey του off sonar party δύο καλοκαίρια πριν, αλλά τον καταλαβαίνω. Εξαργυρώνει τον εκλεκτικό dj χαρακτήρα του και το cool status τριών δεκαετιών, παίζοντας για «ανεβασμένα πιτσιρίκια» που μισή ώρα από την έναρξη του θα αποχωρήσουν μαζικά για το Sahara stage. Kαι εγώ μαζί τους. Θεωρώ σημαντικό να κρατάω ένα αυτί στον ήχο του σήμερα και το σετ των Dog Blood είναι ακριβώς αυτό. Οι superstar djs Skrillex και Boyz Noiz μοιράζονται τα decks και παίζουν εξολοκλήρου δικά τους electrodubstep edits. Οι τεράστιες οθόνες με γραφικά βάφονται κόκκινες, οι πιτσιρικάδες παθαίνουν αμόκ και το δίδυμο περνάει το μισό σετ πάνω στα decks. Πανικός. Οι Beach House προσπαθούν αλλά η Αμερική άφησε γρήγορα πίσω τη dream pop δωματίου και αφήνεται πλέον στην ευρηματική και γεμάτη συναίσθημα dubstep / hop ρυθμολογία των TNGHT. Έχουν μακράν το καλύτερο band t-shirt στους άψογα οργανωμένους merchandise πάγκους του φεστιβάλ και η σύμπραξη των παραγωγών Hudson Mohawke και Lunice έχει το Gobi stage στον αέρα με το Higher Grounds.
Στο κεντρικό stage, οι Μodest Mouse διακόπτουν, στο outdoor stage οι Band Of Horses κοιμίζουν και ενδιαφέρον στο βράδυ δίνει ξανά η Κaren O με την παρέα της. Η θεά ξεχιλίζει από ενέργεια, συγκινεί, χορεύει και μας παίρνει μαζί της. Το “Golden Lion” γίνεται η στιγμή της βραδιάς και επαναπροσδιορίζει τη σχέση μου με τις κιθάρες. Ποιοί Stone Roses; Ο κόσμος περιφέρεται άνετα στις πέντε πρώτες σειρές και μαζεύει δυνάμεις για το επικό hip hop show των Jurassic 5. Old school από τα λίγα, δια χειρός Cut Chemist και Dj Numark. Για κάποιο περίεργο λόγο νιώθεις ότι η κούραση σου έχει μεταφερθεί στους ώμους του Damon Albarn και της παρέας του, που προσπαθούν να δικαιολογήσουν άλλο ένα reunion έξι μηδενικών. Όλα τα χιτ είναι εκεί και το γεγονός ότι ντύνονται ακόμη σαν να περιοδεύουν για το Parklife λέει πολλά για τα περασμένα μεγαλεία τους.
[Η συνέχεια - εντυπώσεις δηλαδή και από το Σάββατο και από την Κυριακή, στο sonik #86 που κυκλοφορεί. Click εδώ για τα περιεχόμενα.]
