Μέσος όρος ηλικίας 17, εεεε 18, εεε αντε 19... Αυτή ήταν η πρώτη εντύπωση που μου έδωσε η είσοδος για την πρωτη μέρα του μεγαλου καλοκαιρινού festival. Στρίμωγμα από το "άνοιγμα των πυλών", για μια θέση κοντά στη σκηνή, αφόρητη ζέστη, ιδρωτας, αλλά και μπόλικο χαβαλέ, και παιχνίδι από τον νεαρό κοριτσόκοσμο. Ετσι απλά κι ωραία, ήρεμα, ανοιξαν το festival οι "Τsopana Rave" με μπόλικο ενθουσιασμό... Είναι ήδη 7 , και ο Μανώλης Φάμελλος και οι Ποδηλάτες προσπαθουν να ξεσηκώσουν τα πλήθη που ακόμα καλα-καλα δεν είχαν μαζευτεί. Οι παρεες εγκλιματισμένες πια περισσότερο, αρχίζουν να ψιθυρίζουν τους στίχους τους... Ο ήλιος είναι ακόμα ψηλά, όταν το μαγευτικό βιολί των Ποδηλατων άφησε τη θέση του στην ηλεκτρική κιθάρα των Υπόγειων Ρευμάτων. Ηταν και η ζέστη, ήρθαν κι αυτοί, καταλαβα ότι το πανηγύρι δεν θα αργούσε να στηθεί. Οσοι είναι μπροστά κατανάλωσαν κάμποσες θερμίδες, χοροπηδώντας στους ρυθμούς τους. Οσο για τον ενισχυτή που δεν καθόταν καλά; Ουδείς ασχολήθηκε μ'αυτόν , πέραν ίσως των υπευθυνων και των ίδιων των Υπογειων Ρευμάτων. Ο εκνευρισμός τους βέβαια, όχι μόνο δεν εκδηλώθηκε αρνητικά, αλλά τους ώθησε να αφοσιωθούν ακόμα περισσότερο και να εκτονωθούν μέσω της μουσικής τους. "Ηλιε παραδωσου" ακούγεται από μια πάρεα, κι ο ήλιος τους κάνει τη χάρη να δύσει , ενώ ο φωτισμός αναπληρώνεται δειλά-δειλά από τα φώτα στη σκηνή, και τα καπνογόνα των θεατών. Η Σωτηρία Λεονάρδου που παίρνει την σκυτάλη προειδοποιεί "θα σας πω τραγούδια με ιστορία", και αρχίζει με ενα τραγούδι του Νικόλα Ασιμου. 7 χιλιάδες κόσμος, μυημένος στη μουσική του Νικόλα, δείχνει να ακολουθεί με θέρμη την εκτέλεση της Σωτηρίας. Η ίδια, όπως είχαμε, πει άλλωστε και στο προηγούμενο τεύχος, βλέπει τη μουσική ως ενιαία, γι'αυτό και δεν φοβάται να ερμηνεύσει ένα κομμάτι είτε jazz, είτε rock , είτε λαϊκό και η χαρακτηριστική της φωνή την βοηθάει αφάνταστα. "Η μουσική είναι μία" φωνάζει χαρακτηριστικά... Μετα τις 9 λίγος κόσμος δείχνει να έρχεται. Η μεγάλη παρέα δείχνει να έχει πια μαζευτεί. Ενα τέταρτο πριν τις 10, μπαίνουν στη σκηνή και οι Πυξ-Λαξ, Κανείς δεν είχε κουραστεί, κι ας είχαν στηθεί πολλοί από τις 5 στις ουρές για την είσοδο, κι ας είχαν προηγηθεί οι εξοντωτικές εμφανίσεις 4 μεγάλων ονομάτων. Ο κόσμος περιμενε τον Χάρη και τον Πάνο. Πολύ μετά τις 11, οι νότες της μπαλλάντας ηρεμούν τον πανικό από την εμφάνιση τους στη σκηνή, και οι αναπτήρες πιάνουν δουλειά. Δεν έχει σημασία τι είπαν, δεν έχει σημασία ότι και να πω για εκείνες τις μαγευτικές στιγμές. Κάπου ανάμεσα ανέβηκαν και οι Πυξ-Λαξ, σαν να είχαν ξεχάσει κάτι, για να πουν το "Ανόητες Αγάπες", μαζί με τους Κατσιμιχαίους... |
μέσα σε ένα πανικό από επευφημίες. 8.000 κόσμος πια, ήδη "ζεστός" από την εμφάνιση των προηγούμενων, αφέθηκε στις νότες των γνωστών τραγουδιών τους και τραγούδησε όλους (ναι όλους!) τους στίχους τους... "Να μ'αγαπάς... Οσο μπορείς να μ'αγαπάς", τραγουδούν με την δικιά τους ιδιότυπη ερμηνεία, ένα κλασικό κομμάτι του Σιδηρόπουλου.
