Δευτερη μέρα του ROCKWAVE FESTIVAL! Μια μέρα που αρκετοί περίμεναν... ίσως 15 ολόκληρα χρόνια... Στο κέντρο της Αθήνας, ομάδες ατόμων με μπλούζες των Sisters κατευθύνονταν προς τον ηλεκτρικό... Ραντεβού έξω από το Metropolis... Πηγαδάκια παντού, με μοναδικό θέμα τη συναυλία που θα επακολουθούσε... Οι πόρτες θα άνοιγαν στις 5. Ο κόσμος άρχισε να καταφθάνει πιο νωρίς, αψηφώντας τη μεγάλη θερμοκρασία... Η τελευταία, δεν απέτρεψε τους χιλιάδες fans του gothic, ούτε από την ανάλογη εμφάνιση. Η προσέλευση ήταν μικρότερη συγκριτικά με προηγούμενες μέρες (7.500 περιπου), λίγο όμως αυτό ενδιέφερε τους "πιστους"... Με το μαυρο (και τις αποχρώσεις του) να επικρατεί, δεν καταλάβαιναν από ζέστη... Η μεγάλη στιγμή (της εμφάνισης των Sisters of Mercy) θα αργούσε πολύ ακόμα. Τα ελληνικά groups, ανέλαβαν να προετοιμάσουν το Ο κόσμος είχε αρχίσει να "ζεστενεται" για τα καλά, και η εμφάνιση των δυνατών και μαχητικών New Model Army βοήθησε πολύ σ'αυτό. Το τέλος των New Model Army, διαδέχτηκε μια παράξενη σιγή λίγων λεπτών. Οι τεχνικοί έκαναν τους τελευταίους ελέγχους... Τα φώτα χαμήλωσαν... Από δεξιά και αριστερά καπνοί σκέπασαν ολόκληρη τη σκηνή... Μοναδική στιγμή και για τους 7.500 που βρίσκονταν εκεί... Ηταν αλήθεια... Ο Andrew Eldritch βρισκόταν στη σκηνή. Η μουσική όπως πάντα μοναδική... Με διαφορετικό πια image, αλλά Μακάρι αυτή η μαγευτική βραδιά, την οποία περιμεναμε πολλά χρόνια, να αποτελέσει την αρχή για τον ερχομό και άλλων Gothic συγκροτημάτων, αφού το κοινό είναι και πιστό στο συγκεκριμένο είδος, και πολυπληθές όπως έδειξε... Μακάρι να δούμε ζωντανά, για παράδειγμα και τους The Merry Thoughts, ένα νέο πολύ καλό και ελπιδοφόρο group... SISTERS OF MERCY, ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ! "First Last and Always" Σάκης Χιώτης |
έδαφος. Τους Love in Sadness διαδέχτηκαν στις 7.15 οι ρομαντικοί τόνοι των Flowers of Romance, ενώ το γήπεδο συνέχιζε να γεμίζει... Τα Διάφανα Κρίνα, γεμάτα λυρισμό και ευαισθησία, γνήσια παιδιά του '80, ανέλαβαν να κλείσουν το ελληνικό μέρος της 2ης μέρας...
με την ίδια μαγευτική, βαριά και Gothic φωνή, έκανε ακούσια - και εκβιαστικά ταυτόχρονα - τους "πιστους" να τον συνοδεύουν φωνητικά σε όλα σχεδόν τα τραγούδια του... Είναι πραγματικά πολύ δύσκολο (αν όχι αδύνατο) να μεταφέρω όλο το συναισθημα εκείνης της βραδιάς στο κείμενο αυτό. Τραγούδια όπως Alice, Temple of love, Drive like the snow, first last and always και άλλα πολλά, έπεφταν το ένα μετά το άλλο σαν κεραυνοί!
