Τα τελευταία χρόνια, ειδικά από την πανδημία και έπειτα, αρκετές αλλαγές ήρθαν γύρω στο μουσικό περιβάλλον του Παύλου Παυλίδη. Η χρόνια συνεργασία του με τους B-Movies έληξε, προχώρησε για λίγο σε ντουέτο με τον Φώτη Σιώτα, για να προσχωρήσουν στη συνέχεια και άλλα μέλη, με τα οποία δημιούργησαν τους Hotel Alaska και το άλμπουμ Το Μαύρο Κουτί, ενώ αργότερα παρουσίασε και το project Πέρα από τη θάλασσα με διασκευές στο έργο του Γιάννη Μαρκόπουλου.
Το 2024 κυκλοφόρησε το πιο πρόσφατο άλμπουμ του με τίτλο Μπρανκαλεόνε επιλέγοντας μια νέα ομάδα μουσικών, που τον συνοδεύουν πλέον και στο stage. Αυτή η κίνηση σηματοδοτεί μια νέα εποχή για τον Παύλο Παυλίδη. Το άλμπουμ αυτό έχει ξεκάθαρο ηλεκτρονικό χαρακτήρα. Άλλωστε, τέτοιους κύκλους έχει συνηθίσει να κάνει από την εποχή των Ξύλινων Σπαθιών, με τραγούδια σε πιο κλασική rock φόρμα, ηλεκτρονικά, ακουστικά, ακόμα και πιο κοντά σε αυτό που νοείται ως «ελληνική μουσική».
Η συναυλία στον Λυκαβηττό, όπως και οι εμφανίσεις του στο Floyd, επισφραγίζουν τη μέχρι τώρα πορεία του και τον συστήνουν σε ένα νέο κοινό που μεγάλωσε μέσα στην πανδημία και είναι διαφορετικό από αυτό που τον ακολουθούσε τα χρόνια της κρίσης με τους B-Movies. Έτσι, κυκλοφόρησε μέσω της Fine! Records ένα live video από τον Λυκαβηττό και ένα ΕΡ με 6 κομμάτια, ηχογραφημένα ζωντανά στη συγκεκριμένη συναυλία που πραγματοποιήθηκε τη Δευτέρα 23 Σεπτεμβρίου 2024.
Αυτές είναι οι ιστορίες πίσω από τα 6 τραγούδια που περιλαμβάνει το live EP:
Μπρανκαλεόνε: Αναμφίβολα, αποτελεί την επιτυχία του τελευταίου δίσκου. Αφιερωμένο στον φίλο του Νίκο Καντάρη, τον άνθρωπο που τον βοήθησε να στήσει το δικό του στούντιο την εποχή που βρέθηκε στη Γαλλία (μετά από την αποχώρησή του από τα Μωρά στη Φωτιά και πριν από τη σύσταση των Ξύλινων Σπαθιών). «Μπρανκαλεόνε» ήταν και το πρώτο όνομα με το οποίο παρουσιάστηκαν τα Ξύλινα Σπαθιά στις πρώτες τους εμφανίσεις στη Θεσσαλονίκη.
Πάρε με μαζί σου: Το μεγάλο hit του δίσκου Ένας κύκλος στον αέρα του 2000 και ένα από τα εμβληματικά κομμάτια των Ξύλινων Σπαθιών. Ήταν το πιο pop και ταυτόχρονα διαφορετικό κομμάτι του δίσκου. Μπορεί να μην ήταν ο πιο εμπορικά πετυχημένος δίσκος του συγκροτήματος, αφού είχαν προηγηθεί το «Ξεσσαλονίκη» (1993), το «Πέρα απ’ τις πόλεις της ασφάλτου» (1995) και το «Μια ματιά σαν βροχή» (1997). Ωστόσο, περιέχει αρκετά κρυμμένα διαμάντια που κινούνται σε ατμοσφαιρικά alternative rock στοιχεία και αρκετή έμφαση στα synths, αρκετά εκ των οποίων βρήκαν ξανά θέση στα live που ακολούθησαν μετέπειτα με τους B - Movies με κάποια να θεωρούνται πλέον "κλασικά" όπως το "Σαν εσένα", ο "Χάρτινος Ουρανός" και οι "Δαίμονες". Μάλιστα, οι "Δαίμονες" επανεκτελέστηκαν και για το άλμπουμ "Μπρανκαλεόνε".
Σόσιαλ: Ακόμη ένα ατμοσφαιρικό / μελωδικό κομμάτι από αυτά που ο Παύλος Παυλίδης έχει συνηθίσει να μην παραλείπει ακόμη και στα πιο εκρηκτικά του live, ακόμη και στις πιο ηλεκτρικές του δουλειές . Με στίχο που ακροβατεί ανάμεσα στην προσωπική και κοινωνική ανησυχία, πραγματοποιεί ένα καθρέφτισμα που δεν ψάχνει απαντήσεις αλλά είναι γεμάτο ερωτήσεις.
Ό,τι θες εσύ: Ένα ακόμα mega hit από την Εποχή των Σπαθιών και τον πιο εμπορικό τους δίσκο Πέρα απ’ τις πόλεις της ασφάλτου, όπου άρχισαν οι περαιτέρω πειραματισμοί με τα synths, χωρίς να καταλάβουν όμως ακόμα τον χώρο που είχαν στα επόμενα. Καταιγιστικό, με εμφανείς επιρροές από το punk που γαλούχησε τον τραγουδοποιό, είναι ένα κομμάτι που και αυτό επανασυστήθηκε πολλάκις και έχει κάνει πλέον το κοινό να αδημονεί να το ακούσει, ειδικά στο φινάλε. Μόνο να μην ξεχνάμε, δε μας μένει πια καιρός, πείτε ό, τι έχετε να πείτε σήμερα!
Ρίτα: Ένα αριστουργηματάκι από τον ίδιο δίσκο με το προηγούμενο. Είναι ένα από αυτά που αποτελούσαν ακόμη τον βασικό πυρήνα του σχήματος, με άριστο groove, funk μπασογραμμή και χαρακτηριστικό rock riff. Για αρκετά χρόνια δεν παιζόταν συχνά ζωντανά αλλά τελευταία έχει βρει τον χώρο που του αρμόζει συναυλιακά. Επιπλέον, είναι μέρος μιας άτυπης αλυσίδας που έχει δημιουργήσει ο τραγουδοποιός με τραγούδια που έχουν για τίτλο γυναικεία ονόματα (Λόλα, Ρίτα, Μαίρη, Άννα).
Λευκή καταιγίδα: Ένα από τα anthems της γενιάς της κρίσης. Ο τραγουδοποιός έχει δηλώσει ότι από το άλμπουμ Αυτό το πλοίο που όλο φτάνει (2010) o κόσμος αγκάλιασε ξανά τη δουλειά του έπειτα από τη διάλυση των Σπαθιών, καθώς η ακουστική και "ήρεμη" στροφή του είχε ξενίσει μεγάλο μέρος του κοινού. Επρόκειτο για ένα άλμπουμ που κινούνταν κατά κύριο λόγο σε ματζόρε και "χαρούμενο" ύφος αλλά η Λευκή καταιγίδα κέρδισε αμέσως τις καρδιές του ακροατηρίου του. Με στιχάκια που όλοι έχουν νιώσει, ένα απλό chord progression και μια αξέχαστη μελωδία, η «Λευκή καταιγίδα» έχει ξεκάθαρα γαλουχήσει τις γενιές που σήμερα είναι άνω των 30 και γνώρισαν τον Παύλο από τον τρίτο σταθμό της καριέρας του (αν βάλουμε και τα Μωρά στη Φωτιά στο παιχνίδι). Από τότε περάσανε χρόνια, κυλήσαν νερά, όμως κάπου βαθιά η φωτιά καίει ακόμη!
Το live EP «Λ24» κυκλοφορεί σε όλες τις ψηφιακές πλατφόρμες απο τη Fine! Records. Περισσότερα εδώ.
