Kvadrat - The Horrible Dissonance of Oblivion
Όταν ο Ιβάν Αγακεχαγιάς κυκλοφόρησε το 2021 το EP Ψυχική Αποσύνθεση, είχε αφήσει τον κόσμο του εγχώριου και μη underground να παραμιλούν για το αβυσσαλέο death/black κράμα που παρουσίασε μέσα σε μόλις 4 τραγούδια και 20 λεπτά. Επόμενο είναι λοιπόν που είχα τεράστια ανυπομονησία να ακούσω έναν ολόκληρο δίσκο από αυτό το project. Kvadrat είναι μετάφραση του τετραγώνου, μα δεν μπορώ να βρω τίποτα το τετραγωνικό στην προσέγγιση εδώ. Έχουμε συνηθίσει να χαρακτηρίζεται τετράγωνο κάτι το βαρετό και ανέμπνευστο, κάτι που εδώ δεν θα βρεις ούτε στο ελάχιστο. Αν και το Dissonant Death/Black Metal είναι ένα είδος που το έχω πάρα πολύ κοντά στην καρδιά μου, η αλήθεια είναι πως έχει επέλθει ως ένα σημείο κορεσμός στην αγορά. Εδώ όμως δεν είναι ένα ακόμα άλμπουμ κατηγορίας Odium-Nostrum-core με 100 σχόλια από κάτω να γράφουν "This sounds like DSO". Οι Kvadrat στο The Horrible Dissonance of Oblivion ξετυλίγουν έναν δίσκο ο οποίος κάνει ιδιαίτερη μνεία στους προπάτορες αυτής της κλειστής κάστας dissodeath μπαντών χωρίς όμως να χάνει στιγμή τη μοναδικότητα και το χαρακτήρα του. Όλες οι συνθέσεις είναι φοβερά προσεγμένες, με το τιμόνι να αλλάζει χέρια ανάμεσα στις κιθάρες και την ατμόσφαιρα. Είναι πολλοί οι στίχοι που με έκαναν να ανατριχιάσω από τη πρώτη στιγμή. Συνήθως η χρήση των ελληνικών μου αφαιρεί από το immersion (δικό μου κόμπλεξ καθαρά), όμως εδώ μπορώ να πω πως όχι μόνο δεν με πέταξε, ήταν μάλιστα και από τα focal points των συνθέσεων. Σίγουρα σε αυτό συνετέλεσε το γεγονός πως στο σύνολο της η θεματική είναι κάτι το καθημερινό και το χειροπιαστό. Ο Άνθρωπος και η ιδεολογική διάβρωση των ημερών μας. Στίχοι όπως :
Κουφοί, αδρανείς, μουδιασμένοι.
Κοινωνική Πανδημία.
Όλοι μαζί και όλοι μόνοι.
Παρασύρονται όλα.
Και πάλι βρήκαμε τον τρόπο να ανέβουμε στα πιο ψηλά και ολόλευκα σύννεφα...
...ώστε να πέσουμε από αυτά στη σκιά των πελώριων συνεπειών μας.
όταν αποδίδονται στη γλώσσα σου, κάνει την αλήθεια και το έρεβος που μεταφέρεται όλο και πιο οικεία.
Ο Υπόγειος Λαβύρινθος ανοίγει τον δίσκο με ένα ήρεμο μελωδικό intro το οποίο ακολουθείται από μια κιθαριστική δυσρυθμία για τους λάτρεις των Ulcerate, και σβήνει με αγνό και τσιμεντένιο Death Metal. Το -4° και το Σηπτική Ανυπαρξία σε όλο τους το μήκος είναι μια κιθαριστική επίδειξη. Λατρεύω τα παιχνίδια που κάνει η δεύτερη κιθαρα στο κλείσιμο του πρώτου και ομολογώ πως κάθε φορά το γυρνάω πίσω για να το ακούσω ξανά και ξανά. Το Γυάλινα Μάτια είναι σίγουρα το βαρύτερο τραγούδι του δίσκου, και προκαλεί την αίσθηση ότι πέφτεις με 100χμ/ω πάνω σε τοίχο. Μου αρέσει πάρα πολύ η πιο αργή προσέγγιση στο Η Φρικτή Δυσαρμονία της Λήθης. Είναι σίγουρα το πιο dissonant τραγούδι του δίσκου, και αυτό που είναι και πιο κοντά σε αυτό που περίμενα να βρω πατώντας το play για πρώτη φορά. Είναι εύκολο να χαρακτηριστεί μπουκωμένο, όμως είναι ακριβώς αυτό που χρειαζόμουν λίγο πριν το μεγάλο φινάλε του δίσκου.
Η Ολική Αποσύνθεση είναι το κομμάτι που αγγίζει την απόλυτη τελειότητα. Ανοίγει με ένα απόσπασμα από την Γκέμμα του αειμνήστου Δημήτρη Λιαντίνη, στο σημείο που περιγράφει τις φρικαλεότητες που αντικρίζει ο Δάντης όταν περνά τις πύλες του Άδη.Το κομμάτι ξεκινά βαθιά ατμοσφαιρικό και ήρεμο, με την έκρηξη και την εκτόνωση να έρχεται αναπόφευκτα στο τέλος. Οι στίχοι ένα ταξίδι σε μια καμμένη σαπισμένη γη και το delivery γεμάτο θρήνο. Αυτήν την ολική αποσύνθεση σίγουρα είχε στο μυαλό του και ο Λιαντίνης όσο δημιουργούσε το κύκνειο άσμα του. Όχι αυτή των δαιμόνων της κόλασης και της αιώνιας τίσης, αλλά της πνευματικής και κοινωνικοπολιτικής σήψης. Αυτήν την αηδία αποπνέουν οι στίχοι του Kvadrat, την ίδια αηδία που οδήγησε τον Λιαντίνη να δώσει τέλος στη ζωή του. Αυτός ο μεγαλειώδης δίσκος τελειώνει αφήνοντας μας με ένα μονάχα μήνυμα. Τον θάνατο.
Hail Spirit Noir - Fossil Gardens
Μετά από ένα σύντομο πέρασμα από το synthpop/horror darkwave που έκαναν στο Mannequins του 2021, οι Hail Spirit Noir επιστρέφουν με τον ίσως βαρύτερο (και καλύτερο) δίσκο της καριέρας τους. Προσωπικά μου είχε αρέσει αρκετά το Mannequins, όμως ξένισε πολύ κόσμο στην μέταλ σκηνή η απότομη αλλαγή. Φυσικό και επόμενο καθώς ο δίσκος είχε σχέση με το Black Metal όση είχε και ο Χατζηγιάννης με την Μακρυπούλια. Εδώ όμως έχουμε μια επιστροφή σε κάτι πιο κοντά στο συνηθισμένο τους ήχο, δηλαδή σε ένα κράμα Avant-Garde black metal και psychedelic prog rock. Δεν θα σταθώ τόσο σε τραγούδια, καθώς είναι ένα άλμπουμ που ακούγεται καλύτερα ολόκληρο, αν έπρεπε όμως σαν πρώτη επαφή για κάποιον θα επέλεγα τα Starfront Promenade και Curse you, Entropia. Οι Hail Spirit Noir δεν ήταν και δεν είναι μια ευκολοχώνευτη μπάντα και το Fossil Gardens είναι από τους δίσκους που χρειάζονται αρκετές ακροάσεις. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως τα επιμέρους στοιχεία του δεν λάμπουν από την πρώτη κιόλας επαφή. Όλος ο δίσκος ρέει σαν νερό, χωρίς να μπορώ να βρω ούτε μια κοιλιά ακόμα και αν το περάσω από μικροσκόπιο. Σε αυτό σίγουρα βοηθάει η σύντομη διάρκεια, μόλις 42 λεπτά, όμως το βασικό είναι η μαεστρία στην συνθετική ικανότητα. Το songwriting είναι το βαρύτερο χαρτί των Hail Spirit Noir και ο λόγος που έχουν εδραιωθεί ως μια από τις πιο ιδιαίτερες μπάντες στον ακραίο ήχο. Λατρεύω την ποικιλία στα φωνητικά. Στα τραγούδια εναλλασόμαστε από τα συμβατικά καθαρά και πολύ λυρικά, σε ανατριχιαστικά θεατρικές κραυγές που στοιχειώνουν, σαν μια perverted εκδοχή του Θέατρου της Δευτέρας. Και φυσικά σε όλο αυτό δεν λείπουν και τα πιο συμβατικά black metal ουρλιαχτά, βάζοντας το λιθαράκι τους σε αυτήν την επιστροφή στις ρίζες.
Αν κάτι όμως ξεχωρίζει και είναι που βάζει αυτόν τον δίσκο στο top 3 μου για φέτος (Spoiler, δεν είναι ούτε στο 3 ούτε στο 2) είναι η θεματική και η ατμόσφαιρα του.
Το "Maybe one touch from Death, a violent shove, can pave the way, the way to Awe" μου έφερε έντονα στο μυαλό μου την σκηνή από το The Fountain. Σε αντίθεση όμως με το θεολογικό αυταποδεικτικό circlejerk του Aronofsky (τουλάχιστον μας άφησε με έναν εκπληκτικό OST) , εδώ η θεματική με πήγε τελείως αλλού. Το άγγιγμα του θανάτου και η επαφή με την θνητότητα δίνει αξία στη ζωή και κάνει τον άνθρωπο Θεό. Μπορεί το The Road To Awe να μην κλείνει τον δίσκο, όμως το βρίσκω σαν μια πάρα πολύ καλή νοηματική σύνοψη του Fossil Gardens. Οι Hail Spirit Noir με το τελευταίο τους πόνημα ανοίγουν κοσμικούς ορίζοντες και δρόμους προς το πέρα, συνδέοντας το φυσικό και μεταφυσικό. Τον Άνθρωπο με τα θεία. Το τώρα με το αέναο μετά. Πέρα από τα εγκόσμια, με βήματα προς το μεγαλείο, τη θέωση...το ΔΕΟΣ.
Violent Definition - Progressive Obsoletion
Το Thrash Metal είναι στην εντατική και οι Violent Definition έρχονται σαν απινιδωτής για να το ξυπνήσουν. Δεν είναι απλά κάτι θυμωμένα παλικάρια. Don't get me wrong, τα παλικάρια κουβαλάνε ακόμα πολλά νταμάρια θυμό πάνω τους και το Progressive Obsoletion ενδυκνειται για πάσης φύσεως ταβερνόξυλο.
Εδώ φαίνεται πως έχει δοθεί πολύ βάση στα σημεία, και η τελευταία τους δουλειά είναι ένα πολύ προσεγμενο αποτέλεσμα. Ο δίσκος δεν μοιάζει σαν ένα τσούρμο από τραγούδια πεταμένα σε τυχαία σειρά. Υπάρχει συνοχή και αρμονία. Σε κανένα σημείο δεν γίνεται κοιλιά και όλα τα κομμάτια φαίνεται να δένουν με κοινό σκοπό. Ακούγοντας τον δίσκο χωρίς μεγάλη προσοχή δεν θα ήταν δύσκολο να μπερδευτεί κανείς και να θεωρεί πως ακούει ένα τεράστιο κομμάτι. Η hardcore αισθητική που υπήρχε στο Life Sentence του 2018 εδώ φαίνεται να είναι κάπως κατευνασμένη, χωρίς όμως να είναι εντελώς στον πάγο. Ίσως σε αυτό ευθύνεται σε ένα βαθμό και το καθαρότερο της παραγωγής.Οι οπαδοί των Exhorder, των Exodus, των Vio-Lence και Demolition Hammer έχουν να βρουν πολλά στοιχεία να αγαπήσουν σε τούτο το άλμπουμ. Μην παρεξηγηθώ όμως, τίποτα από αυτά δεν σημαίνει πως οι Violent Definition δεν κάνουν κάτι δικό τους.
Υπάρχουν σκόρπια και μελωδικότερα σημεία, namely στο δεύτερο μισό του καταπληκτικού Trampled (By The Foot) και Children of God. Φαίνεται να είναι πλέον μια αμιγώς thrash metal μπάντα με μερικά ξεσπάσματα στην απέναντι όχθη. Οι συνθέσεις έχουν γίνει μεγαλύτερες, με αποκορύφωμα τα Deceiving The Psychopompos, Progressive Obsoletion και Children of God που κάνουν clock στα περίπου επτά λεπτά έκαστο, με το τελευταίο να έχει μπει καρφί στα αγαπημένα thrash κομμάτια των 2020s. Το Reprobate Misfits έχει σε 3 λεπτά στριμωγμένα περισσότερα riffs από δίσκους άλλων μπαντών και το The Last Grain In Your Hourglass ακούγεται σαν αυτό που θα ήθελαν να παίζουν οι Exodus τα τελευταία 20 χρόνια. Ο δίσκος γκρουβάρει απίστευτα και επιτέλους έχουμε νέα γενιά thrash με riffs που αν τα βάλεις στο Shazam δεν θα σου βγάλουν άλλη μπάντα. Δεν είναι εύκολο το 2024 να παίζεις thrash και να το κάνεις να ακούγεται φρέσκο. Οι Violent Definition το κάνουν, και είναι ζωντανή απόδειξη πως το είδος δεν έχει πεθάνει.
