Mihalis Kalkanis Group - Emotions (live recording at megaron) (Hellenic Jazz Society)
Δεν πρόκειται περί λάθους αλλά για μια καλή αφορμή ώστε να μιλήσουμε για την Hellenic Jazz Society, η οποία εσχάτως ξεκίνησε τις βινυλιακές εκδόσεις της με Κοντραφούρη/Maur και Τσώλη, ενώ ετοιμάζει Δημήτρη Τσάκα αλλά και τη δισκογραφική επιστροφή των Human Touch. Στο τρίτο LP του νέου label που εκ τίτλου αποσαφηνίζει τη στόχευση αλλά και την πρόθεση, ξανασυναντάμε μια κυκλοφορία του 2022 (τότε είχε κυκλοφορήσει σε CD από τη United We Fly) που ηχογραφήθηκε στο Μέγαρο Μουσικής το 2020. Το Mihalis Kalkanis Group, η σύμπραξη των Βασίλη Μπαχαρίδη (ντραμς, παιδικό drum set, κρουστά) Λευτέρη Ανδριώτη (λύρα και πιάνο στο δεύτερο κομμάτι), Ορέστη Μπενέκα (πιάνο, synth bass, πλήκτρα, vocal loops, sequencer), Χρήστου Καλκάνη (κλαρινέτο, φωνή) και Μιχάλη Καλκάνη στα κοντραμπάσο, πιάνο, φωνή και πλήκτρα, διαπραγματεύεται τα βαλκανικά μοτίβα, το neoclassical αλλά και την ελληνικότητα εντός της δυτικής jazz. Στο “Emotions”, και κυριώς στο σχήμα στο φινάλε με τα “Karpathos” και “For You”, τα πιάνεις και τα ακούσματα (βαστά από μουσική σκούφια ο Καλκάνης) και το μέλημα ώστε η παράδοση να διαδραματίσει ένα καινούργιο ρόλο. Δυναμικός εκφραστής αυτής της τάσης, καλοδεχούμενη η βινυλιακή υπενθύμηση.
Κατερίνα Αδαμοπούλου - We’ll meet Again (Jazz Breeze)
Καλή παρέα έχει η Κατερίνα Αδαμοπούλου. Τρύφωνας Τύπου (πιάνο), Παναγιώτης Χαραλαμπόπουλος (κοντραμπάσο), Αναστάσης Γουλιάρης (τύμπανα), Γιώργος Θωμόπουλος (τρομπέτα & flugelhorn) και Γιάννης Αρβανιτάκης (τρομπόνι), μετρημένα την πλαισιώνουν σε 5 originals και μια σύνθεση του George Gershwin (Someone To Watch Over Me). Δε μου κάνει εντύπωση το βιογραφικό της, το ακούς στις φράσεις της στο scatting αλλά και στις «καθαρές» επιλογές στη σύνθεση των υπολοίπων θεμάτων. Μεταχειρίζεται την πεπατημένη των standards, επομένως κερδίζει από το ασφαλές, χάνοντας το ανατρεπτικό. Αν τεθεί το τελευταίο ως συνθετικό ζητούμενο, μιας και διαθέτει την ερμηνεία για να ξανασυναντηθούμε, η αρτιότητά της είναι το μίνιμουμ εχέγγυο για το παραπάνω -μελαγχολικό ή παιγνιώδες- σκαλοπάτι.
Μάριος Καζασίδης - Το Σκουριασμένο Δέντρο (self release)
Κύκλος 8 τραγουδιών, με το παλιομοδίτικο στη φαρέτρα, τα καλά παιξίματα, την Χαρούλα Τσαλπαρά στα δύο κομμάτια που διάλεξε, και τον πρωτοεμφανιζόμενο Μάριο Καζασίδη στην κιθάρα, τους στίχους και τη μουσική. Από τον “Αρχηγό των Ατάκτων” έως το “Η άνοιξη δε θα ‘ρθει” (για την τραγωδία των Τεμπών, τον Απρίλιο του 2003, και τους 21 μαθητές από την Ημαθία), αντιλαμβάνομαι πως τα ακούσματα περνούν από το Μαυρουδή και το λαϊκό, το έντεχνο και τον Θανάση Παπακωνσταντίνου ή τον Ιωαννίδη, με γνώση στο “αρχή-μέση και τέλος” της εξιστόρησης (ωραίο το Ξαρχακικό intro με τη “Βελόνα”). Είναι λοιπόν απλά τα πράγματα στο “Σκουριασμένο Δέντρο”, ενώ υποβοηθούνται όπου μπλέκουν κι οι συμπαραστάτες με τσέλο, βιολί, κοντραμπάσο, κλαρίνο, ιρλανδική γκάιντα, τρομπέτα, κρουστά κ.ο.κ.. Θα είχε ενδιαφέρον ο ηλεκτρισμός σε κομμάτια όπως στο “Οι Χαρές”, όμως ακόμη κι έτσι, στο μήνυμα του είναι σαφής και δομημένος.
Teleferik - Cosmic Yoga (private release)
Είχε υπάρξει προ τριετίας το πρώτο τελεφερίκ, οπότε τώρα ο κιθαρίστας Έρικ Παναγόπουλος, επανέρχεται με το προσωπικό project/σχήμα του, με τους Ν. Γουάστωρ (synths), Γ. Κωνσταντίνου (μπάσο) και Π. Τάκης (ντραμς), σε 6 συνθέσεις. Θες η επικαιρότητα ελέω Ομπάμα, θες οι κατά το δοκούν ερμηνείες, πάντως η εκκίνηση του “Luna” με έστειλε -για λίγο-στο “Lose Yourself”, πριν προσγειωθώ στο λείο και μελωδικό nu jazz/rock του. Μπορεί και φιουζιονάρει, με ροπή στο cosmic electronic τριπάρισμα, άλλωστε είναι σαφής από το εξώφυλλο, η πορεία του εν λόγω βαγονιού. Εφόσον λοιπόν το space καλούπι αποτελεί τη βασική προϋπόθεση του πως αντιλαμβάνονται την κοσμική γιόγκα, ας πούμε πως αυτή η διαδρομή προς τον Ποσειδώνα, ιδωμένη ως ένα fun spacey σύντομο ταξιδάκι, είναι ικανοποιητική.
Γιώργος Κατσαρός - Γιώργος Κατσαρός (Olvido / Mississippi Records)
Μαρίκα “Πολίτισσα”, Μάρκος Βαμβακάρης, Αλέξης Ζουμπάς, Κώστας Μπέζος/Αλέξης Κωστής. Δεν είναι η πρώτη φορά που η ομάδα της Olvido, από τα μακρινά Portland, Oregon και Chicago, Illinois, τουτέστιν η υποπαρέα της Mississippi ψαχουλεύει τα δικά μας. Είναι βέβαια και η αρωγή των Σταύρου Κουρούση και Κωνσταντίνου Κοπανιτσάνου, πάντοτε καταλυτική στα εγχειρήματα της Olvido, όπως εδώ εν προκειμένω για τη μυθική φιγούρα του Αμοργιανού Γιώργου Κατσαρού που στις αρχές της δεκαετίας του ’10 (1910 για να συνεννοούμαστε) πήρε το πλοίο “Πατρίς” για “τον άλλο κόσμο, να δω την Αμερική, εκεί είναι το πλούτος…στο Μανχάταν”. 78στροφες ιστορίες, “Αμάν ντόκτορ”, όχι της κανταδόρικης όψης του “Μάνα μου είμαι φθισικός” αλλά εκείνες από τις βαρύτερες ρεμπέτικες καταγραφές του Κατσαρού, του υπεραιωνόβιου τύπου που μέχρι να φύγει από τη ζωή, βρήκε μια κάποιαν ευρύτερη δικαίωση στο εγχώριο ακροατήριο χάρη στους Χειμερινούς Κολυμβητές, στο αρχείο Κουνάδη, στα αδέρφια Φαληρέα, στους ρεμπετολόγους που ξεψάχνιζαν τα γραμμοφωνικά του, αλλά και χάρη στις επισκέψεις του στα μέρη μας τη δεκαετία του ’80 και του ’90. Σχετικά βίντεο θα βρείτε και στο YouTube.
