Ο Μάρτης τελείωσε, τα χελιδόνια βγήκαν και ήρθε η ώρα να βγουν από τα χέρια σας τα ερυθρόλευκα βραχιολάκια επιτέλους. Ήρθε αυτή η στιγμή πάλι, που θα κάνουμε μια μίνι σκούπα τον προηγούμενο μήνα και θα σας μιλήσω για 3 extreme metal δίσκους. Είπα όμως αυτό το μήνα να το κάνω ένα level δυσκολότερο, και να παραμείνω μόνο στο (εξίσου ευρύ) φάσμα του black metal, καθώς υπάρχουν τρεις κυκλοφορίες παντελώς διαφορετικές μεταξύ τους και εξίσου εκπληκτικές για τελείως διαφορετικούς λόγους. Θα περάσουμε από post/shoegaze σε συμφωνικό/gothic μέχρι και σε jazz/avant garde. Συγγνώμη φίλ@ μου για την θάλασσα από false που θα σας περιλούσει, αλλά μετά από τόσο σερί Darkthrone χρειάζεται και αυτή η ποικιλία.
Deafheaven - Lonely People With Power
Τα χιπστέρια αντεπιτίθενται.
Ομολογώ πως δεν είχα ακούσει κανένα single πριν την κυκλοφορία του δίσκου, και βλακωδώς αγνόησα κάθε διαδικτυακό discourse γύρω από αυτά όταν ανέβηκαν. Ο λόγος είναι πως ακόμα βίωνα τον απόηχο της απογοήτευσης από την προηγούμενη δουλειά τους. Το Infinite Granite ήταν ένα αρκετά φιλόδοξο εγχείρημα. Πέταξαν κάθε τι το black metal, και προέταξαν μπροστά τα shoegaze στοιχεία τους, σε έναν δίσκο που έμοιαζε να κινείται περισσότερο στα χωράφια του μελώ metalcore/post hardcore. Needless to say η απογοήτευση μου ήταν εμφανέστατη και θεώρησα πως αυτός θα είναι ο ήχος τους από εδώ και πέρα. Το ότι το εξώφυλλο έμοιαζε με σκηνή από το Requiem For A Dream ή ταινίας του Sean Baker σίγουρα δεν βοήθησε πολύ το case τους. Boy was I wrong! Μετά από ένα σύντομο intro, το "Doberman" κλωτσοξεκινά τον δίσκο με ανοιχτές, χαοτικές μα φωτεινές νότες, και τα ουρλιαχτά του George Clarke να δίνουν το βροντερό παρόν με το βλέμμα στραμμένο 100% στο black metal. Κάπου στα μισά του κομματιού μας υπενθυμίζει πως «my iris has only black view» συνοδευόμενο από ένα deliciously brutal breakdown πριν από την τελική εκτόνωση του κομματιού. Το "Magnolia" συνεχίζει την μαύρη επέλαση, με ένα κοφτό riff που δίνει τη θέση του σε ένα μεγαλειώδες tremolo με το μανιώδες drumming του Daniel Tracy να ορίζει τον ρυθμό. Τα riffs που ακολουθούν είναι από τα πιο groovy της δισκογραφίας τους, και ο κύριος πρέσβης μας κακόμαθε υπερβολικά, οπότε μπορώ να σεβαστώ πλήρως την επιλογή να συνεχίσουν με ένα πιο shoegaze-y κομμάτι στο "The Garden Route". Πάντα όμως με το ακραίο στοιχείο να ενεδρεύει. Το κομμάτι είναι μαγικό, και στο τέλος απογειώνεται. Η φωνή στο intro του "Heathen" μου θυμίζει έντονα τη Nina από το FMA, μια αναφορά που δεν περίμενα ποτέ να κάνω, μιας και η μοναδική μου επαφή με αυτήν την κουλτούρα είναι ο Καζούκι Τακαχάσι και ο Χαγιάο Μιγιαζάκι. Να με συγχωρούν οι weeaboo φίλοι αναγνώστες για το PTSD. Το "Revelator" είναι ένα κομμάτι που αναδεικνύει την τεχνική δεξιοτεχνία της μπάντας, με περίπλοκες δομές και έντονες εναλλαγές στους ρυθμούς της κιθάρας και πολυεπίπεδο drumming. Κάπου στη μέση αφήνεται να χαθεί στην ηρεμία πριν ξεσπάσει η τελική καταιγίδα. Στο "Body Behavior" πειραματίζονται με post punk ρυθμούς και υπέρμετρα catchy μελωδίες. Είναι ίσως το πιο "διαφορετικό" κομμάτι στη δισκογραφία τους, όμως δουλεύει άψογα με έναν παράξενο τρόπο. Το "Winona" είναι το τραγούδι που θα έδινα σε κάποιον να ακούσει αν με ρωτούσε «Τι είναι οι Deafheaven;». Μέσα σε επτά και κάτι λεπτάκια περιέχει όλα αυτά τα στοιχεία που τους έχουν εδραιώσει ως μια από τις σημαντικοτερες μπάντες στο neo-black. Είναι φωτεινό, είναι μελαγχολικό, είναι βαρύ και παράλληλα μελώ. Είναι Deafheaven. Ήμουν σχεδόν σίγουρος πως για το κλείσιμο μου επιφύλασσαν κάποιο 15λεπτο post-ambient-shoegaze μινιμαλιστικό ηχοτοπίο για να με πάρει ο ύπνος, μετά από τέτοιο διθυράμβο. Άλλη μια φορά με έστειλαν κουβά. Ο δίσκος κλείνει με το "The Marvelous Orange Tree", το οποίο ναι μεν έχει (και) καθαρά φωνητικά, δεν ξεφεύγει όμως πολύ από την αισθητική του δίσκου. Άψογο κλείσιμο για μια από τις πιο θριαμβευτικές επιστροφές στο ακραίο metal. Είναι ήδη στην πρώτη θέση της χρονιάς στο sputnikmusic, και για κάποιο λόγο βρίσκεται στην πρώτη θέση all time του black metal στο rateyourmusic όσο γράφονται αυτές οι σειρές. Ο λαός απεφάνθη, και οι Deafheaven είναι πλέον undeniable. Το Lonely People With Power συνολικά είναι ο πιο βαρύς και ωμός δίσκος των Deafheaven. Μπορώ με μεγάλη σιγουριά να πω πως μου αρέσει ακόμα περισσότερο από το Sunbather, και ελπίζω η ιστορία να το αναδείξει όπως του αξίζει.
Cradle of Filth - The Screaming of the Valkyries
Οι θρύλοι του symphonic black/extreme gothic metal, Cradle of Filth, επέστρεψαν δυναμικά με το 14ο στούντιο άλμπουμ τους, The Screaming of the Valkyries. Οι COF εδώ και μια δεκαετία, φαίνεται να έχουν βρει το mojo τους ξανά, και σταθερά με τους τελευταίους τέσσερεις πλέον δίσκους τελειοποιούν όλο και περισσότερο το craft τους σε αυτόν τον νέο, μοντέρνο ήχο τους. Έχω πει πολλές φορές και έχω χαρατηριστεί (δικαίως) αιρετικός, πως μπάντες σαν τους Cradle of Filth είναι από τους λίγους τρόπους που μπορώ να απολαμβάνω τα NWOBHM riffs χωρίς ενοχές. O δίσκος ανοίγει με το "To Live Deliciously", το δεύτερο single που κυκλοφόρησαν, το οποίο μας βάζει απευθείας στο κλίμα του δίσκου. Guitar driven, μελωδικά leads και catchy as fuck ρεφραίν. To "Demagoguery" είναι άλλο ένα αντίστοιχο riff-fest, με υπέρμετρη θεατρικότητα. Τα φωνητικά του Dani διατηρούν και αναβλύζουν αυτήν την χαρακτηριστική τους θεατρικότητα, και όσο υπολείπεται πλέον στις αλλεπάλληλες τσιρίδες που κάποτε έβγαζε και με κλειστό στόμα, τόσο πλέον τις αντικαθιστά με πιο βαθιά growls. Εκτιμώ αυτήν την εξέλιξη, γιατί παραμένει στο ακραίο φάσμα χωρίς να ταλαιπωρεί πολλαπλάσια την φωνή του για να πετύχει ενα υποδεέστερο αποτέλεσμα. Όχι οτι ο δίσκος δεν έχει τσιρίδες, απλά φαίνεται να επιλέγει πιο σοφά τις μάχες του. To solo στο "Trinity of Shadows" έπρεπε να διαρκει τουλάχιστον ενάμιση λεπτό. Η έστω να επιστρέψει στο τέλος του κομματιού. Τεράστια χαμένη ευκαιρία για μια από τις εν δυνάμει καλύτερες στιγμές του δίσκου. Στην αρχή θεώρησα το "You Are My Nautilus" το fillerάκι του δίσκου. Κοντά μια ώρα διαρκεί, δικαιούνται και μερικές μεχ στιγμές ρε παιδί μου. Έλα όμως που καλύτερα να μασάω παρά να μιλάω, γιατί το δεύτερο μισό του κομματιού, από τη riffάρα και μετά, ίσως είναι και το highlight του δίσκου. Καταλήγω πως το "Non Omnis Moriar" είναι η λιγότερο αγαπημένη μου στιγμή, κυρίως γιατί είναι αρκετά μονοδιάστατο, και αν και μπαλάντα είναι ελάχιστα memorable. Η Zoe Federoff (νέα keyboardist και δευτερεύουσα φωνή του συγκροτήματος) είναι κάτι παραπάνω από διεκπεραιοτική, με highlight το εκπληκτικό της performance στο ρεφραίν του White Hellebore, το οποίο καταλήγω πως μου αρέσει και περισσότερο στον δίσκο. Αμέσως επόμενο στη λίστα το "Malignant Perfection" γιατί λίγα πράγματα στη ζωή είναι καλύτερα από τους COF όταν βάζουν lead πίσω από το ρεφραίν, και μετά σου πετάνε γέφυρα για blastbeats και χαλασμό. Έχει και ένα vibe από Bitter Suites/From The Cradle που πάντα εκτιμώ. Τα σκοτεινά, ποιητικά στιχουργικά μοτίβα συνεχίζουν να είναι σήμα κατατεθέν της μπάντας. Υπήρξα και παραμένω πολέμιος της χρήσης AI για τα εξώφυλλα, ειδικά για τις μεγάλες μπάντες. Φαίνεται πως εδώ οι COF το πήραν το μήνυμα μετά την αστοχία στο προηγούμενο live album τους. Αντ'αυτού χρησιμοποίησαν έναν καταπληκτικό πίνακα του Roberto Diaz, με το χαρακτηριστικό του στυλ των παραμορφωμένων προσώπων. Κυρίως μοιάζει με ομάζ στην "Πτήση των Μαγισσών" του Goya, τον οποίο πίνακα προσπάθησε να απεικονίσει (με τεράστια επιτυχία) και ο Eggers στην τελευταία σκηνή του The VVitch. « Wouldst thou like to live deliciously anyone? » Πολλά ακούγονται στο internet από την κυκλοφορία του δίσκου στις 21 Μαρτίου, μέχρι και σήμερα. Το βασικό όμως είναι πως το The Screaming of the Valkyries είναι η καλύτερη δουλειά της μπάντας στην μετά-Midian εποχή. Προσυπογράφω όλα τα γεγραμμένα, και έχω να προσθέσω πως ίσως να είναι και το καλύτερο στην μετά-Cruelty εποχή. Είναι νωρίς όμως για τέτοιες υπερβολές. Σίγουρα όμως αυτοί οι φλαμπόγιαντ Βρετανοί έχουν πάψει προ πολλού να είναι ο σάκος για μπουνιές του ακραίου μέταλ. Σε αυτόν τον δίσκο, η μπάντα βουτάει σε έναν πιο κιθαριστικό ήχο, με λιγότερη έμφαση στα συμφωνικά στοιχεία που κυριάρχησαν σε προηγούμενες κυκλοφορίες. Δεύτερη νιότη.
Imperial Triumphant - Goldstar
Αν υπάρχει μία μπάντα που ωθεί το avant-garde extreme metal στα όριά του, αυτή ήταν/είναι οι Imperial Triumphant. Το Goldstar, το έκτο τους άλμπουμ, κυκλοφόρησε από τη Century Media και όπως μας έχουν συνηθίσει, αποτελεί άλλη μια βαθιά ηχητική και εννοιολογική εξερεύνηση της παρακμής και της υπερβολής της σύγχρονης κοινωνίας. Ξεκίνησαν το 2005 ως μια μπάντα με σαφείς επιρροές από το τεχνικό death metal και το black metal, αλλά σύντομα εξελίχθηκαν σε ένα από τα πιο φιλόδοξα και avant-garde σχήματα της ακραίας μουσικής. Στα Vile Luxury (2018) και Alphaville (2020), έδειξαν την αγάπη τους για την ελίτ αισθητική της Νέας Υόρκης, ως monument αυτής της νέας εποχής της υπερβολής και αστείρευτης καταναλωτικής λαγνείας και απληστίας, συνδύαζοντας κάθε είδος του extreme metal με jazz fusion και κάθε λογής πειραματικούς ήχους. Αυτό το μοτίβο συνεχίζει στον μέγιστο βαθμό και εδώ.
Picture this : Είσαι σε μια δυστοπική εκδοχή της δεκαετίας των 1930s σε μια Αμερική που βιώνει τον πρώιμο καπιταλισμό, την καταναλωτική μανία, και την ύφεση των αξιών στο βωμό του γρήγορου χρήματος. Μήπως δεν είναι και τόσο δυστοπική τελικά; Είσαι σε ένα διαμέρισμα σε υψηλό όροφο της μητροπολίτικης περιοχής της Νέας Υόρκης. Στο ραδιόφωνο παίζει μια διαφήμιση για τα Goldstar, το νέο τσιγάρο που θα σε φέρει ένα βήμα πιο κοντά στην ευφορία στον θάνατο. Κοιτάς έξω από το παράθυρο και βλέπεις έναν κόσμο τόσο γεμάτο, μα και τόσο κενό. Διαφημίσεις παντού. Όλα γύρω είναι εμπόρευμα, και όλα έχουν μια τιμή. Από το Goldstar στα χείλη και τα αυτιά σου, μέχρι και η ίδια σου η ζωή. Jump-cut ξανά στο ραδιόφωνο το οποίο ακούγεται ολοένα και πιο χαλασμένο, μέχρι που σιωπεί σε μια άβυσσο από static. Όλα γύρω καίγονται. Αυτό είναι το Goldstar. Το "Eye Of Mars", το εναρκτήριο λάκτισμα του δίσκου, έχει πάρα πολλά death metal στοιχεία. Επίσης έχει πολλά στοιχεία από το Animal Planet, καθώς σε σημεία οι κιθάρες ακούγονται σαν πάνθηρες που βρυχώνται. Είναι αρκετά straight προσέγγιση, αν και στο σβήσιμο του καταλήγει σε έναν παροξυσμό από μαξιμαλιστικούς ήχους και συμφωνίες. Το "Gomorrah Nouveaux" από την άλλη ξεκινά με κλακέτες και downpicking riffs και ομοίως αφήνεται σε μια συμφωνική εκτόνωση με τον πάνθηρα να δίνει και εδώ το παρόν. Το ίντρο του "Lexington Delirium" έχει μια americana/country αισθητική, η οποία έρχεται σε αντιδιαστολή με τους urban ήχους που παίζουν στο background. Εδώ, όπως και στο "Pleasuredom" βρίσκουμε ως guest drummers τον Tomas Haake των Meshuggah (o GOAT, don't @ me), όμως και τον Dave Lombardo. Είναι φοβερό το ότι το στυλ και των δύο είναι τόσο αναγνωρίσιμο, που μεταμορφώνουν τα δύο κομμάτια σε κάτι τελείως καινούριο. Ειδικά στο δεύτερο μισό του "Pleasuredom", που ο Lombardo κάθεται στο kit, είναι σαν βγαλμένο από την jazz fusion εκδοχή των Tomahawk. To "NEWYORKCITY" είναι ένα μονόλεπτο υπερμπουκωμένο κομμάτι με την Yoshiko Ohara των Bloody Panda να κάνει πολύ φιλότιμες προσπάθειες να ξερίζωσε το λαρύγγι της. Σε αυτό τους τον δίσκο έχουν επίσης πολύ περισσότερα hooks, πράγμα που βοηθάει τρομερά στην ροή και το pacing. To "Hotel Sphinx" μου έρχεται αμέσως στο μυαλό ως παράδειγμα. Το "Rot Moderne" είναι το πιο dissonant κομμάτι του δίσκου, με ένα τελείως ακαθόριστο βασικό riff να πρωταγωνιστεί και να διακλαδώνεται άναρχα μέχρι να εκραγεί προς το τέλος. O δίσκος κλείνει με το "Industry Of Misery" και με την γκιλοτίνα να πέφτει στο λαιμό της μεγαλοαστικής ελίτ. Το Goldstar είναι ο πιο προσβάσιμος δίσκος των Imperial Triumphant μέχρι σήμερα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι εγκαταλείπει τη μοναδική τους ταυτότητα. Σε σχέση με το χαοτικό Spirit Of Ecstacy, το οποίο έμοιαζε με μια δυστοπική αποδόμηση του metal, εδώ οι δομές είναι πιο ξεκάθαρες και τα κομμάτια, πέρα από σαφέστερη συνοχή, κινούνται σε αρκετά πιο ολιγοδιάστατα μονοπάτια . Οι industrial και jazz επιρροές είναι παρούσες, αλλά δεν πνίγουν τη μουσική όπως στο Vile Luxury και το Alphaville όπου τα avant-garde στοιχεία κυριαρχούσαν απόλυτα. Ούτε βέβαια είναι και το ωμό γροθοκόπημα που ήταν το Shrine to the Trident Throne. Αν όχι η αγαπημένη μου κυκλοφορία τους, τότε κάθεται στην ίδια θέση με το Vile Luxury.
