(Του Βίκτωρα Μοντζέλλι. Αναδημοσίευση από το Newsbeast)
Ο δίσκος «Φλου» ήταν το καλλιτεχνικό συνοικέσιο ανάμεσα στον Παύλο Σιδηρόπουλο και το συγκρότημα Σπυριδούλα. Ήταν ένας δίσκος που κυκλοφόρησε το 1979 και δεν πούλησε πολλά αντίτυπα – αλλά ποιος νοιάζεται; Το αποτέλεσμα της συνεργασίας του τραγουδιστή με τους μουσικούς έμελλε να είναι μια από τις σημαντικότερες δουλειές της ελληνόφωνης ροκ σκηνής. Εκτός από το ομώνυμο, ο δίσκος περιείχε τα «Μου ‘πες θα φύγω», «Πού να γυρίζεις», «Το ’69 με κάποιο φίλο», «Στην Κ.». Τραγούδια που παραμένουν σημείο αναφοράς μέχρι τις μέρες μας, 44 χρόνια μετά.
Μπήκαμε στο στούντιο του Newsbeast με τον Γιώργο Αλλαμανή, όχι για να γράψουμε μουσική, αλλά να μιλήσουμε για μουσική. Ο ραδιοφωνικός παραγωγός και συγγραφέας έχει γράψει το βιβλίο «Φλου» (σειρά «33 1/3» των εκδόσεων Οξύ).
[Αγορά]
Οι οπαδοί της ελληνικής σκηνής νιώθουν πως ξέρουν τον Μπάμπη τον Φλου, λες κι είναι ένας δικός τους άνθρωπος – ακόμη κι αν δεν τον έχουν γνωρίσει ποτέ. Και πώς να το γνωρίσουν αφού σύμφωνα με τον συνομιλητή μου στο podcast, δεν είναι υπαρκτό πρόσωπο.
Γιατί ο συγκεκριμένος δίσκος κατέχει περίοπτη θέση στο μουσικό παράδεισο; «Δεν προβάλει κάτι σαν το βαλκανικό ροκ του Διονύση Σαββόπουλου. Αυτό είναι μια άλλη πρόταση. Ο Σαββόπουλος ήταν μια κυριαρχική προσωπικότητα εκείνα τα χρόνια. Προβάλλει κάτι πολύ αμερικάνικο», λέει ο Γ. Αλλαμανής. «Επίσης, με το “Φλου” καθιερώνεται, αν μου επιτρέπεται ο νεολογισμός, το ελληνόφωνο ροκ καθημερινής χρήσεως. Έκαναν και άλλοι ελληνόφωνο ροκ αλλά εδραιώθηκε με το “Φλου”. Ένας τρίτος λόγος που απέκτησε αυτή την υπόγεια δημοφιλία και την προφανή επιδραστικότητα είναι γιατί δεν είναι ποπ. Δεν έχει τα χαρακτηριστικά που είχε ο απόηχος ενός κινήματος λίγο ρομαντικό, του τύπου “άνθρωπε αγάπα”. Ήταν τραγούδια του δρόμου».
Ποια είναι η κληρονομιά που άφησε ο Παύλος Σιδηρόπουλος στην ελληνική σκηνή; «Για πρώτη φορά προτείνει μουσική με τόση ενάργεια, τόση καθαρότητα, τόσο τσαμπουκά. Έδωσε τη δυνατότητα να προχωρήσει μια ιστορία που έφερε πολλούς επιγόνους σε επίπεδο μουσικό, σε αυτό και οι Σπυρόπουλοι έβαλαν το χεράκι τους, και λίγους επιγόνους σε επίπεδο ροκ ποιητών. Δηλαδή δε θα μπορούσε εύκολα να υπάρξει ένας άνθρωπος σαν τον Γιάννη Αγγελάκα αν δεν είχε πατήσει στο δρόμο που άνοιξε ο Σιδηρόπουλος».
Γιατί Σιδηρόπουλος και Σπυριδούλα δε συνέχισαν μαζί; «Είχαν διαφορετικές προτεραιότητες. Η κάθε πλευρά ήθελε να κάνει τα δικά της τραγούδια. Αυτό που έκαναν είναι αρκετό», απαντά ο Γ. Αλλαμανής. Το βιβλίο, εκτός από την έρευνα του συγγραφέα, έχει ως ξεναγούς τον κιθαρίστα Βασίλη Σπυρόπουλο και τον μπασίστα Τόλη Μαστρόκαλο, δύο μέλη των Σπυριδούλα.
Ο Γιώργος Αλλαμανής, δημοσιογράφος, ραδιοφωνικός παραγωγός και συγγραφέας, στο podcast του Newsbeast:
(Του Βίκτωρα Μοντζέλλι. Αναδημοσίευση από το Newsbeast)
