του Ευθύμη Καραδήμα
Στα 20 μας είχαμε άγριες διαθέσεις. Τα πράγματα εκεί έξω δεν ήταν ακριβώς όπως μας τα λέγανε στο σχολείο, ή στο σπίτι, και ήμασταν παρμένοι. Σηκώναμε το γάντι και φωνάζαμε για μια κοινωνία καλύτερη, όχι όπως την είχανε καταντήσει οι «μεγάλοι». Τώρα που οι μεγάλοι είμαστε εμείς όμως, τα ψέματα τελειώσανε. Τώρα εμείς δίνουμε το παράδειγμα. Εμάς ακούνε, βλέπουν και κρίνουν οι νέοι. Χωρίς παραμυθάκια λοιπόν με δράκους που μας λέγανε παλιά, λέμε αλήθειες και μόνο αλήθειες. Και ας μας τσαλακώνουν ενίοτε στα μάτια των νέων. Ή και των παλιότερων. Στην τελική, ας το δούμε και σαν την Ομηρική «θυσία» της Ιφιγένειας. Να φυσήξει άνεμος να πάρει ενοχές και φόβους μακριά και να ζήσει η επόμενη γενιά καλύτερα. Με το At Night We Prey εξέθεσα ένα προσωπικό πρόβλημα, θέλοντας να δείξω σε αυτούς και αυτές που ταλανίζονται από το ίδιο ή παρόμοιο, ότι είναι κάτι το φυσιολογικό. Ναι, είναι. Συμβαίνει στον καθένα, και δε χρειάζεται να το φέρουμε βαρέως ή να φοβηθούμε τον κοινωνικό στιγματισμό που έπαιζε κάποτε.
Η μουσική με έσωσε. Η ενασχόληση με την μπάντα με έσωσε. Με έσωσε από ένα σερί αρνητικών σκέψεων, ένα τσουβάλι ενοχές για ασαφή πράγματα και οργή. Πολλή οργή. Το να χτίσεις ένα μουσικό κομμάτι με αρχή, μέση και τέλος, απαιτεί μια πειθαρχία. Μια τάξη. Αυτό ενεργοποιεί το στόχο της ολοκλήρωσης. Νότα - νότα ψαρεύεις κομματάκια ευτυχίας και ικανοποίησης από μια λίμνη riffs που παράγεις στο μυαλό σου, ενώ ταυτόχρονα τα χέρια σου προσπαθούν να παίξουν αυτό που μόλις σκέφτηκες, με τα αυτιά σου να ακούνε και να κρίνουν. Και πάμε πάλι από την αρχή. Η επιτομή της δημιουργίας. Αυτό σώζει.
Οι στίχοι στο At Night We Prey έχουν να κάνουν με το θεριό της Κατάθλιψης. Φράσεις, λέξεις, νοήματα που οδηγούν στην κάθαρση. Σα να φτύνεις δηλητήριο. Η ουσία όμως είναι να γράφεις. Αφήνεις το μυαλό σου να μιλήσει στο χαρτί. Δεν το διακόπτεις. Δεν είναι σωστό άλλωστε. Είναι ίσως η μοναδική ευκαιρία που έχει και αυτό να μιλήσει για τα δικά του θέματα. Εσύ γράφεις. Η γραφή είναι θεραπευτική διαδικασία. Η ιδέα του να καταγράφεις τις σκέψεις σου ωμές, θυμίζει τα παλιά ημερολόγια που χρησιμοποιούσαν χρόνια πριν. Πολλά χρόνια. Κάποια από αυτά μπορεί και να τα έχουμε διαβάσει ή δει στον κινηματογράφο. Τα λεγόμενα και αυτοβιογραφικά. Αλλά εμάς δεν μας νοιάζει να το δει κάποιος άλλος, παρά μόνο εμείς. Εσύ. Είναι περίεργη η αίσθηση να διαβάζεις κείμενα που έγραψες κάτω από ιδιαίτερες συνθήκες, ενώ ήσουν θυμωμένος ας πούμε, ή απογοητευμένη, ή είχες τσακωθεί με κάποιον, και να μη νιώθεις την ένταση που ένιωθες τότε. Συνειδητοποιείς την υπερβολή μικρών στιγμών, που όμως κατάφεραν να σε οδηγήσουν σε μεγάλες ήττες. Ήττες στο μυαλό σου δηλαδή. Όχι πραγματικές. Είναι ωραίο να διαβάζεις αυτά που γράφεις μετά από καιρό και να παρατηρείς τα συναισθήματα σου, όπως τα κατέγραψες τη στιγμή που σε κερδίζουν. Που σε διαλύουν. Η κατάθεση ψυχής, που λένε, είναι αυτή ακριβώς η διαδικασία. Και αυτή σώζει.
Όλα αυτά, θέλουν και παρέα. Επαφή. Μη μένεις όλη την ώρα μόνος ή μόνη. Μην απομονώνεσαι. Η μουσική είναι επικοινωνία. Τραγουδάς, φωνάζεις τον πόνο σου και κάποιος άλλος/η τον ακούει. Και με ένα μαγικό τρόπο νιώθεις καλύτερα. Νιώθεις χρήσιμος. Δημιουργείται ένας διάλογος. Γίνεσαι κομμάτι κάποιου άλλου μέσω της μουσικής και των στίχων σου, και δεν είσαι πια μόνος. Αυτό σώζει. Αυτό μας σώζει όλους, όλες και όλα.
GIMME SHELTER FILM FESTIVAL
????? ?? ????? (Πρώτη Πανελλήνια Προβολή)
+ ??????? ???????: ?????????. ? ???? ?? ???????? (Α GSFF Exclusive)
Δευτέρα 07 Νοεμβρίου
Gagarin 205
Follow Nightfall on social media:
► https://www.facebook.com/nightfallbandofficial
► https://www.instagram.com/nightfallband
► https://www.tiktok.com/@nightfall_band_official
Visit our website: http://www.nightfallofficial.com
