Ο ορισμός του indie στο εγχώριο στερέωμα είναι ιδιαίτερα δυσεπίτευκτος, αφού η μουσική «ανεξαρτησία» και οι κιθάρες ήταν –και είναι– ίδιον των περισσότερων συγκροτημάτων και καλλιτεχνών που έδρασαν στο περιθώριο του mainstream.
Αν μάλιστα αποπειραθεί κανείς να σταχυολογήσει τους σημαντικότερους ελληνικούς indie δίσκους, θα μπλεχτεί σε μια διαρκή αμφισβήτηση της μουσικής του αλήθειας, προσπαθώντας να επιλέξει ποιο από τα ποιοτικά χαρακτηριστικά του indie μπορεί να δώσει σε κάποιο άλμπουμ, που βάσει της αυστηρής μουσικής τυπολογίας δεν θα είχε καμιά ελπίδα για μια θέση στη λίστα.
Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι δεν μπορούμε να προσπαθήσουμε. Κι ας τραβάνε κάποιοι τα μαλλιά τους με μερικούς από τους παρακάτω τίτλους, κι ας μην έχουν συμπεριληφθεί top μπάντες, καθ' όλα indie στη συνείδηση του κόσμου. Προκειμένου να μην τα τραβήξουν ακόμα περισσότεροι...
Fantastic Something - If She Doesn’t Smile (It’ll Rain)
[Cherry Red, 1983]
Έπαιζαν ήδη από τις αρχές των 1980s τις κιθάρες τους στην Αγγλία και είχαν την ευκαιρία να ηχογραφήσουν τούτο τον indie pop ύμνο στη βρετανική Cherry Red. Λόγω της σφραγίδας της, έγιναν ίσως η πιο γνωστή μπάντα του είδους.
One Night Susan - Don’t Let Them Kill Our Taste…
[This Happy Feeling, 1984]
Θρυλική indie pop μπάντα, την οποία συναντούσες κατά κανόνα στα line-up της underground σκηνής. Εδώ με το μοναδικό της επτάιντσο, ηχογραφημένο στο homemade label του Μάκη Πετράτου και των Next Time Passions.
The Last Drive - Underworld Shakedown
[Hitch-Hyke Records, 1986]
Αδιαμφισβήτητο γκαραζόχρωμα και trash ροκαμπιλιά. Το ντεμπούτο των Last Drive μπαίνει στη λίστα αφενός γιατί η DIY παραγωγή έβαλε τις βάσεις για την αυτάρκη πορεία πολλών συγκροτημάτων της σκηνής, αφετέρου γιατί μιλάμε για ίσως το σημαντικότερο rock 'n' roll γκρουπ της χώρας, στην ίσως σημαντικότερη ανεξάρτητη δισκογραφική της, έναν μόλις χρόνο μετά την ίδρυσή της. Δύο ορόσημα της σκηνής, που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν μαζί.
The Jaywalkers - Mini LP
[Virgin, 1987]
Ιντάδες από κούνια, συνέθεσαν ένα εκπληκτικό κιθαριστικό hit, που δεν είχε τίποτα να ζηλέψει από την καθαρόαιμη βρετανίλα και τους άνοιξε την πόρτα της Virgin. Το βινύλιό τους αποσύρθηκε λόγω ανύπαρκτης ζήτησης, οπότε σήμερα το χαίρονται μόνο οι λίγοι τυχεροί συλλέκτες.
Next Time Passions - Angel Flower
[This Happy Feeling, 1993]
Ίσως ο σημαντικότερος σκαπανέας της ελληνικής indie pop, με μεγάλη ανταπόκριση από μουσικάνθρωπους τους εξωτερικού στον καιρό του. Με μπροστάρη τον Μάκη Πετράτο και διόλου ευκαταφρόνητο side project το label This Happy Felling, οι Next Time Passions γεύτηκαν τη σκηνή μέχρι το μεδούλι. Τούτο είναι το πρώτο επτάιντσο με την ετικέτα τους, συλλεκτικότατος καρπός μιας εντελώς DIY κατάστασης.
Raining Pleasure - Memory Comes Back (Poems I Will Never Read To You)
[Lazy Dog Records, 1996]
Πρώτος δίσκος της πιο σημαντικής και μεστής εγχώριας indie/britpop μπάντας. Κάπως αναποφάσιστος πλην αγνότατος, βρίθει κορυφαίων τραγουδιών –βλέπε “Open Window”– και ρίχνει θεμέλια για την πορεία ενός συγκροτήματος που σήμανε πολλά για το ελληνικό indie.
Bokomolech - Xero
[Lazy Dog Records, 1996]
Ασυζητητί ένας ογκόλιθος της αγγλόφωνης ελληνικής παραγωγής, ο δίσκος αυτός καταθέτει ολόφρεσκη άποψη για το κιθαριστικό δόγμα, σε ένα μοναδικό για τα εγχώρια δεδομένα μείγμα R.E.M, Sonic Youth και Blonde Redhead.
Pillow - Pure
[Hitch-Hyke Records, 1996]
Η χρυσή τριπλέτα του 1996 κλείνει με μια μπάντα που θάφτηκε στη λαίλαπα του γυρίσματος της χιλιετίας, πρόλαβε ωστόσο να μας χαρίσει καθαρές indie/britpop στιγμές.
Closer - In The Market
[Studio II Records, 1998]
Στιβαρές και συγχρόνως ευαίσθητες κιθάρες, σε έναν από τους καλύτερους δίσκους του ελληνικού ιδιώματος.
The Crooner - Soft Escape
[Pop Art Records, 2000]
Στις mail order λίστες του εξωτερικού φιγουράρουν ως «greek poppers». Θα μπορούσαν όμως άνετα να προέρχονται από τις γαλλικές κυριλέ ακτές –οπότε θα είχαν και καλύτερη τύχη, στα χρόνια τους. Διαυγέστατο δείγμα indie lounge pop, με ονειρεμένα πλήκτρα, happy μελωδίες, catchy στίχους, συν τα απαραίτητα γυναικεία φωνητικά.
Raining Pleasure - Flood: [Coming Of A] Great Quantity Of Water
[Chrysalis, 2001]
Οι προηγούμενοι δίσκοι τους απολαμβάνουν (όχι άδικα) μεγαλύτερες δάφνες, όμως εδώ τα παιδιά από την Πάτρα πάτησαν γερά στην «εναλλακτική» σκηνή. Στριμώχνοντας μισή ντουζίνα indie hits σε ένα μέρος –χωρίς να λείπουν και οι πιο πολύπλοκες συνθέσεις– έδωσαν ίσως τον κορυφαίο στη χρονιά του δίσκο (και όχι μόνο για την Ελλάδα).
Κόρε. Ύδρο. - Αν Όλα Τέλειωναν Εδώ
[Wipe Out!, 2003]
Τούτος ο δίσκος δεν μπορούσε να λείπει από αυτήν τη λίστα. Έτσι, για την αλητεία, για την αφοπλιστική DIY οργάνωση κι αισθητική και για τη διασκευή του “All My Little Words” των Magnetic Fields.
Abbie Gale - Family Life
[Vacant Records, 2005]
Οι Abbie Gale συνεχίζουν την πατρινή παράδοση. Με μια αριστουργηματική απάλυνση του ποπ/ροκ ελληνικού ήχου, πρόσφεραν εδώ έναν καθηλωτικά ολοκληρωμένο δίσκο. Με τον οποίον και προσγειώθηκαν κατευθείαν στο πάνθεον της εγχώριας σκηνής, δαφνοστεφανωμένοι με τους διθυράμβους και των πλέον απαιτητικών κριτικών.
Matisse - Cheap As Art
[Columbia, 2005]
Το φλερτ με το electro rock, η γερή δόση τρέλας, η σωστή κιθαριστική ισορροπία και το εγχώριο μουσικό περιβάλλον στο οποίο έσκασε, του δίνουν δικαιωματικά μια θέση στη λίστα, με λάβαρα το “She Smiles” και το α-λα-Blur “Rock ‘N’ Roll For Boys’’.
Κόρε. Ύδρο. - Φτηνή Ποπ Για Την Ελίτ
[Capitol, 2006]
Και πάλι η περίφημη επτανήσια περίπτωση Κορεσμένων Υδρογονανθράκων με την πιο σαρωτική δουλειά της. Σε μια κορυφαία κοινωνικοπολιτική καταγγελία, που δεν καπελώνει (ευτυχώς) τον ευρηματικό λυρισμό τραγουδιών όπως τα “Άλλη Μια Νύχτα Σύγχυσης Και Γέλιου”, “Καμιά Χριστίνα”, και φυσικά τον απόλυτο ύμνο χωρισμού της εναλλακτικής γενιάς των '00s, “Όχι Πια Έρωτες”.
Μόνικα: Avatar
[Archangel Music, 2008]
Γυναικείο χέρι, στόμα και μυαλό, σε ένα άλμπουμ με αφοπλιστική ισορροπία ευαισθησίας και μη γλυκαναλατότητας, βρετανικότητας και ελληνικότητας, με “Babe’’ και “Over The Hill” να σε κάνουν να αμφιβάλλεις εις το διηνεκές για την καταγωγή της δημιουργού. Δικαιωματικό hype για το πρώτο και μεγαλύτερο δισκογραφικό κατόρθωμα της Μόνικα Χριστοδούλου.
Mary And The Boy & Felizol - Timemachine
[Inner Ear, 2009]
Τραγούδια που προϋπήρχαν του Mary And The Boy (2007), σοφά κρατημένα προκειμένου το sequel του μύθου τους να είναι όπως πρέπει για να σου πάρει τα μυαλά. Με σπαραχτική αντι-pop αισθητική και αριστουργηματικές συνθέσεις, το Timemachine είναι μια ανεπανάληπτη και εμβληματική σύμπραξη, αλλά και μια χρονομηχανή, η οποία σε επιστρέφει σε κάποιες από τις εκπληκτικότερες ερμηνείες της πρόωρα χαμένης Μαίρης Τσώνη.
Moa Bones - Aquarelles
[Restless Wind, 2011]
Folk rock with an indie twist στις ακουαρέλες του Δημήτρη Αρώνη. Μια κάβα υλικού δεκαετίας που έσκασε την κατάλληλη στιγμή, συνεισφέροντας τα μέγιστα στο ξεκίνημα ενός από τα πλέον ελπιδοφόρα indie labels της χώρας.
My Wet Calvin - Happened Before
[Inner Ear, 2012]
Το ευρηματικά πολύχρωμο εξώφυλλο αντιπροσωπεύει στο έπακρο το απολαυστικό, ζουμερό, εστέτ περιεχόμενο. Το οποίο συνθέτει έναν πολυσχιδέστατο, χορευτικό indie δίσκο για φίλημα.
The Callas - Am I Vertical?
[Inner Ear, 2013]
Λεπτοδουλειά και προσοχή στη λεπτομέρεια, στον καλύτερο ίσως δίσκο των Callas. To indie ιδίωμα μάλλον είναι πολύ μικρό για να τους χωρέσει.
The Noise Figures - The Noise Figures
[Inner Ear, 2013]
Fuzzy κιθάρες, γκαραζιές και λίγο ψυχεδελικό μπλουζ, σε έναν δίσκο-road trip, πρώτο απόσταγμα του μουσικού σμιξίματος δύο φίλων μετά από ένα ικαριώτικο πανηγύρι. Οι Noise Figures οφείλουν την κατάταξή τους ως indie rock στη road αισθητική, στην πολλή και προσωπική δουλειά και στην κατά το μεγαλύτερο μέρος αναλογική παραγωγή του συγκεκριμένου άλμπουμ.
The Cave Children - Quasiland
[Inner Ear, 2015]
Το μοντέρνο και καλοδουλεμένα ψυχεδελικό κοκτέιλ Beatles, Frank Zappa και βρετανικής σκηνής των 1990s, στέλνει τους Cave Children κατευθείαν σε αφιερώματα του έγκριτου αμερικανικού Τύπου για την ελληνική σκηνή.
Zebra Tracks - Waves
[Six D.O.G.S Records, 2015]
Ίσως η τελευταία αμιγώς indie rock μπάντα των καιρών μας, οι Zebra Tracks στελέχωσαν με αξιώσεις την καθαρόαιμη σκηνή των early '00s. Αντιπροσωπεύονται εδώ από τον καλύτερο δίσκο τους, απόσταγμα της δεκαετούς τους συνέπειας στα indie πράγματα της χώρας. Η κυκλοφορία του από το label της indie Μέκκας, δεν στερείται σημειολογίας.
Larry Gus - I Need New Eyes
[DFA Records, 2015]
Το δεύτερο άλμπουμ του Παναγιώτη Μελίδη στο θρυλικό label του James Murphy είναι ένα διαμάντι αυτοέκφρασης, που εδραιώνει τη φήμη της μουσικής ευφυΐας και της ικανότητάς του να κάνει indie dance όπως κανένας άλλος.
Winter Watercolors - Years 1984/1988
[Geheimnis, 2016]
Οι ηχογραφήσεις μιας πολυδιάστατης, cult μπάντας, ιδιαίτερα δραστήριας στα 1980s (η οποία, ωστόσο, δεν έβγαλε τότε δίσκο), συγκεντρωμένες σε μία κυκλοφορία. Η indie pop συναντά το darkwave, υπό την αιγίδα ενός εκ των πλέον ψαγμένων αθηναϊκών labels.
Deaf Radio - Alarm
[ανεξάρτητη έκδοση, 2017]
Τελευταία (και τιμητική) θέση για έναν δίσκο πρόσφατης (σχετικά) εσοδείας. Οι τέσσερις τύποι που έβγαλαν αυτήν την αλμπουμάρα δηλώνουν καθαρά και ξάστερα ότι εμπνέονται από την ανεξάρτητη ροκ σκηνή. Τι καλύτερο, λοιπόν, για το κλείσιμο μιας τέτοιας λίστας από ένα «τώρα» που έχει κοιτάξει όλα τα «πριν» για να καταθέσει τη δική του πρόταση;
{youtube}EqUP1qYS_kQ{/youtube}
