1. The Beatles: The White Album [1968]
H πολυσυλλεκτικότητα και η μουσική ποικιλία αυτού του μοναδικού άλμπουμ οδηγεί τη «μούσα» μου, από όταν το πρωτοάκουσα, εκστασιασμένος, 16 χρονών έφηβος. Σε ένα μόνο άλμπουμ συνδυάζονται αρμονικά στοιχεία rock, pop, jazz, surf, music hall, swing, hard rock, metal, ακόμα και ψήγματα πρωτο-punk, με περίτεχνη επιδεξιότητα. Πολύ απλά το αγαπημένο μου LP όλων των εποχών.
2. Pink Floyd: The Piper At The Gates Of Dawn [1967]
Tο ψυχεδελικό αριστούργημα του Syd Barrett και της παρέας του, το πρώτο άλμπουμ των πρωτοπόρων Pink Floyd. Ασύλληπτο διαμάντι, καταθέτει μια εντελώς καινοτόμο πρόταση για το 1967, συνδυάζοντας ψυχεδελικά παραμύθια και αλληγορικές ιστορίες στυλ Αλίκη-Στη-Χώρα-Των-Θαυμάτων, με το μοναδικό, τριπαριστό, οργανικό, ψυχεδελικό ροκ που λάνσαραν ως ανεξίτηλο στίγμα τους οι Floyd, απ' την πολύ αρχή της καριέρας τους.
Ένα διαστημικό ταξίδι μες στις αισθήσεις και στις γωνίες του μυαλού, μια καλειδοσκοπική ενατένιση των Κόσμων χωρίς προηγούμενο.
Ταιριάζει απόλυτα στο Psychedelic Summer Of Love του 1967 και αναδεικνύει το μεγαλείο της διανόησης και της ευφυΐας του κύριου τότε συνθέτη της μπάντας, Syd Barrett. Ένα μεγάλο ταλέντο, που δυστυχώς έδυσε νωρίς.
3. Pink Floyd: Meddle [1971]
Οι πρώιμοι Floyd στα καλύτερά τους, έχοντας βρει πλέον με σαφήνεια τη μουσική ταυτότητά τους, μετά το πλήγμα της αποχώρησης/εκδίωξης του ιδρυτικού μέλους Syd Barrett. Άψογο διαστημικό prog rock και συνθέσεις υψηλού επιπέδου. Και μόνο για την ύπαρξη του μνημειώδους "Echoes" και του εκπληκτικού "One Of These Days", μπαίνει εύκολα στη δεκάδα μου. Από το μακρινό 1994 που το πρωτοάκουσα με έχει στείλει σε ένα υπεργαλαξιακό ταξίδι, απ' το οποίο αρνούμαι πεισματικά να επιστρέψω. Περιέχει και τον «ύμνο» της αγαπημένης μου αγγλικής ομάδας Liverpool, το "Fearless". Αριστουργηματικό άλμπουμ, προλείανε το έδαφος για το ιστορικό Dark Side Of The Moon (1973).
4. David Bowie: Low [1977]
Ειλικρινά θεωρώ ότι δεν χωρούν πολλά λόγια γι' αυτό το ασύλληπτο επίτευγμα: φλυαρώντας για το Low, το καταστρέφεις.
Ένα μινιμαλιστικό ambient αριστούργημα, με έντονο το στίγμα του Brian Eno παντού, «εκθρόνισε» ανεπιστρεπτί το Hunky Dory (1971) απ' την πρώτη θέση των Bowie άλμπουμ μου, πολλά χρόνια πριν. Απλά ακούστε το και αφεθείτε στην απέριττη μαγεία των industrial ambient instrumentals του, βαθιά επηρεασμένα από την κουλτούρα και την παρακμή του Ανατολικού Βερολίνου. Όρισε τη synth pop των 1980s και σχεδόν εφηύρε το new wave.
5. The Beach Boys: Pet Sounds [1966]
Το απόλυτο pop άλμπουμ. Για την ιδιοφυΐα του Brian Wilson έχουν χυθεί τόνοι μελάνι και έχουν ειπωθεί σχεδόν τα πάντα, οπότε δεν θα πρωτοτυπήσω. Μόνο το πόσες γενιές καλλιτεχνών και πόσα είδη γέννησε και επηρέασε, αρκούν. O Wilson είναι συνθέτης επιπέδου κλασικής μουσικής. Και το falsetto του ήταν το καλύτερο στον κόσμο. Αν και το αγαπημένο μου Beach Boys κομμάτι είναι το "Surf's Up", το Smile, που το περιείχε, δυστυχέστατα δεν κυκλοφόρησε επισήμως ποτέ. Το Pet Sounds όρισε, σταθεροποίησε και άλλαξε την pop. Για πάντα. Περιέχει και το αγαπημένο κομμάτι του Paul McCartney, το "God Only Knows". Προσωπικό αγαπημένο το "Don't Talk".
6. Radiohead: Hail To The Thief [2003]
Ξέρω ότι η συγκεκριμένη επιλογή ενδεχομένως θα «ξενίσει» και ευθύς εξ' αρχής δηλώνω ότι υπάρχουν τουλάχιστον δύο Radiohead άλμπουμ με τα οποία είμαι πολύ περισσότερο δεμένος συναισθηματικά (The Bends και OΚ Computer).
Όμως το Hail To The Thief είναι το Απόλυτο Πολυσυλλεκτικό Radiohead άλμπουμ. Και, όντας άνθρωπος της πολυσυλλεκτικότητας και όχι της «συγκεκριμένης μουσικής πρότασης», το διαμάντι αυτό του 2003 με εκφράζει απόλυτα. Και φωτίζει και όλο το φάσμα των επιρροών των Thom Yorke & Jonny Greenwood. Μου θυμίζει δε τρομακτικά και το Abbey Road των Beatles (1969), οπότε θα ήταν αδύνατο να το παρακάμψω.
Μέσα σε ένα LP έχεις Beatles, Brian Eno, Stone Roses, grunge, trip hop, hip hop, ambient και δεν συμμαζεύεται. Οι Radiohead είναι κατ' εμέ Τιτάνες –η μεγαλύτερη μπάντα των τελευταίων 30 χρόνων, χωρίς συναγωνισμό. Άφοβοι, τολμηροί και ρηξικέλευθοι, με κάθε νέο τους άλμπουμ πάνε τη Μουσική πολλά βήματα μπροστά. Πολιτισμικά κυρίως. Σας έχουμε «έκπληξη» από τo συγκεκριμένο άλμπουμ στην Παρουσίαση Δίσκου.
7. Fleetwood Mac: Τhen Play On [1969]
Ένα Λυρικό Έπος, το Then Play On του 1969 είναι το πρώτο «σοβαρό» άλμπουμ των τότε blues rock πρωτοπόρων Mac. Αγγίζει το hard rock, την ψυχεδέλεια, τον μουσικό λυρισμό και είναι σχεδόν ποιητικό, στην άψογη εναρμόνιση των δύο μελωδικών, αλλά κυρίως βιρτουόζων lead κιθαριστών της μπάντας, Peter Green και Danny Kirwan. Το κιθαριστικό/φωνητικό ντουέτο που όρισε για πάντα το "Electric Guitar Duet" δίνει εδώ ψήγματα του τεράστιου συνθετικού και οργανικού ταλέντου του. Δύο ταραγμένες μουσικές διάνοιες με ευαίσθητους ψυχικούς κόσμους, στην καλύτερη φάση της καριέρας τους.
Καταρρέοντας δυστυχώς σε προσωπικό επίπεδο, λόγω και της χρήσης ψυχεδελικών ναρκωτικών, μας καταθέτουν μοναδικά αριστουργήματα τύπου "Coming Your Way", "Rattlesnake Shake" και "Oh Well". Πιστεύω ότι αυτή η φάση των Mac όρισε το μελωδικό hard rock/metal και «προέβλεψε» μπάντες τύπου Wishbone Ash, Camel, ακόμα και Iron Maiden. Αν οι Fleetwood μας συστήνονταν μετά το 1975, τότε το Rumours (1977) θα 'ταν σαφώς σ' αυτήν τη δεκάδα. Σόρρυ Stevie, σε πρόλαβε ο Peter Green.
8. Nick Cave & The Bad Seeds: Tender Prey [1988]
H αγάπη μου για τον Cave, τον μοναδικό αυτόν Δυσοίωνο Σαμάνο-Ποιητή, είναι Έρωτας Με Την Πρώτη Ματιά· και δύσκολα αναλύεται.
Το Tender Prey είναι απλά το απαύγασμα αυτού του Έρωτα, το διαχρονικά αγαπημένο μου άλμπουμ του και το πρώτο Cave έργο που άκουσα, στη φάση της τρυφερής εφηβείας και της διαμόρφωσης χαρακτήρα.
Οι νοσηροί κόσμοι που σκαρώνει ο μυθοπλάστης αυτός με σημάδεψαν για πάντα. Υπάρχουν κι άλλα άλμπουμ του που λατρεύω, όχι όμως σαν κι αυτό εδώ. Ένα ολόκληρο Σύμπαν δημιουργήθηκε και χτίστηκε σιγά-σιγά, με την ακρόαση αυτού του έπους, γεμάτο ηλεκτρικές καρέκλες, ματάκηδες, ερωτοχτυπημένους παράφρονες, Βιβλικούς ήρωες, σκλάβους και θύτες, αρρωστημένους, κυνηγημένους και σεξουαλικά διαταραγμένους μες στην υποταγή τους απόκληρους –αλλά και ναρκομανείς λυρικούς υμνητές του καταδικασμένου έρωτα.
Είναι επίσης ένα κομβικό άλμπουμ για τον Cave συνθετικά, καθώς η «δαιμονική», δυσοίωνη και «επιθετική» πλευρά της γραφής του αρχίζει σιγά-σιγά να εναρμονίζεται με την πιο τρυφερή/λυρική πλευρά του. Tender Prey όνομα και πράμα.
Είναι σίγουρα απ' αυτά τα άλμπουμ που θα αποκαλούσα εύκολα «life-changing». Υπάρχει έκπληξη και από εδώ, εν όψει της παρουσίασης του δίσκου.
9. Blur - Modern Life Is Rubbish [1993]
Άλλη μια μεγάλη μου αγάπη οι Βρετανοί Blur, στο άλμπουμ που επανίδρυσε τη brit pop/rock με σαφήνεια και πρωτοτυπία.
Ένας συνδυασμός άγριου φοιτητικού ροκ στα χνάρια των R.E.M. και προσκόλλησης στις αγγλικές παραδοσιακές ρίζες των Kinks και των Small Faces, αποτελεί την αρχή της «βρετανοποίησης» του ήχου τους και είναι προπομπός της αργότερα ακμάζουσας brit pop.
Είναι, εν τέλει, μια εντελώς νέα μουσική πρόταση με εξυπνάδα, ταλέντο και πνευματικότητα, η οποία έκανε μεγάλη αίσθηση το 1993 που κυκλοφόρησε. Προσωπικό αγαπημένο από τον κατάλογό τους, αν και πάντα «βασανίζομαι» μεταξύ αυτού και του πειραματικού 13 (1999).
Τελικώς όμως πάντα καταλήγω εδώ, γιατί θεωρώ ότι έχει επηρέασει πολύ περισσότερο τη μουσική κατεύθυνση των The BitterSweet.
10. The Rolling Stones: Their Satanic Majesties Request [1967]
Ψυχεδελιστής στην καρδιά και στην ψυχή, επιλέγω αυτό το άλμπουμ στα 10 καλύτερά μου, αν και μια άλλη, πιο rock πλευρά μου, θα φώναζε για το Sticky Fingers (1971), ένα LP των Stones σίγουρα πιο «κανονικό» και καλοφτιαγμένο. Ευτυχώς όμως πολλά πράγματα στη μουσική είναι διαισθητικά και υπόκεινται στο συναίσθημα.
Οι Κόσμοι λοιπόν που κατασκευάζει το συγκεκριμένο έργο, έστω και ελαφρώς αφελώς, με εκφράζουν και με επηρεάζουν πολύ, πολύ περισσότερο. Αιώνια καταδικασμένο να παρουσιάζεται ως «η φτηνή απομίμηση του Sgt. Pepper's», το Their Satanic Majesties Request είναι κατά τη γνώμη μου ένα πολύ υποτιμημένο άλμπουμ. Και άδικα, γιατί δεν έχει καμία απολύτως σχέση με το ορόσημο των Beatles. Eίναι η Ψυχεδέλεια ιδωμένη μέσα από το rock 'n' roll μάτι των Stones και το δικό τους, πιο «dirty» πρίσμα.
Και αυτή είναι τελικά και η μεγάλη γοητεία και μοναδικότητά του. Κομμάτια σαν το "2.000 Light Years From Home", "The Lantern" και "Ιn Another Land", οι Stones δεν ξανάγραψαν ποτέ. Ευτυχώς για πολλούς, δυστυχώς για μένα. Υπάρχει εδώ και το ακατέργαστο διαμάντι του Brian Jones "Gomper", ένας tribal exotic ύμνος με ανατολίτικες, φαντασιακές επιρροές που σε στέλνει στους λόφους και στις βουνοπλαγιές, να ξαναγίνεις χίπης.
Υπάρχει και γενικώς σ' όλο το άλμπουμ μια αλητήρια rock 'n' roll «αποσάθρωση» του Ψυχεδελικού Ονείρου. Μια οργιώδης λανθάνουσα κοροϊδία των «σοβαρών hipsters». Ένα ανάλαφρο πάρτυ. Αυτή είναι η παραξενιά, η επιτυχία και το μεγάλο ενδιαφέρον του Satanic. Το ότι επί τούτου δεν είναι σοβαρό.
Και κάτι τελευταίο, που περνά πάντα απαρατήρητο ένεκα του «αιώνιου Stones Image»: οι στίχοι του Jagger είναι ασύλληπτοι, σε όλο το LP. Nα αναμένετε εκπλήξεις και από το συγκεκριμένο άλμπουμ στην παρουσίαση δίσκου.
{youtube}p2GUAJCX-xk{/youtube}
