Λουκάς Γιαννακίτσας
Liam Howlett: The Dirtchamber Sessions Vol. 1 [1999]
Είναι ένα DJ mix album από τον Liam Howlett. Μία σειρά από ευτυχή γεγονότα με έφερε σε επαφή με αυτόν τον δίσκο στην ηλικία των 12 χρονών. Θυμάμαι ακόμα την πρώτη ακρόαση: δεν καταλάβαινα τι συνέβαινε, διότι περίμενα έναν δίσκο Prodigy, τους οποίους είχα ακούσει κάποια χρόνια πριν (ναι, κι όμως). Τα διαφορετικά στυλ και συγκροτήματα που υπάρχουν μέσα ήταν οδηγός για τη μουσική μου αναζήτηση στα επόμενα χρόνια.
Coil: Musick To Play In The Dark Vol 1. [1999]
Όπως έχει πει ένας φίλος «αυτός ο δίσκος έχει μέσα υποσυνείδητα μηνύματα», απλά κάνεις ό,τι σου ορίζει ο δίσκος. Ο μουσικός κόσμος αυτής της μοναδικής μπάντας σου ρουφάει το μυαλό, σαν το χειρότερο τέρας από μυθιστόρημα του Lovecraft. Ίσως υπάρχουν δύο είδη ανθρώπων στον κόσμο. Εκείνοι που έχουν ακούσει τον δίσκο και οι άλλοι.
HELLA: Hold Your Horse Is [2002]
Αγαπημένη μπάντα. Χωρίς να τους ξέρω, είχα βρει τον δίσκο στο ίντερνετ και η απορία που είχα ακούγοντας το 8bit intro μετατράπηκε αστραπιαία στο δεύτερο track σε «whaaaaaaaaaaaaat?». Από τα πρώτα δευτερόλεπτα «κούμπωσα» με τον ήχο τους. Μου έκανε εντύπωση πως, ενώ ήταν ακραία τεχνική μουσική, καταφέρανε να μου μεταφέρουν τόση χαρά και ενέργεια που δεν είχα βρει πουθενά. Η απορία ξαναήρθε όταν τους είδα σε βίντεο να παίζουν και ήταν ακριβώς το αντίθετο από ό,τι είχα φανταστεί!!
Deftones: White Pony [2000]
Από τους αγαπημένους μου δίσκους της «new metal» εποχής. Πιστεύω πως στον δίσκο αυτόν ακούς την εξέλιξή τους από τις προηγούμενες δισκάρες(!!). Μοναδική ατμόσφαιρα, με τον ήχο της κιθάρας και τα φωνητικά να δένουν αρμονικά με έναν διαολεμένα τέλειο τρόπο. Ο αγαπημένος μπασίστας Chi Cheng χτίζει αυτό το groovy και άγριο υπόστρωμα και όλα κάθονται πάνω στο στιβαρό και πανέξυπνο drumming του Abe Cunningham. Από τις αγαπημένες μου εκδοχές του αμερικάνικου σκληρού ήχου.
Jeff Buckley: Grace [1994]
Πανέμορφος δίσκος από πολλές πλευρές, μοναδική παραγωγή και συνθέσεις. Όταν τον άκουσα πριν μερικά χρόνια αναρωτήθηκα τι έκανα τόσο καιρό. Ευτυχώς όμως που τον άκουσα με τα αυτιά που έχω τώρα. Η παρουσία της μπάντας γύρω από τον Jeff Buckley είναι τόσο προσεκτικά και όμορφα στημένη –ενώ θα μπορούσε να είναι ένα χαλί για να κάνει το αστέρι του δίσκου τα ακροβατικά του, τον κάνει να ακούγεται ακόμα πιο όμορφος. Για τον Jeff Buckley δεν χρειάζεται να πω κάτι. Ζηλεύω όλους αυτούς που θα ακούσουν για πρώτη φορά τον δίσκο.
Τάκης Σιαμάντης
Nirvana: In Utero [1993]
Η μπάντα με την οποία κόλλησα σαν έφηβος. Σ’ αυτόν τον δίσκο άκουσα τον σκληρό ήχο και τη βρωμιά που θέλω να έχει ένα γκρουπ το οποίο δεν θέλει απλά να παίζει, αλλά να τα σπάει! Ένας λόγος που έκανα τρελές οικονομίες για χρόνια ώστε να πάρω τύμπανα και να παίξω κι εγώ σε μία μπάντα, ήταν αυτό το παλικάρι, ο Grohl(!).
31 Knots: It Was High Time To Escape [2003]
Η σύνδεση που υπάρχει μεταξύ των μελών της μπάντας με τρέλανε από την αρχή. Μπάσο με τύμπανα να αλληλοσυμπληρώνονται και η κιθάρα σε παράνοια. Μεγάλη επιρροή. Απόδειξη ότι υπάρχουν συγκροτήματα που παίζουν μουσικάρες, χωρίς να είναι ιδιαιτέρως γνωστά.
Mogwai: The Hawk Is Howling [2008]
Το post-rock σε μία από τις καλύτερες εκδοχές του, σπάσιμο και μελωδίες, όλα μαζί. Μελωδίες που καταφέρνουν να σου τρυπήσουν τον εγκέφαλο και καρφώνονται εκεί. Συχνά πιάνω τον εαυτό μου να σιγοτραγουδάει το "Batcat" χωρίς να 'χω καταλάβει πώς μου 'ρθε.
Black Sabbath: Paranoid [1970]
Κλασικός δίσκος, τον οποίον εκτιμάς διαφορετικά όσο περνάνε τα χρόνια. Τώρα είμαι στη φάση που αναρωτιέμαι πόσες κομματάρες μπορεί τελικά να έχει μαζεμένες ένας δίσκος. Σαν ντράμερ, τραγούδια όπως το "War Pigs" σου ανοίγουν τα μάτια και σου καίνε το κεφάλι.
Radiohead: OK Computer [1997]
Την πρώτη φορά που τον άκουσα αυτόν τον δίσκο τον μίσησα, ήθελα να τον κάψω στο τζάκι επειδή νόμιζα ότι έχασα 5.000 δραχμές. Άσε που είχα διαβάσει ότι ήταν μέσα στους 10 καλύτερους της δεκαετίας. Ήμουν 17 χρονών, δεν μπορούσα να κατανοήσω αυτόν τον πειραματικό ήχο των 1990s. Μετά από καιρό κατάλαβα πόσο μπροστά ήταν τελικά. Υ.Γ.: Πάλι καλά που κρατήθηκα...
{youtube}bYoz7XVtQg0{/youtube}
